28 Μαρτίου
† Μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου ῾Ηρωδίωνος, ἐπισκόπου Ταρσοῦ.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Απόστολος ῾Ηρωδίων ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν ῾Εβδομήκοντα ᾿Αποστόλων τοῦ Κυρίου. Στή συνέχεια ἐχειροτονήθηκε ἀπό αὐτούς, ᾿Επίσκοπος Ταρσοῦ καί ἀκολούθησε τόν ᾿Απόστολο Πέτρο στή Ρώμη. ᾿Εκεῖ ἐτελειώθηκε μαρτυρικά, ἀφοῦ ἀποκεφαλίσθηκε, ἐπί αὐτοκράτορος Νέρωνος (54-68 μ.Χ.), μετά τοῦ ᾿Ολυμπᾶ, († 10 Νοεμβρίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ῾Ησυχίου τοῦ ῾Ιεροσολυμίτου.
῾Ο ῞Οσιος ῾Ησύχιος ἔζησε καί ἀσκήτεψε στήν Παλαιστίνη κατά τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. καί διακρίθηκε στή συγγραφή πνευματικῶν κειμένων. ῾Υπῆρξε γέννημα καί θρέμμα τῶν ῾Ιεροσολύμων. ᾿Αφοῦ ἐμελέτησε σέ βάθος τήν ῾Αγία Γραφή, ἐπλούτισε σέ γνώσεις γιά τόν Θεό. ᾿Ακολούθως, ἀφοῦ ἀνεχώρησε καί ἔγινε μοναχός, ἐζοῦσε στήν ἔρημο ἐπισκεπτόμενος τούς ῾Οσίους Πατέρες πού εὑρίσκονταν ἐκεῖ καί συλλέγοντας ἀπό τόν καθένα τά ἄνθη τῆς ἀρετῆς ὡς φιλόπονη μέλισσα. ᾿Επειδή ὅμως δέν ἦταν δυνατόν νά διαφύγει τῆς προσοχῆς τόση πολλή ἀρετή, ἀφοῦ ἐξαναγκάσθηκε ἀπό τόν τότε ᾿Αρχιερέα τῶν ῾Ιεροσολύμων, ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Καί προσμένοντας ἐπάνω στόν Τάφο τοῦ Κυρίου καί στούς ἄλλους τόπους, στούς ὁποίους ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός ὑπέμεινε τά ῞Αγια Πάθη γιά χάρη μας, ἄντλησε πηγές γνώσεως καί σοφίας. Γι αὐτό ἑρμήνευσε καί διασαφήνισε κάθε Γραφή καί προέβη σέ ὠφέλεια πολλῶν.
Στά στοιχεῖα αὐτά τοῦ Συναξαρίου ὁ Θεοφάνης στή Χρονογραφία του προσθέτει τήν πληροφορία ὅτι χειροτονία τοῦ ῾Οσίου ῾Ησυχίου σέ πρεσβύτερο ἐτελέσθηκε ἀμέσως μόλις ἀναδείχθηκε στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς ᾿Αλεξάνδρειας ὁ ῞Αγιος Κύριλλος (412 μ.Χ.). ῾Ο δέ Κύριλλος Σκυθοπολίτης, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τά πράγματα ἀπό τήν τοπική παράδοση, πλήν τῶν χαρακτηρισμῶν γιά τόν ῞Οσιο, «πρεσβύτερος καί τῆς ᾿Εκκλησίας διδάσκαλος», «πεφωτισμένος», «θεολόγος», «φωστήρ», παρέχει καί τήν εἴδηση, ὅτι κατά τόν ἐγκαινιασμό τοῦ ναοῦ τῆς μονῆς τοῦ Εὐθυμίου ἀπό τόν Πατριάρχη ᾿Ιουβενάλιο (422-458 μ.Χ.), τό 428 ἤ 429 μ.Χ., στή συνοδεία αὐτοῦ παρίστατο καί ὁ ῞Οσιος ῾Ησύχιος πρός μεγάλη χαρά τοῦ ῾Αγίου Εὐθυμίου.
῾Ο ῞Οσιος ἀναμείχθηκε ἐνεργά στούς δογματικούς ἀγῶνες τῆς ἐποχῆς κοντά στό πλευρό τοῦ ῾Αγίου Κυρίλλου ᾿Αλεξανδρείας, τοῦ ὁποίου τήν ἀντινεστοριακή πολιτική ἀκολούθησε, ὅπως συνάγεται καί ἀπό τό τμῆμα τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ῾Ιστορίας του, τό ὁποῖο παρατίθεται στά Πρακτικά τῆς Εύ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (553 μ.Χ.).
῾Ο ῞Οσιος, ἀφοῦ ἔγινε σέ ὅλους γνωστός καί ἀξιοθαύμαστος καί ὑπηρετοῦσε τόν Θεό μέ κάθε τρόπο, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἀνέβηκε μέ χαρά πρός τόν Κύριο. ῾Ο τάφος του ἐδεικνύετο ἀκόμη περί τό ἔτος 570 μ.Χ. στήν ἀνατολική πύλη τῶν ῾Ιεροσολύμων, ὅπου ὑπῆρχε παρεκκλήσι πρός τιμήν του, ἐγίνονταν λατρευτικές συνάξεις καί διανέμονταν στούς πτωχούς δῶρα.
῾Ως ἔργα τοῦ ῾Οσίου ῾Ησυχίου θεωροῦνται τά· «῾Υπόμνημα εἰς τό Λευϊτικόν», «῾Υπόμνημα εἰς τόν ᾿Ιώβ», «῾Ερμηνεία Ψαλμῶν», «῾Ερμηνεία εἰς τόν ῾Ησαΐαν», «Στιχηρόν τῶν ιβύ Προφητῶν», «῾Ερμηνεία εἰς τάς ᾠδάς», «Συναγωγή ἀποριῶν καί ἐπιλύσεων», «᾿Εκκλησιαστική ῾Ιστορία», «῾Ομιλίαι».
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ῾Ιλαρίωνος τοῦ Νέου.
῾Ο ῞Οσιος ῾Ιλαρίων διετέλεσε γούμενος τῆς μονῆς Πελεκητῆς στήν Τριγλία καί διακρίθηκε γιά τό ἀσκητικό του ἦθος, τό φιλόθεο ζῆλο του, τό χάρισμα τῆς ἐλεημοσύνης καί τούς πνευματικούς ἀγῶνες. Γι᾿ αὐτό ὁ ῞Αγιος Θεός τόν ἐπροίκισε μέ τό προορατικό χάρισμα. ῾Ο ῞Οσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 754 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μποϋάν, τοῦ ἐπονομαζομένου ᾿Ενραβωτᾶ, πρίγκηπος τῶν Βουλγάρων.
῾Ο ῞Αγιος Μποϋάν ἦταν υἱός τοῦ βασιλέως τῆς Βουλγαρίας ᾿Ομουρτάγ (816-831 μ.Χ.), τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ Βούλγαροι ἦσαν ἀκόμη στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας. ᾿Ενῶ ἦταν πρωτότοκος, μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα του, δέν ἔγινε βασιλέας, ἀλλά ἐξουσία ἐπέρασε στό μικρότερο ἀδελφό του Μαλαμίρ.
᾿Από τήν ἀρχή τοῦ 9ου αἰῶνος μ.Χ., δηλαδή ἀπό τότε πού ἄρχισε βασιλεία τοῦ φιλοπόλεμου Κρούμμου3 (803-814 μ.Χ.), οἱ Χριστιανοί ἐδιώκονταν, ἰδιαίτερα στίς περιοχές πού εἶχαν ἀποσπασθεῖ ἀπό τούς Βυζαντινούς.
῞Οταν ὁ ἀδελφός τοῦ ῾Αγίου ἀνέκτησε τήν ἐξουσία, θέλησε νά βεβαιωθεῖ ὅτι ὁ Μποϋάν δέν εἶχε ἀσπασθεῖ τή χριστιανική πίστη. Γι᾿ αὐτό τοῦ πρότεινε νά συμμετάσχει σέ ἕνα εἰδωλωλατρικό θυσιαστικό συμπόσιο. Στήν ἄρνηση τοῦ ῾Αγίου νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ὁ βασιλέας διέταξε τόν δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατό του. ῏Ηταν περί τό ἔτος 833 μ.Χ.
Σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τοῦ Θεοφύλακτου, ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αχρίδος (1090-1126), ὁ πρίγκιπας Μποϋάν κατά τή στιγμή τοῦ μαρτυρίου του προεφήτευσε τά ἀκόλουθα· «Αὐτή πίστη, γιά τήν ὁποία σήμερα πεθαίνω, θά διαδοθεῖ στή χώρα τῶν Βουλγάρων. ᾿Εσεῖς μάταια προσπαθεῖτε νά τήν καταστρέψετε μέ τό θάνατό μου. Τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ θά ὑπάρχει παντοῦ. Θά ἀνεγερθοῦν ναοί καθαροί καί ἁγνοί πρός τιμήν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί ἱερεῖς καθαροί καί ἁγνοί θά Τόν διακονήσουν. Τά εἴδωλα καί οἱ βωμοί σας θά καταστραφοῦν, σάν νά μήν ὑπῆρξαν ποτέ».
Τρία χρόνια ἀργότερα ὁ βασιλέας Μαλαμίρ ἀπέθανε. ῾Ο ἀπόγονος τοῦ ῾Αγίου Μποϋάν ἐβαπτίσθηκε Χριστιανός, τό ἔτος 865 μ.Χ., καί ἀνεκήρυξε τήν ὀρθόδοξη πίστη ὡς πίστη τοῦ κράτους.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Εὐστρατίου τοῦ Νηστευτοῦ.
῾Ο ῞Οσιος Εὐστράτιος, ἀπόγονος μιᾶς πλούσιας οἰκογένειας τοῦ Κιέβου, διέθεσε στούς πτωχούς ὅλα τά πλούτη του καί ἐγκαταβίωσε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου ἀφιερώθηκε στήν ἄσκηση καί τή νηστεία. Στίς εἰκόνες περιγράφεται μέ ἀνοιχτοῦ χρώματος μαλλιά, ἀραιή γενειάδα, ντυμένος μέ τό μοναχικό ράσο καί ἀνυπόδητος.
Μόλις ὁ ῞Οσιος ἔγινε μοναχός, ἄρχισε νά ἀγωνίζεται κατά τῶν σαρκικῶν παθῶν καί τοῦ διαβόλου μέ τά ὅπλα του φωτός, τήν ἀγρυπνία, τήν προσευχή καί προπαντός τή χριστομίμητη νηστεία. Μέ τόν ἀγώνα καί τή σκληρή ἐγκράτεια, ἐταπείνωνε τούς δαίμονες καί ἐξουδετέρωνε τίς προσβολές τους. Πάντοτε θυμόταν ὅτι ὁ Κύριός του, ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, μέ τή σαρανταήμερη νηστεία καί τήν προσευχή Του κατέβαλε τόν πονηρό, ἐνῶ ἀντίθετα ὁ πρωτόπλαστος ᾿Αδάμ, λόγῳ τῆς ἀποτυχίας του στό νά φανεῖ ἐγκρατής, ἔπεσε καί ἐξορίσθηκε ἀπό τόν παράδεισο. ῎Ετσι ὁ γενναῖος Εὐστράτιος ἔλιωσε πραγματικά τό σῶμα του μέ τήν αὐστηρή νηστεία, ἀλλά μαζί μέ αὐτό ἔλιωσε καί τά πάθη καί διέλυσε τίς δαιμονικές πλεκτάνες. Γι᾿ αὐτό ἐπονομάστηκε Νηστευτής.
῾Ο Βίος τοῦ ῾Οσίου Εὐστρατίου περιγράφει, μέ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια, τίς περιστάσεις τοῦ μαρτυρίου του. Στίς 20 ᾿Ιουλίου τοῦ ἔτους 1096 Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου ἔγινε ξαφνικά στόχος ἐπιθέσεως τῶν Πολόφσκυ, οἱ ὁποῖοι καθοδηγούμενοι ἀπό τόν Μπονγιάκ τόν Φιλάργυρο, ἐλεηλάτησαν τή μονή καί αἰχμαλώτισαν μοναχούς καί ἐργάτες αὐτῆς, καί τούς ἐπούλησαν ὡς σκλάβους στή Βυζαντινή πόλη Χερσόνησο, στήν Ταυρίδα.
῾Ο ῞Οσιος Εὐστράτιος καί ἄλλοι πενήντα αἰχμάλωτοι ἀγοράσθηκαν ἀπό ἕναν ῾Εβραῖο τῆς Χερσονήσου, ὁ ὁποῖος, γιά νά τούς ἐξαναγκάσει νά ἀσπασθοῦν τήν ἰουδαϊκή πίστη τούς ἄφησε νά ὑποφέρουν ἀπό τήν πείνα καί τή δίψα. Καθώς ἀποδοχή τοῦ ᾿Ιουδαϊσμοῦ ἐσήμαινε ἀπελευθέρωση ἀπό τή σκλαβιά, μετά ἀπό ἕξι χρόνια σκληρῆς δουλείας οἱ αἰχμάλωτοι ἦταν ἕτοιμοι νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό. ῾Ο ῞Οσιος Εὐστράτιος, ὅμως, τούς ἔπεισε νά μήν ἀρνηθοῦν τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσαν μέ τό βάπτισμα. Μετά ἀπό δεκατέσσερις μέρες ὅλοι ἀπέθαναν ἀπό πείνα καί δίψα, ἐκτός ἀπό τόν ῞Οσιο Εὐστράτιο, πού εἶχε συνηθίσει στίς πολυήμερες νηστεῖες. ῾Ο ἰδιοκτήτης, λοιπόν, ὀργισμένος, τόν κατηγόρησε γιά τό θάνατο τῶν συντρόφων του καί διέταξε νά σταυρωθεῖ ἀνήμερα τοῦ Χριστιανικοῦ Πάσχα. Σύμφωνα μέ τό Βίο, ὁ ῞Οσιος Εὐστράτιος ἔζησε γιά δεκαπέντε ἀκόμα μέρες ἐπάνω στό σταυρό καί εὑρῆκε τή δύναμη νά συζητήσει μέ τόν ῾Εβραῖο ἰδιοκτήτη ἐάν ὁ σταυρικός θάνατος ἦταν ἀτιμία ἤ προνόμιο, καί νά προφητέψει γιά τούς δουλοκτῆτες του μιά ἐπικείμενη θεομηνία. Μόλις τό εἶπε αὐτό, ἐμαχαιρώθηκε.
Οἱ ἀνόσιοι σταυρωτές κατέβασαν τό ἱερό λείψανο ἀπό τό σταυρό καί τό ἔριξαν στή θάλασσα. ῾Η ἀνεξερεύνητη οἰκονομία τοῦ Θεοῦ μετέφερε τό τίμιο σκήνωμα θαυματουργικά, χωρίς ἀνθρώπινη μεσολάβηση, στά σπήλαια τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου. ᾿Εκεῖ τό εὑρῆκαν μέ κατάπληξη καί δέος οἱ μοναχοί, ἐκεῖνοι πού εἶχαν σωθεῖ καί εἶχαν ἐπιστρέψει στή μονή μετά τό πέρασμα τῶν Πολόφσκυ, καί τό ἐνταφίασαν μέ τιμές καί δοξολογίες. Στόν τόπο αὐτό παραμένει μέχρι σήμερα, ἄφθορο καί δοξασμένο, ἐπιτελώντας ἀναρίθμητα θαύματα στούς πιστούς.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Στεφάνου, τοῦ ἐκ Ρωσίας, τοῦ Θαυματουρ4.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Φαύστου, τοῦ ἐκ Ρωσίας, τοῦ Θαυματουργοῦ.
῾Ο ῞Οσιος Φαῦστος ἔζησε καί ἀσκήτεψε στήν περιοχή Βολογκντά τῆς Ρωσίας. ῾Η μνήμη του συνεορτάζεται μετά τῶν ῾Οσίων Κυρίλλου καί Σπυρίδωνος († 5 Δεκεμβρίου) τήν δευτέρα Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μστισλάβου, πρίγκηπος τοῦ Βλαντιμίρ.
῾Ο ῞Αγιος Μστισλάβος ἔζησε στή Ρωσία κατά τό 12ο αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν υἱός τοῦ πρίγκηπος τοῦ Βλαντιμίρ ᾿Ανδρέου Βογκολιούμποβο. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1173.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ῾Ιλαρίωνος, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος ῾Ιλαρίων ἀσκήτεψε στή μονή Ποκρόφσκοε ᾿Οζέρκσκοε τῆς Ρωσίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1476.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιωνᾶ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωνᾶς καταγόταν ἀπό τή Ρωσία καί ἔζησε κατά τά τέλη τοῦ 15ου καί τίς ἀρχές τοῦ 16ου αἰώνα μ.Χ. ᾿Ασκήτεψε στή νῆσο Κλιμέντσυ καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1534.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Διονυσίου τοῦ ᾿Ελεήμονος.
Γιά τόν ῞Αγιο Διονύσιο τόν ᾿Ελεήμονα, Μητροπολίτη Λαρίσης καί κτίτορα τῆς μονῆς ῾Αγίου Νικολάου ᾿Αναπαυσᾶ τῶν Μετεώρων, δέν διασώζονται ἁγιολογικά κείμενα, ἀκολουθίες, συναξάρια ἤ βίος.
῾Ο ῞Αγιος Διονύσιος εἰκονίζεται σέ τοιχογραφία τοῦ 1627 στό ἀριστερό κλίτος τοῦ ναοῦ τῶν ῾Αγίων ᾿Αναργύρων Τρικάλων, ὅπου κατά χρονολογική σειρά ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά τοιχογραφοῦνται ἑπτά «῞Αγιοι ἀρχιεπίσκοποι Λαρίσης». ῾Ο ῞Αγιος Θωμᾶς ὁ Γοριανίτης5, ὁ ῞Αγιος Κυπριανός ὁ Θαυματουργός6, ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος ὁ Λογιώτατος καί Νέος Θεολόγος7, ὁ ῞Αγιος Βησσαρίων, ὁ ῞Αγιος Διονύσιος ὁ ᾿Ελεήμων, ὁ ῞Αγιος Μάρκος ὁ ῾Ησυχαστής καί ὁ ῞Αγιος Βησσαρίων τοῦ Σωτῆρος0.
῾Η ἐπιγραφή τῆς τοιχογραφίας (ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ ᾿Ελεήμων ἀρχιεπήσκοπος [λαρίσις]) μαρτυρεῖ ὅτι ὁ ῞Αγιος καταξιώθηκε στή συνείδηση τοῦ πιστοῦ ποιμνίου του καί συγκαταριθμήθηκε στήν τιμητική χορεία τῶν τοπικῶν ῾Αγίων τῆς περιοχῆς. ᾿Ακόμη, ἐπωνυμία ᾿Ελεήμων πού τοῦ ἀποδόθηκε, ἀποδεικνύει ἀναντίρρητα τήν πλούσια προσφορά του τόσο στόν ἐκκλησιαστικό ὅσο καί στόν κοινωνικό τομέα, ὡς φιλεύσπλαχνου διακόνου σ ὅσους εὑρίσκονταν σέ χαμηλή κοινωνική κατάσταση καί ὡς παρηγορητῆ σ ἐκείνους πού ἔπασχαν.
Μέ βάση τή χρονολογική σειρά τῶν παραπάνω ἑπτά ἁγίων μητροπολιτῶν τῆς Λάρισας, ἀρχιερατεία τοῦ ῾Αγίου Διονυσίου τοῦ ᾿Ελεήμονος πρέπει νά τοποθετηθεῖ μετά τό 1489-1490 καί πρίν τό 1499, καί ὁπωσδήποτε θά ἦταν μικρῆς διάρκειας. Περί τό ἔτος 1499 ὁ ῞Αγιος Διονύσιος παραιτήθηκε ἀπό τό ἀξίωμά του καί τή θέση του κατέλαβε ὁ ῞Αγιος Μάρκος ὁ ῾Ησυχαστής. Μετά τήν παραίτησή του ἀποσύρθηκε καί ἐμόνασε στή μονή ῾Αγίου Νικολάου τοῦ ᾿Αναπαυσᾶ, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε καί ὁ νεότερος κτίτορας.
᾿Επίσης ὁ ῞Αγιος Διονύσιος Λαρίσης μνημονεύεται πολλές φορές στό «Σύγγραμμα ῾Ιστορικόν» ἤ «Χρονικόν τῶν Μετεώρων», τό ὁποῖο πρέπει νά γράφτηκε λίγο μετά τό ἔτος 1529. Σύμφωνα λοιπόν μέ τό κείμενο αὐτό ὁ ῞Αγιος Διονύσιος ἦταν ἐκεῖνος, πού πρῶτος ἔδωσε τόν τίτλο τοῦ γουμένου στόν «πατέρα» τῆς μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Μετεώρου, ἱερομόναχο ᾿Ιωάσαφ, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε καμία σχέση πρός τόν ὁμώνυμο κτίτορα τῆς μονῆς βασιλέα ᾿Ιωάννη Οὔρεση Παλαιολόγο-᾿Ιωάσαφ μοναχό, καί κατόπιν τόν ἐχειροτόνησε ᾿Επίσκοπο Φαναρίου.
῾Ο ῞Οσιος Διονύσιος ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη τή Μεγάλη Πέμπτη τοῦ ἔτους 1510.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ιωάννου, τοῦ ἐκ Γεωργίας.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωάννης ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Μανγκλίσι τῆς ἀνατολικῆς Γεωργίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1751.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
