6 Ιουνίου
† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ῾Ιλαρίωνος τοῦ Νέου, γουμένου τῆς μονῆς τῶν Δαλμάτων.
῾Ο ῞Οσιος ῾Ιλαρίων, ὁ Νέος, ἐγεννήθηκε, τό 775 μ.Χ., στήν Καππαδοκία, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους, τόν Πέτρο, προμηθευτή τοῦ ἄρτου τῶν ἀνακτόρων, καί τή Θεοδοσία, παρά τῶν ὁποίων ἔτυχεν ἐπιμελοῦς καί θεοσεβοῦς μορφώσεως. Σέ λικία εἴκοσι ἐτῶν, ὑπό θείου ζήλου κινούμενος, ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια, μεταβάς δέ στή μονή τοῦ Ξηροκαμπίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐκάρη μοναχός. Στή συνέχεια μετέβη στή μονή τῶν Δαλμάτων67, ὅπου ἔγινε μεγαλόσχημος καί ἀργότερα ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος, ἐκτιμώμενος καί ἀγαπώμενος ἀπό ὅλους τούς συμμοναστές του γιά τίς μεγάλες ἀρετές του. Μετά τό θάνατο τοῦ γουμένου τῆς μονῆς, ὁ ῾Ιλαρίων ἐγκατέλειψε κρυφά αὐτήν καί κατέφυγε στή μονή τῶν Καθαρῶν, γενόμενος δεκτός μέ μεγάλο σεβασμό ἀπό τούς μοναχούς.
Πληροφορηθέντες τό καταφύγιό του οἱ μοναχοί τῆς μονῆς τῶν Δαλμάτων, παρεκάλεσαν τόν Πατριάρχη Νικηφόρο νά φροντίσει περί τῆς ἐπανόδου του στή μονή. Πράγματι δι᾿ αὐτοκρατορικῆς διαταγῆς ὁ ῞Οσιος ῾Ιλαρίων ἐπανῆλθε στή μονή ὡς γούμενος καί ἀρχιμανδρίτης αὐτῆς. ᾿Επί ὀκτώ ἔτη διηύθυνε τήν κοινότητα μέ μεγάλη σύνεση καί ἀδελφοσύνη καί κατέστησε αὐτήν ἀληθινή φωλιά τῆς ᾿Ορθοδοξίας.
῎Ετσι, ὅταν ἀνῆλθε στόν αὐτοκρατορικό θρόνο ὁ εἰκονομάχος αὐτοκράτορας Λέων Εύ ὁ ᾿Αρμένιος (813-820 μ.Χ.) καί ἐξαπέλυσε τό διωγμό κατά τῶν ἁγίων εἰκόνων, μεταξύ τῶν μονῶν, οἱ ὁποῖες ἐπρωτοστάτησαν στήν ἀντίδραση κατά τοῦ ἀνοσίου τούτου μέτρου τοῦ αὐτοκράτορος, ὑπῆρξε καί μονή τῶν Δαλμάτων. Κληθείς γι᾿ αὐτό στά ἀνάκτορα ὁ ῞Οσιος ῾Ιλαρίων, ἔλεγξε σφοδρῶς τό βασιλέα γιά τήν ἀσεβή ἔναντι τῶν εἰκόνων συμπεριφορά του, ὁποία, τήν μέν ᾿Εκκλησία ἀδικοῦσε, τό δέ κράτος χωρίς αἰτία ἐτάρασσε. Τόσο ὁ αὐτοκράτορας, ὅσο καί ὁ διαδεχθείς τόν Νικηφόρο στόν πατριαρχικό θρόνο εἰκονομάχος Θεόδοτος Αύ ὁ Κασσιτερᾶς (815-821 μ.Χ.), μάταια προσπάθησαν νά πείσουν τόν ῞Οσιο ῾Ιλαρίωνα νά προσχωρήσει στήν πλάνη καί νά καταστρέψει τίς ἅγιες εἰκόνες. Αὐτός παρέμενε στύλος ἄσειστος στήν ᾿Ορθόδοξη πίστη του.
᾿Ακολούθως ὁ ῞Οσιος ῾Ιλαρίων συνελήφθη, ἐφυλακίσθηκε καί ἐξορίσθηκε, κατ ἀρχάς μέν στή μονή τοῦ Φονέως, στή συνέχεια δέ στή μονή τοῦ Κυκλοβίου, ὅπου παρέμεινε ἐπί δύο ἔτη. ᾿Εξακολουθῶν νά ἐμμένει στήν ᾿Ορθόδοξη πίστη του, μεταφέρθηκε καί ἐκλείσθηκε στή φυλακή τῶν Νουμέρων, ἀπό ὅπου, ἀφοῦ πολλές φορές ἐμαστιγώθηκε καί ποικιλότροπα ἐκακοποιήθηκε, ἐξορίσθηκε στό φρούριο τῶν Ποτιόλων.
Τό 820 μ.Χ., ὁ ῞Οσιος ῾Ιλαρίων ἐλευθερώθηκε ὑπό τοῦ διαδεχθέντος τόν Λέοντα Μιχαήλ Βύ Τραυλοῦ (820-829 μ.Χ.) καί παρέμεινε φιλοξενούμενος, ἐπί ἑπτά ἔτη, κάποιας εὐσεβοῦς γυναίκας. Τό 830 μ.Χ., κατόπιν διαταγῆς τοῦ διαδεχθέντος τόν Μιχαήλ εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Θεοφίλου (829-842 μ.Χ.) συνελήφθη ἐκ νέου καί ἀφοῦ ποικιλότροπα ἐκακοποιήθηκε καί διαπομπεύθηκε, ἐξορίσθηκε στή νῆσο ᾿Αφουσία. Μετά τό θάνατο τοῦ Θεοφίλου, σύζυγος αὐτοῦ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα ἐπανέφερε τή γαλήνη στήν ᾿Εκκλησία, διά τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων, καί ἀνεκάλεσε ἀπό τήν ἐξορία ὅλους τούς ῾Ομολογητές καί ῾Οσίους Πατέρες.
῎Ετσι ὁ ῞Οσιος ῾Ιλαρίων ἐπανῆλθε στή μονή του καί, ἀφοῦ τήν ἐδιοίκησε θεοφιλῶς καί θεαρέστως ἐπί τρία ἔτη, τό 845 μ.Χ., ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, σέ λικία ἑβδομήντα ἐτῶν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ρωμύλου.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Ρωμύλος προχειρίσθηκε ᾿Επίσκοπος ἀπό τόν ᾿Απόστολο Πέτρο. ᾿Εμαρτύρησε στή Φλωρεντία τῆς ᾿Ιταλίας ἐπί αὐτοκράτορος Δομιτιανοῦ (81-96 μ.Χ.)68.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων παρθενομαρτύρων ᾿Αρχελαΐδος, Θέκλας καί Σωσάννης, τῶν ἐν Σαλέρνο τῆς ᾿Ιταλίας.
Οἱ ῾Αγίες Παρθενομάρτυρες ᾿Αρχελαΐς, Θέκλα καί Σωσάννα κατάγονταν ἀπό τή Ρώμη καί ἀσκήτευαν θεοφιλῶς σέ ἕνα μοναστήρι κοντά στή Ρώμη. Κατά τή διάρκεια τῶν διωγμῶν, ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.), ἐνεδύθησαν ἐνδύματα λαϊκῶν, γιά νά διαφύγουν τή σύλληψη, καί κατέφυγαν στήν Καμπανία. ᾿Αφοῦ ἐγκατεστάθησαν σέ ἕναν ἔρημο τόπο, συνέχισαν τή ζωή τῆς ἀσκήσεως καί τῆς προσευχῆς. ῾Ο Θεός, βλέποντας τήν ὁσιότητα τοῦ βίου τους καί τήν καθαρότητα τῆς καρδίας τους, τίς ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. ῎Ετσι ἐθεράπευσαν πολλούς ἀσθενεῖς καί μετέστρεψαν στόν Χριστό πολλούς εἰδωλολάτρες.
῞Οταν ὁ ἔπαρχος ἐπληροφορήθηκε γι᾿ αὐτές, ἔδωσε ἐντολή νά συλληφθοῦν καί νά ὁδηγηθοῦν στό Σαλέρνο. Τίς ἀπείλησε μέ βασανιστήρια καί θάνατο, ἐάν δέν ἀρνοῦνταν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί τίς διέταξε νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Μέ πνευματική ἀνδρεία καί ἔχουσα τήν ἐλπίδα της πρός τόν Κύριο, ᾿Αρχελαΐς ἀρνήθηκε καί κατήγγειλε δημοσίως τήν ψευδή θρησκεία τῶν εἰδώλων. Κατόπιν τούτου ὁ ἔπαρχος διέταξε νά ρίψουν τήν ῾Αγία στά πεινασμένα θηρία. ῞Ομως οἱ λέοντες, ἀντί νά τήν κάνουν κομμάτια, τήν ἐπλησίασαν καί μέ τρυφερότητα ἔπεσαν στούς πόδες της. ῾Ο ἔπαρχος, βλέποντας τό γεγονός αὐτό, διέταξε τόν ἐγκλεισμό τῶν τριῶν παρθένων στή φυλακή. Οἱ βασανιστές ἄρχισαν τά βασανιστήρια. Μέ αἰχμηρά ἐργαλεῖα σιδήρου ἄρχισαν νά καταξεσκίζουν τίς σάρκες τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων καί νά χύνουν καυτή πίσσα στίς πληγές τους. Οἱ ῾Αγίες προσεύχονταν πρός τόν Κύριο καί ξαφνικά ἕνα οὐράνιο φῶς περιέλουσε τή φυλακή καί ἀκούσθηκε φωνή τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ νά λέγει· «Μή φοβᾶσθε. ᾿Εγώ εἶμαι ἐδῶ, κοντά σας». ῞Οταν ἠθέλησαν, μετά ἀπό αὐτό, οἱ δήμιοι νά συντρίψουν τίς κεφαλές τους μέ βαριά πέτρα, ῎Αγγελος Κυρίου ὤθησε αὐτή πρός τήν κατεύθυνση τῶν βασανιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν. ῞Ενας δικαστής διέταξε τόν ἀποκεφαλισμό τῶν ῾Αγίων, ἀλλά οἱ στρατιῶτες ἀρνήθηκαν νά ὑπακούσουν. Οἱ ῾Αγίες, φοβούμενες γιά τή ζωή τῶν στρατιωτῶν πού ἀρνήθηκαν, τούς παρεκάλεσαν νά ἐκτελέσουν τήν ἐντολή τοῦ δικαστοῦ. ῎Ετσι ἀποκεφαλίσθηκαν τό 293 μ.Χ., ἔλαβαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου καί εἰσῆλθαν στή χαρά τοῦ Κυρίου καί Νυμφίου τους.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αττάλου, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Εἶναι ἄγνωστο ἀπό ποῦ καταγόταν καί πότε ἔζησε ὁ ῞Οσιος ῎Ατταλος. ᾿Αφοῦ ἐγκατέλειψε τόν κόσμο, ἔγινε μοναχός, διακρινόταν δέ γιά τήν ἀσκητικότητα τοῦ βίου καί τή μεγάλη εὐσπλαγχνία του, τήν ὁποία ἐξεδήλωνε πρός κάθε λογικό ἤ ἄλογο ὄν. ῞Ενεκα τούτων εἶχε προικισθεῖ ἀπό τόν Θεό διά τῆς θαυματουργικῆς χάριτος καί ἐπιτελοῦσε πλεῖστα θαύματα διά τῆς προσευχῆς του. Προαισθανθείς τό τέλος του, ἐζήτησε τόν τελευταῖο ἀσπασμό ἀπό τούς συμμοναστές του καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῶν ἁγίων πέντε παρθενομαρτύρων Βαλερίας ἤ Βαρερίας, Κυρίας, Μάρθας, Μαρίας καί Μαρκίας, τῶν ἐκ Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης.
Οἱ ῾Αγίες Παρθενομάρτυρες Βαλερία ἤ Βαρερία, Κυρία, Μάρθα, Μαρία καί Μαρκία, κατάγονταν ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καί εἶναι ἄγνωστο πότε ἄθλησαν. ᾿Εβαπτίσθηκαν Χριστιανές καί διέμεναν στήν ἴδια οἰκία, ὅπου καί ἐπερνοῦσαν τίς μέρες τους μέ νηστεῖες καί προσευχές. Καταγγελθεῖσες γιά τή Χριστιανική πίστη τους στόν ἔπαρχο Καισαρείας, συνελήφθησαν, ἀρνηθεῖσες δέ νά θυσιάσουν στά εἴδωλα ὑπεβλήθησαν σέ σειρά φρικτῶν βασανιστηρίων, τά ὁποῖα ἀγόγγυστα ὑπέμειναν μέχρι τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου αὐτῶν69.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Γελασίου.
 ῾Ο τόπος καταγωγῆς καί ὁ χρόνος ἀθλήσεως τοῦ ῾Αγίου Μάρτυρος Γελασίου εἶναι ἄγνωστα. Αὐτός, κατά τούς χρόνους τῶν διωγμῶν, καταλήφθηκε ἀπό θεῖο ζῆλο, διεμοίρασε τά ὑπάρχοντά του στούς πτωχούς καί, ἀφοῦ ἐνδύθηκε λευκά ἱμάτια ἐπισκεπτόταν τούς διωκόμενους καί βασανιζόμενους Χριστιανούς, ἐζητοῦσε τίς εὐχές τους, κατασπαζόταν τίς πληγές τους, τούς ἐνεθάρρυνε στό μαρτύριό τους καί ἐφρόντιζε γιά τόν εὐπρεπή ἐνταφιασμό τους. Συλληφθείς, ἕνεκα τούτων, ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί, ἀφοῦ ὁμολόγησε τόν Χριστό ὡς ᾿Αληθινό Θεό, ἐβασανίσθηκε καί τέλος, ἀποκεφαλίσθηκε.
῎Ετσι ὁ ῞Αγιος Μάρτυς Γελάσιος ἔλαβε τόν ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αμούν τοῦ Σημειοφόρου, ἐν Αἰγύπτῳ ἀσκήσαντος.
 Εἶναι ἄγνωστο ἀπό ποῦ καταγόταν ὁ ῞Οσιος ᾿Αμούν, ὁ Σημειοφόρος. ῎Εζησε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. καί ὑπῆρξε φημισμένος ἀσκητής τῆς Αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, στή Ραϊθώ. Σοφά αὐτοῦ ᾿Αποφθέγματα εὑρίσκονται στό Λαυσαϊκόν, στόν Εὐεργετινό καί τόν Παράδεισο τῶν Πατέρων.
᾿Από τά ᾿Αποφθέγματα αὐτά ἀναφέρουμε ἕνα·
«Πήγαμε στό ἐρημητήριο τοῦ ἀδελφοῦ πού μᾶς ἐκάλεσε, τό ὁποῖο ἀπεῖχε γύρω στό ἕνα μίλι, κι ἐκεῖ ξεκουραστήκαμε ἀρκετά παίρνοντας καινούργια δύναμη γιά τήν πορεία μας. ᾿Εκεῖνος ὁ μοναχός μᾶς διηγήθηκε, πώς, στόν τόπο πού ἀσκήτευε τώρα, ζοῦσε κάποιος γέροντας, ὀνομαζόμενος ᾿Αμούν, κοντά στόν ὁποῖον ὁ ἴδιος μαθήτεψε. ῾Ο ᾿Αββᾶς ἐκεῖνος ἦταν φημισμένος γιά τά πολλά θαύματα πού εἶχε κάμει σ᾿ ἐκείνη τήν περιοχή.
Σ᾿ αὐτόν τόν Γέροντα εἶχαν ἐπιτεθεῖ πολλές φορές οἱ ληστές, κλέβοντας ψωμιά καί ἄλλα τρόφιμα. Μιά μέρα, λοιπόν, βγαίνει ὁ Γέροντας στήν ἔρημο, βρίσκει δυό μεγάλα φίδια καί τά φέρνει μαζί του, στό ἐρημητήριό του. ᾿Εκεῖ, τά ἔβαλε νά κάθονται μπροστά στήν πόρτα καί νά φυλάγουν. ῞Οταν, κάποια στιγμή, ἔφθασαν κατά τή συνήθειά τους οἱ φονιάδες καί εἶδαν αὐτό τό μέγα παράδοξο, ἔμειναν ἀπό ἔκπληξη μ᾿ ἀνοιχτό τό στόμα κι ἔπεσαν καταγῆς.
Βγῆκε τότε ὁ Γέροντας καί τούς βρῆκε νά τά ᾿χουν χαμένα, μισοπεθαμένοι σχεδόν. Τούς ἀνασήκωσε κι ἄρχισε νά τούς κατηγορεῖ λέγοντάς τους· Βλέπετε, πόσο εἶστε ἀγριώτεροι ἀκόμη κι ἀπό αὐτά τά θηρία; Διότι, ἐνῶ αὐτά φοβοῦνται τό Θεό καί ὑπακούουν στά θελήματά μας, ἐσεῖς οὔτε τό Θεό φοβηθήκατε οὔτε τήν εὐλάβεια καί τόν κόπο τῶν Χριστιανῶν λυπηθήκατε .
῞Υστερα ἀπ᾿ αὐτά τά λόγια, ὁ Γέροντας τούς ἔμπασε στό κελλί του, ὅπου τούς ἔβαλε νά φᾶνε, καί τούς συμβούλευσε ν᾿ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς. Καί τότε οἱ ληστές μετανόησαν γιά τήν προηγούμενη ζωή τους κι ἔγιναν κι ἀπό πολλούς μοναχούς καλύτεροι. Καί, μάλιστα, δέν ἄργησε πολύ νά ᾿ρθεῖ καιρός πού ἄρχισαν κι αὐτοί νά κάνουν παρόμοια θαύματα»70.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Φωτᾶ.
῾Ο ῞Οσιος Φωτᾶς, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Ζαρλαθίου, ἐπισκόπου Τούαμ τῆς ᾿Ιρλανδίας.
῾Ο ῞Αγιος Ζαρλάθιος ἐγεννήθηκε τό 445 μ.Χ. στήν ᾿Ιρλανδία καί θεωρεῖται ἱδρυτής καί προστάτης τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς Τούαμ τῆς χώρας αὐτῆς. Καταγόταν ἀπό τήν οἰκογένεια Κονμάϊσνε, πού ἦταν ἰσχυρότερη τῆς περιοχῆς τοῦ Γκάλγουεϊ κατά τήν περίοδο ἐκείνη. ῎Εμαθε τά ἱερά γράμματα ἀπό ἕναν ὅσιο γέροντα καί ἀργότερα ἵδρυσε μονή μέ σχολεῖο κοντά στό Τούαμ. Μεταξύ τῶν μαθητῶν του συγκαταλέγονται ὁ ῞Οσιος Βρενδανός ὁ ᾿Αναχωρητής († 16 Μαΐου) καί ὁ ῞Οσιος Κολμάνος († 24 Νοεμβρίου). ῾Ο ῞Αγιος ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τοῦ Τούαμ καί ὁ Θεός τόν εὐλόγησε, ἀπό τή μεγάλη ἄσκηση καί τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, μέ τό χάρισμα τῆς προφητείας. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη περί τό 550 μ.Χ. (στίς 26 Δεκεμβρίου ἤ στίς 2 Φεβρουαρίου τοῦ ἑπομένου ἔτους). ῾Η ᾿Εκκλησία ἑορτάζει τή μνήμη του κατά τήν μέρα αὐτή, διότι κατ᾿ αὐτή ἔγινε μετακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων αὐτοῦ στό ναό πού ἐκτίσθηκε πρός τιμήν του στό Τούαμ71.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Κουδβαλίου, ἐπισκόπου ῎Αλεθ τῆς Οὐαλίας.
῾Ο ῞Αγιος Κουδβάλιος ἐγεννήθηκε τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. στήν Οὐαλία καί ἀπό τήν παιδική του λικία ἀφιερώθηκε στόν Θεό. ῎Εγινε γούμενος μεγάλου μοναστηριοῦ ἐπί τῆς βραχώδου νήσου Πλέκιτ, ὅπου συγκέντρωσε 188 μοναχούς. Κατόπιν ἀποσύρθηκε σέ ἔρημο τόπο τῆς Κορνουάλης, ἀλλά καί πάλι φήμη τῆς ἁγιότητός του προσείλκυσε πλῆθος μοναχῶν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἱδρυθεῖ ἐκεῖ μία ἐξ ἴσου μεγάλη μονή. Ποθώντας ὁ ῞Αγιος τήν συχία ἀποσύρθηκε στή Βρετάνη, ὅπου ἐπιδόθηκε σέ σκληρούς πνευματικούς ἀγῶνες προσφέροντας τόν ἑαυτό του θυσία εὐάρεστη στόν Θεό. ᾿Εχειροτονήθηκε ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως ῎Αλεθ καί ὡς λύχνος φαεινός κατηύγασε τίς ψυχές τοῦ ποιμνίου του. ῞Οταν, λόγῳ γήρατος, δέν μποροῦσε νά ἐκτελέσει τά ἐπισκοπικά καθήκοντά του, παραιτήθηκε καί ἀποσύρθηκε σέ ἐρημητήριο μαζί μέ λίγους μαθητές του.
῾Ο ῞Αγιος Κουδβάλιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη περί τό τέλος τοῦ 6ου ἤ τίς ἀρχές τοῦ 7ου μ.Χ. αἰῶνος72.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ᾿Ιωνᾶ, ἐπισκόπου τῆς Μεγάλης Περμίας.
(Βλ. † 29 ᾿Ιανουαρίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βασιλείου, ἐπισκόπου Μανγκαζίας τῆς Σιβηρίας, τοῦ Θαυματουργοῦ.
(Βλ. † 22 Μαρτίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Παϊσίου, τοῦ Οὔγκλιχ.
῾Ο ῞Οσιος Παΐσιος τοῦ Οὔγκλιχ ἐγεννήθηκε στήν περιοχή Τβέρ τῆς Ρωσίας κοντά στήν πόλη Καζίν, καί ἦταν ἀνιψιός τοῦ ῾Οσίου Μακαρίου (Καλυαζίν, † 17 Μαρτίου). Μετά ἀπό τό θάνατο τῶν γονέων του, ὅταν ἦταν ἕνδεκα ἐτῶν, ἐπῆγε στό μοναστήρι τοῦ θείου του, ὅπου ἔγινε μοναχός. ῾Υπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ ῾Οσίου Μακαρίου, ὁ Παΐσιος ἐδιδάχθηκε τά τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τήν ὑπακοή, τή νηστεία καί τήν προσευχή, καί ἀσχολήθηκε μέ τήν ἀντιγραφή πνευματικῶν βιβλίων καί συγγραμμάτων τῶν Πατέρων. ῎Ετσι προόδευσε πολύ στήν πνευματική ζωή.
Γιά τό λόγο αὐτό, τό 1464, μετά ἀπό ἐπιθυμία καί παράκληση τοῦ πρίγκιπος ᾿Ανδρέου, ἵδρυσε μία κοινοβιακή μονή κοντά στό Οὔγκλιχ, καί τό 1489 τή μονή τοῦ ῾Αγίου Νικολάου.
Μετά ἀπό θεοφιλή ἄσκηση, ὁ ῞Οσιος Παΐσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1504, καί ὁ Θεός τόν ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῶν θαυμάτων.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Ιωνᾶ, τοῦ Κλιμέζσκ.
 ῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωνᾶς (κατά κόσμον ᾿Ιωάννης) ἀπό τήν παιδική του λικία ἀγάπησε τό μοναχικό βίο καί ἀφιερώθηκε στόν Θεό γενόμενος μοναχός. ῾Ως ἐκπλήρωση ἑνός τάματός του ἵδρυσε τή μονή τῆς ῾Αγίας Τριάδος τοῦ Κλιμέζσκ στή Ρωσία. ῞Οταν, τό 1490, ἐξέσπασε θύελλα καί ἐκεῖνος εὑρισκόταν ταξιδεύοντας μέσα στά νερά τῆς λίμνης ᾿Ομέγκα, τήν ὥρα πού ἐκινδύνευε ζωή του, παρεκάλεσε τόν Θεό νά τόν σώσει καί ὑποσχέθηκε νά ζήσει τό ὑπόλοιπο τοῦ βίου του μέ μετάνοια καί προσευχή. ῾Ο Θεός εἰσάκουσε τήν προσευχή του καί βάρκα ὁδηγήθηκε μέ ἀσφάλεια στίς ὄχθες τῆς λίμνης. ᾿Εκεῖ ὁ ῞Οσιος εὑρῆκε μέ θαυματουργικό τρόπο καί μία ἱερή εἰκόνα. ῎Ετσι ἵδρυσε τή μονή αὐτή στήν ὁποία ἀνήγειρε δύο ἐκκλησίες, τή μία ἀφιερωμένη στήν ῾Αγία Τριάδα καί τήν ἄλλη στόν ῞Αγιο Νικόλαο, ᾿Αρχιεπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωνᾶς, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1534. Τά ἱερά λείψανά του μετεκομίσθησαν στό ναό τῶν ῾Αγίων Ζαχαρίου καί ᾿Ελισάβετ.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ποιμένος, ἐν Ρωσίᾳ.
῾Η ἱερή εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου ὀνομάζεται «τοῦ Ποιμένος», ἐπειδή τήν ἔφερε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη στή Ρωσία, τό 1381, ὁ Μητροπολίτης Μόσχας Ποιμήν. ᾿Από τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας ἔτρεχε μύρο, τό ὁποῖο ἐθεράπευε πολλούς ἀσθενεῖς πού προσεύχονταν μέ ἀληθινή πίστη καί ἐπικαλοῦνταν τή χάρη της.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη θαύματος τοῦ ᾿Αρχαγγέλου Μιχαήλ, γενομένου ἐν ᾿Αλεξανδρείᾳ.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
