7 Ιουνίου
† Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεοδότου, τοῦ ἐν ᾿Αγκύρᾳ.
 ῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Θεόδοτος καταγόταν ἀπό τήν ῎Αγκυρα τῆς Γαλατίας καί ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). Παρέμεινε ὀρφανός σέ νηπιακή λικία καί ἀνατράφηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου ἀπό τήν εὐσεβέστατη θεία του Τεκοῦσα. ῞Οταν ἐμεγάλωσε, ἔγινε ἀρτοποιός καί ἔμπορος τροφίμων, διεκρινόταν δέ γιά τήν τιμιότητα, τήν ἐγκράτεια καί τή φιλανθρωπία του. Διά τῶν λόγων, τῶν ἔργων καί τῆς ὑποδειγματικῆς χριστιανικῆς διαβιώσεώς του, ἔγινε πρόξενος ἐπανόδου στόν ὀρθό δρόμο πολλῶν παρεκτραπέντων συμπολιτῶν του. Κατά τούς ἐπί Διοκλητιανοῦ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν διωγμούς, ἀπεστάλη στήν ῎Αγκυρα ὁ Θεότεκνος, δεινός διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ὁ ὁποῖος διέταξε τή σύλληψη τῶν Χριστιανῶν, τήν κατεδάφιση τῶν ναῶν καί τή δήμευση τῆς περιουσίας αὐτῶν, γιά νά μολύνει δέ τά τρόφιμα διέταξε νά ἀναμιχθοῦν αὐτά μέ εἰδωλόθυτα. Τότε συνελήφθησαν μεταξύ τῶν ἄλλων καί Τεκοῦσα μετά τῶν παρθένων ᾿Αλεξάνδρας, Κλαυδίας, Φαεινῆς, Εὐφρασίας, Ματρώνης, ᾿Ιουλίας καί Θεοδότης. ᾿Επειδή οἱ ῾Αγίες ἀρνήθηκαν νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, ἐκλείσθησαν ἀρχικά σέ πορνεῖο καί παρέμειναν μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ ἁγνές, καί στή συνέχεια ἐρρίφθησαν στά πλησίον κείμενα ἕλη, ὅπου ἔλαβαν τό μαρτυρικό θάνατο διά πνιγμοῦ († 18 Μαΐου).
῾Ο Θεόδοτος, ἀφοῦ κατ ἀρχάς ἀντιμετώπισε ἀποτελεσματικά τό θέμα τῶν τροφίμων, διαμοιράζοντας καί πουλώντας μεγάλες ποσότητες μή μολυσμένων μέ εἰδωλόθυτα, ἄρχισε νά περιέρχεται τίς φυλακές, νά διαμοιράζει στούς κρατούμενους Χριστιανούς τρόφιμα καί νά παρηγορεῖ αὐτούς. Πληροφορηθείς τό μαρτυρικό θάνατο τῆς θείας του Τεκούσης καί τῶν παρθένων πού ἐμαρτύρησαν μαζί της, σέ συνεννόηση μέ ἄλλους Χριστιανούς μετέβη στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου τους, παρέλαβε κρυφά τά λείψανά τους καί τά ἐνταφίασε. Τήν ἑπομένη, ὅταν ἔγινε ἀντιληπτή ἐξαφάνιση τῶν λειψάνων, διενεργήθησαν πολλές συλλήψεις Χριστιανῶν, οἱ δέ συλληφθέντες ὑποβάλλονταν σέ ποικίλα βασανιστήρια, γιά νά ἀποκαλύψουν τούς δράστες. ῾Ο Θεόδοτος, γιά νά μή συλληφθοῦν καί βασανισθοῦν καί ἄλλοι ἀθῶοι, ἔσπευσε πρός τόν Θεότεκνο, ὁμολόγησε ὅτι ἦταν Χριστιανός καί ἀπεκάλυψε στόν ἄρχοντα, ὅτι αὐτός ἦταν ὁ δράστης τοῦ ἐνταφιασμοῦ τῶν λειψάνων τῶν Μαρτύρων γυναικῶν. ῾Ο Θεότεκνος διέταξε εὐθύς τό σκληρό βασανισμό τοῦ Θεοδότου καί τόν ἐγκλεισμό του στή φυλακή, ἀποστείλας δέ στρατιῶτες ἀνεκόμισε τά λείψανα τῶν Μαρτύρων γυναικῶν καί τά κατέκαψε. Μετά λίγες μέρες ὁ ῞Αγιος Θεόδοτος προσήχθη πάλι ἐνώπιον τοῦ Θεοτέκνου καί ὁμολόγησε μέ πνευματική ἀνδρεία τήν ἐμμονή στήν ἀρχική ὁμολογία του καί στήν πατρώα εὐσέβεια. Τότε, ἀφοῦ τοῦ κατεξέσχισαν τίς σάρκες μέ σιδερένια νύχια καί τοῦ συνέτριψαν τίς σιαγόνες, τόν ἀπεκεφάλισαν73.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ποταμιαίνης, τῆς ἐξ ᾿Αλεξανδρείας.
῾Η ῾Αγία Μάρτυς Ποταμιαίνη καταγόταν ἀπό τήν ᾿Αλεξάνδρεια καί ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.). Πανέμορφη στό σῶμα καί στήν ψυχή, ἀλλά καί πιστή Χριστιανή, ἦταν δούλη ἀσελγοῦς καί ἀκόλαστου ἀνδρός, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ δέν κατάφερε νά τήν πείσει νά δεχθεῖ τίς ἀνήθικες προτάσεις του, κατήγγειλε αὐτήν στόν ἄρχοντα τῆς ᾿Αλεξανδρείας ὡς Χριστιανή. Εὐθύς διατάχθηκε σύλληψή της καί ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος προσαγωγή της. ῞Οταν ὅμως ἐμφανίσθηκε Ποταμιαίνη, αὐτός, ἐπειδή θαμπώθηκε ἀπό τήν ὀμορφιά της, ἐκυριεύθηκε ἀπό ἀκόλαστες ἐπιθυμίες, μέ κολακεῖες δέ καί ὑποσχέσεις προσπάθησε νά ἀποσπάσει αὐτήν ἀπό τή Χριστιανική πίστη, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἔτσι θά ὑπέκυπτε στίς ὀρέξεις του. ᾿Αλλ Ποταμιαίνη δέν ἐνέδωσε στίς προτάσεις του καί ἕνεκα τούτου διέταξε νά ριφθεῖ Μάρτυς μέσα σέ λέβητα πού ἦταν γεμάτος μέ καυτή πίσσα. ῾Η Ποταμιαίνη μέ πνευματική χαρά ἄκουσε τήν καταδίκη της, διότι ἔτσι θά διατηροῦσε ἀμόλυντα τά πολυτιμότερα ἀγαθά της, τήν παρθενία καί τή Χριστιανική της πίστη, παρεκάλεσε δέ τόν ἄρχοντα νά τήν καταβιβάζουν ἀργά μέσα στό λέβητα, γιά νά ἀποβαίνει μέ αὐτό τόν τρόπο πλέον ἐπώδυνο τό μαρτύριό της. ῾Η τελευταία αὐτή ἐπιθυμία της ἔγινε δεκτή, γενική δέ ὑπῆρξε κατάπληξη τῶν παρευρισκομένων, γιά τήν καρτερία καί ἀταραξία αὐτῆς στό φρικτό τοῦτο μαρτύριο.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μαρκελλίνου, ἐπισκόπου Ρώμης, καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Κλαυδίου, Κυρίνου καί ᾿Αντωνίνου.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Μαρκελλίνος ἦταν ᾿Επίσκοπος Ρώμης κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ (284-305 μ.Χ.). Κατά τό Λιβεριανό Κατάλογο διαδέχθηκε τόν ᾿Επίσκοπο Γάιο τήν 1η ᾿Ιουλίου 296 μ.Χ. καί ἐκάθισε ἐπί τοῦ θρόνου ἕως τό 304 μ.Χ. Οἱ Δονατιστές τόν κατηγόρησαν γιά δειλία κατά τό διωγμό τοῦ Διοκλητιανοῦ καί αὐτό ἀναφέρεται καί στό ἃἂὲὸἶ Ρ῏ὃὦἂὺἂὴὰ῝ἂὖ, ὅπου διαβάζουμε ὅτι ὁ Μαρκελλίνος μετανόησε, ἔκλαψε πικρά καί ἀπολογήθηκε γιά τή στάση του ἐνώπιον Συνόδου, ὁποία συνῆλθε στήν πόλη Σινουέσσα74 τῆς Καμπανίας. ᾿Εμφανίσθηκε μέ τήν κεφαλή του γεμάτη ἀπό στάχτη, σέ ἔνδειξη μετανοίας, καί ὁμολόγησε τήν ἁμαρτία του στά μέλη τῆς Συνόδου. Οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου τόν συγχώρεσαν, λέγοντας ὅτι ἀκόμη καί ὁ ᾿Απόστολος Πέτρος ἀρνήθηκε τόν Κύριο ἀπό φόβο, ἀλλά ἔκλαψε πικρά γιά τήν ἁμαρτία του καί μετάνοιά του ἔγινε δεκτή ἀπό τόν Θεό. ᾿Αλλ᾿ κατηγορία καί ἀναφορά περί λιποψυχίας καί πτώσεως τοῦ ῾Αγίου Μαρκελλίνου φαίνεται μᾶλλον ἀστήρικτη.
῾Ο ῞Αγιος ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος καί ἀποκεφαλίσθηκε μαζί μέ τούς μαθητές του καί Μάρτυρες τοῦ Κυρίου Κλαύδιο, Κυρίνο καί ᾿Αντωνίνο. Τό ἱερό λείψανό του ἐνταφιάσθηκε ἀπό τόν πρεσβύτερο Μάρκελλο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπωμισθεῖ τά τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως καί διοικήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Ρώμης, ἐνῶ ἐχήρευε ὁ ἐπισκοπικός της θρόνος, στό κοιμητήριο τῆς ῾Αγίας Πρισκίλλης, μετά ἀπό ὅραμα στό ὁποῖο εἶδε τόν ᾿Απόστολο Πέτρο νά τοῦ δίδει ἐντολή γιά νά ἐνταφιάσουν τό τίμιο σκήνωμα μέ εὐλάβεια.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Μαρκέλλου, ἐπισκόπου Ρώμης.
 ῾Ο ῞Αγιος Μάρκελλος Αύ, ᾿Επίσκοπος Ρώμης (308-309 μ.Χ.), καταγόταν ἀπό τή Ρώμη καί διαδέχθηκε τόν ῞Αγιο ῾Ιερομάρτυρα Μαρκελλίνο († 7 ᾿Ιουνίου). Κατήγγειλε δημοσίως τόν αὐτοκράτορα γιά τή σκληρότητά του πρός τούς ἀθώους Χριστιανούς καί τούς διωγμούς καί ἐκεῖνος ἔδωσε ἐντολή νά τόν βασανίσουν. Περιορίσθηκε καί ἐκλείσθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Μαξέντιο σέ ναό, τόν ὁποῖο εἶχαν ἱδρύσει οἱ παρθένες Πρίσκιλλα καί Λουκία, καί ὁ ὁποῖος μετατράπηκε σέ σταῦλο. ᾿Εκεῖ ἀπέθανε ἀπό τίς κακουχίες καί τά βάσανα μακριά ἀπό τήν ἕδρα του. ᾿Ενταφιάσθηκε στό κοιμητήριο τῆς ῾Αγίας Πρισκίλλης. ῾Η μνήμη του ἑορτάζεται, πλήν τῆς παρούσης μέρας, καί τή 16η ᾿Ιανουαρίου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Σισινίου καί Κυριακοῦ, τῶν διακόνων, καί τῶν ἁγίων Μαρτύρων Σμαράγδου, Λάργου, ᾿Απρονιανοῦ, Σατουρνίνου, Κρήσκεντος, Παππίου, Μαύρου, ᾿Αρτεμίας, Πρισκίλλης καί Λουκίας.
῞Οταν ἐκηρύχθηκε ὁ διωγμός κατά τῶν Χριστιανῶν ἐπί αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ (284-305 μ.Χ.), πολλοί Χριστιανοί ἐκλείσθηκαν στίς φυλακές. ῾Ο Θράσων, πλούσιος Χριστιανός, ἐφρόντιζε νά ἀποστέλλει μέ τούς Σισίνιο, Κυριακό, Σμάραγδο καί Λάργο, τρόφιμα καί ἐνδύματα στούς φυλακισμένους ἀδελφούς του. ῾Ο ῞Αγιος Μάρκελλος, ᾿Επίσκοπος Ρώμης, εὐχαρίστησε τόν Θράσωνα καί ἐχειροτόνησε διακόνους τόν Σισίνιο καί τόν Κυριακό. Γιά τή θεοφιλή δράση τους οἱ δύο διάκονοι συνελήφθησαν καί καταδικάσθηκαν σέ καταναγκαστικά ἔργα. Δέν ἔφθανε ὅμως αὐτό. ῾Ο Μαξιμιανός ἀπέστειλε τόν Σισίνιο στό διοικητή τῆς Λαοδικείας, ὁ ὁποῖος τόν ἐφυλάκισε. ᾿Εκεῖ ὁ διάκονος Σισίνιος συνάντησε τόν ᾿Απρονιανό, ὁ ὁποῖος, βλέποντας τό πρόσωπο τοῦ Σισινίου νά εἶναι λουσμένο στό θεῖο φῶς, ἐπίστεψε στόν Χριστό καί ἐβαπτίσθηκε. ῞Οταν ὁ ᾿Απρονιανός ἐκλήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος καί ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό, ἐκεῖνος ἔδωσε ἐντολή καί τόν ἀποκεφάλισαν. Λίγο ἀργότερα ἐμφανίσθηκαν ἐνώπιον τοῦ γεμόνος ὁ Σισίνιος καί ὁ Σατουρνίνος. ᾿Εκεῖνος τούς διέταξε νά προσφέρουν θυσία στά εἴδωλα, ἀλλά οἱ ῞Αγιοι μέ τήν προσευχή τους ἔλιωσαν τά τρίποδα μέ τό θυμίαμα τῶν εἰδώλων. Βλέποντας τό θαῦμα αὐτό οἱ στρατιῶτες Παππίας καί Μαῦρος ἐπίστεψαν στόν Χριστό. ῎Εξαλλος ὁ γεμόνας ἔδωσε ἐντολή οἱ μέν δύο στρατιῶτες νά ὁδηγηθοῦν στή φυλακή, οἱ δέ Σισίνιος καί Σατουρνίνος νά ἀποκεφαλισθοῦν.
῾Ο ῞Αγιος Μάρκελλος ἐβάπτισε κρυφά τόν Παππία καί τόν Μαῦρο, οἱ ὁποῖοι μετά ἀπό λίγο ἐτελειώθησαν μαρτυρικά γιά τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό. Τά τίμια λείψανά τους ἐνταφιάσθηκαν ἀπό τόν πρεσβύτερο ᾿Ιωάννη καί τόν Θράσωνα.
 Οἱ Μάρτυρες Κυριακός, Σμάραγδος, Λάργος, καί Κρήσκης, μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς, ἦσαν φυλακισμένοι καί καταδικασμένοι νά ἐργάζονται σκληρά. ῾Η ᾿Αρτεμία, κόρη τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, ἔπασχε ἀπό δαιμόνιο. Μαθαίνοντας ὁ Διοκλητιανός ὅτι ὁ φυλακισμένος Κυριακός θά μποροῦσε νά θεραπεύσει τήν ἀσθένεια τῆς θυγατρός του, τόν ἐκάλεσε γιά νά τήν κάνει καλά. Πράγματι! ῾Ο ῞Αγιος Κυριακός, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐθεράπευσε τήν ᾿Αρτεμία καί ἐξέβαλε τούς δαίμονες ἀπό αὐτήν. ῾Ως ἔκφραση εὐγνωμοσύνης γιά τή θεραπεία τῆς κόρης του ὁ αὐτοκράτορας ἐλευθέρωσε τούς ῾Αγίους ἀπό τή φυλακή καί σύντομα ἔστειλε τόν Κυριακό στήν Περσία, γιά νά θεραπεύσει τήν κόρη τοῦ Πέρσου βασιλέως. ῞Οταν ὁ Κυριακός ἐπέστρεψε στή Ρώμη, συνελήφθη, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ αὐτοκράτορος Γαλερίου (305-311 μ.Χ.), γαμπροῦ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε παραιτηθεῖ καί εἶχε ἀποσυρθεῖ ἀπό τήν ἐξουσία. ῎Εδεσαν, λοιπόν, τόν ῞Αγιο Κυριακό πίσω ἀπό ἕνα ἅρμα πού τόν ἔσερνε ἀνά τίς ὁδούς τῆς Ρώμης καί στή συνέχεια, ἀφοῦ τόν ἐβασάνισαν τόν ἐθανάτωσαν μαζί μέ τούς Μάρτυρες Σμάραγδο, Λάργο, Κρήσκεντα, ᾿Αρτεμία, Πρίσκιλλα καί Λουκία.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Αἰσίας καί Σωσάννης, μαθητριῶν τοῦ ἁγίου Παγκρατίου, ἐπισκόπου Ταυρομενίου.
Οἱ ῾Αγίες Αἰσία (ἤ ᾿Εσία, κατ᾿ ἄλλην γραφήν Εὐσεβεία) καί Σωσάννα ἦσαν μαθήτριες τοῦ ῾Αγ. Παγκρατίου, ᾿Επισκόπου Ταυρομενίας († 9 Φεβρουαρίου), καί ὑπέστησαν τόν διά πυρός θάνατο. ῾Η Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στό ναό «ἐν τοῖς Βασιλίσκοις» κατά τόν ῞Αγιο Νικόδημο τόν ῾Αγιορείτη.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ζηναΐδος, τῆς Θαυματουργοῦ.
Περί τῆς ῾Αγίας Ζηναΐδος75 γνωρίζουμε ὅτι ἀξιώθηκε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας καί ἐτελειώθηκε μέ μαρτυρικό θάνατο.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Ιωάννου καί Ταρασίου.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ᾿Ιωάννης καί Ταράσιος ἐτελειώθησαν διά ξίφους. Τό σχετικό δίστιχο ἀναφέρει· «᾿Ιωάννην τέμνουσι σύν Ταρασίῳ, οὐ πρός τό τέμνον ἐκταραχθέντας ξίφος».
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Λυκαρίωνος.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Λυκαρίων καταγόταν ἀπό τήν ῾Ερμούπολη τῆς Αἰγύπτου καί εἶναι ἄγνωστο πότε ἄθλησε. Διαπνεόμενος ὑπό θείου ζήλου, διεμοίρασε τά ὑπάρχοντά του στούς πτωχούς καί ἐλεύθερος ἀπό κάθε ὑλική μέριμνα ἐπιδόθηκε στή διάδοση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, κηρύττοντας τό θεῖο λόγο καί πολλούς εἰδωλολάτρες ἑλκύοντας πρός αὐτήν. Γιά τή θεοφιλή δράση του καταγγέλθηκε, συνελήφθη, ἀρνήθηκε δέ νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ἀφοῦ ὑποβλήθηκε σέ σκληρά βασανιστήρια, ἐκ τῶν ὁποίων ὅμως, μέ τή Θεία Χάρη, ἐξῆλθε ἀβλαβής, καί ἐκλείσθηκε στή φυλακή. Μετά λίγες μέρες, ἀφοῦ ὑποβλήθηκε σέ νέα ἀνάκριση καί ἐπέμενε στήν ὁμολογία του, ὑπέστη ἀκόμη σκληρότερη δοκιμασία. ῎Ετσι, ἀφοῦ τοῦ κατεξέσχισαν τίς σάρκες μέ σιδερένια νύχια καί τοῦ κατέκαψαν τά πλευρά καί τό στῆθος μέ ἀναμμένες λαμπάδες, τόν ἐκρέμασαν ἐπί σταυροῦ καί ἐτελειώθηκε δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ. Τό τίμιο λείψανό του τό παρέλαβαν οἱ Χριστιανοί καί τό ἐνταφίασαν μέ εὐλάβεια.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός μῶν Σεβαστιανῆς, τῆς Θαυματουργοῦ.
῾Η ῾Οσία Σεβαστιανή, ἀξιωθεῖσα ἀπό τόν ῞Αγιο Θεό τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Στεφάνου, τοῦ Πρεσβυτέρου.
῾Ο ῞Οσιος Στέφανος, ὁ πρεσβύτερος, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Ανθίμου, τοῦ Πρεσβυτέρου.
῾Ο ῞Οσιος ῎Ανθιμος, ὁ πρεσβύτερος, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη76.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βασιλείδου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος ᾿Ιωάννου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Ανατολίου, τοῦ Σιναΐτου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Κολμανοῦ, τοῦ ἐξ ᾿Ιρλανδίας77.
῾Ο ῞Αγιος Κολμανός ἐγεννήθηκε, τό 450 μ.Χ., στή Δαλαραδία τοῦ βασιλείου Κρούτιν τῆς ᾿Ιρλανδίας. ᾿Εξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Ντρόμορ καί εἶναι πολιοῦχος καί προστάτης αὐτῆς. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Μεριαδοκίου, τοῦ ἐξ Οὐαλίας.
῾Ο ῞Οσιος Μεριαδόκιος78 καταγόταν ἀπό πλούσια οἰκογένεια τῆς Οὐαλίας καί ἔζησε τόν 5ο ἤ 6ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Επιθυμώντας νά ἀκολουθήσει τόν συχαστικό βίο, ἐπώλησε ὅλα τά ὑπάρχοντά του, τά ὁποῖα διεμοίρασε στούς πτωχούς, καί ἔγινε ἐρημίτης. Κατόπιν ἦλθε στήν Κορνουάλη, ὅπου ἵδρυσε πολλές ἐκκλησίες, καί στή συνέχεια ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Βάννες. Διακρίθηκε γιά τή μεγάλη φιλαδελφία καί φιλανθρωπία του πρός τούς πτωχούς καί τούς πάσχοντες, καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη λέγοντας· «Κύριε, σέ Σένα παραδίδω τό πνεῦμα μου».
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Δανιήλ, τοῦ τῆς Σκήτεως.
῾Ο ῞Οσιος Δανιήλ, ἀναχωρητής, συγγραφέας, ἱερομόναχος καί κατόπιν γούμενος μοναστικοῦ κέντρου στή Σκήτη τῆς Αἰγύπτου, ἔζησε κατά τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. ῾Ο Δανιήλ ἀπό τήν παιδική του λικία περιεβλήθηκε τό μοναχικό σχῆμα καί ἀσκήτεψε στά μέρη τῆς Σκήτεως, ὅπου εὑρῆκαν καί αἰχμαλώτισαν αὐτόν Βεδουΐνοι ληστές τρεῖς φορές. ᾿Από τήν τελευταία αἰχμαλωσία ἐλευθερώθηκε ἀφοῦ ἐφόνευσε μέ πέτρες τόν φρουροῦντα αὐτόν. Τό γεγονός αὐτό αἰσθάνθηκε ὡς βαρύτατο ἁμάρτημα, γι᾿ αὐτό ἦλθε καί ἐξομολογήθηκε αὐτό πρῶτα μέν στόν Πατριάρχη ᾿Αλεξανδρείας Τιμόθεο Γύ (520-536 μ.Χ.), ἀκολούθως δέ στούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως ᾿Επιφάνιο (520-535 μ.Χ.), ᾿Αντιοχείας Εὐφράσιο (521-526 μ.Χ.) καί ῾Ιεροσολύμων ᾿Ιωάννη Γύ (516-524 μ.Χ.), ὡς καί στόν ᾿Επίσκοπο Ρώμης ᾿Ορμίσδα (514-523 μ.Χ.). Κανένας ὅμως ἀπό αὐτούς δέν κατελόγισε στόν Δανιήλ τήν πράξη. ᾿Απογοητευμένος ἀπό τήν ἀθώωσή του καί μή δυνάμενος ὁ ἴδιος νά συγχωρήσει τόν ἑαυτό του, παραδόθηκε στόν πραίτορα τῆς ᾿Αλεξάνδρειας, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τόν ἀνέκρινε καί ἐθαύμασε τή διάκρισή του, «ἀπέλυσεν αὐτόν λέγων αὐτῷ· ῞Υπαγε, εὖξαι ὑπέρ ἐμοῦ, ἀββᾶ. Εἴθε καί ἄλλους ἑπτά ἐφόνευσας ἐξ αὐτῶν»79.
Μετά τό γεγονός αὐτό ἐπανῆλθε στήν περιοχή τῆς Σκήτεως, γιά νά τήν ἐγκαταλείψει ἀργότερα καί νά ἔλθει στήν περιοχή Ταμπώκ, ὅπου καί ἵδρυσε μονή, στήν ὁποία ἔγινε γούμενος καί στήν ὁποία, τέλος, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τιμώμενος καί σεβόμενος ἀπό ὅλους80.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Βουλφαγγίου, τοῦ ἐκ Γαλλίας.
῾Ο ῞Οσιος Βουλφάγγιος ἐγεννήθηκε στή Γαλλία. ῏Ηταν ἔγγαμος ἱερέας τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος τοῦ Ροῦε κοντά στήν πόλη ῎Αμπεβιλ. ᾿Επραγματοποίησε ἕνα προσκυνηματικό ταξίδι στούς ῾Αγίους Τόπους καί ἐτελείωσε τό βίο του ὡς ἐρημίτης, τό 643 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός μῶν Μοντβέννης, τῆς ἐκ Μεγάλης Βρετανίας.
῾Η ῾Οσία Μοντβέννα ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στή μονή τοῦ Οὐΐτμπυ82 ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς ῾Οσίας Χίλδας († 17 Νοεμβρίου), γουμένης τῆς μονῆς. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 699 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος ᾿Αβεντίνου, τοῦ ἐκ Γαλλίας.
῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς ᾿Αβεντίνος ἐγεννήθηκε στήν πόλη Μπαγκνέρ κοντά στά Πυρηναῖα ὄρη. ᾿Ασκήτεψε θεοφιλῶς ὡς ἐρημίτης στήν περιοχή τοῦ Λάρμπους καί ἐτελειώθηκε μαρτυρικά ἀπό τούς Σαρακηνούς, τό 732 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Βιλλιβάλδου, ᾿Αποστόλου τῆς Γερμανίας.
῾Ο ῞Αγιος Βιλλιβάλδος, ᾿Απόστολος τῆς Γερμανίας, ἐγεννήθηκε στίς 21 ᾿Οκτωβρίου 700 μ.Χ. στό ῎Εσσεξ. ῞Οταν ἦταν μικρός ἀσθένησε καί οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του, ῞Αγιοι Ριχάρδος καί Βούννα († 7 Φεβρουαρίου) τόν ἔριξαν κάτω ἀπό ἕνα σταυρό καί ὑποσχέθηκαν νά τόν ἀφιερώσουν στόν Θεό, ἐάν θεραπευθεῖ. Τό θαῦμα ἔγινε καί ὁ πατέρας του, φερόμενος ὡς βασιλέας Ριχάρδος, τόν ἐμπιστεύθηκε, σέ λικία πέντε ἐτῶν, στόν γούμενο ᾿Εγκβάλδιο τῆς μονῆς τοῦ Βαλτχάιμ στό Χάμπσαϊρ, ὅπου παρέμεινε μέχρι λικίας δεκαεπτά ἐτῶν. Τό 721 μ.Χ., μαζί μέ τό μεγαλύτερο ἀδελφό του Βιννιβάλδο († 18 Δεκεμβρίου) καί τό γέροντα πατέρα τους, ἀνεχώρησαν γιά προσκύνημα στούς τάφους τῶν ᾿Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου στή Ρώμη. Καθ᾿ ὁδόν ὁ πατέρας τους ἀπέθανε καί ἐνταφιάσθηκε στήν πόλη Λούκκα τῆς ᾿Ιταλίας, ὅπου τιμᾶται μέχρι σήμερα ὑπό τό ὄνομα «Ριχάρδος, βασιλεύς τῶν ῎Αγγλων». Οἱ δύο νέοι συνέχισαν τήν ὁδοιπορία τους γιά τούς ῾Αγίους Τόπους. ῎Ετσι ἔπλευσαν μέσῳ Κύπρου στή Συρία, ὅπου αἰχμαλωτίσθηκαν γιά σύντομο χρονικό διάστημα στήν πόλη ῎Εμεσσα ἀπό τούς Σαρακηνούς. Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του, ὁ ῞Οσιος ἐπισκέφθηκε τούς ῾Αγίους Τόπους καί κατά τήν ἐπιστροφή του ἐπέρασε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου, σύμφωνα μέ τό «῾Οδοιποροικόν»83, παρέμεινε δύο ἔτη σέ κελί τῆς Μεγάλης ᾿Εκκλησίας. Στή συνέχεια ἐπέστρεψε στή Ρώμη καί ἐγκαταστάθηκε στήν περίφημη μονή τοῦ Μόντε Κασσίνο ἀγαπώμενος καί τιμώμενος ἀπό ὅλους. ᾿Ενῶ ἀσκήτευε ἐκεῖ, ἔλαβε ἐντολή ἀπό τόν Πάπα Γρηγόριο Γύ (731-741 μ.Χ.), μετά ἀπό συνάντηση μαζί του, νά μεταβεῖ στή Γερμανία, γιά νά βοηθήσει τό συγγενή του ῞Αγιο Βονιφάτιο († 5 ᾿Ιουνίου) στό ἱεραποστολικό του ἔργο. Τό 741 μ.Χ. ἐχειροτονήθηκε ἱερέας καί μετά ἀπό λίγο ᾿Επίσκοπος στήν πόλη ῎Αϊχσταατ στήν περιοχή τῆς Φραγκονίας, ὅπου ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά μέ ἔνθεο ζῆλο. ᾿Εδῶ ἵδρυσε τή μονή τοῦ Χαϊντχάιμ, τήν ὁποία καθοδηγοῦσε πνευματικά ὁ ἀδελφός του ῞Οσιος Βιννιβάλδος καί ἀργότερα ἀδελφή του ῾Οσία Βαλβούργα († 25 Φεβρουαρίου).
῾Ο ῞Αγιος Βιλλιβάλδος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 790 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Δεοχάρους, τοῦ ἐκ Γερμανίας.
῾Ο ῞Οσιος Δεοχάρης ἐγεννήθηκε στή Γερμανία καί ἀσκήτεψε, ὡς ἐρημίτης, στά ὄρη τῆς Φραγκονίας κοντά στή Βαυαρία. Τό 819 μ.Χ., ἔλαβε μέρος στήν τελετή τῆς μετακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ῾Αγίου Βονιφατίου († 5 ᾿Ιουνίου) καί ἵδρυσε τή μονή τοῦ Χερριέντον. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 847 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Πέτρου πρεσβυτέρου καί Βαλλαβόνσου διακόνου, τῶν ὁσιομαρτύρων Σαβινιανοῦ, Βιστρεμούνδου καί ᾿Αβεντίου, καί τοῦ μάρτυρος ῾Ιερεμίου.
Οἱ ῞Αγιοι ῾Ιερομάρτυρες Πέτρος, ὁ πρεσβύτερος, Βαλλαβόνσος, ὁ διάκονος, ἐτελειώθησαν μαρτυρικά, μαζί μέ τούς μοναχούς Σαβινιανό καί Βιστρεμοῦνδο τῆς μονῆς τοῦ ῾Αγίου Ζωΐλου, ᾿Αβέντιο τῆς μονῆς τοῦ ῾Αγίου Χριστοφόρου, καί τόν γέροντα ῾Ιερεμία, πού ἐζοῦσε στή μονή τοῦ Ταβάνου, ἀπό τούς Μαυριτανούς, τό 851 μ.Χ., στήν Κόρδοβα τῆς ᾿Ισπανίας, ἐπί γεμόνος ᾿Αμπντέρ ᾿Αχμάν Βύ, δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ καί διά πυρός.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αντωνίου, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ, ἐκ τῆς μονῆς Βαλαάμ.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αντώνιος τοῦ Κένσκϊυ ἦταν μοναχός στή μονή Βαλαάμ καί ὑποτακτικός τοῦ ῾Οσίου Σεραπίωνος († 27 ᾿Ιουνίου). ῎Εζησε ὡς σαλός καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1592.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αβραμίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αβράμιος (Κένσκϊυ) ἔζησε στή Ρωσία κατά τό 17ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐμόνασε στή μονή τοῦ Κοζεεζέρσκϊυ, πού ἦταν ἀφιερωμένη στά Θεοφάνεια. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη, τό 1634.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Παναγῆ τοῦ Μπασιᾶ, ἐκ Ληξουρίου Κεφαλληνίας.
῾Ο ῞Οσιος Παναγῆς ὁ Μπασιᾶς ἐγεννήθηκε στό Ληξούρι τῆς Κεφαλληνίας, τό 1801, καί ἦταν υἱός εὐσεβῶν καί ἐπιφανῶν γονέων, τοῦ Μιχαήλ Τυπάλδου - Μπασιᾶ καί τῆς Ρεγγίνας Δελλαπόρτα. ῎Εμαθε ἰταλικά, γαλλικά, λατινικά καί καταρτίσθηκε στή φιλοσοφία καί τή θεολογία. Μικρός ἀκόμα χειροθετεῖται ἀναγνώστης καί στήν ἀρχή τῆς σταδιοδρομίας του διορίζεται γραμματοδιδάσκαλος καί ἐξασκεῖ τό λειτούργημα τοῦ διδασκάλου, ἀλλά ἐμπνεόμενος ἀπό τά ριζοσπαστικά κηρύγματα τῶν Κοσμᾶ Φλαμιάτου καί Εὐσεβίου Πανᾶ, ἐκκλησιαστικῶν ἀναστημάτων τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ὑπεράσπιζαν ὅτι οἱ ῎Αγγλοι (κυρίαρχοι τῆς ῾Επτανήσου) προστάτες, οὐσιαστικά τύραννοι, ἐπιβουλεύονται τό ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν κατοίκων, ἀφήνει τό δημόσιο σχολεῖο καί παραδίδει μαθήματα κατ οἶκον συνεχίζοντας τήν ἀποστολή του.
Σέ λικία 20 ἐτῶν, μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα του, ἔχοντας ἔμφυτη κλίση καί ἐπηρεαζόμενος ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ πολιούχου μεγάλου ἀσκητοῦ ῾Αγίου Γερασίμου καί τοῦ γείτονός του, ἐπίσης μεγάλου ἀσκητοῦ ῾Αγίου ᾿Ανθίμου, ἐγκαταλείπει τά πάντα καί φθάνει στό «Ξηροσκόπελο», μικρό νησάκι στήν κάτω Λειβαθώ Βλαχερνῶν καί τόπο ἐξορίας κληρικῶν ἀπό τούς ῎Αγγλους. ᾿Εξόριστος τίς μέρες ἐκεῖνες ἦταν καί ὁ περίφημος Ζακύνθιος κληρικός Νικόλαος Καντούνης. Δέν ἔμεινε ὅμως πολύ διάστημα καμφθείς ἀπό τίς ἱκεσίες τῆς χήρας μητέρας του καί τῆς ἀπροστάτευτης ἀδελφῆς του. ᾿Επιστρέφει λοιπόν μοναχός στόν κόσμο, ἀλλά ὁλόκληρη ζωή του ἀποδεικνύεται συνεχής ἀσκητικός ἀγώνας καί συνεπής ἐπαγρύπνηση τῶν μοναχικῶν ἰδεῶν καί ἀποφάσεών του. Τό 1836 χειροτονεῖται διάκονος καί πρεσβύτερος ὑπό τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας Παρθενίου Μακρῆ. Δέν ἐπεζήτησε ἐφημεριακή θέση. Συνήθως ἐλειτουργοῦσε στό ἐξωκκλήσι τοῦ ῾Αγίου Σπυρίδωνος στόν Πλατύ Γιαλό, ὅπου συνέρρεε πλῆθος πιστῶν, γιά νά λειτουργηθεῖ καί νά ἀκούσει τά θερμά κηρύγματά του. ῾Υπῆρξε προσωποποίηση τῆς ἐλεημοσύνης καί θερμός συμπαραστάτης τῶν ἀδυνάτων. ῎Ελαβε ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς προφητείας καί «προΰλεγε τά μέλλοντα συμβαίνειν εἰς πρόσωπα, οἰκογενείας καί γενικώτερον τῆς κοινωνίας», ὅπως γράφεται στήν εἰσήγηση τῆς ἁγιοποιήσεώς του.
Στίς 21 Μαΐου 1864, γεύεται τή χαρά τῆς ῾Ενώσεως τῆς ῾Επτανήσου μέ τή Μητέρα ῾Ελλάδα, γιά τήν ὁποία ἐργάσθηκε μέ τόν ἰδικό του ἀντιστασιακό τρόπο πλησίον τῶν ρώων ριζοσπαστῶν, διατηρώντας καί καλλιεργώντας τήν ᾿Ορθόδοξη Παράδοση, σέ τόσο δύσκολες πολιτικές καί κοινωνικές περιόδους.
Τό 1867, μέ τούς φοβερούς σεισμούς τῆς Παλλικῆς, γκρεμίζεται οἰκία του καί ἀπό τότε φιλοξενεῖται στήν οἰκία τοῦ ἐξαδέλφου του ᾿Ιωάννου Γερουλάνου, πατέρα τοῦ σπουδαίου χειρουργοῦ Μαρίνου Γερουλάνου. Λόγῳ τῆς διαδοθείσης φήμης ἀπό τά πολλά θαύματα, ἀποφεύγοντας τό φοβερό ὕφαλο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τόν ἐπάρατο ἐγωισμό, καταφεύγει στή γνωστή μέθοδο μεγάλων ᾿Ασκητῶν νά προσποιεῖται τόν τρελό, καί ἔτσι συγκαταριθμεῖται στή χορεία τῶν διά Χριστόν σαλῶν ῾Αγίων. Γιά πέντε ἔτη ταλαιπωρεῖται κλινήρης. Καί ἀσθενής συνεχίζει νά εὐλογεῖ, νά εἰρηνεύει, νά καθοδηγεῖ, νά συμβουλεύει τούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι νυχθημερόν τόν ἐπισκέπτονται. ᾿Εκεῖ δέχεται τήν ἐπίσκεψη τοῦ νέου ᾿Αρχιεπισκόπου Γερμανοῦ Καλλιγᾶ, στόν ὁποῖο προλέγει τήν ἀνάρρησή του στόν ᾿Αρχιεπισκοπικό Θρόνο τῶν ᾿Αθηνῶν.
῾Ο ῞Οσιος Παναγῆς ἐκοιμήθηκε τό 1888, καί στήν πάνδημη μετά τριήμερο κηδεία του ἐξεφώνησε περίφημο ἐπικήδειο ὁ Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγᾶς. ῾Η ἁγιοποίηση τοῦ ῾Οσίου ἔγινε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο διά Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς ᾿Αποφάσεως τήν 4η Φεβρουαρίου 1986. Τά ἱερά λείψανά του φυλάσσονται ἐντός ἀργυρῆς θήκης στόν ἱερό ναό ῾Αγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου, ὅπου καί ὁ τάφος του.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός μῶν Εὐφροσύνης, γουμένης τῆς μονῆς τοῦ Σωτῆρος, ἐν Πολώκ τῆς Ρωσίας.
Βλ. † 23 Μαΐου.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
