25 Ιουνίου
† Μνήμη τῆς ἁγίας ὁσιομάρτυρος Φεβρωνίας, τῆς πολυάθλου.
 ῾Η ῾Οσιομάρτυς Φεβρωνία ἐμόναζε σέ κάποιο μοναστήρι τῆς πόλεως Νισίβεως τῆς Μεσοποταμίας μαζί μέ τή θεία της Βρυαίνη308 καί τήν ἀδελφή Θωμαΐδα, διότι ὅλες οἱ ἄλλες μοναχές, ἀφοῦ ἐπληροφορήθησαν ὅτι ἔρχονταν στή μονή πρός σύλληψή τους στρατιῶτες τοῦ γεμόνος Σελήνου (288 μ.Χ.), κατά τούς διωγμούς τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.), ἐζήτησαν σωτηρία διά τῆς φυγῆς. Προσελθόντες δέ οἱ στρατιῶτες τίς ἀπήγαγαν πρός τόν Σελῆνο, ὁ ὁποῖος καί ἐπέβαλε τήν ῾Οσία Φεβρωνία σέ φρικτότατα βασανιστήρια, ἀφοῦ ἀρνήθηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα καί νά δεχθεῖ ὡς σύζυγό της τόν Λυσίμαχο, ἀνεψιό τοῦ γεμόνος. Μέ προσευχές καί πνευματική ἀνδρεία, ἐπιθυμοῦσα νά γίνει «τῆς μελλούσης δόξης κοινωνός»309 ἐδέχθηκε τό μαρτυρικό δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ τέλος αὐτῆς, τό 304 μ.Χ.
῾Η Σύναξη αὐτῆς ἐτελεῖτο στό ναό τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ πού εὑρισκόταν στήν ᾿Οξεία310.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Ορεντίου, Φαρμακίου, ῎Ερωτος, Φίρμου, Φιρμίνου, Κυριακοῦ καί Λογγίνου τῶν αὐταδέλφων, ἐν Γεωργίᾳ μαρτυρησάντων.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ᾿Ορέντιος, Φαρμάκιος, ῎Ερως, Φίρμος, Φιρμίνος, Κυριακός καί Λογγίνος, ὀνομαστοί γιά τήν ἀνδρεία τους, κατάγονταν ἀπό τήν ᾿Ανατολή καί ὑπηρετοῦσαν ὡς στρατιῶτες στή Θράκη κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ) καί Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ). Σέ κάποια μάχη ἐναντίον τῶν Σκυθῶν, ὁ ᾿Ορέντιος κατόρθωσε νά φονεύσει τόν ἀρχηγό τους Μαροθώμ. Γιά τό κατόρθωμά του αὐτό ἐτιμήθηκε, ἀλλά συγχρόνως προσκλήθηκε νά συμμετάσχει στίς θυσίες πρός τά εἴδωλα πού θά προσφέρονταν γιά τή νίκη του. ῾Ο Μάρτυς ἀρνήθηκε μέ πνευματική γενναιότητα νά θυσιάσει καί διακήρυξε μέ παρρησία ὅτι ὁμολογεῖ τήν ἀκλόνητη πίστη του στόν ᾿Αληθινό Θεό. Μετά ἀπό αὐτό τόν ἀπέστειλαν, μαζί μέ τά ἕξι ἀδέλφια του, δυσμενή μετάθεση στά Σάταλα τῆς ᾿Αρμενίας. ᾿Εκεῖ, μετά ἀπό λίγο χρόνο, συνελήφθησαν καί ὑπεβλήθησαν σέ ἀνάκριση. ῞Ολοι, «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», διεκήρυξαν τήν πίστη τους πρός τόν Κύριο καί Σωτήρα τους. ᾿Αμέσως ἐξορίσθηκαν σέ μακρινούς καί σκληρούς τόπους, ὅπου ἀπέθαναν μαρτυροῦντες ἀπό τίς κακουχίες καί τίς ταλαιπωρίες, τίς ὁποῖες ὑπέστησαν χάριν τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ.
῾Ο Μάρτυς ᾿Ορέντιος ἐτελειώθηκε στό Ρίζιο311, ὅταν οἱ εἰδωλολάτρες τοῦ ἔδεσαν στό λαιμό βαριά πέτρα καί τόν ἔρριψαν στή θάλασσα. ᾿Από ἐκεῖ, ὅμως, τόν ἔβγαλε σῶο καί ἀβλαβή στήν ξηρά ῎Αγγελος Κυρίου, καί ἀφοῦ ὁ ῞Αγιος προσευχήθηκε, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό, στίς 24 ᾿Ιουνίου. ᾿Εκεῖ ἐνταφιάσθηκε τό τίμιο λείψανό του. ῾Ο Μάρτυς Φαρνάκιος ἀναπαύθηκε, στίς 3 ᾿Ιουλίου, στήν Κορδύλη312. Οἱ Μάρτυρες Φίρμος καί Φιρμίνος ἀπέθαναν στίς 7 ᾿Ιουλίου στήν ῎Αψαρο313 τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς τῆς Μαύρης Θάλασσας. ῾Ο Μάρτυς Κυριακός ὑπέκυψε στή χώρα τῶν Λαζῶν, σέ μιά περιοχή ὀνομαζόμενη Ζιγάνεω, στίς 14 ᾿Ιουλίου. ῾Ο Μάρτυς Λογγίνος ἐπνίγηκε, ὅταν τό πλοῖο πού τόν μετέφερε στήν Λιβυκή ἐβυθίσθηκε στήν Πιτυούντα. ᾿Εκεῖ καί ἐνταφιάσθηκε.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ὁσιομαρτύρων Εὐτροπίας, Λεωνίδος καί Λιβύης, ἐν Παλμύρᾳ τῆς Συρίας ἀθλησασῶν.
῾Η ῾Αγία ῾Οσιομάρτυς Εὐτροπία ἐμαρτύρησε διά πυρός μέ προτροπή τῆς μητέρας της, οἱ δέ Λεωνίς καί Λιβύη διά ξίφους, τό 303 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Γαλλικανοῦ314.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Γαλλικανός ἐγεννήθηκε περί τά τέλη τοῦ 3ου αἰῶνος μ.Χ. στή Ρώμη καί ἐχρημάτισε ὕπατος, τό 330 μ.Χ., ἐπί Μεγάλου Κωνσταντίνου, τοῦ ὁποίου ἦταν φίλος. ᾿Αφοῦ προσῆλθε στό Χριστιανισμό, τόν ὁποῖο ἐδιδάχθηκε ἀπό τούς Μάρτυρες ᾿Ιωάννη καί Παῦλο († 26 ᾿Ιουνίου) παραιτήθηκε ἀπό τό δημόσιο ἀξίωμά του καί ἀποσύρθηκε στήν ᾿Ωστία315, ὅπου ἀφιέρωσε τό βίο του δεχόμενος καί περιθάλπων ἀσθενεῖς καί πτωχούς ὁδοιπόρους. Καταδιώχθηκε ἐπί ᾿Ιουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361-363 μ.Χ.) καί κατέφυγε στήν ᾿Αλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. ᾿Εκεῖ συνελήφθη καί ἐτελειώθηκε μαρτυρικά δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ, τό 362 μ.Χ., ὑπό τοῦ δικαστοῦ Ραυκίωνος.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Προσπέρου, τοῦ ἐξ ᾿Ακουϊτανίας τῆς Γαλλίας.
῾Ο ῞Αγιος Πρόσπερος ἐγεννήθηκε στή Γαλλία, τό 390 μ.Χ. ᾿Εγκατεστάθηκε στή Μασσαλία καί ἀφιέρωσε τό βίο του στή θεία μελέτη καί τή θεολογική συγγραφή ἀναδειχθείς σφοδρός πολέμιος τοῦ Πελαγιανισμοῦ. Εἶχε συνδεθεῖ μετά τοῦ ῾Αγίου Αὐγουστίνου καί, κατά μία παράδοση, λέγεται ὅτι διετέλεσε γραμματεύς τοῦ ᾿Επισκόπου Ρώμης Λέοντος τοῦ Αύ (440-461 μ.Χ). ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη στή Ρώμη, τό 463 μ.Χ.316
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Γαλλικανοῦ, τοῦ ἐκ Γαλλίας.
῾Ο ῞Αγιος Γαλλικανός διετέλεσε πέμπτος ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως ᾿Εμπρούν τῆς Γαλλίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, μετά τό 541 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Μαρτυρίου.
῾Η μνήμη τοῦ ῾Αγίου Μαρτυρίου ἀναφέρεται στό ῾Ιεροσολυμιτικόν Κανονάριον.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Σίμωνος.
῾Ο ῞Οσιος Σίμων, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. ᾿Αποφθέγματά του εὑρίσκονται στόν Εὐεργετινό καί ἐμφαίνουν τήν ταπεινοφροσύνη του.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Μεθοδίου, τοῦ ἐν Νηβρύτῳ τῆς Κρήτης.
 ῾Ο ῞Οσιος Μεθόδιος καταγόταν ἀπό τήν ἐπαρχία Ρεθύμνου τῆς Κρήτης. ῎Εχοντας στήν καρδιά του ἀπό τήν παιδική λικία τή μοναχική ἔφεση, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί ἀκολούθησε τόν ἀσκητικό βίο. ῏Ηλθε στήν πόλη τῆς Νηβρύτου κοντά στήν περιοχή τῆς Γορτύνης καί ἐκεῖ διέμεινε στίς ὑπερωρεῖες τοῦ ὄρους ῎Ιδη, μέσα σέ σπήλαιο, ἀγωνιζόμενος μέ νηστεία, προσευχή καί σκληραγωγία. ᾿Αφοῦ ἔφθασε στό ὑψηλότερο στάδιο τῶν ἀρετῶν, ἦταν ὡς ἄγγελος ἔνσαρκος καί ἀξιώθηκε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας.
῾Ο ῞Οσιος Μεθόδιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη πλήρης μερῶν καί μνήμη του ἑορτάζεται ἰδιαίτερα στήν Κρήτη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς ὑπέρ λόγον καί πᾶσαν ἐλπίδα δωρηθείσης μῖν βοηθείας παρά τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος μῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, διά πρεσβειῶν τῆς ἀσπόρως Αὐτόν τεκούσης Παναχράντου Δεσποίνης μῶν Θεοτόκου καί ᾿Αειπαρθένου Μαρίας, κατά τῶν διά τε γῆς καί θαλάσσης κυκλωσάντων τήν βασιλίδα πόλιν καί πανωλεθρίᾳ παραδοθέντων καί τελείῳ ἀφανισμῷ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αδελβέρτου ἀρχιδιακόνου, τοῦ ἐν ᾿Ολλανδίᾳ.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αδελβέρτος ἐγεννήθηκε στήν πόλη Νορθούμπερλαντ τῆς ᾿Αγγλίας. ᾿Από ἀγάπη πρός τό μοναχικό βίο ἀκολούθησε τόν ῞Οσιο ῎Εγκμπερτ († 24 ᾿Απριλίου) στήν ᾿Ιρλανδία. ῎Εγινε μοναχός πιθανῶς στό ἀββαεῖο τοῦ Μέλλιφοντ καί, τό 690 μ.Χ., ἐχειροτονήθηκε διάκονος. Στή συνέχεια ἔγινε ὑποτακτικός τοῦ ῾Αγίου Οὐϊλλιβρόρδου († 7 Νοεμβρίου) καί ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά μαζί του. Θεωρεῖται ὅτι ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν περιοχή τῆς Οὐτρέχτης ὡς ἀρχιδιάκονος καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 710 μ.Χ.317
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων Δαβίδ καί Εὐφροσύνης, τῶν Ρώσων.
 ῾Ο ῞Οσιος Δαβίδ, κατά κόσμον Πέτρος, ἦταν ὁ δευτερότοκος υἱός τοῦ Γιούρι Βλαντιμίροβιτς, γεμόνος τοῦ Μούρωμ, καί διαδέχθηκε στό θρόνο τόν πατέρα του, τό 1203. ῞Ομως ὁ πρίγκιπας Πέτρος ἀρρώστησε ἀπό τή φοβερή νόσο τῆς λέπρας καί ἐθεραπεύθηκε μετά ἀπό ὅραμα ἀπό τή Φεβρωνία, θυγατέρα ἑνός ἁπλοϊκοῦ μελισσοκόμου πού ἐζοῦσε στό χωριό Λάσκοβα τοῦ Ριαζάν, τήν ὁποία καί ἐνυμφεύθηκε. Οἱ ὑπεροπτικοί Βογιάροι δέν ἄντεχαν νά βλέπουν ὅτι πριγκίπισσά τους δέν εἶναι ἀριστοκρατικῆς καταγωγῆς καί ἐπίεζαν τόν γεμόνα Πέτρο νά τήν ἀφήσει, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ γεμόνες τους ἦσαν ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καί φιλάνθρωποι. ῾Ο Πέτρος ἀρνήθηκε καί ἔτσι τό ἱερό ζεῦγος ἔφυγε ἀπό τό Μούρωμ προσευχόμενο γιά τή δοκιμασία αὐτή. Σύντομα ὅμως οἱ κάτοικοι ἱκέτευαν γιά τήν ἐπιστροφή τους, ὅταν μετά ποικίλες δοκιμασίες, κατάλαβαν ὅτι ἀντιβαίνουν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέ αὐτές τίς σκέψεις τους.
Καί οἱ δύο ἐκοιμήθησαν μέ εἰρήνη τήν ἴδια μέρα, τό 1228, ἀφοῦ πρῶτα ἔλαβαν τό μοναχικό σχῆμα καί τά ὀνόματα Δαβίδ καί Εὐφροσύνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Θεολήπτου, μητροπολίτου Φιλαδελφείας.
 ῾Ο ῞Αγιος Θεόληπτος ἐγεννήθηκε στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας περί τό 1250. ῎Ελαβε πολύ καλή μόρφωση καί, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε νωρίς τή σύζυγό του, ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο ἀναζητώντας τήν συχία στό ῞Αγιον ῎Ορος. ᾿Εκεῖ συνάντησε τόν συχαστή Νικηφόρο καί τόν ῞Αγιο ᾿Αθανάσιο Κωνσταντινουπόλεως πού ἐπέδρασαν πνευματικά στήν ψυχή του. ῎Εζησε γιά ἕνα χρονικό διάστημα στή μονή ᾿Εσφιγμένου. Κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν Κωνσταντινούπολη ἔλεγξε γιά τήν ἐκκλησιαστική του πολιτική τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Ηύ τόν Παλαιολόγο (12591282) μέ συνέπεια νά ἐγκλεισθεῖ στή φυλακή. Μετά τήν ἀποφυλάκισή του, ἐπέστρεψε στή γενέτειρά του καί λόγῳ τῆς ἁγίας ζωῆς του ὁ λαός τόν ἐθεώρησε ὡς πνευματικό του πατέρα.
Περί τό 1324 ἐκλέγεται Μητροπολίτης Φιλαδελφείας καί ποιμαίνει θεοφιλῶς τό θεόλεκτο ποίμνιό του ἐπί 40 χρόνια. Τά κείμενα καί οἱ ὁμιλίες του, πού διασώζονται, τό μαρτυροῦν περίτρανα. Θεωρεῖται πρόδρομος τῆς θεολογικῆς ἀναγεννήσεως τοῦ 14ου αἰῶνος μ.Χ. καί διακρίνεται γιά τήν ἄσκηση, τή νήψη καί τήν ἀδιάλειπτη προσευχή. Γι᾿ αὐτό καί ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πνευματικός διδάσκαλος τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.
῾Ο ῞Αγιος Θεόληπτος, θεόσοφος καί ὑψίνους ἐκκλησιαστικός ποιμένας, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί σκηνές μεγάλης συγκινήσεως ἐκτυλίχθηκαν κατά τήν ἐκδημία του. ῾Η ᾿Εκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τή μνήμη του τή Βύ Κυριακή Ματθαίου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Διονυσίου, κτίτορος τῆς ἐν τῷ ῾Αγίῳ ῎Ορει ἱερᾶς μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τῆς ἐπιλεγομένης Διονυσίου.
 ῾Ο ῞Οσιος Διονύσιος καταγόταν ἀπό τό χωριό Κορησσός Καστορίας καί ἐγεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς318. ῏Ηταν ἀδελφός τοῦ ῾Οσίου Θεοδοσίου († 11 ᾿Ιανουαρίου), γουμένου τῆς μονῆς Φιλοθέου τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους καί ᾿Επισκόπου Τραπεζοῦντος. ῾Ο ῞Οσιος, σέ νεαρή λικία, ἀκολούθησε τόν ἀδελφό του Θεοδόσιο. ᾿Από ἐκεῖνον ἐδιδάχθηκε τά τῆς μοναχικῆς πολιτείας καί τοῦ ἀσκητικοῦ βίου. ῞Οταν ὁ ῞Οσιος Θεοδόσιος ἔγινε ᾿Επίσκοπος Τραπεζοῦντος, ὁ ἀδελφός του Διονύσιος τόν ἐπισκέφθηκε. ᾿Από τόν Θεοδόσιο ἐκάρη μοναχός καί ἀργότερα, τό 1346, ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο ῾Ιερισσοῦ. ῾Ο ῞Οσιος Διονύσιος ἐγνωρίσθηκε μέ τόν αὐτοκράτορα ᾿Αλέξιο Κομνηνό (1350-1390 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος τόν ἐβοήθησε νά τελειώσει τήν ἀνοικοδόμηση τῆς ἱερᾶς μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου πού εἶχε ἀρχίσει στό ῞Αγιον ῎Ορος, ὁποία μέχρι σήμερα εἶναι γνωστή μέ τό ὄνομά του, μονή Διονυσίου. Γιά τό λόγο αὐτό ἐξασφάλισε καί τό μέλλον τῆς μονῆς μέ χρυσόβουλο, τό ὁποῖο ἐκδόθηκε τό Σεπτέμβριο τοῦ 1374. ῾Ο ῞Οσιος Διονύσιος, ἀφοῦ παρέλαβε τό Χρυσόβουλο, ἐπέστρεψε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη στόν ῎Αθωνα. Κατά τήν ἐπιστροφή του εὑρῆκε λεηλατημένη τή μονή καί διαπίστωσε ὅτι ὅλοι οἱ μοναχοί εἶχαν αἰχμαλωτισθεῖ. ᾿Αναζητώντας τους μετέβη στή Βιθυνία, ὅπου εὑρῆκε τούς μοναχούς, τούς ὁποίους ἀφοῦ ἐξαγόρασε ἀπό τούς πειρατές τούς ὁδήγησε πάλι στό ῞Αγιον ῎Ορος. Τό 1380 ἐπισκέφθηκε, γιά τήν ἐνίσχυση τῆς μονῆς, τήν Τραπεζούντα, καί, τό 1382, τήν Κωνσταντινούπολη.
῾Ο ῞Οσιος Διονύσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη στήν Τραπεζούντα, τό 1388, καί ἐκηδεύθηκε ἀπό τόν αὐτάδελφό του Θεοδόσιο στό ναό Χρυσοκεφάλου τῆς Τραπεζοῦντος.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Δομετίου, τοῦ Διονυσιάτου.
 ῾Ο ῞Οσιος Δομέτιος, φίλος καί συνασκητής τοῦ ῾Οσίου Διονυσίου, τοῦ κτίτορος τῆς ἱερᾶς μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἐκατοικοῦσε στά Βουλευτήρια. Εἶδε καί αὐτός τό θεῖο ὅραμα, ἀπό τόν ᾿Αντιάθωνα πού κατόπιν ἀσκήτευε, νά εἶναι λαμπάδα ἀναμμένη ἐπάνω στό βράχο, ὅπου σήμερα μονή Διονυσίου.
Πρό τῆς ἀναχωρήσεώς του, ὁ ῞Οσιος Διονύσιος παρέδωσε τήν ποίμνη του στόν εὐλογημένο Δομέτιο. Διετέλεσε γούμενος τῆς μονῆς ἀπό τό 1390 μέχρι τό 1405 καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ μεγάλη λικία, ἀφοῦ ὡς γούμενος ἐστάθηκε πατέρας καί ὑπόδειγμα καί ἄριστος ὁδηγός τῶν μοναχῶν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Προκοπίου, τοῦ ἐκ Βάρνας.
 ῾Ο ῾Οσιομάρτυς Προκόπιος καταγόταν ἀπό τά πλησιόχωρα μέρη τῆς Βάρνας καί ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Σέ λικία 20 ἐτῶν ἐπῆγε στό ῞Αγιον ῎Ορος καί ἐμόνασε στή Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὡς ὑποτακτικός τοῦ Γέροντος Διονυσίου. ῾Ως μοναχός διακρίθηκε γιά τίς ἀρετές καί τήν ἀσκητική βιοτή του. ᾿Αργότερα, ἐγκατέλειψε τή μοναχική ζωή, ἔφθασε στή Σμύρνη καί εὑρισκόμενος σέ ἀπόγνωση, ἐξισλαμίσθηκε. Κατόπιν ὅμως, οἱ τύψεις συνειδήσεως πού εἶχε γιά τό βαρύ πνευματικό ὀλίσθημά του, τόν ἔφεραν μέ δάκρυα μετανοίας σέ κάποιο πνευματικό, στόν ὁποῖο εξομολογήθηκε καί ἐπῆρε τίς ἀνάλογες συμβουλές παρηγοριᾶς καί ἀνανήψεως. Κατόπιν προσευχήθηκε μέ θέρμη στήν εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου καί ἐξεκίνησε γιά τόν κριτή τῆς πόλεως.
Μόλις ἔφθασε ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ, ἐπέταξε τό τούρκικο σαρίκι πού ἐφοροῦσε στήν κεφαλή του καί ἐφόρεσε τό μοναχικό σκοῦφο. ῎Επειτα ἔλεγξε μέ τόλμη τή μουσουλμανική θρησκεία καί ὁμολόγησε μέ θάρρος τήν πίστη του στόν Χριστό καί Κύριό του.
Οἱ Τοῦρκοι, ὅταν εἶδαν τό ἀμετάθετο τῆς γνώμης τοῦ Μάρτυρος, τόν οδήγησαν μέ χλευασμούς στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου. ᾿Αλλ ὅταν διαπίστωσαν τή χαρά μέ τήν ὁποία ἐβάδιζε πρός τό μαρτύριο, οἱ δήμιοι ἐφοβήθησαν καί ἀρνήθηκαν νά τόν ἐκτελέσουν. Τότε ἀνέλαβε καί τόν ἀποκεφάλισε κάποιος ἀρνησίχριστος, πού ἐκλήθηκε γιά τό λόγο αὐτό, στίς 25 ᾿Ιουνίου 1810, μέρα Σάββατο.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐξ ᾿Ατταλείας.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ἐγεννήθηκε στά μέρη τῆς ᾿Αττάλειας ἀπό γονεῖς εὔπορους καί εὐσεβεῖς. Νήπιο ἀκόμα, ὁ Γεώργιος ἁρπάχθηκε ἀπό τόν ἀγᾶ Προύσαλη, κατά τίς συνηθισμένες ἁρπαγές Χριστιανόπουλων ἀπό τούς Τούρκους, ἐξισλαμίσθηκε καί ὀνομάσθηκε Μεχμέτ. ῞Οταν ἦλθε σέ λικία γάμου, ἐνυμφεύθηκε τή θυγατέρα τοῦ ἀγᾶ. Μέ τήν προτροπή τῶν θεοσεβῶν γονέων του, μία Χριστιανή ὑπηρέτρια τοῦ Γεωργίου, ὀνομαζόμενη Μαρία, ἀποκάλυψε σ αὐτόν γιά τήν καταγωγή του καί τόν τρόπο τοῦ ἐξισλαμισμοῦ του. Μέ τήν πρόφαση ὅτι θά ἐπήγαινε γιά προσκύνημα στή Μέκκα, ὁ Γεώργιος, μαζί μέ τή Μαρία, ἦλθε στούς ῾Αγίους Τόπους, ὅπου παρέμεινε γιά 2 χρόνια. Κατόπιν ἔφθασε στήν πόλη Κρήνη τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας, ὅπου ἐνυμφεύθηκε τήν ῾Ελένη Μαυρογιάννη.
᾿Επιζητώντας τό μαρτύριο ὁ Γεώργιος, ἐπῆγε στό διοικητήριο καί ἐβοήθησε νά κατέβει ἀπό τό ἄλογο ὁ διερχόμενος ἀπό τήν Κρήνη πρώην πεθερός του, στόν ὁποῖο μετά ἀπό λίγο ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό. Τότε οἱ Τοῦρκοι τόν ἔρριψαν στή φυλακή, ὅπου τόν ἐχτύπησαν βάναυσα καί ἔβαλαν στούς πόδες του φάλαγγα καί στή συνέχεια πυρακτωμένο χάλκινο σκεῦος ἐπί τῆς κεφαλῆς του. Τελικά, τό 1823, τόν ἐκρέμασαν στόν τοῖχο τῆς οἰκίας τοῦ Παντελάκη Φαρμάκη καί τόν ἀπαγχόνισαν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Νίκωνος, τῆς ῎Οπτινα.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Νίκων, κατά κόσμον Νικόλαος, ἐγεννήθηκε στίς 26 Σεπτεμβρίου 1888 στή Μόσχα ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί φιλόθεους, τόν Μητροφάνη καί τή Βέρα Μπελϋάεφ. ῾Η οἰκογένεια, μετά τήν εὐλογημένη ἐπίσκεψη στήν οἰκία τους τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τῆς Κροστάνδης, ἔφερε τόν Νικόλαο στή Σκήτη τῆς ῎Οπτινα. ᾿Εδῶ ὁ Νικόλαος, στίς 24 Μαΐου 1915, ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Νίκων καί ἄρχισε τόν ἀγώνα γιά τήν πνευματική ἄνοδο. ῾Η χειροτονία του εἰς διάκονον ἔγινε στίς 30 ᾿Απριλίου 1916 καί εἰς πρεσβύτερον στίς 3 Νοεμβρίου 1917.
Τά χρόνια ὅμως ἦταν δύσκολα. Τό νέο καθεστώς προέβαινε σέ συλλήψεις καί φυλακίσεις Χριστιανῶν. ῎Ετσι πρώτη σύλληψη τοῦ Νίκωνος γίνεται τό 1919. Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του, ἐπέστρεψε καί πάλι στήν ῎Οπτινα. ᾿Αλλά οἱ ἀρχές ἔκλεισαν τή μονή καί τόν ἀγροτικό συνεταιρισμό αὐτῆς καί τήν μετέτρεψαν σέ μουσεῖο.
Μετά ἀπό πολλές περιπέτειες ὁ Νίκων συλλαμβάνεται καί φυλακίζεται στό στρατόπεδο Κεμπερπούνκτ. ᾿Εδῶ παρέδωσε, ἀσθενής, μετά ἀπό κακουχίες, τό πνεῦμα του στόν Κύριό του, τό 1931, ἀφοῦ μετέλαβε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
