5 Μαΐου
† Μνήμη τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Εἰρήνης.
 ῾Η ῾Αγία Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη ἄθλησε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. ῏Ηταν θυγατέρα τοῦ Λικινίου, πού ἦταν βασιλιάς κάποιου μικροῦ βασιλείου, καί τῆς Λικινίας. Καταγόταν ἀπό τήν πόλη Μαγεδών46 καί ἀρχικά ὀνομαζόταν Πηνελόπη. ῞Οταν ῾Αγία ἔγινε ἕξι ἐτῶν, ὁ πατέρας της Λικίνιος τήν ἐ-νέκλεισε σέ ἕναν πύργο καί ἀνέθεσε τή διαπαιδαγώγησή της σέ κάποιον γέροντα, ὀνόματι ᾿Απελλιανό, ὁ ὁποῖος καί ἔγραψε τά ὑπομνήματα τοῦ μαρτυρίου αὐτῆς.
Μιά νύχτα Εἰρήνη εἶδε τό ἑξῆς ὅραμα· μπῆκε στόν πύργο ἕνα περιστέρι κρατώντας μέ τό ράμφος του κλαδί ἐλιᾶς, τό ὁποῖο καί ἄφησε ἐπάνω στό τραπέζι. ᾿Επίσης, μπῆκε καί ἕνας ἀετός μεταφέροντας στεφάνι ἀπό ἄνθη, τό ὁποῖο ἐτοποθέτησε καί αὐτός ἐπάνω στό τραπέζι· ἔπειτα μπῆκε ἀπό ἄλλο παράθυρο ἕνας κόρακας, ὁ ὁποῖος ἔβαλε ἐπάνω στό τραπέζι ἕνα φίδι. Τό πρωΐ πού ἐξύπνησε ἀποροῦσε καί ἐσκεπτόταν τί ἄραγε νά σημαίνουν αὐτά πού εἶδε. Τά διηγήθηκε λοιπόν στό γέροντα ᾿Απελλιανό καί ἐκεῖνος τά ἑρμήνευσε ὡς προάγγελμα τῶν στεφάνων τῆς δόξας καί τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους αὐτῆς μετά τή βάπτισή της.
Στό Χριστιανισμό ἑλκύσθηκε ἀπό κάποια κρυπτοχριστιανή νέα, ὁποία, λόγῳ τῆς τιμιότητος καί τῶν ἀρετῶν της, ἔχαιρε μεγάλης ἐκτιμήσεως ἀπό τούς γονεῖς τῆς Πηνελόπης καί εἶχε τοποθετηθεῖ ἀπό αὐτούς ὡς θεραπαινίδα τῆς θυγατέρας τους. ῞Ενας ἱερεύς, ὀνόματι Τιμόθεος, ἐβάπτισε κρυφά τή νεαρή γεμονίδα καί τή μετονόμασε Εἰρήνη.
Τό γεγονός δέν ἄργησε νά πληροφορηθεῖ ὁ πατέρας της Λικίνιος, ὅταν μάλιστα ῾Αγία Εἰρήνη συνέτριψε τά εἴδωλα τῆς πατρικῆς της οἰκίας ὁμολογώντας μέ αὐτό τόν τρόπο τήν πίστη της στόν Χριστό. Γιά τό λόγο αὐτό ἀνακρίθηκε καί καταδικάσθηκε πρῶτα ἀπό τόν ἴδιο της τόν πατέρα. Στή συνέχεια ἔπαθε πολλά ἀπό τούς Πέρσες καί τούς βασιλεῖς αὐτῶν Σεδεκία καί Σαπώριο Αύ.
῎Επειτα ῾Αγία Εἰρήνη πῆγε στήν Καλλίπολη τοῦ ῾Ελλησπόντου, ὅπου ἐβασίλευε ὁ Νουμεριανός. ᾿Εκεῖ ἐπαρουσιάσθηκε σέ αὐτόν καί ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη της στόν Χριστό. Οἱ εἰδωλολάτρες τήν ἔκλεισαν διαδοχικά σέ τρία πυρακτωμένα χάλκινα βόδια. Τό τρίτο ὅμως βόδι, τή στιγμή πού εὑρισκόταν ἐντός του Μεγαλομάρτυς, ὅλως παραδόξως ἐκινήθηκε, ἐνῶ ἦταν ἕνα ἄψυχο ἀνθρώπινο κατασκεύασμα. Στή συνέχεια αὐτό ἐσχίσθηκε καί βγῆκε ἀπό μέσα του ῾Αγία ἐντελῶς ἀβλαβής ἀπό τήν κόλαση τῆς πυρᾶς. Τό γεγονός αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά προσέλθουν στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ χιλιάδες ψυχές. Στήν πόλη Μεσημβρία τῆς Θράκης ῾Αγία Εἰρήνη ἐθανατώθηκε, ἀλλά μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἀναστήθηκε καί εἵλκυσε στήν πίστη τό διοικητή καί ὁλόκληρο τό λαό. Τέλος, ῾Αγία κατέφυγε μαζί μέ τό διδάσκαλό της ᾿Απελλιανό στήν ῎Εφεσο τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας, ὅπου διέμεινε ἐπιτελώντας πολλά θαύματα καί τιμώμενη ὡς ἀληθινή ἰσαπόστολος. ᾿Εκεῖ ἀνέπτυξε μεγάλη δράση μέχρι τήν μέρα τῆς κοιμήσεως αὐτῆς, τό 315 μ.Χ.
Στό Συναξάρι της ἀναφέρεται ὅτι στήν ῎Εφεσο ῾Αγία εὑρῆκε μιά λάρνακα, στήν ὁποία δέν εἶχε ὥς τότε ἐνταφιαστεῖ κανένας, μπῆκε μέσα σ᾿ αὐτήν καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. Πρίν δέ ἀπό τήν κοίμησή της ῾Αγία Εἰρήνη εἶχε δώσει ἐντολή νά μή μετακινήσει κανένας τήν ταφόπετρα, μέ τήν ὁποία θά ἐσκέπαζε τή λάρνακα ὁ δάσκαλός της ᾿Απελλιανός, προτοῦ περάσουν τέσσερις μέρες. Μετά ὅμως ἀπό δύο μέρες ἐπισκέφθηκαν τόν τάφο ὁ ᾿Απελλιανός καί οἱ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι εἶδαν ὅτι ταφόπετρα ἦταν σηκωμένη καί λάρνακα κενή.
Κατά τά δυτικά Μαρτυρολόγια ῾Αγία Εἰρήνη ἐμαρτύρησε στή Θεσσαλονίκη, ἀφοῦ ἐρίχθηκε στήν πυρά47. Πρέπει δέ νά σημειώσουμε ὅτι, κατά τό Μηνολόγιον τοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου Βύ, ῾Αγία Εἰρήνη ἐτελειώθηκε μαρτυρικά δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ48.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Εἰρηναίου, Περεγρίνου καί Εἰρήνης, τῶν ἐκ Θεσσαλονίκης.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Εἰρηναῖος, Περεγρίνος καί Εἰρήνη ἀναφέρονται τόσο στό ῾Ιερωνυμικό ὅσο καί στό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο49. Τό μαρτύριό τους ἐμφανίζει ἀρκετές παραλλαγές στούς Λατινικούς Κώδικες αὐτῶν τῶν Συναξαρίων, μέ ἀποτέλεσμα νά διατυπώνονται ποικίλες ὑποθέσεις, πού ἀμφισβητοῦν τό μαρτύριο τοῦ Εἰρηναίου καί τοῦ Περεγρίνου στή Θεσσαλονίκη ἤ ταυτίζουν τήν Εἰρήνη μέ τή Μεγαλομάρτυρα Εἰρήνη, τῆς ὁποίας μνήμη ἀναγράφεται στό Συναξάριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἤ μέ τήν Εἰρήνη πού ἐμαρτύρησε στή Θεσσαλονίκη μαζί μέ τίς Μάρτυρες ᾿Αγάπη καί Χιονία († 16 ᾿Απριλίου).
῾Ωστόσο πλειοψηφία τῶν Κωδίκων, καθώς καί δυτικά ἁγιολογικά ὑπομνήματα, πού συντάχθηκαν γιά τούς τρεῖς Μάρτυρες, τούς χαρακτηρίζουν ρητά ὡς ῾Αγίους τῆς Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα μέ τά στοιχεῖα πού ἀντλοῦμε ἀπό αὐτά τά ὑπομνήματα, οἱ ῞Αγιοι Εἰρηναῖος, Περεγρίνος καί Εἰρήνη Παρθένος ἄθλησαν ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.), ἀρνούμενοι νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. ᾿Εμαρτύρησαν διά πυρός καί χαρακτηρίζονται ὡς «ἔνδοξοι μάρτυρες τῆς Θεσσαλονίκης τῆς Μακεδονίας».
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Γαϊανοῦ, Γαΐου και Νεοφύτου.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Γαϊανός, Γάιος καί Νεόφυτος ἐτελειώθησαν διά ξίφους. ῾Η Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στό ναό τῶν ῾Αγίων ᾿Αναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, στήν περιοχή τοῦ Δαρείου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ῾Ιλαρίου, ἐπισκόπου ᾿Αρελάτης.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιλάριος ἐγεννήθηκε στή Λωραίνη τῆς Γαλλίας καί ἐχειροτονήθηκε ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως ᾿Αρελάτης τῆς Γαλλίας κατά τό αύ ἥμισυ τοῦ 6ου αἰῶνος μ.Χ. ᾿Απεδοκίμασε τή διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου περί χάριτος καί προορισμοῦ, συνέγραψε τό βίο τοῦ ῾Αγίου ᾿Ονωράτου καί ἄλλα ἔργα. Μετά τήν κοίμηση τοῦ ῾Αγίου ᾿Ονωράτου († 429) ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος ᾿Αρελάτης καί ἐποίμανε τήν ᾿Εκκλησία θεοφιλῶς ἐπί 20-25 ἔτη. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐτῶν 450-455 μ.Χ.50.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Γεροντίου, ἐπισκόπου Μιλάνου.
῾Ο ῞Αγιος Γερόντιος ἔζησε τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. στήν ᾿Ιταλία. ᾿Εξελέγη ᾿Επίσκοπος Μιλάνου καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 470 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Εὐθυμίου, ἐπισκόπου Μαδύτου, τοῦ Μυροβλύτου.
 ῾Ο ῞Οσιος Εὐθύμιος ἐγεννήθηκε στούς ᾿Επιβάτες τῆς Θράκης στίς ἀρχές τοῦ 10ου αἰῶνος μ.Χ. ᾿Αδελφή του κατά σάρκα ἦταν ῾Οσία Παρασκευή ᾿Επιβατηνή († 14 ᾿Οκτωβρίου). ῞Οταν ἀπέθανε ὁ πατέρας του Νικήτας, μητέρα του τόν ὁδήγησε σέ μονή τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου παρέμεινε ἐπί τριάντα χρόνια καί διέπρεψε στούς πνευματικούς ἀγῶνες. ῾Ο ῞Αγιος ὅμως ἀγαποῦσε τήν συχία. Γιά τό λόγο αὐτό ἔφυγε ἀπό τή μονή καί ἀσκήτεψε σέ ἐρημική περιοχή ὡς ἐρημίτης.
῾Ο θεοφιλής βίος του τόν ἀνέδειξε οἰκονόμο τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. ᾿Εχειροτονήθηκε διάκονος ἀπό τόν τότε ᾿Επίσκοπο Περίνθου, ἀκολούθως δέ πρεσβύτερος ἀπό ἄλλον ᾿Επισκόπο. Τέλος, ἀναδείχθηκε ᾿Επίσκοπος τῆς Μαδύτου τοῦ ῾Ελλησπόντου51, διακρινόμενος γιά τήν ἀκάματη ἄσκηση τῆς ἀρετῆς καί τήν ἐξαίρετη ποιμαντορική του ἱκανότητα. ῾Ο Θεός τοῦ ἐχάρισε τό δῶρο τῆς θαυματουργίας καί κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς του ἐπιτελοῦσε πλῆθος θαυμάτων καί ἐθεράπευε λεπρούς καί κωφάλαλους.
῾Η φήμη τοῦ ῾Αγίου ἀνδρός ἔφθασε μέχρι τό παλάτι καί τόν αὐτοκράτορα Βασίλειο Βύ (976-1025), ὁ ὁποῖος ἐπισκέφθηκε τόν ῞Αγιο Εὐθύμιο στή Μάδυτο. ᾿Εκεῖ ὁ ῞Αγιος προεφήτευσε τή νίκη τοῦ βασιλέως ἐναντίον τοῦ Βάρδα Φωκᾶ τό 989 μ.Χ.52.
῾Ο ῞Αγιος Εὐθύμιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐτῶν 989-996 μ.Χ. Κατά τήν ὁσιακή κοίμησή του ὁ τάφος του ἀνέβλυσε μύρο, ὡς ἀπόδειξη τῆς ἁγιότητος τοῦ βίου του, καί πολλοί ἀσθενεῖς ἐθεραπεύθησαν. Γι᾿ αὐτό καί ἐπονομάσθηκε Μυροβλύτης.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου, ἐν τοῖς Κύρου.
Στό Λαυριωτικό Κώδικα53 διαβάζουμε ὅτι κατά τήν μέρα αὐτή τελεῖται ἀνάμνηση τῆς γενομένης λιακῆς ἐκλείψεως, ὁποία ἔγινε τό 1369 καί ἦταν θαυμαστή, ὥστε νά φαίνονται τά ἄστρα καί μέρα νά τραπεῖ σέ νύχτα.
 † Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Βαρλαάμ καί Γεδεών, τῶν ἐκ Ρωσίας.
Οἱ ῞Οσιοι Βαρλαάμ καί Γεδεών ἔζησαν στή Ρωσία κατά τό 14ο αἰώνα μ.Χ. καί ἀσκήτεψαν θεοφιλῶς στή μονή τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Σεπρούχωβ. ᾿Εκοιμήθησαν μέ εἰρήνη περί τό 1377.
† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μιχαίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος Μιχαίας τοῦ Ραντονέζ ἦταν ἕνας ἀπό τούς πρώτους ὑποτακτικούς τοῦ ῾Αγίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ καί ἔζησε μαζί του στό ἴδιο κελλί. Κάτω ἀπό τήν καθοδήγησή του ἔφθασε σέ μεγάλο βαθμό πνευματικῆς τελειώσεως. Γιά τήν πραότητα τῆς ψυχῆς του καί τήν ἀγωνιστικότητα τῆς καρδιᾶς του, ἐμφανίσθηκε καί σέ αὐτόν ῾Υπεραγία Θεοτόκος. Μία φορά, ὅταν ὁ ῞Αγιος Σέργιος εἶχε ὁλοκληρώσει τόν πρωινό κανόνα τῆς προσευχῆς, ἐκάθισε κάτω γιά λίγο, προκειμένου νά ξεκουρασθεῖ, ἀλλά ξαφνικά εἶπε στόν ὑποτακτικό του· «Νά εἶσαι ἕτοιμος, παιδί μου, θά ἔχουμε μία θαυμάσια ἐπίσκεψη».
Μόλις πού εἶχε ψιθυρίσει αὐτές τίς λέξεις καί μία φωνή ἀκούσθηκε· «῾Η Πάναγνος πλησιάζει». Ξαφνικά ἐκεῖ ἔλαμψε ἕνα φῶς ἐντονότερο ἀπό τόν ἥλιο. ῾Ο ῞Οσιος Μιχαίας ἔπεσε στό ἔδαφος ἀπό φόβο καί ἐστάθηκε ἐκεῖ σάν νά ἦταν νεκρός. ῞Οταν ὁ ῞Αγιος Σέργιος ἐσήκωσε ἐπάνω τόν ὑποτακτικό του, τόν ἐρώτησε· «Πές μου, πάτερ, ποιός εἶναι ὁ λόγος γι᾿ αὐτό τό θαυμάσιο ὅραμα;». ᾿Εκεῖνος δέν μποροῦσε νά ἀρθρώσει λέξη ἀπό τό φόβο του. Καί ὁ ῞Αγιος Σέργιος τοῦ ἐξήγησε σχετικά μέ τήν ἐμφάνιση τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου καί τήν προστασία της.
῾Ο ῞Οσιος Μιχαίας ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1385. Τά ἱερά λείψανά του φυλάσσονται σέ μία κρύπτη στή Λαύρα τῆς ῾Αγίας Τριάδος τοῦ ῾Αγίου Σεργίου. Στίς 10 Δεκεμβρίου τοῦ 1734 ἐπάνω ἀπό τόν τάφο τοῦ ῾Οσίου Μιχαίου ἐγκαινιάσθηκε ναός ἀφιερωμένος στό γεγονός τῆς ἐμφανίσεως τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου καί στή μνήμη τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων Πέτρου καί ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Εφραίμ, τοῦ ἐν Νέᾳ Μάκρῃ ᾿Αττικῆς.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς ᾿Εφραίμ ἐγεννήθηκε στίς 14 Σεπτεμβρίου 1384. Σέ μικρή λικία ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα μαζί μέ τά ἄλλα ἀδέλφια του, τή δέ φροντίδα τους ἀνέλαβε εὐσεβής μητέρα του. Σέ λικία δέκα τεσσάρων ἐτῶν ὁ ῞Οσιος εἰσῆλθε στή μονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ ὄρους τῶν ᾿Αμώμων (Καθαρῶν) τῆς ᾿Αττικῆς καί ἀσκήτεψε ἐκεῖ προοδεύοντας στήν ἀρετή καί τήν κατά Χριστόν βιοτή καί πολιτεία. ᾿Εχειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί πάντοτε διακονοῦσε στό ἱερό θυσιαστήριο μέ φόβο Θεοῦ.
Στίς 14 Σεπτεμβρίου 1425, ἐπιστρέφοντας ἀπό τό ἀσκητήριό του στή μονή, τήν εἶδε κατεστραμμένη ἀπό τούς Τούρκους. ῞Ολοι οἱ πατέρες δέ εἶχαν σφαγιασθεῖ ἀπό τούς ἀλλόπιστους. ῾Ο ῞Αγιος συνελήφθη καί ἐβασανίσθηκε ἀνηλεῶς. Οἱ Τοῦρκοι τόν ἐκρέμασαν ἀνάποδα σέ ἕνα δένδρο, ἐκάρφωσαν τούς πόδες καί τήν κεφαλή τοῦ ῾Αγίου καί τέλος διεπέρασαν τό μαρτυρικό σῶμα του μέ πυρακτωμένο ξύλο. ῎Ετσι ὁ ῞Αγιος ᾿Εφραίμ ἐμαρτύρησε τό 1426, καί ἔλαβε τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.
῾Η εὕρεση τῶν ἱερῶν λειψάνων αὐτοῦ ἔγινε στίς 3 ᾿Ιανουαρίου τοῦ 1950.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος ᾿Εφραίμ, τοῦ Προφητικοῦ.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς ᾿Εφραίμ ἐμαρτύρησε στή Δαμασκό54.
† Τῇ αὐτῇ μέρα, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αδριανοῦ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
Τό μεγαλύτερο μέρος τῶν πληροφοριῶν σχετικά μέ τό Βίο τοῦ ῾Οσίου ᾿Αδριανοῦ, πού ἔχουμε στήν κατοχή μας, στηρίζεται σέ ἕνα χρονικό πού ἀφηγεῖται τήν ἀρχή τῆς ἱδρύσεως τῆς μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στόν ποταμό Μόνζα, στήν περιοχή τῆς Κοστρόμα, καθώς καί τά θαυμαστά γεγονότα πού συνδέονται μέ τίς μορφές τῶν δυό ἱδρυτῶν, τοῦ ᾿Αβραάμ καί τοῦ Θεράποντος. Αὐτό τό χρονικό συντάχθηκε περί τά μέσα τοῦ 17ου αἰῶνος μ.Χ. ἀπό ἕνα μοναχό τῆς μονῆς. ῾Ο ἱστορικός Κλγιουσέβσκϊυ ὑποδεικνύει ὡς μερομηνία συντάξεως τό 1644 καί θεωρεῖ ὅτι ὁ συγγραφέας ἦταν ὁ τρίτος γούμενος τῆς μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, πού παρέμεινε ἀνώνυμος.
Σύμφωνα μέ αὐτό τό χρονικό, ὁ ῞Οσιος ᾿Αδριανός τοῦ Μονζένσκ ἔζησε περί τά τέλη τοῦ 16ου καί ἀρχές 17ου αἰῶνος μ.Χ. στή Ρωσία. ᾿Εγεννήθηκε στήν Κοστρόμα καί ἐβαπτίσθηκε μέ τό ὄνομα ᾿Αμώς. ῎Οντας ἀκόμα νέος, κατά τή διάρκεια μιᾶς ἀρρώστιας, εἶχε ἕνα ἀποκαλυπτικό ὄνειρο· εἶδε μία ἐρημική ἐκκλησία ἀνάμεσα σέ δυό ποταμούς καί ἄκουσε μία φωνή νά τοῦ λέει· «Αὐτός εἶναι ὁ τόπος σου». ῾Ο ᾿Αμώς, θεραπευμένος πλέον, ἔφυγε κρυφά ἀπό τούς γονεῖς του, πού ἤθελαν νά τόν νυμφεύσουν, καί ἔφθασε κατ᾿ ἀρχήν στό μοναστήρι τοῦ Τόλγκα στό Γιαροσλάβλ, πού εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπό τόν ῞Οσιο Γεννάδιο καί ἦταν ἀφιερωμένο στόν Σωτήρα Χριστό. ᾿Εκεῖ ἔλαβε τό μοναχικό σχῆμα καί ὀνομάσθηκε ᾿Αδριανός. Μετά ἀπό ὁρισμένα χρόνια ἀσκήσεως κατέφυγε στήν περιοχή τῆς Βολογκντά, στή μονή τοῦ Σωτῆρος, κοντά στή λίμνη Κοῦμπεν, καί στή συνέχεια στό ἐρημητήριο πού ἱδρύθηκε ἀπό τό μοναχό Παῦλο τῆς ᾿Ομπνόρα, μαθητή τοῦ ῾Οσίου Σέργιου, στά δάση τοῦ Κομέλ. ᾿Εδῶ ἐκαλλιέργησε μία βαθιά πνευματική φιλία μέ τόν Στάρετς Παφνούτιο, στόν ὁποῖο ἀποκάλυψε τήν ἐπιθυμία του νά ξαναεύρει τήν ἐκκλησία πού εἶχε δεῖ στό ὄνειρο. Στόν ἴδιο Στάρετς, στή συνέχεια, κατά τή διάρκεια τοῦ ὕπνου, ὑποδείχθηκε ἀπό ἕναν ἄγνωστο μοναχό ὁ τόπος στόν ὁποῖο ὁ ᾿Αδριανός θά ξαναεύρισκε αὐτή τήν ἐκκλησία· μία ἔρημος ἀνάμεσα στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Μόνζα, στήν περιοχή τῆς Κοστρόμα.
῾Ο ᾿Αδριανός καί ὁ Παφνούτιος εἶχαν τήν ἐπιθυμία νά ἀσκητέψουν μαζί σ᾿ ἐκεῖνον τόν ἀπομακρυσμένο τόπο, πού εἶχε μιά ἐγκαταλειμμένη ἐκκλησία ἀφιερωμένη στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὁ Παφνούτιος διορίσθηκε τό 1595, μέ διάταγμα τοῦ τσάρου, ἀρχιμανδρίτης στό μοναστήρι Κούντωφ (ἤ Μονή τῶν Θαυμάτων τοῦ ᾿Αρχαγγέλου Μιχαήλ) στή Μόσχα. ῎Ετσι, τόν ἴδιο χρόνο ὁ ᾿Αδριανός μαζί μέ ἄλλους τρεῖς μοναχούς ἔφθασε στόν ἀπομονωμένο καί ἥσυχο τόπο.
᾿Αλλά οἱ κίνδυνοι καί οἱ δυσκολίες ἀπό τίς ἀνοιξιάτικες πλημμύρες ἀνάγκασαν τόν ῞Οσιο ᾿Αδριανό νά μεταφέρει τήν ἐκκλησία καί τή μοναστική κοινότητα σέ μία τοποθεσία πιό ἀσφαλή. ᾿Εκ νέου τοῦ ἐπαρουσιάσθηκε ἐκεῖνος ὁ ἄγνωστος μοναχός, ὁ ὁποῖος ὑπέδειξε στόν ῞Οσιο ᾿Αδριανό τό νέο τόπο, γιά νά κατασκευάσει τό μοναστήρι.
Λίγο ἀργότερα κατέφθασε ἐκεῖ ἕνας Στάρετς μέ τό ὄνομα Θεράπων, πού ἐζοῦσε σέ ἐκεῖνα τά μέρα ὡς ἐρημίτης, σέ ἀπομόνωση καί αὐστηρό ἀσκητικό βίο.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αδριανός ἀνεγνώρισε στό πρόσωπό του τό μοναχό πού τοῦ εἶχε μυστηριωδῶς ἐμφανισθεῖ. ῾Ο Θεράπων ἔζησε στήν κοινότητα τοῦ γούμενου ᾿Αδριανοῦ γιά δύο καί πλέον χρόνια μέχρι τό θάνατό του.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αδριανός, ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1619.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πλάτωνος, ἐπισκόπου ᾿Αχρίδος.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Πλάτων (Γιοβάνοβιτς) ἐγεννήθηκε στό Βελιγράδι τό 1874. Μετά τό πέρας τῶν ἐγκυκλίων μαθημάτων του συνέχισε τίς σπουδές του στή Μόσχα καί τό 1901 ἐπέστρεψε στή Σερβία, ὅπου ἔγινε γούμενος τῆς μονῆς Ρακόβιτσα κοντά στό Βελιγράδι. Παράλληλα ἐδίδασκε στό ἐκκλησιαστικό σεμινάριο τοῦ Βελιγραδίου.
 Κατά τή διάρκεια τοῦ Αύ Παγκοσμίου πολέμου ἔμεινε στή Σερβία καί ἀνέλαβε τή διακονία τῶν ὀρφανῶν καί τῶν πληγέντων. Τό 1938 ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος ᾿Αχρίδος καί τό 1939 μετατέθηκε στήν ᾿Επισκοπή τῆς Μπάνια Λούκα στό βόρειο μέρος τῆς Βοσνίας.
῞Οταν ὁ Χίτλερ, κατά τή διάρκεια τοῦ Βύ Παγκοσμίου πολέμου, κατέλαβε τό βασίλειο τῆς Γιουγκοσλαβίας, διόρισε φιλοναζιστική κυβέρνηση στήν Κροατία. ῾Η νέα κυβέρνηση ἀπαίτησε ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι Σέρβοι (περίπου 3.000.000 πιστοί) νά ἀσπασθοῦν τό Ρωμαιοκαθολικισμό, γιά νά θεωροῦνται Κροάτες, ἤ νά ἐγκαταλείψουν τόν τόπο τους, γιά νά μήν δολοφονηθοῦν. Οἱ ἀρχές ἐζήτησαν ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Πλάτωνα, ἐπειδή καταγόταν ἀπό τό Βελιγράδι, νά ἐγκαταλείψει τήν περιοχή καί νά φύγει μαζί μέ τό ποίμνιό του στή Σερβία, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε σθεναρά νά ἐγκαταλείψει τό ποίμνιό του καί τήν ᾿Επισκοπή του. ῎Ετσι, στίς 4 Μαΐου 1941, τόν συνέλαβαν, τόν ἐβασάνισαν καί τόν ἐσκότωσαν. Τό τίμιο λείψανό του τό ἔριξαν στόν ποταμό, ὅπου εὑρέθηκε μετά τρεῖς ἑβδομάδες. Κατά τή διάρκεια τοῦ πολέμου φιλοναζιστική ἐξουσία ὁδήγησε στό Γιασένοβακ, τό μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στό χῶρο τῶν Βαλκανίων, τούς Χριστιανούς, τούς ῾Εβραίους καί τούς Τσιγγάνους. ᾿Εκεῖ ἐβασανίσθησαν καί ἐδολοφονήθησαν περί τούς 700.000 ἀνθρώπους.
῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Σερβίας, μέ ἀπόφασή της, ἀνεκήρυξε τόν ᾿Επίσκοπο Πλάτωνα ῞Αγιο καί τόν ἐνέταξε στό ἁγιολόγιό της.
† Τῇ αὐτῇ μέρα, Σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Σιέρπουχωφ Ρωσίας.
῾Η ἱερή εἰκόνα τῆς Θεοτόκου στήν ἱερά Μονή Σιέρπουχωφ τῆς Ρωσίας κοντά στή Μόσχα εἶναι γνωστή γιά θαύματα ἀπεξάρτησης σέ ἀλκοολικούς καί ἐξαρτημένους ἀπό τά ναρκωτικά.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
