17 Μαρτίου

† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αλεξίου, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Αλέξιος ἐγεννήθηκε στή Ρώμη κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων ᾿Αρκαδίου (395-408 μ.Χ.) καί ᾿Ονωρίου (395-423 μ.Χ.)0 ἀπό εὐσεβεῖς καί εὔπορους γονεῖς. ῾Ο πατέρας του Εὐφημιανός ἦταν συγκλητικός, φιλόπτωχος καί συμπαθής, ὥστε καθημερινά τρεῖς τράπεζες παρέθετε στό σπίτι του γιά τά ὀρφανά, τίς χῆρες καί τούς ξένους πού ἦταν πτωχοί. ῾Η γυναίκα του ὀνομαζόταν ᾿Αγλαΐς καί ἦταν ἄτεκνη. Στή δέησή της νά ἀποκτήσουν παιδί, ὁ Θεός τήν εἰσάκουσε. Καί τούς ἐχάρισε υἱό. ᾿Αφοῦ τό παιδί ἐμεγάλωσε καί ἔλαβε τήν κατάλληλη παιδεία, ἔγινε σοφότατος καί θεοδίδακτος. ῞Οταν ἔφθασε στή νόμιμη λικία, τόν ἐστεφάνωσαν μέ θυγατέρα ἀπό βασιλική καί εὐγενική γενιά. Τό βράδυ ὅμως στό συζυγικό δωμάτιο ὁ ῞Αγιος, ἀφοῦ πῆρε τό χρυσό δακτυλίδι καί τή ζώνη, τά ἐπέστρεψε στή σύζυγό του καί ἐγκατέλειψε τόν κοιτώνα. Παίρνοντας ἀρκετά χρήματα ἀπό τά πλούτη του ἔφυγε μέ πλοῖο περιφρονώντας τή ματαιότητα τῆς ἐπίγειας δόξας. Καταφθάνει στή Λαοδικεία τῆς Συρίας καί ἀπό ἐκεῖ στήν ῎Εδεσσα τῆς Μεσοποταμίας. ᾿Εκεῖ ὁ ῞Οσιος ᾿Αλέξιος ἐμοίρασε τά χρήματα στούς πτωχούς, ἀκόμα καί τά ἱμάτιά του, καί, ἀφοῦ ἐνδύθηκε μέ κουρελιασμένα καί χιλιομπαλωμένα ροῦχα, ἐκάθισε στό νάρθηκα τοῦ ναοῦ τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ὡς ἕνας ἀπό τούς πτωχούς. Προτίμησε ἔτσι νά ζεῖ μέ νηστεία ὅλη τήν ἑβδομάδα καί νά μεταλαμβάνει τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή, ἐνῶ μόνο τότε ἔτρωγε λίγο ἄρτο καί ἔπινε λίγο νερό.

Οἱ γονεῖς του ὅμως τόν ἀναζητοῦσαν παντοῦ καί ἔστειλαν τούς ὑπηρέτες τους νά τόν εὕρουν. Στήν ἀναζήτησή τους ἔφθασαν μέχρι καί στό ναό τῆς ῎Εδεσσας, χωρίς ὡστόσο νά τόν ἀναγνωρίσουν. Οἱ δοῦλοι ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι στή Ρώμη, ἐνῶ μητέρα τοῦ ᾿Αλέξιου μέ ὀδύνη, φορώντας πτωχά ἐνδύματα, καθόταν σέ μιά θύρα τοῦ σπιτιοῦ πενθώντας νύχτα καί μέρα. Τό ἴδιο καί νύφη, πού ἐφόρεσε τρίχινο σάκκο καί παρέμενε κοντά στήν πεθερά της.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Αλέξιος γιά δεκαεπτά χρόνια παρέμεινε στό νάρθηκα τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου εὐαρεστώντας τόν Θεό. Καί μιά νύχτα Θεοτόκος παρουσιάσθηκε στόν προσμονάριο τοῦ ναοῦ σέ ὄνειρο καί τοῦ ἐζήτησε νά τοῦ φέρει μέσα στό ναό τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ προσμονάριος, ἀφοῦ βγῆκε ἀπό τό ναό καί δέν εὑρῆκε κανένα παρά μόνο τόν ᾿Αλέξιο, ἐδεήθηκε στή Θεοτόκο νά τοῦ ὑποδείξει τόν ἄνθρωπο, ὅπως καί ἔγινε. Τότε πῆρε ἀπό τό χέρι τόν ῞Οσιο ᾿Αλέξιο καί τόν εἰσήγαγε στό ναό μέ κάθε τιμή καί μεγαλοπρέπεια.

Μόλις ὁ ῞Οσιος κατάλαβε ὅτι ἔγινε γνωστός ἐκεῖ, ἔφυγε κρυφά καί ἐσκέφθηκε νά πάει στήν Ταρσό, στό ναό τοῦ ῾Αγίου Παύλου τοῦ ᾿Αποστόλου, ὅπου ἐκεῖ θά ἦταν ἄγνωστος. ῎Αλλα ὅμως ἐσχεδίασε Θεία Πρόνοια. Γιατί βίαιος ἄνεμος ἅρπαξε τό πλοῖο καί τό μετέφερε στή Ρώμη. Βγαίνοντας ἀπό τό πλοῖο κατάλαβε ὅτι ὁ Κύριος ἤθελε νά ἐπανέλθει ὁ ᾿Αλέξιος στό σπίτι του.

῞Οταν συνάντησε τόν πατέρα του, πού δέν ἀναγνώρισε τόν υἱό του, τοῦ ἐζήτησε νά τόν ἐλεήσει καί νά τόν ἀφήσει νά τρώει ἀπό τά περισσεύματα τῆς τράπεζάς του. Μέ μεγάλη προθυμία ὁ πατέρας του ἐδέχθηκε νά τόν ἐλεήσει καί μάλιστα τοῦ ἔδωσε κάποιον ὑπηρέτη γιά νά τόν βοηθάει. Κάποιοι βέβαια ἀπό τούς δούλους τῆς οἰκίας τόν ἐπείραζαν καί τόν ἐκορόιδευαν, ὅμως αὐτό δέν τόν ἔνοιαζε. ῎Εδινε τήν τροφή του σέ ἄλλους, παραμένοντας ὅλη τήν ἑβδομάδα χωρίς τροφή καί νερό, καί μόνο μετά τήν Κοινωνία τῶν Θείων καί ᾿Αχράντων Μυστηρίων ἐδεχόταν λίγο ἄρτο καί νερό.

῎Εμεινε λοιπόν γιά δεκαεπτά χρόνια στόν πατρικό οἶκο χωρίς νά τόν γνωρίζει κανένας. ῞Οταν ἔφθασε ὁ καιρός τῆς κοιμήσεώς του, τότε ἐκάθισε καί ἔγραψε σέ χαρτί ὅλο τό βίο του, τούς τόπους πού ἐπέρασε, ἀλλά καί κάποια ἀπό τά μυστήρια πού ἐγνώριζαν μόνο οἱ γονεῖς του. Κάποια Κυριακή, ὅταν ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Ιννοκέντιος ἐτελοῦσε τή Θεία Λειτουργία, ἀκούσθηκε φωνή ἀπό τό ἅγιο Θυσιαστήριο, πού ἐκαλοῦσε τούς συμμετέχοντες νά ἀναζητήσουν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τήν Παρασκευή ὁ ῞Οσιος ᾿Αλέξιος παρέδωσε τό πνεῦμα του στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας οἱ πιστοί βασιλεῖς καί ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος προσῆλθαν στό ναό γιά νά δεηθοῦν στόν Θεό νά τούς ἀποκαλύψει τόν ἅγιο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τότε μιά φωνή τούς κατηύθυνε στό σπίτι τοῦ Εὐφημιανοῦ. Λίγο ἀργότερα οἱ βασιλεῖς μαζί μέ τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο ἔφθασαν στό σπίτι τοῦ Εὐφημιανοῦ, προξενώντας μάλιστα τήν ἀπορία τῆς γυναίκας καί τῆς νύφης του γιά τήν παρουσία τους ἐκεῖ, καί ἐρώτησαν τόν Εὐφημιανό. ῞Ομως ἐκεῖνος, ἀφοῦ πρῶτα ἐρώτησε τούς ὑπηρέτες, ἀποκρίθηκε ὅτι δέν γνώριζε τίποτα. Στή συνέχεια ὁ ὑπηρέτης πού ἐφρόντιζε τόν ῞Οσιο ᾿Αλέξιο, παρακινούμενος ἀπό θεία δύναμη, ἀνέφερε τόν τρόπο ζωῆς τοῦ πτωχοῦ, τόν ὁποῖο ἐξυπηρετοῦσε. Τότε ὁ Εὐφημιανός χωρίς νά γνωρίζει ὅτι ὁ ῞Οσιος εἶναι ἤδη νεκρός, ἀποκάλυψε τό πρόσωπό αὐτοῦ, πού ἔλαμπε σάν πρόσωπο ἀγγέλου. Στό χέρι τοῦ ῾Οσίου μάλιστα εἶδε χαρτί, πού δέν μπόρεσε νά ἀποσπάσει. Στή συνέχεια ἀνέφερε στούς ἐπισκέπτες του ὅτι εὑρέθηκε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Οἱ βασιλεῖς καί ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος τότε ἐδεήθησαν στόν ῞Οσιο νά τούς ἐπιτρέψει νά δοῦν τό χαρτί πού εἶχε στό χέρι του. Μόλις ὁ ἀρχειοφύλακας ἐπῆρε στό χέρι του τό χαρτί, ὁ Εὐφημιανός ἀντιλήφθηκε ὅτι ἐπρόκειτο γιά τόν υἱό του, τόν ὁποῖο ἀναζητοῦσε χρόνια τώρα, καί μεγάλο πένθος ἔπεσε στήν οἰκογένειά του. Θρῆνος μεγάλος καί ἀπό τή γυναίκα του καί τή νύφη του.

῾Ο βασιλεύς ᾿Ονώριος καί ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος μετέφεραν τό τίμιο λείψανο τοῦ ῾Οσίου στό μέσο τῆς πόλεως καί ἐκάλεσαν ὅλο τό λαό, γιά νά ἔλθει νά προσκυνήσει καί νά λάβει εὐλογία. ῞Οσοι προσέρχονταν καί ἀσπάζονταν τό τίμιο λείψανο, ἄλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, ὅλοι ἐθεραπεύονταν. Βλέποντας αὐτά τά θαύματα οἱ πιστοί ἐδόξαζαν τόν Θεό. ῏Ηταν τόσος ὁ κόσμος πού προσερχόταν γιά νά δεῖ τό τίμιο λείψανο, πού δέν μποροῦσαν νά τό μεταφέρουν στό ναό τοῦ ῾Αγίου Βονιφατίου γιά νά τό ἐνταφιάσουν. ῎Εριξαν ἀκόμη καί χρυσό καί ἄργυρο στόν κόσμο γιά νά τοῦ ἀποσπάσουν τήν προσοχή, ἀλλά μάταια. ῞Οταν πιά μεταφέρθηκε τό τίμιο λείψανο στό ναό, γιά ἑπτά μέρες ἑόρταζαν πανηγυρικά καί στήν ἑορτή συμμετεῖχαν οἱ γονεῖς καί νύφη. Στή συνέχεια ἐτοποθετήθηκε τό τίμιο λείψανο σέ θήκη φτιαγμένη ἀπό χρυσό, ἄργυρο καί πολύτιμους λίθους. ᾿Αμέσως ἄρχισε νά εὐωδιάζει καί νά ἀναβλύζει μύρο, τό ὁποῖο καί ἔγινε ἴαμα καί θεραπεία γιά ὅλους.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καί δικαίου Λαζάρου, φίλου τοῦ Χριστοῦ.

Στό Συναξάριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τό Λαυρεωτικό Κώδικα1 γίνεται μνεία τῆς ἀναστάσεως τοῦ ῾Αγίου καί δικαίου Λαζάρου, τοῦ φίλου τοῦ Χριστοῦ (βλ. † Σάββατον τοῦ Λαζάρου καί † 17 ᾿Οκτωβρίου).

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μαρίνου.

Στούς Συναξαριστές ἀναφέρεται ὅτι ὁ ῞Αγιος Μάρτυς Μαρίνος ἦταν ζηλωτής Χριστιανός καί, βλέποντας τούς ᾿Εθνικούς νά προσφέρουν θυσίες στούς ψεύτικους θεούς, κατέστρεψε τό βωμό καί κατεπάτησε τά εἰδωλόθυτα ὁμολογώντας ὅτι εἶναι Χριστιανός. Γιά τό λόγο αὐτό τόν συνέλαβαν καί τόν ἐκακοποίησαν μέ πέτρες καί ρόπαλα. Τοῦ συνέτριψαν τά δόντια καί τόν ἔσυραν ἀπό τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς. Στό τέλος τόν παρέδωσαν δεμένο στόν ἄρχοντα τοῦ τόπου, ὁ ὁποῖος, μετά ἀπό βασάνους, ἀπέκοψε τήν τιμία κεφαλή τοῦ ῾Αγίου Μαρίνου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Πατρικίου, ἀποστόλου τῆς ᾿Ιρλανδίας.

῾Ο ῞Αγιος Πατρίκιος ἐγεννήθηκε στήν πόλη Γκλέβουμ τῆς Σκωτίας, κοντά στήν ἐκβολή τῶν ποταμῶν Σέβερν καί ῎Αβον περί τό 380 μ.Χ. Καταγόταν ἀπό βρεττανορωμαϊκή οἰκογένεια. ῾Ο πατέρας του ἦταν διάκονος καί δεκουρίονας102,# καί ὀνομαζόταν Καλφουρίνος, καί ὁ παππούς του ἱερέας καί ὀνομαζόταν Πότιτος. Τό ὄνομα τῆς μητέρας του ἦταν Κονκέσσα. Σέ λικία 16 ἐτῶν συνελήφθη αἰχμάλωτος καί μεταφέρθηκε στήν ᾿Ιρλανδία, ὅπου καί παρέμεινε γιά ἕξι χρόνια. Οἱ ὧρες τῆς μοναξιᾶς, ὅταν ὡς σκλάβος ἔβοσκε τό κοπάδι του, ἐπερνοῦσαν μέ προσευχή στόν Θεό, τόν ῾Οποῖο μέσα στή δοκιμασία του ὁ ῞Αγιος εἶχε ἀνακαλύψει. ῾Ο ἴδιος ὁ Κύριος θά μιλήσει στόν ῞Αγιο, ἐνῶ αὐτός ἐκοιμόταν, καί θά τοῦ πεῖ νά γυρίσει στήν πατρίδα μέ ἕνα πλοῖο πού ἦταν ἕτοιμο γι᾿ αὐτόν. Αὐτή πρώτη φορά πού τοῦ ὁμίλησε ὁ Κύριος δέν θά εἶναι καί τελευταία. Θά ἀκολουθήσει μιά σειρά ἀπό καθοριστικές ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου στή ζωή του. Οἱ ἐμφανίσεις αὐτές καθώς καί οἱ προτροπές τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα στοιχεῖο πού τονίζεται ἰδιαίτερα στά γραπτά τοῦ ῾Αγίου.

῾Ο ῞Αγιος τό 402 μ.Χ. ἀπέδρασε ἀπό ἐκεῖ, ὅπως τοῦ προεῖπε ὁ Θεός, ἀλλά τρικυμία ὁδήγησε τό πλοῖο στίς βορειοδυτικές ἀκτές τῆς Γαλατίας, στήν ᾿Αρμορική. Τό πλοῖο ἔφθασε στή Γαλατία, ἀλλά ἐκεῖ τό πλήρωμά του δέν στάθηκε δυνατό νά βρεῖ τροφή. Τότε ὁ καπετάνιος παρεκάλεσε τόν ῞Αγιο νά προσευχηθεῖ στόν Θεό, γιά νά τούς βοηθήσει. ῾Ο ῞Αγιος τούς ὁμίλησε γιά τήν παντοδυναμία καί τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, καλώντας τους νά μεταστραφοῦν στόν Κύριο καί νά μετανοήσουν, καί τούς διαβεβαίωσε ὅτι τήν ἴδια κιόλας μέρα θά βροῦν τροφή. Πράγματι, ἔτσι καί ἔγινε. ῾Η περιπλάνηση τοῦ ῾Αγίου συνεχίζεται στά νησιά τοῦ Τυρρηνικοῦ πελάγους. Τελικά ἐπέστρεψε στή Βρεττανία, ἀλλά ἕνα ὅραμα πού εἶδε τόν ἐκάλεσε νά γυρίσει καί πάλι στήν ᾿Ιρλανδία, γιά νά βοηθήσει τούς Χριστιανούς. ᾿Αμέσως μετά μετέβη στή Γαλλία, στήν πόλη τῆς ᾿Ωξέρρης, ὅπου παρέμεινε ἐπί πολλά ἔτη προετοιμαζόμενος γιά τήν ἱερωσύνη. Λέγεται ὅτι ἐγνώρισε τόν ῞Αγιο Μαρτίνο καί τόν ῞Αγιο Γερμανό, ὁ ὁποῖος τόν ἀπέστειλε στήν ᾿Ιρλανδία τό 432 μ.Χ. ὡς ᾿Επίσκοπο.

Τό κήρυγμά του ἐκεῖ εἶχε μεγάλη ἀπήχηση στό λαό. ᾿Εβάπτισε χιλιάδες πιστῶν, ἐχειροτόνησε πολλούς ἱερεῖς, ἀνήγειρε ναούς καί ἐπισκοπή. ᾿Ενεθάρρυνε τό μοναχισμό, ὁ ὁποῖος μέχρι τότε εἶχε κέλτικο χαρακτήρα. Κατά τή διάρκεια τῶν ἱεραποστολικῶν περιοδειῶν του, ὁ ῞Αγιος ἐσυνήθιζε νά μήν ταξιδεύει ἀπό τό βράδυ τοῦ Σαββάτου ἕως τό πρωί τῆς Δευτέρας. Προετοιμαζόταν γιά τή Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς καί ἀφιέρωνε τό χρόνο αὐτό στόν Κύριο.

῾Ο λαός τῆς ᾿Ιρλανδίας τόν ἀγάπησε πολύ καί ἑορτάζει τή μνήμη του μέ λαμπρότητα. ῾Ο ῞Αγιος Πατρίκιος ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη τό ἔτος 461 μ.Χ., στό Σάουτ τῆς Οὐλδίας3.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Θεοστηρίκτου, τοῦ ῾Ομολογητοῦ.

῾Ο ῞Οσιος Θεοστήρικτος, ὁ ῾Ομολογητής, ἦταν γούμενος τῆς μονῆς Πελεκητῆς. Φυλακίσθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Εύ τόν Κοπρώνυμο (741-775 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος κατέστρεψε τή μονή καί κατεδίκασε τούς τριάντα ὀκτώ μοναχούς αὐτῆς στόν δι᾿ ἀσφυξίας θάνατο, ἐντός λουτροῦ στήν ῎Εφεσο.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Παύλου τοῦ Κρητός.

῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Παῦλος καταγόταν ἀπό τήν Κρήτη καί ἐμαρτύρησε ἐπί τοῦ ἀρχισατράπου τῆς νήσου Κρήτης Θεοφάνους Λαρδοτύρου, ὅπως πληροφορούμαστε ἀπό τό βίο τοῦ ῾Αγίου Στεφάνου τοῦ Νέου, τοῦ ὁποίου τή μνήμη τιμᾶ ᾿Εκκλησία στίς 28 Νοεμβρίου.

῾Ο Στέφανος ἦταν μοναχός στό ὄρος Αὐξεντίου τῆς Βιθυνίας, συνελήφθη ὡς εἰκονόφιλος καί φυλακίσθηκε στήν Κωνσταντινούπολη ἐπί αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Εύ τοῦ Κοπρώνυμου (740-775 μ.Χ.). Μέσα στή φυλακή εὑρῆκε καί ἄλλους 342 μοναχούς, πού εἶχαν φυλακισθεῖ γιά τόν ἴδιο λόγο, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἕνα μοναχό ἀπό τήν Κρήτη μέ τό ὄνομα ᾿Αντώνιος. Αὐτός ἄρχισε νά διηγεῖται στούς ἄλλους φυλακισμένους μοναχούς περί τῆς ἀγριότητος τῶν διωγμῶν στήν Κρήτη καί περί τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἀββᾶ Παύλου.

῾Ο ἀρχισατράπης Θεοφάνης, ἀφοῦ ὁδήγησε τόν ῞Αγιο Παῦλο στό Πραιτώριο τοῦ ῾Ηρακλείου, τόν ἐκβίαζε ἤ νά ποδοπατήσει τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου, ὁ ῾Οποῖος σταυρώθηκε γιά τόν ἄνθρωπο, ἤ νά ἀκολουθήσει τήν ὁδό τῶν βασανιστηρίων. ῾Ο ῞Αγιος ὄχι μόνο ἀρνήθηκε νά τό πράξει, ἀλλά γονάτισε καί ἀσπάσθηκε τήν εἰκόνα. ᾿Εξαγριωμένος ὁ ἀρχισατράπης ἔδωσε ἐντολή νά ἀπεκδύσουν τόν ῞Αγιο καί νά τόν δέσουν μέ σίδερα. Κατόπιν, ἀφοῦ τόν ἐκρέμασε, τόν ἔκαψε ζωντανό. Τό μαρτύριό του τοποθετεῖται περί τό 765 ἤ τό 766 μ.Χ.

῾Ο σεισμός ἔγινε τό ἔτος 790 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤύ, τοῦ Πορφυρογέννητου (780-798 μ.Χ.), υἱοῦ τῆς Εἰρήνης τῆς ᾿Αθηναίας.

῞Οπως ἀναφέρεται στό Λαυρεωτικό Κώδικα4, ὅλη γῆ ἐκλονιζόταν ἐπί πολλές μέρες. Τότε κατέπεσε μεγάλο μέρος τῶν τειχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐρράγησαν ναοί καί κατέπεσαν οἰκίες. ῾Ο βασιλεύς μαζί μέ τόν Πατριάρχη καί τό λαό ἔκαναν λιτανεῖες μέ τόν Τίμιο Σταυρό, τά ἅγια λείψανα καί τίς ἱερές εἰκόνες καί προσεύχονταν μέ δάκρυα καί νηστεία νά τούς ἐλεήσει ὁ Θεός καί νά ἀποστρέψει τήν ὀργή Του. ῾Ο Κύριος ἔγινε ἐλπίδα γιά ὅλους καί κατέπαυσε τόν τρόμο τῆς γῆς.

Εἶναι ἄγνωστο ποῦ καί πότε ἐμαρτύρησε ἐπί τῶν εἰκονομάχων ὁ ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἐτελειώθηκε διά πυρός.

῾Ο ῞Οσιος Μακάριος, κατά κόσμον Ματθαῖος, ἐγεννήθηκε τό ἔτος 1402 στό χωριό Κοζίνο τῆς Ρωσίας, πού βρισκόταν κοντά στήν πόλη Καζίν. ῾Ο πατέρας του, Βασίλειος Κόζα, ἦταν στρατιωτικός στήν ὑπηρεσία τοῦ πρίγκιπα Βασιλείου Βύ τοῦ ᾿Οσκούρου.

Κατόπιν ἐπιμονῆς τῶν γονέων του, καί παρά τή μοναχική του κλίση, ἐνυμφεύθηκε τήν ῾Ελένη Γιαχόντοβα. Τά ἑπόμενα τρία χρόνια ἀπέθαναν οἱ γονεῖς του καί σύζυγός του. ῎Ετσι ὁ ῞Οσιος εἰσῆλθε στή μονή τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τοῦ Κολμπούκωφ, ὅπου ἐκάρη μοναχός. Μέ τήν εὐλογία τοῦ γουμένου ἄφησε τή μονή καί ἀσκήτευε σέ ἐρημική περιοχή κοντά σέ δύο λίμνες τῆς περιοχῆς τοῦ Καζίν.

᾿Αργότερα ἔγινε γούμενος τῆς μονῆς Κολγιαζίν. ᾿Εδῶ συνέχισε τόν πνευματικό του ἀγώνα. ῏Ηταν ἁπλός καί πολλές φορές ἀποσυρόταν στήν ἔρημο, γιά νά ζήσει συχαστικά. Μέσα στό δάσος συνομιλοῦσε μέ τά ἄγρια θηρία, τά ὁποῖα ἔπαιρναν τήν τροφή τους ἀπό τό χέρι τοῦ ῾Αγίου.

῾Ο ῞Οσιος Μακάριος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1483.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Γαβριήλ τοῦ Μικροῦ, τοῦ ἐκ Γεωργίας.

῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Γαβριήλ, ὁ ἐπονομαζόμενος Μικρός, ἔζησε στή Γεωργία κατά τό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 18ου καί τίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνος μ.Χ. ῏Ηταν ἐκκλησιαστικός γραμματεύς καί καλλιγράφος. ᾿Εμαρτύρησε τό ἔτος 1802 ἀπό τούς Μουσουλμάνους.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεοδούλου τοῦ Σιναΐτου.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Θεόδουλος ἦταν ἀδελφός τῆς μονῆς Σινᾶ καί διακονοῦσε στό μετόχι τῆς μονῆς, στόν ῞Αγιο Γεώργιο Πυργώτου τῆς Κύπρου. ᾿Ετελειώθηκε μαρτυρικά ἀπό τούς Τούρκους τό ἔτος 18225.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.