7 Μαρτίου

᾿Επί τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) ὁ Πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων ῞Ερμων (300-314 μ.Χ.) ἀπέστειλε στή Σκυθία τόν ᾿Επίσκοπο ῞Αγιο ᾿Εφραίμ καί στή Χερσώνα τόν ᾿Επίσκοπο ῞Αγιο Βασιλέα, μέ σκοπό τή διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ. ῾Ο ῞Αγιος Βασιλέας ἐπειδή ἐκήρυττε τόν Χριστό, ἐκδιώχθηκε ἀπό τούς εἰδωλολάτρες. ῞Ομως καί πάλι προσκλήθηκε ἀπό τόν γεμόνα τοῦ τόπου καί ἀνέστησε, κατά τόν Συναξαριστή, τόν υἱό του. ᾿Από τό γενόμενο θαῦμα καί ὁ ἄρχοντας καί πλῆθος λαοῦ ἐπίστεψαν στόν Χριστό καί ἐβαπτίσθηκαν. Οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως ἐξεμάνησαν καί τόν συνέλαβαν. Τόν ἔδεσαν καί τόν ἔσυραν ἀπό τούς πόδες, συρόμενος δέ ἀπέθανε.

᾿Αλλά καί ὁ ῞Αγιος ᾿Εφραίμ, ἐνῶ ἐδίδασκε τό Εὐαγγέλιο, συνελήφθη ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί ἀποκεφαλίσθηκε.

Μετά τό μαρτυρικό θάνατο τοῦ ῾Αγίου Βασιλέως ἀπεστάλησαν στή Χερσώνα οἱ ᾿Επίσκοποι ᾿Αγαθόδωρος, ᾿Ελπίδιος καί Καπίτων ὡς κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς πίστεως, ἀλλά καί αὐτοί ἐφονεύθησαν ἀπό τούς ἄπιστους.

Στή συνέχεια ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Πατριάρχου ῾Ιεροσολύμων ὁ ᾿Επίσκοπος Αἰθέριος, ὁ ὁποῖος μόλις εἶδε τόν ἐθνικό λαό ἐξαγριωμένο, κατέφυγε στόν Μέγα Κωνσταντίνο καί ἐζήτησε τήν ἀπέλαση τῶν εἰδωλολατρῶν ἀπό τή Χερσώνα, πράγμα τό ὁποῖο ἔγινε. ᾿Αφοῦ δέ ὁ ῞Αγιος ἀνήγειρε ἐκεῖ ναό, μετέβη στό βασιλέα, γιά νά τόν εὐχαριστήσει. ῞Ομως κατά τήν ἐπιστροφή του τόν συνέλαβαν καί τόν ἔπνιξαν στόν ποταμό Δνείπερο.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Αἰμιλιανοῦ, ᾿Ιακώβου καί Μαριανοῦ.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Αἰμιλιανός ὁ Ρωμαῖος, ᾿Ιάκωβος καί Μαριανός, ἐμαρτύρησαν στή Ρώμη τό ἔτος 259 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Οὐαλεριανοῦ (253-259 μ.Χ.).

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν ᾿Αρκαδίου καί Νέστορος, ἐπισκόπων Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου.

᾿Από ἀναφορά στό Λαυρεωτικό Κώδικα, ὅτι οἱ ῞Αγιοι ἀγωνίσθηκαν κατά τῶν εἰδώλων καί ἐβάπτισαν Χριστιανούς πολλούς εἰδωλολάτρες, προκύπτει ὅτι θά πρέπει νά ἤκμασαν κατά τούς πρώτους Χριστιανικούς αἰῶνες.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Παύλου τοῦ ῾Απλοῦ.

῾Ο ῞Αγιος Παῦλος ἔζησε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐκλήθη ῾Απλός, διότι ἦταν ἀγράμματος γεωργός ἀλλά συγχρόνως ἄκακος καί ἁπλοϊκός στό ἦθος. ῾Η σύζυγός του ἦταν ὡραία μέν στή μορφή, κακότροπη δέ στήν ψυχή. Αὐτή μοιχευομένη μέ ἄλλους, συνελήφθη κάποια μέρα ἀπό τόν ῞Οσιο, ὅταν αὐτός ἐπέστρεφε ἀπό τούς ἀγρούς. ῎Ετσι ὁ ῞Οσιος ἄφησε τή γυναίκα του καί τά παιδιά του στή φροντίδα τοῦ μοιχοῦ καί κατέφυγε στήν Αἰγυπτιακή ἔρημο, στό κελλί τοῦ Μεγάλου ᾿Αντωνίου, ζητώντας νά γίνει μοναχός. ῞Οταν τόν εἶδε ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος, τοῦ εἶπε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος ἑξήντα χρόνων εἶναι γέροντας καί δέν δύναται νά ὑπομείνει τούς πειρασμούς. ῎Ετσι τοῦ ἔκλεισε τή θύρα τοῦ κελλίου. ῾Ο ῞Οσιος Παῦλος ἔμεινε ἔξω ἀπό τό κελλί τοῦ μεγάλου καθηγητοῦ τῆς ἐρήμου ἐπί τρεῖς μέρες ἄσιτος, χωρίς τροφή καί νερό. ῾Η ὑπομονή τοῦ ῾Οσίου Παύλου ἔκαμψε ἔτσι τό ἀνένδοτο τοῦ ῾Αγίου ᾿Αντωνίου, ὁ ὁποῖος τόν ἐκράτησε κοντά του καί καθημερινά τόν ἐπαιδαγωγοῦσε καί τόν ἐδοκίμαζε, μέ σκοπό νά τόν ἀναγκάσει νά μεταβεῖ σέ κοινόβιο, ὅπου ὁ ἀσκητικός βίος θά ἦταν πιό ἄνετος γιά τόν ῞Οσιο, λόγῳ τῆς λικίας του. ῞Ομως ὁ ῞Οσιος Παῦλος παρέμεινε κοντά στόν ῞Αγιο ᾿Αντώνιο μέ ὑπακοή, ἐργαζόμενος καθημερινά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Τόσο πολύ ἐπρόκοψε στήν ἀρετή καί στήν εὐσέβεια ὁ ῾Απλοῦς Παῦλος, ὥστε ὅταν ἐκαθόταν ἔξω ἀπό τό ναό καί ἔβλεπε τούς ἀδελφούς νά εἰσέρχονται σέ αὐτόν, μποροῦσε νά διακρίνει σέ ποιά ψυχή ἀναπαυόταν Χάρη τοῦ Θεοῦ. ῎Ετσι ἔβλεπε τούς ἀδελφούς λαμπρούς στήν ὄψη καί φαιδρούς στό πρόσωπο, τόν δέ ῎Αγγελο ἑκάστου νά χαίρει μαζί του. Κάποια φορά εἶδε ἕνα μοναχό μαῦρο στήν ὄψη καί ζοφώδη καί γύρω του δαίμονες πού τόν περιέβαλλαν, ἐνῶ ὁ φύλακας ῎Αγγελός του τόν ἀκολουθοῦσε ἀπό μακριά λυπημένος. Μόλις ὁ ῞Οσιος Παῦλος εἶδε τό θέαμα αὐτό ἄρχισε νά κλαίει καί νά χτυπᾶ μέ τά χέρια τό στῆθος του. Βλέποντας οἱ μοναχοί τήν ἀθρόα μεταβολή τοῦ ῾Οσίου καί τό κατώδυνο πένθος, προσῆλθαν καί ἐρωτοῦσαν νά μάθουν τήν αἰτία καί τόν παρακαλοῦσαν νά ἔλθει στή σύναξη. ᾿Εκεῖνος παρέμεινε ἔξω καί, ὅταν οἱ μοναχοί ἀπελύθησαν ἀπό τή σύναξη καί ἔβγαιναν ἔξω, βλέπει καί πάλι τό μοναχό ἐκεῖνο πού πρίν ἦταν ζοφώδης καί περικυκλωμένος ἀπό δαίμονες, νά ἐξέρχεται μέ λαμπρό τό πρόσωπο καί λευκό τό σῶμα, τόν δέ ῎Αγγελό του νά εἶναι κοντά του καί νά χαίρει μαζί του. Τότε ὁ ῞Οσιος εὐχαρίστησε καί εὐλόγησε τό ῎Ονομα τοῦ Θεοῦ λέγοντας· «῎Ω τῆς ἀφάτου τοῦ Δεσπότου ἠμῶν φιλανθρωπίας καί ἀγαθότητος!». Καί ἀφοῦ ἀνῆλθε σέ σημεῖο ὑψηλό ἐφώναζε λέγοντας· «Δεῦτε καί ἴδετε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, ὡς φοβερά καί πάσης ἐκπλήξεως γέμοντα».

῾Ο ῞Οσιος ἐξήγησε στόν ἀδελφό πῶς τόν εἶχε δεῖ πρίν τήν εἴσοδό του στό ναό καί πῶς τόν εἶδε μετά. Τότε ὁ μοναχός ἐκεῖνος μέ εἰλικρίνεια ἄρχισε νά ὁμολογεῖ ὅτι ἦταν ἄνθρωπος ἁμαρτωλός καί ἐζοῦσε στήν ἁμαρτία τῆς πορνείας. Μόλις δέ εἰσῆλθε στό ναό ἄκουσε τή φωνή τοῦ Προφήτου ῾Ησαΐου, μάλλον δέ τοῦ Θεοῦ λαλοῦντος δι᾿ αὐτοῦ, νά λέγει· «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε. ᾿Αφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν... Καί ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ. Καί ἐάν θέλητε καί εἰσακούσητέ μου, τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε». Αὐτά, ἀφοῦ ἄκουσε, κατανύγηκε καρδία του, ἀναστέναξε ἐκ βάθους καρδίας καί εἶπε πρός τόν Θεό· «Δέσποτα, Κύριε ὁ Θεός, πού ἦλθες στόν κόσμο νά σώσεις τούς ἁμαρτωλούς, χάρισέ μου αὐτά πού ἄκουσα διά τοῦ Προφήτου ἐγώ ὁ ἀνάξιος καί ἁμαρτωλός. Καί νά, δίδω τό λόγο στόν καρδιογνώστη Θεό, ὅτι ἀποτάσσομαι κάθε παρανομία καί αἰσχρά πράξη, πού μέχρι τώρα ἐδούλευα καί δέν θά προσθέσω ἄλλες στό βίο μου. ᾿Αλλά θά δουλεύω σέ Σένα, Κύριε, μέ ὅλη τήν ἰσχύ μου καί ὅλη μου τή διάνοια». Καί ἀνεφώνησε τότε ὁ ῾Απλοῦς Παῦλος, ὅτι ὅπως ὁ κασσίτερος μαυρίζει καί γίνεται πάλι λαμπρός, ἔτσι καί οἱ πιστεύοντες, πού ἐάν ἁμαρτήσουν μαυρίζουν τήν ψυχή τους, ὅταν μετανοοῦν λαμπρύνονται ἀπό τά ἔργα τῆς πίστεως καί τῆς μετάνοιας.

῎Ετσι ἀφοῦ διήνυσε μέ εὐσέβεια καί ἄσκηση τό βίο του, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Εφραίμ, πατριάρχου ᾿Αντιοχείας.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Εφραίμ, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπό τήν ῎Αμιδα25, ὑπῆρξε πρῶτα κόμης τῆς ᾿Αντιόχειας ἐπί αὐτοκράτορος ᾿Ιουστίνου Αύ τοῦ Θρακός (518-527 μ.Χ.). ᾿Από τήν τάξη τῶν λαϊκῶν, μέ τήν ἐπίνευση τοῦ αὐτοκράτορος, ἀνῆλθε στό θρόνο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ᾿Αντιόχειας, τό ἔτος 526 μ.Χ.

῎Εχοντας ὁ ῞Αγιος ᾿Εφραίμ τίς λεγόμενες νεοχαλκηδονικές πεποιθήσεις κατέστη ἀπό τούς σπουδαιότερους σύμβουλους τοῦ αὐτοκράτορος, οἱ ὁποῖοι τόν παρέσυραν σέ μετριοπάθεια ἔναντι τῶν Μονοφυσιτῶν. ᾿Εδέχθηκε χωρίς ἀντιρρήσεις τό διάταγμα τοῦ ᾿Ιουστινιανοῦ κατά ᾿Ωριγένους (543 μ.Χ.) καί μέ ἀντιρρήσεις τό διάταγμα κατά τῶν Τριῶν Κεφαλαίων (544 μ.Χ.), τό ὁποῖο καταδικάζοντας μεταξύ ἄλλων καί τά συγγράμματα τοῦ Θεοδωρήτου Κύρου, ἐφαινόταν ἀντιτιθέμενο πρός τίς ᾿Αποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος. ῞Ομως ὡς Πατριάρχης ἀνέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα καί ἀγωνίσθηκε κατά τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν, πού λυμαίνονταν τήν ᾿Εκκλησία του. ῞Οπως δέ ἀναφέρει καί ὁ ἱερός Φώτιος († 6 Φεβρουαρίου) στή Μυριόβιβλο26, ὁ ῞Αγιος ᾿Εφραίμ συνέγραψε καί πολλά συγγράμματα κατ᾿ αὐτῶν.

῾Ο ῞Αγιος ἐπανέφερε στήν ὀρθή πίστη καί κάποιο μοναχό στυλίτη, πού ἦταν φανατικός Μονοφυσίτης καί ἀσκήτευε στήν ῾Ιεράπολη, μέ θαῦμα πού, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐπιτέλεσε.

᾿Αφοῦ ἐποίμανε τό ποίμνιό του θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 546 μ.Χ.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Λαυρεντίου, τοῦ ἐκ Μεγάρων.

῾Ο ῞Οσιος Λαυρέντιος, κατά κόσμον Λάμπρος Κανέλλος, ἐγεννήθηκε στά Μέγαρα ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς, τόν Δημήτριο καί τήν Κυριακή. Τό ἐπάγγελμά του ἦταν γεωργός καί οἰκοδόμος. ᾿Ενυμφεύθηκε τή Βασιλική καί ἀπό τό γάμο του ἀπέκτησε δυό υἱούς, τόν ᾿Ιωάννη καί τόν Δημήτριο. Κάποιο βράδυ, στό χωριό Μάντρον, ὁραματίσθηκε τή Θεοτόκο, ὁποία τοῦ ὑπέδειξε νά πάει στή Σαλαμίνα, ὅπου εὑρῆκε τή ἱερά εἰκόνα της, καί νά ἀνακαινίσει τόν ἐρειπωμένο ναό αὐτῆς. ῎Ετσι, τό ἔτος 1862, ὁ ῞Οσιος ἀνήγειρε νέα μονή, τή γνωστή ἕως σήμερα μονή τῆς Φανερωμένης. ᾿Εκεῖ ἀργότερα ὁ ῞Οσιος ἐκάρη μοναχός καί ἔλαβε τό ὄνομα Λαυρέντιος. Μοναχή ὅμως ἔγινε καί σύζυγός του, ὁποία μετονομάσθηκε σέ Βασσιανή. Γιά τά πολλά του πνευματικά χαρίσματα καί τήν καθαρότητα τῆς καρδίας του ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.

῾Ο ῞Οσιος Λαυρέντιος, σύμφωνα καί μέ σχετικό χειρόγραφο σημείωμα, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1707. ῾Η τιμία κάρα του, πού φέρει ἀργυρό περίβλημα, ἀπόκειται σέ προσκύνηση στό ναΰδριο τοῦ ῾Αγίου Νικολάου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ιωάννου, ἐπισκόπου ῾Υόρκης.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης (Μπεβερλέϊ) ἐγεννήθηκε στή βόρειο ᾿Αγγλία καί ἐμαθήτευσε στήν περίφημη σχολή τοῦ Αὐγουστίνου Καντουαρίας. Μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν του ἐκάρη μοναχός στή μονή τῆς ῾Αγίας Χίλντας στό Οὐΐντμπυ. ᾿Εξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως ῞Εξμαμ καί διακρίθηκε γιά τήν ὁσιότητα τοῦ βίου του. Μετά ἀπό λίγο ἀναγκάσθηκε νά παραιτηθεῖ καί νά ἀποσυρθεῖ στήν ἔρημο, προκειμένου νά εἰρηνεύσει τοπική ᾿Εκκλησία μετά ἀπό τίς ἀπαιτήσεις τοῦ ᾿Επισκόπου τῆς γειτονικῆς περιοχῆς, ὁ ὁποῖος διεκδικοῦσε τήν κανονική δικαιοδοσία τῆς ἐπαρχίας τοῦ ῾Αγίου.

῞Υστερα ἀπό λίγο χρόνο ὁρίσθηκε ᾿Αρχιεπίσκοπος ῾Υόρκης, ἀλλά καί πάλι παραιτήθηκε, γιά νά ἀφιερωθεῖ στήν προσευχή καί τήν ἄσκηση τηρώντας μέ ἀκρίβεια τά μοναχικά καθήκοντά του.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωάννης ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 721 μ.Χ.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου «τῆς τῶν ῾Αμαρτωλῶν ᾿Εγγυήσεως», ἐν Ρωσίᾳ.

῾Η ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας «῾Η τῶν ῾Αμαρτωλῶν ᾿Εγγύησις» εὑρισκόταν παλαιότερα στή μονή τοῦ ᾿Ορντίσκ τῆς ἐπαρχίας ᾿Ορλώφ, ὅπου καί ἔγινε ὀνομαστή γιά τά θαύματα πού ἐπιτελοῦσε.

῞Ενα ἀντίγραφο αὐτῆς τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ἐφυλασσόταν στό ναό τοῦ ῾Αγίου Νικολάου Χαμώνβικ τῆς Μόσχας. ῾Η εἰκόνα κάθε βράδυ ἀκτινοβολοῦσε ἀπό θεϊκό φῶς. Εἶναι χαρακτηριστική ἐπιγραφή πού ἔχει χαραχθεῖ στήν εἰκόνα· «᾿Εγώ εἶμαι ἐγγύηση τῶν ἁμαρτωλῶν πρός τόν Υἱό».

῾Η εἰκόνα τῆς Παναγίας ἑορτάζει, ἐπίσης, στίς 29 Μαΐου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.