8 Ιουνίου
 † Μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου.
Τό σεπτό σκήνωμα τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου († 8 Φεβρουαρίου) μετετέθη, στίς 8 ᾿Ιουνίου, ἀπό τήν ῾Ηράκλεια τῆς Ποντικῆς, στό προγονικό κτῆμα τοῦ ῾Αγίου, στά Εὐχάιτα, κατά τήν ἐπιθυμία τοῦ ῾Αγίου τήν ὁποία ἐξέφρασε πρό τῆς ἐκτομῆς αὐτοῦ στό γραμματέα του Οὔαρο85. ᾿Εκ τοῦ λειψάνου αὐτοῦ τή σιαγόνα ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντίνος Θύ ὁ Μονομάχος (1042-1055) ἐδώρισε διά χρυσοβούλλου στή μονή Μεγίστης Λαύρας ῾Αγίου ῎Ορους86.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ ᾿Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ἐν τῷ Σωσθενείῳ.
῾Ο ναός τοῦ ᾿Αρχαγγέλου Μιχαήλ στό Σωσθένειον εἶχε εὐκτήριο οἶκο ἀφιερωμένο στή Θεοτόκο87.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Μαξιμίνου, ἐπισκόπου Αἴξ.
Κατά τήν παράδοση ὁ ῞Αγιος Μαξιμίνος ἔζησε τόν 1ο αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν ἐκ τῶν ῾Εβδομήκοντα ᾿Αποστόλων τοῦ Κυρίου. Συνόδευσε τή Μαρία τή Μαγδαληνή, τή Μάρθα, τόν Λάζαρο καί τή Μαρία τοῦ Κλωπᾶ στή μετάδοση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος στήν περιοχή τῆς Προβηγκίας καί ἔγινε ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Αἴξ τῆς Γαλλίας.
Κατά μία ἄλλη παράδοση πρόκειται περί τοῦ τυφλοῦ τοῦ κατά ᾿Ιωάννην Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος ἐθεραπεύθηκε ἀπό τόν Χριστό καί Τόν ἀκολούθησε ὡς μαθητής Του·
«Καί παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς. καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες· ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμέ δεῖ ἐργάζεσθαι τά ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως μέρα ἐστίν· ἔρχεται νύξ ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ᾦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπών ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ καί εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὅ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καί ἐνίψατο, καί ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καί οἱ θεωροῦντες αὐτόν τό πρότερον ὅτι τυφλός ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καί προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δέ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλόν ἐποίησε καί ἐπέχρισέ μου τούς ὀφθαλμούς καί εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ καί νίψαι· ἀπελθών δέ καί νιψάμενος ἀνέβλεψα. εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα. ῎Αγουσιν αὐτόν πρός τούς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δέ σάββατον ὅτε τόν πηλόν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καί ἀνέῳξεν αὐτοῦ τούς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτόν καί οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δέ εἶπεν αὐτοῖς· πηλόν ἐπέθηκέ μου ἐπί τούς ὀφθαλμούς, καί ἐνιψάμην, καί βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρά τοῦ Θεοῦ, ὅτι τό σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλός τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καί σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σύ τί λέγεις περί αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τούς ὀφθαλμούς; ὁ δέ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περί αὐτοῦ ὅτι τυφλός ἦν καί ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τούς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καί ἠρώτησαν αὐτούς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός ὑμῶν, ὅν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλός ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δέ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καί εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μῶν καί ὅτι τυφλός ἐγεννήθη· πῶς δέ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἤ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τούς ὀφθαλμούς μεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτός λικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε, αὐτός περί ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τούς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γάρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτόν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διά τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι λικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τόν ἄνθρωπον ὅς ἦν τυφλός, καί εἶπον αὐτῷ· δός δόξαν τῷ Θεῷ· μεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καί εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἕν οἶδα, ὅτι τυφλός ὤν ἄρτι βλέπω. εἶπον δέ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τούς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καί οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μή καί ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταί γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτόν καί εἶπον· σύ εἶ μαθητής ἐκείνου· μεῖς δέ τοῦ Μωϋσέως ἐσμέν μαθηταί. μεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δέ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καί εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γάρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καί ἀνέῳξέ μου τούς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δέ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεός οὐκ ἀκούει, ἀλλ ἐάν τις θεοσεβής ᾖ καί τό θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμούς τυφλοῦ γεγεννημένου. εἰ μή ἦν οὗτος παρά Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καί εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σύ ἐγεννήθης ὅλος, καί σύ διδάσκεις μᾶς; καί ἐξέβαλον αὐτόν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτόν ἔξω, καί εὑρών αὐτόν εἶπεν αὐτῷ· σύ πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καί εἶπε· καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δέ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δέ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ»89.
Παρά τίς παραδόσεις αὐτές νεώτερες ἁγιολογικές πληροφορίες φέρουν τόν ῞Αγιο ὡς ᾿Επίσκοπο τῆς πόλεως τοῦ Αἴξ κατά τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. Στήν τέχνη, ὁ ῞Αγιος Μαξιμίνος ἀπεικονίζεται ὡς ᾿Επίσκοπος, ὁ ὁποῖος μεταδίδει τό μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας στήν ῾Αγία Μαρία τή Μαγδαληνή, ἤ νά πλέει σέ μία βάρκα πρός τή Μασσαλία μαζί μέ τό δίκαιο Λάζαρο, τή Μαρία καί τή Μάρθα.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Καλλιόπης.
 Εἶναι ἄγνωστο ἀπό ποῦ καταγόταν ῾Αγία Μάρτυς Καλλιόπη, ὁποία ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Διακρινόταν τόσο γιά τό σωματικό καί ψυχικό κάλλος, ὅσο καί γιά τήν εἰλικρινή καί βαθιά εὐσέβεια. Κατά τόν κηρυχθέντα τότε ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν διωγμό, συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἐπάρχου γιά ἀνάκριση. Αὐτός, εὐθύς ὡς ἀντίκρισε τό κάλλος τῆς Καλλιόπης, καταλήφθηκε ἀπό πονηρούς λογισμούς καί πόθους καί προσπάθησε μέ ὑποσχέσεις καί κολακεῖες νά μεταπείσει αὐτήν, ὥστε νά ὑποκύψει στούς ἔνοχους πόθους του. ᾿Αλλ Καλλιόπη παρέμεινε ἀδιάφορη στίς κολακεῖες καί ἀκλόνητη στήν πίστη της. Τοῦτο ἐξόργισε τόν ἔπαρχο, ὁ ὁποῖος, ἀντιληφθείς ὅτι διεψεύδονταν οἱ ἐλπίδες του, διέταξε τήν κατόπιν σκληρῶν βασανιστηρίων θανάτωσή της. ῎Ετσι, ἀφοῦ ἐμαστιγώθηκε ἀνηλεῶς, τῆς ἀπέκοψαν τούς μαστούς, τήν κατέκαψαν μέ ἀναμμένες λαμπάδες καί περιέχυσαν τίς πληγές της μέ ξύδι καί ἁλάτι. Στό τέλος τήν ἀποκεφάλισαν καί ἔτσι ῾Αγία Καλλιόπη ἔλαβε τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καί εἰσῆλθε στή χαρά τοῦ Νυμφίου της Χριστοῦ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Νικάνδρου καί Μαρκιανοῦ.
 Οἱ ῞Αγιοι Νίκανδρος καί Μαρκιανός ἦσαν στρατιῶτες καί ἐμαρτύρησαν ἐπί αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ (284-305 μ.Χ.), τό 297 μ.Χ., στό Δορύστολο, ἐπαρχία τῆς Κάτω Μοισίας. Καταγγελθέντες πρός τόν ἄρχοντα Μάξιμο, ἐπειδή ἐπίστευαν στόν Χριστό, συνελήφθησαν καί, ὁμολογήσαντες μέ παρρησία τήν πίστη τους, ἐφυλακίσθησαν. Μετά εἴκοσι μέρες, κληθέντες ἐκ νέου ὑπό τοῦ ἄρχοντος καί ἐμμένοντες στήν ὁμολογία τους, ὑπεβλήθησαν σέ σειρά σκληρῶν βασανιστηρίων. ῎Ετσι τούς καταξέσχισαν τίς σάρκες μέ σιδερένια νύχια, τούς ἔκαψαν σέ ἀναμμένα κάρβουνα, ἐνῶ ἐπί τῶν πληγῶν τους ἔρριπταν ἁλάτι καί ξύδι, γιά νά καταστήσουν τό μαρτύριό τους πλέον ὀδυνηρό. Τέλος τούς συνέτριψαν τό πρόσωπο καί τά στόματα μέ πέτρες. ᾿Εμμένοντες καί παρά ταῦτα στήν πατρώα εὐσέβεια, ἀφοῦ τούς ἀπέκοψαν τίς γλῶσσες, ἐτελειώθησαν δι ἀποκεφαλισμοῦ, περιβληθέντες ἔτσι τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μάρκου.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Μάρκος ἐτελειώθηκε διά ξίφους.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αθρέ ἤ ᾿Ατρέ.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αθρέ ἤ ᾿Ατρέ ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός μῶν Μελανίας, τῆς Πρεσβυτέρας.
῾Η ῾Οσία Μελανία πρεσβυτέρα ἐγεννήθηκε, τό 340 μ.Χ., καί ἦταν θυγατέρα τοῦ ὑπάτου Μαρκελλίνου τῆς ᾿Ισπανίας. Μετά τή χηρεία της, σέ λικία εἴκοσι δύο ἐτῶν, κατέφυγε στά ἀσκητήρια τῆς Νιτρίας στήν Αἴγυπτο καί διεμοίραζε σέ ἀσκητές πλούσιες εὐλογίες. ῞Οταν μάλιστα στό μεγάλο διωγμό τοῦ βασιλέως Οὐάλη ἐξορίσθηκαν οἱ Μεγάλοι Πατέρες ᾿Ισίδωρος, Πίσιμος, ᾿Αδέλφιος, Παφνούτιος, Παμβώ, ᾿Αμμώνιος καί δώδεκα ᾿Επίσκοποι καί Πρεσβύτεροι στή Διοκαισάρεια τῆς Παλαιστίνης, ῾Οσία Μελανία μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς της ἀκολουθοῦσε τούς ἐξόριστους. ᾿Εξόδευε γι᾿ αὐτούς τά ἀπαραίτητα γιά τή βιοτή τους καί φορώντας κουκούλα δούλου τούς ἔφερνε κρυφά τή νύκτα τά πρός τό ζῆν ἀναγκαῖα.
Στή συνέχεια ἔζησε στά ῾Ιεροσόλυμα εἴκοσι ἑπτά χρόνια, ὅπου μαζί μέ τόν πρεσβύτερο Ρουφίνο ἵδρυσαν ξενῶνες, στούς ὁποίους ἐφιλοξενοῦσαν τούς προσκυνητές τῶν ῾Αγίων Τόπων. ῾Ο βιογράφος τῆς ῾Οσίας γράφει σχετικά μέ τή φιλάνθρωπη διάθεση τῆς ῾Οσίας·
«᾿Επί τριάντα ἑπτά χρόνια στήν ξενιτεία, μέ ἰδικά της ἀφιερώματα ἐνίσχυσε καί ἐκκλησίες καί μοναστήρια καί ξένους καί φυλακισμένους»90.
Μέ τήν ἐμβριθή γνώση τῶν Γραφῶν καί τό φωτισμό τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος κατόρθωσε νά ἐπαναφέρει στούς κόλπους τῆς ᾿Εκκλησίας τούς ἀποσχισθέντες τετρακόσιους μοναχούς τοῦ Παυλίνου καί τούς πνευματομάχους αἱρετικούς τῆς περιοχῆς πού εἶχαν ἀποσχισθεῖ ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο ᾿Αντιοχείας Μελέτιο. ᾿Εξαίροντας ὁ ἱστορικός Παλλάδιος τή δράση τῆς ῾Οσίας Μελάνης γράφει· «Καί πάντα αἱρετικόν πνευματομάχον συμπείσαντες εἰσήγαγον εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν»91.
῾Η ῾Οσία Μελανία ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 410 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Βρόνου, τοῦ ἐξ ᾿Ιρλανδίας.
῾Ο ῞Αγιος Βρόνος ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς περιοχῆς Κάσσελ ῎Ιρα, κοντά στήν πόλη Σλίγκο τῆς ᾿Ιρλανδίας, καί μαθητής τοῦ ῾Αγίου Πατρικίου. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 511 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Γιλδάρδου, τοῦ ἐκ Γαλλίας.
῾Ο ῞Αγιος Γιλδάρδος καταγόταν ἀπό εὐγενή οἰκογένεια καί ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Ρουέν τῆς Γαλλίας. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 514 μ.Χ. Στό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο92 ἀναφέρεται ὡς ἀδελφός τοῦ ῾Αγίου Μεδάρδου, ᾿Επισκόπου τῆς πόλεως Σουασσόν († 8 ᾿Ιουνίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ῾Ηρακλείου, ἐπισκόπου Σένς93.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ηράκλειος ἔζησε κατά τόν 5ο καί 6ο αἰώνα μ.Χ. ῏Ηταν ὁ 14ος ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Σένς τῆς Γαλλίας καί ἦταν παρών κατά τή βάπτιση τοῦ βασιλέως Κλόβις, πού ἔγινε, τό 496 μ.Χ., στόν καθεδρικό ναό τοῦ Ρίμς. ῾Ο ῞Αγιος ἀνήγειρε τό ναό τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ στήν πόλη Σένς, ὅπου καί ἐνταφιάσθηκε. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 515 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Ζωσιμᾶ, τοῦ ἐν Φοινίκῃ ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος Ζωσιμᾶς ἐγεννήθηκε στό χωριό Σύντα τῆς Συρίας καί ἔζησε κατά τόν 5ο καί 6ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Ασκήτεψε στήν περιοχή τῆς Φοινίκης94 καί ἀπό νεαρή λικία ἀκολούθησε τήν ὁδό τοῦ μοναχικοῦ βίου. Διακρίθηκε γιά τήν αὐστηρή ἄσκησή του, τήν ἀφιέρωσή του στήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἄλλες ἀρετές. Γιά τό θεοφιλή βίο του, ὁ ῞Οσιος ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό προορατικό χάρισμα καί προφήτεψε, ὅταν εὑρισκόταν στήν Καισάρεια, τό φοβερό σεισμό πού κατέστρεψε τήν ᾿Αντιόχεια, τό 526 μ.Χ.
῾Ο ῞Οσιος ἔφθασε σέ τέτοιο ὕψος πνευματικῆς τελειότητος, ὥστε ἀκόμη καί τά ἄγρια θηρία εἰρήνευαν κοντά του. ῎Ετσι, ἀφοῦ ἔζησε τό μοναχικό βίο θεοφιλῶς τηρώντας πιστά τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων μῶν Βικτωρίνου, ἐπισκόπου Καμερίνο, καί Σεβερίνου, ἐπισκόπου Σανσβερίνο, τῶν αὐταδέλφων.
Οἱ ῞Αγιοι Βικτωρίνος καί Σεβερίνος ἦσαν ἀδελφοί καί ἔζησαν στήν ᾿Ιταλία τόν 5ο καί 6ο αἰώνα μ.Χ. Μέ τήν πίεση τοῦ Πάπα Βιγιλίου (537-555 μ.Χ.) ἐξελέγησαν καί οἱ δύο ᾿Επίσκοποι, τό 540 μ.Χ., ὁ μέν Βικτωρίνος ᾿Επίσκοπος τοῦ Καμερίνο, ὁ δέ Σεβερίνος ᾿Επίσκοπος Σεπρέμπεντα, πού τώρα καλεῖται Σανσβερίνο πρός τιμήν του. ῞Ομως ἐγκατέλειψαν λίγο ἀργότερα τόν κόσμο, διεμοίρασαν τά ὑπάρχοντά τους στούς πτωχούς καί ἀσκήτεψαν στό ὄρος Μοντενέρο, κοντά στήν ᾿Αγκώνα. ῾Ο ῞Αγιος Βικτωρίνος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 543 μ.Χ. καί ὁ ῞Αγιος Σεβερίνος τό 550 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Μεδάρδου, ἐπισκόπου Νογυόν τῆς Γαλλίας, τοῦ Θαυματουργοῦ.
 ῾Ο ῞Αγιος Μεδάρδος ἐγεννήθηκε τό 470 μ.Χ. στή Σαλενσία, τήν περιοχή τῆς Πικαρδίας97 τῆς Γαλλίας καί καταγόταν ἀπό εὐγενή οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Νεκτάρδος καί Προταγία καί ἦταν ἀδελφός τοῦ ῾Αγίου Γιλδάρδου, ᾿Επισκόπου τῆς πόλεως Ρουέν τῆς Γαλλίας. Σέ λικία τριάντα τριῶν ἐτῶν ἐχειροτονήθηκε ἱερεύς καί ἐπιδόθηκε στό ἔργο τῆς ἱεραποστολῆς. Τό 533 μ.Χ., ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Νογυόν καί ἐποίμανε θεοφιλῶς τό ποίμνιό του. ῾Ο ῞Αγιος εἶχε ἰδιαίτερη εὐλάβεια στόν ῞Αγιο Κουεντίνο († 31 ᾿Οκτωβρίου), τοῦ ὁποίου τό ἱερό λείψανο ἦταν ἐνταφιασμένο σέ ναό τῆς ἐπισκοπικῆς του ἕδρας. ῾Ο Θεός τοῦ ἐδώρισε τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας, γι᾿ αὐτό καί ἀποκαλεῖται «Θαυματουργός».
῾Ο ῞Αγιος Μεδάρδος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 558 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Λεβανοῦ, τοῦ ἐξ ᾿Ιρλανδίας.
῾Ο ῞Αγιος Λεβανός καταγόταν ἀπό τήν ᾿Ιρλανδία καί ἔζησε τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Εργάσθηκε ἱεραποστολικά στήν Κορνουάλη καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Μακκουτίνου, τοῦ ἐξ ᾿Ιρλανδίας.
῾Ο ῞Οσιος Μακκουτίνος καταγόταν ἀπό τήν ᾿Ιρλανδία καί ἔζησε τόν 7ο αἰώνα μ.Χ. Συνέγραψε τό βίο τῶν ῾Αγίων Μπριντζίτας, προστάτιδος τῆς ᾿Ιρλανδίας († 1 Φεβρουαρίου) καί Πατρικίου († 17 Μαρτίου). ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός μῶν Σύρας, τῆς ἐξ ᾿Ιρλανδίας.
῾Η ῾Οσία Σύρα καταγόταν ἀπό τήν ᾿Ιρλανδία καί ἔζησε τόν 7ο αἰώνα μ.Χ. ῾Υποστηρίζεται ὅτι ἦταν ἀδελφή τοῦ ῾Οσίου Φριακίου († 30 Αὐγούστου). ῾Η ῾Οσία ἀναδείχθηκε στό μοναχικό της βίο πρότυπο ταπείνωσης, φιλανθρωπίας καί ὑπακοῆς καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός μῶν Εὐσταδιόλης, τῆς ἐκ Γαλλίας.
῾Η ῾Οσία Εὐσταδιόλα ἐγεννήθηκε στήν πόλη Μπουργκέζ τῆς Γαλλίας. Μετά τό θάνατο τοῦ συζύγου της ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο καί ἀνήγειρε μονή στήν περιοχή τοῦ Μουγιέν-Μουτιέρ, στήν ὁποία ἔγινε γουμένη. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 690 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Κλοδούλφου, ἐπισκόπου Μέτζ.
῾Ο ῞Αγιος Κλοδοῦλφος ἐγεννήθηκε τό 605 μ.Χ. καί ἦταν υἱός τοῦ ῾Αγίου ᾿Αρνούλφου († 18 ᾿Ιουλίου). ᾿Εξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Μέτζ98 τῆς Γαλλίας, τήν ὁποία διαποίμανε ἐπί σαράντα χρόνια, καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 696 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Ναυκρατίου.
Περί τοῦ ῾Οσίου Ναυκρατίου ἀναφέρουν ὁ ῞Αγιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης καί ὁ ῾Ιππόλυτος ἲὸ῝ὸ῍ὰὗὸ χωρίς συναξαριστικό ὑπόμνημα. ῾Ο δέ ῞Αγιος Νικόδημος σέ ὑποσημείωση ἐκφράζει τήν εἰκασία ὅτι εἶναι ὁ ἀδελφός τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου Νύσσης καί παραθέτει καί τό ἑξῆς δίστιχο·
«Γῆν Ναυκράτιος ἐκπερῶν ἐπιτρέπει
τήν ψυχικήν ναῦν τῷ κυβερνήτῃ Λόγῳ»99.
᾿Αλλά ἀπό τόν Μαυρίκιο πληροφορούμεθα ὅτι ὁ Ναυκράτιος ἦταν μοναχός τῆς μονῆς Στουδίου (βλ. † 18 ᾿Απριλίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Παύλου τοῦ ἐν Καϊουμᾶ, τοῦ ῾Ομολογητοῦ.
῾Ο ῞Οσιος Παῦλος δέν ἀναφέρεται στούς Συναξαριστές τοῦ ῾Αγίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου καί τοῦ ῾Ιππολύτου ἲὸ῝ὸ῍ὰὗὸ. ῾Η μνήμη του ἀναφέρεται στά μετρικά μερολόγια κάποιων Εὐαγγελίων, ὅπως στό 426 τοῦ Κωνσταντινουπολίτικου μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου100, στόν κώδικα Μὰἶὴ. ὼἶ. Ι. 47 καί στό αὐτοκρατορικό Μηνολόγιο τοῦ Μιχαήλ Δύ τοῦ Παφλαγόνος (1034-1041 μ.Χ.).
Τό φρικτό μαρτύριο τοῦ ῾Αγίου Παύλου ἀποδίδεται στόν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Εύ τόν Κοπρώνυμο (ἀκρωτηριασμός τῆς μύτης, ἐγκαύματα μέ πίσσα καί σύρσιμο στούς δρόμους τῆς Κωνσταντινουπόλεως) καί ἐγράφη μετά τήν εὕρεση τῶν βασανισμένων του μελῶν, χάρη σέ μιά ἀγγελική ἀποκάλυψη, τήν ἐποχή τοῦ Πατριάρχου ᾿Αντώνιου Βύ Καυλέα (893-901 μ.Χ.). ῎Ετσι τό μαρτύριό του τοποθετεῖται μεταξύ τῶν ἐτῶν 771 καί 775 μ.Χ. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ ῞Αγιος Παῦλος ἔζησε καί ἐμαρτύρησε κατά τήν περίοδο τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Εύ τοῦ Κοπρώνυμου (741-775 μ.Χ.).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Θεοδώρου, ἐπισκόπου Ροστώβ καί Σουζδαλίας.
 ῾Ο ῞Αγιος Θεόδωρος ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί ἐξελέγη πρῶτος ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Ροστώβ τῆς Ρωσίας μεταξύ τῶν ἐτῶν 990-992 μ.Χ. ᾿Εκεῖ ἔκτισε τήν πρώτη ἐκκλησία καί ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά οἱ εἰδωλολάτρες ἐστράφησαν ἐναντίον του καί τόν ἀνάγκασαν νά ἀπομακρυνθεῖ. ῎Ετσι ἐγκαταστάθηκε στήν πόλη τῆς Σουζδαλίας. Τό 1010, ὁ πρίγκιπας Βλαδίμηρος ἀπέστειλε τόν υἱό του Βόριδα (πρῶτο ῞Αγιο τῶν Ρώσων, μαζί μέ τόν ἀδελφό του Γκλέμπ, † 24 ᾿Ιουλίου) νά κυβερνήσει τό Ροστώβ. Μέ τήν ἀφορμή αὐτή ὁ ᾿Επίσκοπος Θεόδωρος ἐπανῆλθε στό Ροστώβ μαζί μέ τόν Βόριδα καί ἀπό κοινοῦ ἀνέλαβαν τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ. Τό 1015, ὁ Βλαδίμηρος ἀσθένησε βαριά καί ἐκάλεσε στό Κίεβο τόν Βόριδα, τόν ὁποῖο ἐφόνευσε ὁ ἀδελφός του Σβιατοπόλκ, ὅπως λίγο νωρίτερα καί τόν Γκλέμπ. ῞Οταν τό ἔμαθαν αὐτό οἱ εἰδωλολάτρες ξαναπῆραν τή δοίκηση τοῦ Ροστώβ στά χέρια τους καί ὁ Θεόδωρος ἀναγκάσθηκε ἐκ νέου νά ἀποσυρθεῖ στή Σουζδαλία. ᾿Αφοῦ ἐποίμανε τό ποίμνιό του θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1023, καί τά ἱερά λείψανα αὐτοῦ εὑρίσκονται κατατεθειμένα στόν καθεδρικό ναό τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου τῆς Σουζδαλίας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Θεοφίλου, τοῦ Λούγκα καί ᾿Οτμούχ.
῾Ο ῞Οσιος Θεόφιλος ἐγεννήθηκε στή Ρωσία καί ἦταν μαθητής τοῦ ῾Οσίου ᾿Αρσενίου τοῦ Κόνεβιτς († 12 ᾿Ιουνίου). ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1412.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, εὕρεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν ἁγίων Βασιλείου, γεμόνος Ριαζάν, καί Κωνσταντίνου, γεμόνος τοῦ Γιαροσλάβλ.
Οἱ ῞Αγιοι αὐτάδελφοι Βασίλειος, γεμόνας τοῦ Ριαζάν, καί Κωνσταντίνος, γεμόνας τοῦ Γιαροσλάβλ, ἐγεννήθησαν στή Ρωσία τό 13ο αἰώνα μ.Χ. ῏Ησαν υἱοί τοῦ βασιλέως τοῦ Γιαροσλάβλ Βσέβολοντ, καί σέ νεαρή λικία ἔχασαν τόν πατέρα τους, ὁ ὁποῖος ἔπεσε σέ μάχη μέ τούς Τατάρους.
 ῾Ο Βασίλειος προσπάθησε νά διαφυλάξει τό βασίλειό του ἀπό τούς Τατάρους καί νά σταθεῖ ὡς ἀληθινός Χριστιανός σέ αὐτούς πού δοκιμάζοντας ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῆς Χρυσῆς ᾿Ορδῆς. ᾿Απέθανεν, μετά ἀπό ἀσθένεια, τό 1249, καί στό θρόνο τόν διαδέχθηκε ὁ ἀδελφός του Κωνσταντίνος, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νά τόν μιμηθεῖ. Οἱ λεηλασίες καί οἱ δολοφονίες τοῦ πληθυσμοῦ ἀνάγκασαν τόν Κωνσταντίνο νά ἀντιμετωπίσει κατά μέτωπον τούς Τατάρους. ῎Ετσι, πολεμώντας ὑπέρ τῆς πίστεως καί τοῦ λαοῦ του, ἔπεσε ρωικά μαχόμενος, τό 1257. Τά ἱερά λείψανα τῶν ῾Αγίων Βασιλείου καί Κωνσταντίνου ἀνεκομίσθησαν τό 1501 καί κατατέθηκαν στόν καθεδρικό ναό τοῦ Γιαροσλάβλ.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Γιαροσλάβλ, ἐν Ρωσίᾳ.
῾Η ἱερή εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Γιαροσλάβλ ἀνῆκε στούς ἱερούς πρίγκιπες Βασίλειο καί Κωνσταντίνο καί πρός τιμήν της ὑπάρχει εὐκτήριος οἶκος στήν πόλη τοῦ Γιαροσλάβλ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Θεοφάνους.
Πληροφορίες γιά τό Βίο τοῦ ῾Αγίου ῾Οσιομάρτυρος Θεοφάνους ἀντλοῦμε ἀπό τόν Κώδικα 797 τῆς μονῆς Βατοπαιδίου τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους τοῦ 1618. ῾Ο ποιητής-συγγραφέας τοῦ Κώδικος ἦταν μοναχός ἤ ἱεροδιάκονος ῾Αγιορείτης, καί ἴσως Βατοπαιδινός, ἀφοῦ τόν συναντᾶμε σέ ἀρκετούς Κώδικες αὐτοῦ μοναστηριοῦ εἴτε ὡς ποιητή, εἴτε ὡς ἁπλό γραφέα Κωδίκων102. Φαίνεται νά ἀνήκει στό ρεῦμα τῆς λόγιας παραδόσεως, πράγμα πού καθρεπτίζεται στήν καθαρότητα τοῦ λόγου του καί στήν ᾿Ακολουθία καί στό Βίο τοῦ ῾Αγίου.
῾Ο ῾Οσιομάρτυς Θεοφάνης, κατά κόσμον Θεόδωρος, ἐγεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς καί ἀνατράφηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. ῾Ως πρός τήν πατρίδα τοῦ ῾Αγίου οἱ γνῶμες διίστανται, ἀφοῦ οἱ πηγές ἀναφέρουν ὡς πατρίδα του τήν κώμη Ζαπάντη τῶν Καλαβρύτων ἤ τῆς Καλαμάτας103.
῾Ο Θεοφάνης σέ παιδική λικία ἀρνήθηκε τόν Χριστό καί ἔγινε Μωαμεθανός. Μετά τήν ἄρνηση τῆς Χριστιανικῆς πίστεώς του ὁ Θεόδωρος εἰσάγεται καί μένει γιά ἕξι χρόνια στά βασιλικά ἀνάκτορα μέ ἰδιαίτερες τιμές. Τοῦ δίδουν διδασκάλους νά μάθει ὄχι μόνο τά τουρκικά γράμματα, μά καί τίς ἀραβικές ἐπιστῆμες. Αὐτό θά τόν ὁδηγήσει, ἀπό ἀραβικούς δρόμους, νά προχωρήσει σέ θεολογική γνώση καί ἴσως καί μέ τή βοήθεια τῶν καθηγητῶν του, στή διδασκαλία περί τοῦ Θεανθρώπου Λόγου.
᾿Αρχίζουν ὅμως οἱ πρῶτες τύψεις γιά τήν ἄρνηση τῆς πίστεώς του. ῞Υστερα ἀπό προσευχή στήν ῾Αγία Τριάδα, φεύγει ἀπό τά ἀνάκτορα καί ἀρχίζει τήν περιπλάνηση. ῾Ο Θεός, ἀκούοντας τή δέησή του, φέρνει τά βήματά του στή Βενετία, ὅπου ἀρχιεράτευε ὁ σοφός Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Γαβριήλ Σεβῆρος, ὁ ὁποῖος τόν ἐδίδαξε καί τόν ἐστήριξε καί μετά τόν ἔκειρε μοναχό καί τόν ὀνόμασε Θεοφάνη. ᾿Αγωνίσθηκε σκληρά μέ προσευχή, νηστεία, γονυκλισίες καί ἄλλες σκληραγωγίες γιά τήν ἐξιλέωσή του καί ἔτσι προετοιμάσθηκε γιά τό μαρτύριο.
Παντοῦ, ὅπως στήν Κωνσταντινούπολη, στήν ᾿Αθήνα καί στόν Εὔριπο104, ἐκήρυττε τό ῎Ονομα τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ. ᾿Εδῶ δέν πετυχαίνει αὐτό πού ἐπιθυμεῖ, τό μαρτυρικό θάνατο, ὁπότε ἀναχωρεῖ γιά τή Λάρισα. ᾿Εκεῖ παρουσιάζεται στό δικαστή, πού ἦταν γνωστός γιά τήν ἀγριότητα καί τή σκληρότητά του καί τό μόνο πού καταφέρνει εἶναι νά τόν μαστιγώσουν ἑξακόσιες φορές! Φέροντας καί ὑποφέροντας γενναῖα τούς σκληρούς βασανισμούς προσεύχεται, θεραπεύεται καί φεύγει γιά τό ῞Αγιον ῎Ορος, ὅπου εὑρίσκει ῾Αγίους καί Πνευματικούς καί ὁπλίζεται μέ τίς εὐχές καί τίς εὐλογίες τους.
Πάνοπλος ἔρχεται στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καθημερινά συνομιλεῖ μέ τόν πνευματικό του Γέροντα Εὐθύμιο. ῾Η ὥρα τοῦ μαρτυρίου πλησιάζει. ῾Ο ῞Αγιος κοινωνεῖ τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καί μετά φεύγει, γιά νά παρουσιασθεῖ στά βασιλικά ἀνάκτορα. ῞Υστερα ἀπό τήν ἀγόρευσή του, σχεδόν ὑβριστική γιά ὅλους τούς κρατοῦντες, ὁ δικαστής ἔπαρχος τόν ρίχνει στή φυλακή, ὥσπου νά ἀποφασίσει γιά τήν τιμωρία του.
Παρά τά καλοπιάσματα, τίς κολακεῖες καί τίς ἀπειλές, ὁ ῞Αγιος Θεοφάνης ὁμολογεῖ τόν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι τόν ἐβασάνισαν σκληρά καί τόν ἐμαστίγωσαν ἀνηλεῶς. Στή συνέχεια τόν ἔκλεισαν στή φυλακή.
Οἱ ἄγριοι φύλακες τόν εἰρωνεύονταν καί τοῦ ἐζητοῦσαν κάποιο θαῦμα. ῾Ο ῞Αγιος προσευχήθηκε ἐπί τρεῖς ὧρες, ὡσάν στύλος ἀκράδαντος. Καί, ὤ τοῦ θαύματος, μετά τό «᾿Αμήν» τῆς προσευχῆς του, γίνεται μέγας σεισμός καί, παρ᾿ ὅλη τή βαθιά νύκτα, περιλάμπει τούς φύλακες καί τούς φυλακισμένους «φῶς τοῦ λίου φαεινότερον». Καί τότε οἱ φύλακες μεταβάλλονται σέ ἥμερα ἀρνία, πού ζητοῦν τή συγγνώμη καί τή μεσιτεία τοῦ Μάρτυρος. Πολλοί ἀπό αὐτούς πιστεύουν στόν ᾿Αληθινό Θεό καί γίνονται Χριστιανοί. Οἱ Τοῦρκοι ἀναστατώνονται. ᾿Αρχίζουν τά δικαστήρια καί τά βασανιστήρια. ῎Ερχεται ὁ «πικρότατος θάνατος».
Οἱ βασανιστές του ἔγδαραν τό δέρμα αὐτοῦ σέ λωρίδες καί τέλος τόν ἐκρέμασαν μετέωρο σέ σχῆμα σταυροῦ. ῾Ο ῾Οσιομάρτυς Θεοφάνης ὑπέμενε ἀγόγγυστα τό μαρτύριο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀδιάκοπα εὐχαριστοῦσε τό ῎Ονομα τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Μετά τήν προσευχητική δοξολογία τοῦ Μάρτυρος ἕνα πουλί ἔφθασε ἀπό ψηλά, σάν λευκό περιστέρι. ῾Ο ῞Αγιος ἐπλημμύρισε χαρά καί εὐφροσύνη. Τό θέαμα ἦταν ἀνεξήγητο.
῞Οταν ἔφθασε τό δειλινό καί ἐπέρασαν τρεῖς ὧρες συνεχοῦς παρουσίας τοῦ περιστεριοῦ, ἐκεῖνο ἐχάθηκε. ῾Ο ῞Αγιος ἀνεφώνησε· «διψῶ». Οἱ Τοῦρκοι τόν ἐπείραζαν· «Γίνε ὅπως καί ἐμεῖς, καί θά σοῦ δώσουμε νερό». ῞Ομως ὁ ῞Αγιος, πού προγευόταν τή χαρά τοῦ Πάσχα, τούς ἀπήντησε ὅτι ἐδιψοῦσε γιά τή σωτηρία τους καί ὄχι γιά νερό.
Μετά ἀπό αὐτό ἔρχονται ἀστραπές καί βροντές μέσα στή νύκτα καί ἕνα οὐράνιο φῶς ἐτύλιξε τό Μάρτυρα, κινώντας τό θαυμασμό τῶν ᾿Αγαρηνῶν. Οἱ Τοῦρκοι ἄρχισαν νά διαμαρτύρονται καί ξεσηκώθηκαν. Τόν ἐθανάτωσαν μέ αἰχμηρά σίδερα, πού τόν κατατρύπησαν, καί ἔτσι ὁ ῞Αγιος Θεοφάνης ἔλαβε ἀπό τόν ἀγωνοθέτη Θεό τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου τό 1588105.
῞Οσοι ἀπό τούς βασανιστές ἐπρωτοστάτησαν στό νά τοῦ βγάλουν τά μάτια ἤ νά τοῦ γδάρουν τό σῶμα, ἐδέχθησαν τή δίκαιη τιμωρία τους ἄνωθεν. ῎Αλλοι ἐτυφλώθησαν, ἄλλοι ἐτρελάθηκαν, ἄλλοι ἀπεπνίγησαν στή θάλασσα, ἄλλοι ἐξεράθηκαν στά χέρια. Καί ὅσοι ἀπό αὐτούς μετανόησαν καί ἐπικαλέσθηκαν τή βοήθεια τοῦ ῾Αγίου, ἀμέσως ἐθεραπεύθησαν καί ἔγιναν κήρυκες τῶν θαυμάτων τοῦ Μάρτυρος καί τῆς πίστεως.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεοδώρου, τοῦ ἐκ Γεωργίας.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Θεόδωρος (Κβελτέλι) ἔζησε στή Γεωργία καί ἐμαρτύρησε τό 1609.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
