24 Μαΐου
† Μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μελετίου τοῦ στρατηλάτου, Σεραπίωνος ἐπισκόπου, ᾿Ιωάννου καί Στεφάνου, Καλλινίκου, Φήστου, Φαύστου, Αἰδεσίου, Μαρκέλλου, Θεοδώρου, Μελετίωνος, Σεργίου, Μαρκελλίνου, Φήλικος, Φωτεινοῦ, Θεοδωρίσκου, Μερκουρίου καί Διδύμου, Χριστίνου καί Κυριάκου, Καρτερίου, Σωσάννης, Μαρκιανῆς, Παλλαδίας, Γρηγορίας, καί τοῦ πλήθους τῶν σύν αὐτοῖς μυσίων χιλίων σύν γυναιξί καί τέκνοις.
Οἱ ῞Αγιοι αὐτοί Μάρτυρες κατάγονταν ἀπό τή Γαλατία καί ἔζησαν κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Αντωνίνου (138-160 μ.Χ.). Κατηγορήθηκαν στόν γεμόνα τῶν Ταβιανῶν Μάξιμο καί ἐδιώκονταν ἀπό τούς ἐθνικούς. ῞Οταν συνελήφθησαν, ὁδηγήθηκαν ἐνώπιον τοῦ γεμόνος, ὁ ὁποῖος τούς διέταξε νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Οἱ ῞Αγιοι ἀρνήθηκαν καί τότε ἄρχισαν τά βασανιστήρια. Τούς καταξέσκισαν τά πλευρά, τούς ἐκτύπησαν μέ σιδερόσφαιρες τούς ἀστραγάλους καί ἐκάρφωσαν τά πόδια τους σέ ξύλα. Στή συνέχεια τούς ἔχυσαν στά αὐτιά καυτό λάδι, ἀλλά οἱ Μάρτυρες μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ ἔμειναν ἀβλαβεῖς, οἱ δέ δήμιοι ἀπό τή ζέστη διελύθησαν σάν τό κερί καί ἀμέσως ἐκάησαν ὅλοι οἱ ὑπηρέτες τοῦ γεμόνος.
Μόλις ἄρχισε νά ξημερώνει ῎Αγγελοι Κυρίου ἐπῆραν τούς ῾Αγίους Μάρτυρες καί τούς μετέφεραν στό ναό τοῦ Δία, ὅπου οἱ ῞Αγιοι κατέρριψαν τό χάλκινο εἴδωλο αὐτοῦ. Μόλις τό ἄγαλμα κατέπεσε, ἐξῆλθαν ἀπό αὐτό δαίμονες πού ἐκραύγαζαν ὅτι ἔφθασε ὥρα τῆς ἐκπληρώσεως τῆς προφητείας γιά τήν καταστροφή τοῦ Δία ἀπό τόν στρατηλάτη Μελέτιο. Τό θαῦμα αὐτό ἔγινε ἀφορμή νά βαπτισθεῖ Χριστιανός ὁ εὐγενής Σεραπίων, πού ἔγινε ᾿Επίσκοπος. Οἱ ῞Αγιοι Μελέτιος, ᾿Ιωάννης καί Στέφανος ὁδηγήθηκαν καί πάλι μπροστά στόν γεμόνα, ὁ ὁποῖος προσεκάλεσε τούς κόμητες, τούς τριβούνους καί τούς πρίγκιπες Φῆστο, Φαῦστο, Μάρκελλο, Θεόδωρο, Μελετίωνα, Σέργιο, Μαρκελλίνο, Φίλικα, Φωτεινό, Θεοδωρίσκο, Μερκούριο καί Δίδυμο. Τότε ὁ γεμόνας λέγει πρός αὐτούς· «Γιατί καταστρέψατε τό ναό τοῦ μεγάλου θεοῦ Δία;». Αὐτοί δέ ἀπάντησαν· «᾿Εμεῖς δέν εἴμασταν ἐκεῖ, ἀλλά αὐτός πού κατεφρόνησες, ὁ Μελέτιος, μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις συνέτριψε αὐτόν». Καί ἀμέσως ἄρχισαν νά ἐλέγχουν τόν γεμόνα γιά τήν ἄνοια καί τήν ἀσέβεια αὐτοῦ. Τότε ὁ γεμόνας ἔδωσε ἐντολή νά τούς κτυπήσουν μέ λωρίδες ἀπό μολύβι καί νά τούς βάλουν σέ πυρακτωμένο καμίνι. Οἱ ῞Αγιοι εἰσῆλθαν στή φωτιά κρατώντας ὁ ἕνας τό χέρι τοῦ ἄλλου καί ἔνιωθαν σάν νά δροσίζονταν στόν παράδεισο. Οἱ εἰδωλολάτρες ἄρχισαν νά ρίχνουν νερό, γιά νά σβήσει φωτιά καί νά πνίξουν τούς ῾Αγίους ἀπό τίς ἀναθυμιάσεις. ᾿Αλλά οὔτε πάλι κατάφεραν τίποτε. Τότε τούς ὁδήγησαν στό ναό τοῦ ᾿Ασκληπιοῦ. Μόλις οἱ ῞Αγιοι εἰσῆλθαν στόν εἰδωλολατρικό ναό καί προσευχήθηκαν, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ὁ ναός ἐσείσθηκε καί τό ἄγαλμα τοῦ εἰδώλου συνετρίβη. Τότε ἐνέδυσαν τόν ῞Αγιο Μελέτιο μέ θώρακα καί περικεφαλαία πού ἔκαιγαν, ἀλλά τό σίδερο ἔγινε κρύο. Τό μαρτύριο συνεχίσθηκε. ῾Ο γεμόνας διέταξε τότε νά φέρουν μπροστά του δύο παιδιά, πού ὀνομάζονταν Χριστίνος καί Κυριάκος. Τά ἐρώτησε λέγοντας· «Πεῖτε μας, παιδιά, ποιός Θεός εἶναι μεγαλύτερος, ὁ Δίας ἤ ὁ Χριστός;». Καί ἐκεῖνα ἀπεκρίθησαν· «᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός εἶναι ὁ ᾿Αληθινός Θεός, Αὐτός πού ἐδημιούργησε μέ τόν Πατέρα καί τό ῞Αγιο Πνεῦμα τά πάντα». Τότε τά ἐκτύπησαν καί ἀκολούθως ἀπέκοψαν τίς τίμιες κεφαλές αὐτῶν καί τοῦ διδασκάλου τους «ἐν τῷ ὄρει Μηνόει».
῾Ο ῞Αγιος Σεραπίων ἐτελειώθη διά ξίφους καί ἐνταφιάσθηκε στό ὄρος τῶν Καδακορέων.
Πάλι ὁ παράνομος γεμόνας ἔδωσε στόν ῞Αγιο Μελέτιο νά πιεῖ δηλητήριο πού ἦταν κατασκευασμένο ἀπό τό μάγο Καλλίνικο. Μόλις ὁ μάγος Καλλίνικος εἶδε τό παράδοξο θαῦμα, ἐπίστεψε στόν Χριστό καί ἔλεγξε τά εἴδωλα ὡς δαιμόνια. Καί ἀμέσως παρεκάλεσε τόν ῞Αγιο Μελέτιο νά τοῦ δώσει τή σφραγίδα τοῦ Κυρίου καί νά γίνει Χριστιανός. ῎Ετσι ἐμαρτύρησε καί ὁ Καλλίνικος, ὁ ὁποῖος ἐνταφιάσθηκε μέ τόν ᾿Επίσκοπο Σεραπίωνα. Στή συνέχεια ὁ γεμόνας ἔφερε στό βῆμα τίς γυναῖκες τῶν ῾Αγίων Φήστου, Φαύστου, Μαρκελλίνου καί Αἰδεσίου, τή Σωσάννα, τή Μαρκιανή, τήν Παλλαδία καί τή Γρηγορία, οἱ ὁποῖες, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τόν Χριστό, ἐμαρτύρησαν.
῾Ο γεμόνας, τυφλωμένος ἀπό τήν ἀσέβεια, δέν μποροῦσε νά δεῖ τήν ἀλήθεια. ᾿Αμέσως ἔδωσε ἐντολή νά κρεμάσουν τόν ῞Αγιο Μελέτιο σέ ἕνα πεῦκο καί νά τοῦ καρφώνουν τό σῶμα μέ πυρακτωμένα καρφιά. Τό ἔργο αὐτό ἀνέλαβε ὁ Καρτέριος ὁ χαλκέας μέ τούς δώδεκα μαθητές αὐτοῦ. Μόλις ἄρχισαν νά καρφώνουν τό σῶμα τοῦ ῾Αγίου Μελετίου, τά πυρακτωμένα καρφιά συντρίβονταν καί ἔπεφταν κατά πρόσωπο ἐκείνων πού τά ἐκάρφωναν καί τούς ἐτύφλωναν. ῎Ετσι ὁ Καρτέριος καί οἱ μαθητές του ἐπίστεψαν στόν Χριστό καί ἀπετμήθησαν τίς τίμιες κεφαλές αὐτῶν στό ὄρος τῶν Καδακορέων.
Καί ἐνῶ ὁ ῞Αγιος Μελέτιος ἦταν κρεμασμένος στό δένδρο, φωνή ἀκούσθηκε ἀπό τόν οὐρανό πού ἔλεγε· «῎Ελα, ἀθλητά μου, Μελέτιε, ἀνάβαινε στά ταμεῖα τοῦ Παράδεισου καί στό χορό τῶν ἐκλεκτῶν μου ᾿Αγγέλων καί στή συνδρομή ὅλων τῶν Δικαίων μου. Νά, ὅλοι οἱ ῞Αγιοι στέκονται καί σέ προσδοκοῦν, γιά νά σοῦ δώσουν τά βραβεῖα, διότι ἐσύ ἐποίησες τό θέλημά μου ἐπί τῆς γῆς».
Τότε κατέβηκαν ῎Αγγελοι ἀπό τόν οὐρανό καί παρέλαβαν τήν ψυχή τοῦ ῾Αγίου Μελετίου καί τήν ἀνέφεραν στόν οὐρανό σάν περιστερά λευκή ἀπαστράπτουσα. ῎Αγγελος Κυρίου κατῆλθε καί ἐπῆρε τό λείψανο τοῦ ῾Αγίου Μελετίου καί τό ἔφερε στό ὄρος, ὅπου ἐτελειώθηκε καί τό στράτευμα αὐτοῦ209.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ελπιδίου, ἐπισκόπου ᾿Αμβέρσας.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ελπίδιος ἔζησε κατά τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως ᾿Αμβέρσας, μεταξύ Νεαπόλεως καί Καπούης τῆς ᾿Ιταλίας. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βικεντίου τῶν Λερίνων.
῾Ο ῞Οσιος Βικέντιος καταγόταν ἀπό εὐγενή οἰκογένεια τῆς Γαλλίας καί ἀπό τήν παιδική του λικία ἀγάπησε τόν Θεό καί τό μοναχικό βίο. ᾿Ενῶ ἦταν στρατιωτικός, παραιτήθηκε ἀπό τό ἀξίωμά του καί ἔγινε μοναχός στή νῆσο τῶν Λερίνων. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 445 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Συμεών, τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ ὄρει.
῾Ο ῞Οσιος Συμεών ἐγεννήθηκε στήν ᾿Αντιόχεια, ἀπό τήν ὁποία καταγόταν καί μητέρα του Μάρθα, ἐνῶ ὁ πατέρας του ᾿Ιωάννης καταγόταν ἀπό τήν ῎Εδεσσα, καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Ιουστινιανοῦ (527-565 μ.Χ.). Σέ λικία ἕξι ἐτῶν, ἀφοῦ ἔμεινε ὀρφανός ἀπό τόν πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἐφονεύθηκε μέσα στήν οἰκία του πού κατέρρευσε ἀπό σεισμό, μέ θεία ὑπόδειξη ὁδηγήθηκε στή Σελεύκεια καί παραδόθηκε στήν πνευματική προστασία καί καθοδήγηση τοῦ περίφημου γιά τίς ἀρετές του ἀσκητοῦ ᾿Ιωάννου, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευε κοντά στό ὄρος τοῦ χωριοῦ Πίλασα. ᾿Από αὐτόν ὁ ῞Οσιος Συμεών ἐδιδάχθηκε τά ὑψηλά διδάγματα τῆς Χριστιανικῆς πολιτείας. Μιμούμενος τό διδάσκαλό του ἀνήγειρε στύλο καί ἀφοῦ ἀνῆλθε ἐπ᾿ αὐτοῦ, παρέμεινε προσευχόμενος ἐπί δώδεκα ἔτη. ᾿Αφοῦ διέπρεψε στήν ἀρετή καί ὁσιότητα καί διακρίθηκε γιά τή θερμότητα τῆς πίστεως καί τή διαφλέγουσα αὐτόν ἀγάπη πρός τόν Θεό, ἀξιώθηκε παρ᾿ Αὐτοῦ διά τῆς χάριτος τῆς προοράσεως καί τῆς θεραπείας κάθε ἀσθένειας.
῎Ετσι προανήγγειλε τήν κοίμηση τοῦ διδασκάλου του, τήν κοίμηση τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Εφραίμ (545 μ.Χ.), τούς σεισμούς τῆς ᾿Αντιόχειας καί Κωνσταντινουπόλεως (557 μ.Χ.) καί ἄλλα γεγονότα.
᾿Αφοῦ κατῆλθε ἀπό τό στύλο, μετέβη στό λεγόμενο Θαυμαστό ὄρος, ὅπου, ἀφοῦ ἵδρυσε μοναστήρι γιά τούς μαθητές του, ἀνήγειρε γιά τόν ἑαυτό του στύλο, καί ἀνεβασμένος ἐπί αὐτοῦ παρέμεινε προσευχόμενος ἐπί σαράντα ἔτη.
῾Η φήμη τῆς ἁγιοσύνης του εἶχε διαδοθεῖ σέ ὅλη τή χώρα, πλῆθος δέ συνέρρεε πρός αὐτόν αἰτώντας τήν ἴαση καί τήν εὐλογία του. ῾Ο δέ ᾿Επίσκοπος Σελευκείας, ἀφοῦ προσῆλθε καί ἀνέβηκε στό στύλο, τόν ἐχειροτόνησε πρεσβύτερο.
῎Ετσι θεοσεβῶς, μέ κάθε σκληραγωγία, ἀφοῦ ἔζησε ὁ ῞Οσιος Συμεών, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 590 μ.Χ., σέ λικία ὀγδόντα πέντε ἐτῶν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κυριακοῦ, ἐξ Εὐρύχου τῆς Κύπρου.
 Δέν εἶναι γνωστό πότε ἔζησε ὁ ῞Οσιος Κυριακός, ὁ ἀσκητής τῆς Εὐρύχου. ᾿Εκεῖνο πού γνωρίζουμε ἀπό τήν ᾿Ακολουθία του εἶναι ὅτι ἀπό βρέφος «ἐγένου τοῦ Κυρίου ἐραστής». ᾿Αγάπησε τόν Θεό καί Τόν ἀκολούθησε. ῎Αφησε τόν κόσμο καί ἔγινε πολιστής τῆς ἐρήμου καί ἐραστής τῆς συχίας.
Στό ἀσκητήριό του τόν ἐπισκέπτονταν πλήθη πιστῶν, γιά νά τόν δοῦν, νά τόν συμβουλευθοῦν καί νά λάβουν τήν εὐχή του. Καί ὁ ῞Οσιος τούς ἐδεχόταν ὅλους μέ ἀγάπη καί ὑπομονή. Τούς ἐδίδασκε καί τούς παρηγοροῦσε. Τούς συμβούλευε νά ἀφήσουν τά μίση καί τίς κακίες μεταξύ τους καί νά μετανοήσουν.
῾Ο Τριαδικός Θεός τόν ἐπροίκισε μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. «Φέρων τόν σταυρόν ἐπ᾿ ὤμων σου... καί πάθη θανατώσας τά τοῦ σώματος συντόνοις ἀγρυπνίαις καί δεήσεσι χάριν ἀπείληφας, ῞Οσιε, τοῦ θεραπεύειν νοσήματα», γράφει ὁ ὑμνογράφος. Καθημερινά στό κελλί του, μαζί μέ τή διδασκαλία πού προσέφερε, ἐθεράπευε ἀσθενεῖς καί πάσχοντες.
῎Ετσι, ἀφοῦ ἔζησε ὁ ῞Οσιος Κυριακός ὡς ἄγγελος στήν ψυχή καί Θαυματουργός, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος Νικήτα τοῦ Στυλίτου, τοῦ ἐκ Περεγιασλάβλ τῆς Ρωσίας.
 ῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Νικήτας ἔζησε τό 12ο αἰώνα μ.Χ. στήν πόλη Περεγιασλάβλ τῆς Ρωσίας. ᾿Εργαζόταν ὡς φοροεισπράκτορας τοῦ πρίγκιπος Ντολγκορούκιγ καί εἰσέπραττε ἀπό τούς φορολογούμενους τεράστια ποσά, πού ἦσαν ὑποχρεωμένοι νά δίδουν γιά τήν οἰκοδόμηση τῆς πόλεως καί ἑνός ναοῦ. ᾿Επέρασαν ἔτσι πολλά χρόνια. ᾿Αλλά ὁ φιλεύσπλαχνος Θεός, πού θέλει ὅλοι νά ὁδηγηθοῦν σέ μετάνοια καί νά σωθοῦν, δέν ἐγκατέλειψε τόν Νικήτα καί προετοίμασε τήν ὁδό τῆς ἐπιστροφῆς του. ῞Οταν μία μέρα ὁ Νικήτας ἐπῆγε στήν ἐκκλησία, ἄκουσε τά λόγια τοῦ Προφήτου ῾Ησαΐου· «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν»210. ῾Η κεκοιμημένη συνείδησή του ἐξύπνησε καί ὁδηγήθηκε σέ μεταμέλεια. ῎Ετρεξε ἀμέσως στή μονή τοῦ Περεγιασλάβλ-Ζαλέσκϊυ, πού ἦταν ἀφιερωμένη στόν ῞Αγιο Νικήτα, ἔπεσε στα πόδια τοῦ πνευματικοῦ καί ἐξομολογήθηκε τά ἁμαρτήματά του.
῾Ο γέροντας πνευματικός, γιά νά διαπιστώσει τήν εἰλικρίνεια τοῦ ἐξομολογουμένου, τοῦ ἔδωσε τήν πρώτη ἐντολή· νά σταθεῖ ἐπί τρεῖς μέρες στίς πύλες τῆς μονῆς καί νά ὁμολογεῖ δημοσίως τά ἁμαρτήματά του. Μέ βαθιά ταπείνωση ὁ Νικήτας ἔκανε ὑπακοή.
῎Ετσι μετά ἀπό λίγο καιρό ἐκάρη μοναχός καί ἄρχισε τή σκληρή πνευματική ζωή καί τήν ἄσκηση. ῎Εσκαψε ἕνα κοίλωμα καί ἐκεῖ ἐτοποθέτησε ἕνα βράχο ἐπάνω στόν ὁποῖο ἐκάθισε φορώντας βαριές ἁλυσίδες, ὡς νέος Στυλίτης.
῞Ομως μιά νύχτα τοῦ 1196, πού ὁ ῞Αγιος προσευχόταν καί οἱ ἁλυσίδες του ἔλαμπαν σάν ἀσήμι, ληστές τόν ἐφόνευσαν καί ἔκλεψαν τίς σιδερένιες ἁλυσίδες πού ἐνόμιζαν ὅτι ἦσαν πολύτιμες. ῞Οταν ἀπομακρύνθηκαν καί κατάλαβαν ὅτι οἱ ἁλυσίδες ἦταν κατασκευασμένες ἀπό σίδερο, τίς ἐπέταξαν στόν ποταμό Βόλγα.
῾Ο Θεός ὅμως ἠθέλησε νά τιμήσει καί αὐτά τά ὁρατά σημεῖα τοῦ μαρτυρίου καί τῆς ἀσκήσεως τοῦ ῾Οσιομάρτυρος Νικήτα. Μία νύχτα, ὁ εὐλαβής λικιωμένος μοναχός Συμεών, πού ἀσκήτευε στή μονή τῶν ᾿Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου τοῦ Γιαροσλάβλ, εἶδε ἐπάνω ἀπό τόν ποταμό τρεῖς φωτεινές ἀκτίνες. ᾿Αμέσως οἱ Πατέρες τῆς μονῆς ἔτρεξαν, γιά νά δοῦν τί συμβαίνει. Μέ δέος εἶδαν τίς ἁλυσίδες τοῦ ῾Οσίου Νικήτα νά ἐπιπλέουν. Μέ εὐλάβεια τίς ἐπῆραν καί τίς μετέφεραν στόν τάφο τοῦ ῾Οσίου.
῞Οταν, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1420-1425, ἄνοιξαν τόν τάφο τοῦ ῾Οσίου, εὑρῆκαν τό ἱερό λείψανό του ἄφθαρτο.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Γρηγορίου, ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας.
῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος, κατά κόσμον Γαβριήλ, ἦταν ἀδελφός τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου τοῦ Νόβγκοροντ ᾿Ιωάννη (1165-1185), τόν ὁποῖο ἐβοήθησε στήν ἀνοικοδόμηση τῆς μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στή νῆσο Μιγιασίνο. ᾿Εκεῖ ὁ Γαβριήλ ἐκάρη μοναχός, λαμβάνοντας τό ὄνομα Γρηγόριος. Τό 1187 ἐξελέγη ᾿Αρχιεπίσκοπος τοῦ Νόβγκοροντ καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1193.
῾Η ᾿Εκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τή μνήμη του στίς 10 Φεβρουαρίου, κατά τήν ἑορτή τῆς ἱερᾶς συνάξεως πάντων τῶν ἐν Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας ῾Αγίων ῾Ιεραρχῶν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τῆς ῾Υπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου, ἐν Κάρραις τῆς Συρίας211.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
