26 Μαΐου
† Μνήμη τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων ᾿Αλφαίου καί Κάρπου, ἐκ τῶν ῾Εβδομήκοντα.
 ῾Ο ῞Αγιος ᾿Απόστολος Κάρπος ἔζησε τόν 1ο αἰώνα μ.Χ. καί καταγόταν ἀπό τήν Τρωάδα τοῦ ῾Ελλησπόντου. ᾿Εφιλοξένησε στήν οἰκία του τόν ᾿Απόστολο Παῦλο καί ἔγινε βοηθός αὐτοῦ στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί κομιστής τῶν ἐπιστολῶν πού ἔστειλε ὁ Παῦλος πρός τίς ᾿Εκκλησίες. ᾿Αφοῦ περιόδευσε πολλές πόλεις καί ἐκήρυξε μέ ἱερό ζῆλο τό Εὐαγγέλιο, ἐγκαταστάθηκε ἀπό τόν Παῦλο ᾿Επίσκοπος Βεροίας τῆς Θράκης, ὅπου καί ἐκοιμήθηκε ἀγωνιζόμενος μέχρι τήν τελευταία του πνοή ὑπέρ τῆς διαδόσεως τοῦ θείου λόγου.
Δέν γνωρίζουμε γιά ποιόν ἀκριβῶς ᾿Αλφαῖο πρόκειται. Κατ᾿ ἄλλους πρόκειται γιά τόν ᾿Ιάκωβο τόν ᾿Αλφαῖο, ἕναν ἀπό τούς Δώδεκα ᾿Αποστόλους καί ἀδελφό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, καί κατ᾿ ἄλλους, τό ὁποῖο εἶναι καί πιθανότερο, γιά τόν ᾿Αλφαῖο ἤ τόν Κλεόπα, συζύγο τῆς Μαρίας, συγγενοῦς τῆς Θεοτόκου, ὁ ὁποῖος κατανάλωσε τό βίο του, μέ τή σύζυγο καί τά τέκνα του, ἐργαζόμενος ὑπέρ τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Αβερκίου.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Αβέρκιος ἦταν υἱός τοῦ ᾿Αποστόλου ᾿Αλφαίου καί ἐτελειώθηκε, ἀφοῦ κατεκεντήθη ἀπό μέλισσες.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος ῾Ελένης.
῾Η ῾Αγία ῾Ελένη, θυγατέρα τοῦ ᾿Αποστόλου ᾿Αλφαίου καί ἀδελφή τοῦ ῾Αγίου ᾿Αβερκίου, ἐτελειώθηκε διά λιθοβολισμοῦ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Σιμιτρίου καί τῶν σύν αὐτῷ ἀθλησάντων.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Σιμίτριος ἐμαρτύρησε μαζί μέ ἄλλους εἴκοσι τρεῖς Χριστιανούς τό 159 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ζαχαρίου, ἐπισκόπου Βιέννης.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Ζαχαρίας ἦταν δεύτερος ᾿Επίσκοπος τῆς Βιέννης καί ἐμαρτύρησε ὑπέρ Χριστοῦ τό 160 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ελευθερίου, ἐπισκόπου Ρώμης.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ελευθέριος, ᾿Επίσκοπος Ρώμης, ἐγεννήθηκε στή Νικόπολη τῆς ᾿Ηπείρου. Μετέβη στή Ρώμη, ὅπου ἐχειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος καί τό 174 μ.Χ. ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος Ρώμης. ᾿Αγωνίσθηκε σθεναρά κατά τῶν Γνωστικῶν καί τῶν Μοντανιστῶν καί διακρίθηκε γιά τή φιλανθρωπία καί τήν ἱεραποστολική δράση του, ἀφοῦ ἀπέστειλε κήρυκες τοῦ θείου λόγου στήν ᾿Αγγλία.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ελευθέριος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 189 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Φουγατίου καί Δαμιανοῦ.
Οἱ ῞Οσιοι Φουγάτιος καί Δαμιανός ἔζησαν τό 2ο αἰώνα μ.Χ. ῏Ησαν μοναχοί στή Ρώμη καί ἀπεστάλησαν ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Ρώμης ᾿Ελευθέριο στήν ᾿Αγγλία, γιά νά διαδώσουν τό Εὐαγγέλιο. ᾿Εκοιμήθησαν μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πρίσκου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Πρίσκος ἦταν Ρωμαῖος ἀνώτερος ἀξιωματικός καί ἔζησε τόν 3ο αἰώνα μ.Χ. ῾Υπηρετοῦσε στήν πόλη Μπεζανσόν τῆς Γαλλίας ὑπό τίς διαταγές τοῦ Αὐρηλιανοῦ, ἀλλά ἐπειδή ἦταν Χριστιανός συνελήφθη μαζί μέ τούς συστρατιῶτες του καί ἐβασανίσθηκε. ῞Ολοι ἐτελειώθησαν μαρτυρικά τό 272 μ.Χ. καί τά ἱερά λείψανά τους ἀνεκαλύφθησαν ἀπό τόν ῞Αγιο Γερμανό τῆς ῾Ωξέρρης, ὁ ὁποῖος ἀνήγειρε ναό πρός τιμήν τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ιουλίου.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς ᾿Ιούλιος ἔζησε κατά τόν 3ο καί 4ο αἰώνα μ.Χ. καί ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιώτης στό Ρωμαϊκό στρατό. ᾿Επειδή ἦταν Χριστιανός, διεβλήθηκε στόν ἔπαρχο Μάξιμο καί συνελήφθη. Οἱ εἰδωλολάτρες προσπάθησαν μέ τό φόβο καί τίς ὑποσχέσεις νά τόν κάνουν νά θυσιάσει στά εἴδωλα. ῾Ο ῞Αγιος ὅμως μέ πνευματική ἀνδρεία ὁμολόγησε τήν ἀκλόνητη πίστη του στόν Χριστό. Διεκήρυξε μάλιστα μέ παρρησία ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός εἶναι ᾿Αληθινός Θεός, ὁ ῾Οποῖος ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο καί νά ἀνοίξει τίς πύλες τοῦ παραδείσου. Μετά ἀπό πιέσεις τοῦ ἄρχοντος ὁ ῞Αγιος εἶπε μέ γενναιότητα ὅτι προτιμᾶ νά ἀποθάνει καί νά ζήσει μέ τούς ῾Αγίους, παρά νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του. ῎Ετσι καταδικάσθηκε στόν δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο τό 302 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.), στό Δορύστολο τῆς Μυσίας.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς ᾿Ιούλιος συνδεόταν μέ τούς ῾Αγίους Πασικράτη, Βαλεντίωνα καί ῾Ησύχιο, πού ἐμαρτύρησαν ἐνωρίτερα († 24 ᾿Απριλίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φηλικισσίμου, ῾Ηρακλέους καί Παυλίνου.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Φηλικίσσιμος, ῾Ηρακλῆς καί Παυλίνος ἐμαρτύρησαν τό 303 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.), στήν πόλη Τόντι τῆς περιοχῆς τῆς ᾿Ομβρικῆς τῆς ᾿Ιταλίας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Αὐγουστίνου, ἀρχιεπισκόπου Καντουαρίας.
 Οἱ Σάξονες, οἱ ῎Αγγλοι, οἱ Τζιούτς καί οἱ εἰδωλολάτρες Γερμανοί, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν νά ἐγκαθίστανται στή Βρεττανία ἀπό τό 454 μ.Χ., ἀφοῦ ἀπώθησαν διά πυρός καί σιδήρου στούς ὀρεινούς τόπους καί στά νησιά τούς Βρεττανούς, ἐξακολούθησαν νά ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τῆς πλάνης καί τῆς εἰδωλολατρίας.
῾Ο ᾿Επίσκοπος Ρώμης Γρηγόριος ὁ Μέγας († 12 Μαρτίου), ἐκπληρώνοντας παλαιό διακαή πόθο του νά ἐκχριστιανίσει τούς ᾿Αγγλοσάξονες, ἀπέστειλε ἐκεῖ τόν ῞Αγιο Αὐγουστίνο, μοναχό τοῦ ῾Αγίου ᾿Ανδρέου τῆς ὁμώνυμης μονῆς στή Ρώμη, συνοδευόμενο ἀπό σαράντα μοναχούς, γιά νά ἀναλάβει τό ἔργο αὐτό.
᾿Αφοῦ ἔφτασαν μετά ἀπό πολλές περιπέτειες στή Βρεττανία, ἀπεβιβάσθησαν στό νησί Τάνετ τό 596 μ.Χ. καί ἀμέσως εἰδοποίησαν τόν βασιλέα τοῦ Κέντ ᾿Εθελμπέρτο († 25 Φεβρουαρίου) σχετικά μέ τήν ἄφιξή τους στή χώρα του καί γιά τό σκοπό αὐτῶν. Μετά ἀπό λίγες μέρες ὁ βασιλέας μετέβη αὐτοπροσώπως στό νησί, γιά νά τούς συναντήσει. ᾿Αφοῦ τούς ἄκουσε, ἐδέχθηκε νά τούς παράσχει διευκολύνσεις, χωρίς ὅμως νά ὑποσχεθεῖ ἤ νά δεσμευθεῖ ὅτι θά ἐπίστευε καί ὁ ἴδιος στόν Χριστό.
Τούς παρεχώρησε, λοιπόν, κατοικία στό Καντέρμπουρυ, ὅπως καί τό ναό τοῦ ῾Αγίου Μαρτίνου, τόν ὁποῖο εἶχαν ἀφήσει οἱ παλαιοί Βρεττανοί. Τό ναό αὐτό ἐχρησιμοποιοῦσε βασίλισσα Μπέρθα, Χριστιανή ἀπό τή Γαλλία, ὁποία εἶχε ὡς προσωπικό της ἐφημέριο κάποιον ᾿Επίσκοπο ἀπό τό Παρίσι.
῎Εχοντας τό ναό αὐτό ὡς ὁρμητήριο οἱ ἱεραπόστολοι μοναχοί ἄρχισαν νά κηρύττουν, νά βαπτίζουν καί νά τελοῦν τή Θεία Λειτουργία. Πολλοί εἰδωλολάτρες προσειλκύσθησαν ἀπό αὐτούς στήν ᾿Ορθόδοξη πίστη. Μετά παρέλευση ἑνός ἔτους, ὁ ῞Αγιος Αὐγουστίνος μετέβη στήν ᾿Αρελάτη, ὅπου ἐχειροτονήθηκε ᾿Επίσκοπος ἀπό τόν Μητροπολίτη Βιργίλιο. ᾿Αφοῦ ἐπέστρεψε, ἀπέστειλε στή Ρώμη τόν Λαυρέντιο καί τόν Πέτρο, γιά νά ζητήσουν καί ἄλλους ἱεραποστόλους πρός ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τους. ῾Ο Πάπας Γρηγόριος ἀπέστειλε πολλούς ἐκλεκτούς μαθητές του, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν ὁ Μελέτιος († 24 ᾿Απριλίου), πρῶτος ᾿Επίσκοπος τοῦ Λονδίνου, ὁ ᾿Ιοῦστος († 10 Νοεμβρίου), πρῶτος ᾿Επίσκοπος Ρότσεστερ, ὁ Παυλίνος († 10 ᾿Οκτωβρίου), πρῶτος ᾿Αρχιεπίσκοπος ῾Υόρκης, καί ὁ Ρουφινιανός, τρίτος γούμενος τῆς μονῆς τῶν ῾Αγίων Πέτρου καί Παύλου Καντουαρίας. ῾Ο ῞Αγιος Βεδέας († 27 Μαΐου) ἀναφέρει ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος Ρώμης Γρηγόριος ἀπέστειλε διά τῶν ἱεραποστόλων αὐτῶν πρός τήν ᾿Εκκλησία τῆς Βρεττανίας πολλά ἱερά σκεύη γιά τή λατρεία, καλύμματα τοῦ Θυσιαστηρίου, ἄμφια τῶν ἱερέων, ἱερά λείψανα ῾Αγίων καί πολλά βιβλία. Τό 604 μ.Χ. ἀπέστειλε πρός τόν ῞Αγιο Αὐγουστίνο τό παλλίον (ἐπισκοπικό ὠμοφόριο) μέ ἐντολή νά χειροτονήσει δώδεκα ᾿Επισκόπους ὑπαγόμενους στή μητροπολιτική του ἕδρα. ῾Η ἐντολή αὐτή δέν ἐκτελέσθηκε ἀμέσως λόγῳ διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν δυσχεριῶν.
῾Ο ῞Αγιος Αὐγουστίνος λίγο πρίν τήν κοίμησή του ἐχειροτόνησε ὡς διάδοχό του τόν ῞Αγιο Λαυρέντιο († 3 Φεβρουαρίου), γιά νά μήν ἀπομείνει χωρίς ποιμένα νεαρή ᾿Εκκλησία.
῾Ο ῞Αγιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 605 μ.Χ. καί ὑπῆρ-
ξε ἀναμφίβολα ὁ θεμελιωτής τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν ᾿Αγγλοσαξόνων.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίοις πατρός ἠμῶν Συνεσίου Καρπασίας.
῾Ο ῞Αγιος Συνέσιος καταριθμεῖται μεταξύ τῶν ἁγίων τῆς Κυπριακῆς ᾿Εκκλησίας. Περί αὐτοῦ οἱ Συναξαριστές δέν ἀναφέρουν κάτι σχετικό, μνημονεύεται ὅμως ἀπό τόν Λεόντιο Μαχαιρᾶ. Τιμᾶται στό χωριό Ριζοκάρπασο καί μνημονεύεται σέ ὅλη τήν περιοχή τῆς Καρπασίας μετά τῶν ἁγίων Φίλωνος καί Θήρσου.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου, ἐκ Βουλγαρίας.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ἐγεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς στή Σόφια τῆς Βουλγαρίας. Μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀτεκνίας τῶν γονέων του, ὁ Θεός εἰσάκουσε τήν προσευχή τους καί τούς ἐχάρισε ἕνα τέκνο, τό ὁποῖο ἀνατράφηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Κατά τήν περίοδο τῆς νεότητος τοῦ ἁγίου, οἱ Τοῦρκοι προσπαθοῦσαν διά τῆς βίας νά κάνουν τούς Χριστιανούς νά ἀλλαξοπιστήσουν. ῾Ο Γεώργιος ἀρνήθηκε, οἱ Τοῦρκοι τόν συνέλαβαν καί τόν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ κυβερνήτου, ὁ ὁποῖος ἔκπληκτος ἀπό τό θάρρος καί τήν ὀμορφιά τοῦ Γεωργίου τοῦ ὑποσχέθηκε πλούτη καί τιμές ἀπό τό σουλτάνο Σελίνα (1512-1520). ῾Ο ἅγιος μέ πνευματική ἀνδρεία καί θάρρος ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό καί ἔλεγξε τή μουσουλμανική θρησκεία. ῾Ο Τοῦρκος κυβερνήτης ἔδωσε ἐντολή νά βασανίσουν τόν ἅγιο καί τέλος νά τόν ρίξουν στή φωτιά, ὅπου ἐτελειώθηκε λαμβάνοντας τόν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου. ῞Ομως ξαφνικά ἔπιασε δυνατή βροχή, ὁποία ἔσβησε τή φωτιά. ῞Οταν ἐνύχτωσε, ἕνα φῶς ἀκτινοβολοῦσε πάνω ἀπό τά ὑπολείμματα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου. ῞Ενας εὐλαβής ἱερέας τά περισυνέλεξε καί τά ἐνταφίασε μέ τιμή. Τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου εὑρέθηκε καί μεταφέρθηκε στήν πόλη Σρέντσε τῆς Βουλγαρίας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου, τοῦ ἐκ Κολγιαζίν τῆς Ρωσίας.
(Βλ. † 17 Μαρτίου).
῾Η εὕρεση τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ῾Οσίου Μακαρίου ἔγινε στίς 26 Μαΐου τοῦ 1521. ῞Ενας ἔμπορος ἀπό τήν πόλη Δμητρώφ, ὁ Μιχαήλ Βορονκώφ, προσέφερε χρήματα γιά τήν κατασκευή μιᾶς πέτρινης ἐκκλησίας ἀντί τῆς παλαιᾶς ξύλινης, πού ὑπῆρχε στό μοναστήρι τοῦ Κολγιαζίν. ῾Ο γούμενος τοῦ μοναστηριοῦ, ὁ ᾿Ιωάσαφ, ἐτοποθέτησε ἕνα Σταυρό στό σημεῖο πού προοριζόταν νά κτισθεῖ τό ῾Ιερό Βῆμα καί εὐλόγησε τό σκάψιμο τοῦ ἐδάφους γιά τή διάνοιξη τῶν θεμελίων. Κατά τή διάρκεια τῶν ἐργασιῶν προέκυψε ἕνα πολύτιμο εὕρημα. Εὑρέθηκε ἕνα ἄφθαρτο φέρετρο πού ἐμοσχοβολοῦσε. ῾Ο γούμενος ᾿Ιωάσαφ ἀνεγνώρισε ἀμέσως τό φέρετρο τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς μονῆς, τοῦ ῾Οσίου Μακαρίου, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1483. ῾Η ἀδελφότητα τῆς μονῆς, μέ τήν παρουσία τῶν πιστῶν, ἐπιτέλεσε μνημόσυνο ἐπάνω στό φέρετρο, τό ὁποῖο στή συνέχεια μεταφέρθηκε στό ναό. ᾿Από ἐκείνη τήν μέρα τά ἄφθαρτα τίμια λείψανα τοῦ ῾Οσίου ἄρχισαν νά ἐπιτελοῦν θαύματα καί θεραπεῖες ἀσθενῶν.
᾿Αργότερα τά ἱερά λείψανα μεταφέρθηκαν ἐπίσημα στό ναό τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Μέχρι τό 1547 ὁ ῞Οσιος Μακάριος ἐτιμᾶτο μόνο τοπικά, στή μονή του. Στή Σύνοδο τῆς Μόσχας, τό 1547, ἐπί τοῦ Μητροπολίτου Μακαρίου (1543-1564), ὁ ῞Οσιος Μακάριος κατετάγη στούς ῾Αγίους τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος ᾿Αλεξάνδρου, τοῦ Δερβίση.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς ᾿Αλέξανδρος καταγόταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη καί ἔμενε στήν περιοχή τῆς Λαοδηγίας ἤ Λαγωδιανῆς (σημερινή Λαοδηγήτρια). Οἱ γονεῖς του, θέλοντας νά διαφυλάξουν τή σωφροσύνη τοῦ υἱοῦ τους ἀπό τίς κακόβουλες ἐπιθυμίες κάποιου Τούρκου, ἀναγκάσθηκαν νά τόν φυγαδεύσουν στή Σμύρνη. ᾿Εκεῖ ὁ ᾿Αλέξανδρος εὑρῆκε ἐργασία στό σπίτι ἑνός Τούρκου πασᾶ, ὁ ὁποῖος εἴτε δι᾿ ἀπάτης εἴτε διά τῆς βίας, κατόρθωσε νά τόν πείσει νά ἀλλαξοπιστήσει. Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός, ὁ ᾿Αλέξανδρος ἐγκατέλειψε τή Σμύρνη καί, ἀφοῦ περιπλανήθηκε σέ διάφορα μέρη, ἔφθασε στή Μέκκα, ὅπου προσκύνησε τόν τάφο τοῦ Μωάμεθ καί ἔλαβε τό σχῆμα τοῦ δερβίση.
῾Ως δερβίσης πλέον περιόδευσε πόλεις καί χωριά τῆς ᾿Οθωμανικῆς αὐτοκρατορίας κηρύττοντας τή μωαμεθανική θρησκεία. ῾Η συνείδησή του ὅμως, πού δέν εἶχε νεκρωθεῖ τελείως, ἄρχισε νά τόν ἐλέγχει γιά τό ἁμάρτημά του, ὥσπου τέλος μετανόησε καί ἄρχισε νά καλλιεργεῖ μέσα του τήν πραγματικότητα τοῦ μαρτυρίου. ῎Ετσι ὁ ᾿Αλέξανδρος, ἔχοντας ἐξωτερικά τό σχῆμα τοῦ δερβίση, ἐσωτερικά ὅμως νιώθοντας Χριστιανός, ἐζοῦσε ὡς διά Χριστόν σαλός καί ἔλεγχε μέ σκληρά λόγια τούς Τούρκους. Αὐτή συμπεριφορά του ἐπροβλημάτισε καί ἐξόργισε τόσο πολύ τούς Τούρκους στό Ραχήτι τῆς Αἰγύπτου, ὥστε ἀποφάσισαν νά τόν φονεύσουν, κάτι τό ὁποῖο θά ἔκαναν, ἄν ὁ ᾿Αλέξανδρος δέν ἐπληροφορεῖτο τό γεγονός ἔγκαιρα καί δέν ἔφευγε ἀπό ἐκεῖ.
Τό 1784 ἦλθε στή Θεσσαλονίκη, χωρίς ὅμως νά δώσει σημεῖα ἀναγνωρίσεως. ᾿Εκεῖ παρέμεινε γιά μικρό χρονικό διάστημα καί κατόπιν συνέχισε τήν περιπλάνησή του σέ διάφορα μέρη. Δέκα χρόνια ἀργότερα, τό 1794, κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ ᾿Αλέξανδρος ἔφθασε στή Χίο καί ἐπῆγε σέ κάποια ἐκκλησία, γιά νά συμμετάσχει σέ μία ᾿Ακολουθία. ῎Εχοντας τό σχῆμα τοῦ δερβίση περιφερόταν ἄνετα ἀνάμεσα στούς Τούρκους, τούς ὁποίους ἔλεγχε γιά τή σκληρή καί ἀπάνθρωπη συμπεριφορά τους, ἐνῶ συγχρόνως τούς ἐκήρυττε τή φιλανθρωπία, τή σωφροσύνη καί τήν ἀρετή. ᾿Από τήν ἄλλη πάλι φερόταν μέ πολλή γλυκύτητα καί πραότητα ἀπέναντι στούς Χριστιανούς μέ τούς ὁποίους ἐρχόταν σέ ἐπαφή.
Στή Χίο δέν παρέμεινε γιά πολύ. ᾿Επέρασε ἀπέναντι στή Σμύρνη μέ σκοπό, στόν τόπο ὅπου ἀρνήθηκε τήν πίστη του, ἐκεῖ νά ἀποπλύνει τό ἁμάρτημά του μέ τήν ὁμολογία του. Μία ἑβδομάδα πρίν ἀπό τήν Πεντηκοστή καί μέρα Τρίτη, ἐπαρουσιάσθηκε μπροστά στόν κριτή τῆς πόλεως, ὅπου ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη του στόν ῞Ενα καί ᾿Αληθινό Θεό καί κατόπιν ἐπέταξε τό δερβίσικο κάλυμμα τῆς κεφαλῆς του καί ἐφόρεσε τό χριστιανικό. Τό θέαμα αὐτό προκάλεσε τήν ἔκπληξη καί συνάμα τήν ὀργή τῶν παρισταμένων Τούρκων, οἱ ὁποῖοι στήν ἀρχή ἐξέλαβαν τόν ᾿Αλέξανδρο ὡς τρελό καί προσπάθησαν μέ τά λόγια νά τόν μεταπείσουν. ῞Οταν ὅμως εἶδαν τήν ἐμμονή του, διέταξαν τή φυλάκισή του. Τήν ἑπόμενη μέρα ὁ ᾿Αλέξανδρος ὁδηγήθηκε γιά δεύτερη φορά στό κριτήριο, ὅπου παρ᾿ ὅλες τίς ἀπειλές τῶν Τούρκων ἐχλεύασε καί πάλι τήν πίστη στό Μωάμεθ καί, ἐπειδή οὔτε μέ τίς κολακεῖες ἐμπόρεσαν νά τόν δελεάσουν, τόν ξαναοδήγησαν στή φυλακή.
῾Η μέρα τῆς Παρασκευῆς θεωρεῖται ἀπό τούς Τούρκους ὡς ἐπίσημη καί σεβάσμια μέρα, γι᾿ αὐτό καί συγκεντρώνονταν ὅλοι οἱ προύχοντες στόν κριτή τῆς πόλεως καί μετέβαιναν ὅλοι μαζί στό τζαμί, γιά νά προσευχηθοῦν. Αὐτή τήν μέρα λοιπόν διάλεξαν γιά νά ὁδηγήσουν τόν ῞Αγιο ᾿Αλέξανδρο καί πάλι στό κριτήριο, γιά νά τόν ἀνακρίνουν. ῾Ο ῞Αγιος γιά τρίτη φορά ὁμολόγησε ἐνώπιον ὅλων τήν πίστη του καί τή διάθεσή του νά μείνει σταθερός σ᾿ αὐτήν.
Μετά ἀπό αὐτό ἀποφασίσθηκε θανάτωσή του. Τό 1794 ὁ ῞Αγιος ᾿Αλέξανδρος ἀποκεφαλίσθηκε καί εἰσῆλθε μέ τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας στή χαρά τοῦ Κυρίου του.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
