8 Μαΐου
† Μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καί εὐαγγελιστοῦ ᾿Ιωάννου, τοῦ Θεολόγου.
 ῾Ο Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης, ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Κυρίου, «ὁ ἐπιπεσών ἐπί τό στῆθος τοῦ ᾿Ιησοῦ»78, εἶναι ἐκεῖνος πού ἔγραψε τό κατά ᾿Ιωάν-
νην Εὐαγγέλιον, ἀλλά καί τίς τρεῖς Καθολικές ᾿Επιστολές, πού φέρουν τό ὄνομά του.
῾Η μνήμη τοῦ ᾿Αποστόλου ᾿Ιωάννου ἑορτάζεται στίς 26 Σεπτεμβρίου. ῾Η σημερινή ἑορτή συνδέεται μέ τήν ἀνάδυση θαυματουργῆς κόνεως (σκόνης) ἀπό τόν τάφο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, μέσῳ τῆς θαυματουργικῆς ἐπενέργειας τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, πού οἱ ντόπιοι τήν ἀποκαλοῦσαν «ἐπίγειο μάννα».
῾Ο Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης, ἀφοῦ, ὕστερα ἀπό θεῖο φωτισμό, προέβλεψε ὅτι ἐπρόκειτο νά μεταστεῖ ἀπό τήν παρούσα ζωή στήν αἰώνια καί ἀτελεύτητη, παρέλαβε τούς μαθητές του καί βγῆκε ἔξω ἀπό τήν ῎Εφεσο. ᾿Εκεῖ σ᾿ ἕνα σημεῖο ὑπέδειξε νά ἀνοιγεῖ τάφος. Μόλις ἔγινε αὐτό, μπῆκε μέσα ζωντανός καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. ῾Ο τάφος αὐτός ἐφεξῆς ἔγινε πηγή ἰαμάτων.
῾Η Σύναξη τοῦ ῾Αγίου ᾿Αποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ ᾿Ιωάννου ἐτελεῖτο στόν περιφανή ναό του, ὁ ὁποῖος εὑρισκόταν στόν τόπο πού ὀνομάζεται ῞Εβδομον, στό σημερινό Μακροχώρι Κωνσταντινουπόλεως. Γιά τό ναό αὐτό στόν ῞Εβδομον, πού ὑπῆρχε κατά τά τέλη τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ., γνωρίζουμε σχετικά ἀπό τόν Σωκράτη τόν Σχολαστικό79. Κατά τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. ὁ ναός τοῦ Θεολόγου ἦταν καταβεβλημένος, ἴσως ἐξ αἰτίας σεισμῶν ἤ καιρικῶν ἐπηρειῶν, καί γι᾿ αὐτό ἀνήγειρε αὐτόν ἐκ βάθρων ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος ὁ Μακεδών.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων - σπείρας στρατιωτῶν.
Οἱ ῞Αγιοι αὐτοί Μάρτυρες ἐτελειώθησαν διά ἀποκεφαλισμοῦ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Διονυσίου.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Διονύσιος ἦταν ᾿Επίσκοπος καί ἐμαρτύρησε στή Βιέννη μετά τό 193 μ.Χ.80.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ῾Ελλαδίου, ἐπισκόπου ῾Ωξέρρης.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ελλάδιος ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως ῾Ωξέρρης καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 387 μ.Χ.81.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Αὐγουστίνης τῆς ἐν Βυζαντίῳ82.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αρσενίου, τοῦ Μεγάλου.
 ῾Ο ῞Οσιος ᾿Αρσένιος ὁ Μέγας ἐγεννήθηκε στή Ρώμη, στήν ᾿Εκκλησία τῆς ὁποίας ἦταν διάκονος, ἀπό γονεῖς πλούσιους καί εὐσεβεῖς καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395 μ.Χ.). Διακρινόταν γιά τή σοφία, τό ἄμεμπτο ἦθος καί τίς ποικίλες ἀρετές του. Διῆλθε τή ζωή του μέ τήν προσευχή, τή λατρευτική ζωή, τή μελέτη καί τήν τήρηση τῶν θείων ἐ-
ντολῶν καί ἔμαθε καί τήν «ἄγνωστον γνῶσιν». Τή γνώση, δηλαδή, πού δέν μπορεῖ νά γίνει κατανοητή μέ τό ἀνθρώπινο μυαλό, ἀλλά ἀποκαλύπτεται ἀπό τόν Θεό στήν κεκαθαρμένη καρδιά. Μέ ἄλλα λόγια, ἐντρύφησε μέ τή μελέτη καί τόν τρόπο τῆς ζωῆς του στά μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ἀναδείχθηκε σοφός διδάσκαλος καί ἄριστος παιδαγωγός. ᾿Εξ αἰτίας αὐτοῦ, μέ τήν ὑπόδειξη τοῦ βασιλέως Γρατιανοῦ καί τοῦ Πάπα ᾿Ιννοκέντιου, προσλήφθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο ὡς διδάσκαλος τῶν υἱῶν του ᾿Αρκαδίου καί ᾿Ονωρίου.
Στήν Κωνσταντινούπολη ἔγινε δεκτός μέ μεγάλες τιμές, τοῦ ἐδόθηκε ὁ τίτλος τοῦ πατρικίου καί ἐτιμᾶτο ὡς βασιλοπάτωρ, ὅπου ὅλοι τόν ἐθαύμαζαν γιά τίς πολλές γνώσεις καί τή σεμνότητα τοῦ ἤθους του. ᾿Αποφεύγοντας τούς θορύβους τῆς πόλεως καί τόν πολυτελή βίο στά ἀνάκτορα, παρακαλοῦσε τόν Θεό νά τόν βοηθήσει νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά ὑψηλά του καθήκοντα καί νά τόν ὁδηγήσει σέ ὁδό σωτηρίας. Οἱ παρακλήσεις τοῦ ῾Οσίου εἰσακούσθηκαν καί μία μέρα ἄκουσε ὑπερκόσμια φωνή, ὁποία τόν προέτρεπε νά ἐγκαταλείψει τόν κόσμο. Εὐθύς ἀμέσως ἀπέβαλε τά λαμπρά του ἐνδύματα καί ἀφοῦ μεταμφιέσθηκε, ἔφυγε στήν Αἴγυπτο, εἰσῆλθε σέ Σκήτη καί ἐκάρη μοναχός. ᾿Εκεῖ ἔλαβε τήν πληροφορία ἀπό τόν Θεό νά ἀσκηθεῖ περισσότερο στή σιωπή καί τήν συχία. ῾Η ὑπεροχή του κατά τή μόρφωση καί τά ἱερά γράμματα καί τό ἀσκητικό του ἦθος, ταπεινοφροσύνη καί οἱ κατά Θεόν ἀρετές του, τόν ἀνέδειξαν σέ πνευματικό προεστῶτα μεταξύ τῶν συνασκητῶν του στήν ἔρημο. ῾Η φήμη τῆς ἁγιότητός του διαδόθηκε σέ ὅλη τήν περιοχή, πολλοί δέ ἀπό τίς πόλεις προσέρχονταν, γιά νά ἀκούσουν τή διδασκαλία του, νά ὠφεληθοῦν πνευματικά καί νά λάβουν τήν εὐλογία του. ᾿Ακόμη καί ὁ Πατριάρχης ᾿Αλεξανδρείας Θεόφιλος ἐπισκέφθηκε πολλές φορές τόν ῞Οσιο ᾿Αρσένιο, γιά νά τόν συμβουλευθεῖ ἐπί θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων.
Σέ μία ἀπό τίς ἐπισκέψεις του ὁ ᾿Αλεξανδρείας Θεόφιλος μαζί μέ μερικούς ἄλλους παρεκάλεσε τόν ῞Οσιο νά τούς πεῖ κάποιο λόγο, γιά νά ὠφεληθοῦν πνευματικά. Τότε ὁ μέγας ᾿Αρσένιος τούς ἐρώτησε· «᾿Εάν σᾶς πῶ κάποιο λόγο, θά τόν ἐφαρμόσετε;». Καί ὅταν ἐκεῖνοι ἀπάντησαν ναί, τούς ἀποκρίθηκε· «῞Οπου ἀκούετε ὅτι εὑρίσκεται ὁ ᾿Αρσένιος, μή πλησιάσετε σέ αὐτόν». Τό περιστατικό αὐτό δείχνει τή μεγάλη του ταπείνωση. ᾿Εβίωνε στήν καθημερινή του ζωή τό λόγο «ὅσο μέγας εἶ, τοσοῦτον ταπείνου σεαυτόν».
῾Ο ῞Οσιος, γιά νά ἀποφύγει τήν κοινωνικότητα καί τίς συχνές βαρβαρικές εἰσβολές καί γιά νά ἐπιδοθεῖ ἀπερίσπαστος στήν προσευχή καί τόν καθαρό ἀσκητικό βίο, ἐγκατέλειψε τή Σκήτη καί μέ τή συνοδεία τῶν μαθητῶν του ᾿Αλεξάνδρου καί Ζωΐλου κατέφυγε στήν Πέτρα, κοντά στή Μέμφιδα, καί μετά στήν Κανώπη, ἐκεῖ ὅπου τό 445 μ.Χ. ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. ῞Οταν ἐπλησίαζε ὥρα τῆς ἐξόδου του ἀπό τήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή, τόν ἐρώτησαν οἱ μαθητές του, σέ ποιόν τόπο καί πῶς θά ἤθελε νά τόν ἐνταφιάσουν, καί ἐκεῖνος ὁ μακάριος τούς ἀποκρίθηκε· «῏Ω, τέκνα μου, νά δέσετε σχοινίον εἰς τούς πόδας μου καί νά μέ σύρετε εἰς τό βουνόν». Εἶναι καί αὐτή ἀπάντηση ἐνδεικτική τῆς μεγάλης ταπεινώσεώς του.
῾Ο ῞Αγιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης περιγράφει καί τήν ἐξωτερική ὄψη τοῦ ῾Οσίου καί λέγει ὅτι ὁ ῞Οσιος ᾿Αρσένιος ἦταν «ξηρός τό σῶμα καί μακρύς εἰς τό μέγεθος, εἶχε τά γένεια μακριά ἕως τήν κοιλίαν, τό εἶδος τοῦ προσώπου του ἦτο ἀγγελικόν καί σεβάσμιον, ὡς τό τοῦ Πατριάρχου ᾿Ιακώβ».
᾿Αξιοσημείωτα εἶναι τά τρία ἀποφθέγματα τά ὁποῖα μᾶς ἄφησε ὁ ῞Οσιος ᾿Αρσένιος. Πρῶτον, ὑπενθύμιση, πού συνήθιζε νά κάνει στόν ἑαυτό του νά μήν ξεχάσει ποτέ τό λόγο γιά τόν ὁποῖο ἐζοῦσε καί γιά τόν ὁποῖο πῆγε στήν ἔρημο. Καί ὁ λόγος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή θέωση, πού εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Δεύτερον, τό «ὁ Θεός μου, μή ἐγκαταλείπης με, ὅτι οὐδέν ἐποίησα ἀγαθόν ἐνώπιόν Σου, ἀλλά δός μοι διά τήν ἀγαθότητά Σου βαλεῖν ἀρχήν». Δηλαδή, ὁ ῞Οσιος ᾿Αρσένιος ἐθεωροῦσε τόν ἑαυτό του πολύ ἁμαρτωλό, αἰσθανόταν ὅτι δέν ἔχει κάνει κανένα καλό στή ζωή του καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά μήν τόν ἐγκαταλείψει, ἀλλά νά τόν ἀξιώσει νά βάλει ἀρχή μετανοίας. Τρίτον, συμβουλή «πᾶσαν σου τήν σπουδήν ποίησον, ἵνα ἔνδον σου ἐργασία κατά Θεόν ᾖ, καί νικήσῃς τά ἔξω πάθη». Δηλαδή, μᾶς προτρέπει ὁ ῞Οσιος, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ῞Αγιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης, ὅτι ὅλη τή σπουδή μας πρέπει νά ἔχουμε στό νά γίνεται ἐσωτερική ἐργασία τῆς ἱερᾶς προσευχῆς καί νήψεως καθαρά καί μόνο γιά τόν Θεό, διότι ἐάν αὐτή ἐνεργεῖται καθαρά, θά νικήσουμε τά ἐξωτερικά πάθη τοῦ σώματος. Τήν παραπάνω συμβουλή τοῦ ῾Οσίου ᾿Αρσενίου τήν ἀναφέρει πολλές φορές στούς λόγους του ὁ μεγάλος Πατέρας καί Διδάσκαλος τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ᾿Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μήλου ἤ Μαλλοῦ, τοῦ ῾Υμνωδοῦ.
Οἱ Συναξαριστές δέν παρέχουν καμία πληροφορία περί τοῦ ῾Οσίου Μήλου. ῎Εχουμε μόνο τό δίστιχο πού διασώθηκε γι᾿ αὐτόν, ἀπό τό ὁποῖο μαθαίνουμε ὅτι ὑπῆρξε μελωδός83.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κασσιανοῦ τοῦ ᾿Εγκλείστου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Κιέβου ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος Κασσιανός ἔζησε κατά τό 13ο καί 14ο αἰώνα μ.Χ. καί ἀσκήτεψε, ὡς ἔγκλειστος, στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αρσενίου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Κιέβου ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αρσένιος, ὁ λάτρης τῆς ἐργασίας, ἔζησε κατά τό 14ο αἰώνα μ.Χ. ῾Ο ῞Οσιος ἀσκήτευε στό μοναστήρι τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, τό ὁποῖο ἦταν ἀφιερωμένο στήν Κοίμηση τῆς Παναγίας, καί διακρινόταν ἀπό τήν ἀγάπη του γιά τή σκληρή ἐργασία. Δέν ξεκουραζόταν καθόλου καί προσευχόταν διαρκῶς, τρώγοντας μόνο ἐλάχιστα στή δύση τοῦ λίου. Γιά τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη του γιά τήν ἐργασία, ὁ Χριστός τοῦ ἔδωσε τό χάρισμα νά ἐπιτελεῖ θαύματα.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αρσένιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αρσενίου, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ, ἐν τῇ μονῇ τοῦ Νόβγκοροντ ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αρσένιος τοῦ Νόβγκοροντ, ὁ διά Χριστόν σαλός, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη στίς 12 ᾿Ιουλίου τοῦ 1570. ῾Ο ἑορτασμός τῆς μνήμης του στίς 8 Μαΐου καθιερώθηκε, λόγῳ τῆς μετακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων του τό 1785, καί γιά τούς ἄλλους ῾Αγίους πού ἔφεραν τό ἴδιο ὄνομα καί οἱ ὁποῖοι ἑορτάζονται σήμερα.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Ζωσιμᾶ καί ᾿Ανδριανοῦ, τῶν ἐκ Ρωσίας.
Οἱ ῞Οσιοι Ζωσιμᾶς καί ᾿Ανδριανός τοῦ Βολοκολάμκ, ἱδρυτές τῆς μονῆς τοῦ Σέστριν στίς ἐκβολές τοῦ ποταμοῦ Σέστρα, ἔζησαν κατά τό 15ο καί 16ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Εκοιμήθησαν μέ εἰρήνη καί τά ἱερά λείψανά τους ἐνταφιάσθηκαν στό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τῆς μονῆς τοῦ Σέστριν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνάμνησις τοῦ θαύματος τῆς σεβασμίας εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου ἐπί τοῦ τυφλωθέντος Στεφάνου.
Τό θαῦμα πού ἐπιτέλεσε ῾Υπεραγία Θεοτόκος ἔγινε τό 1530 καί ἀφορᾶ στή θεραπεία ἑνός νεαροῦ, ὀνόματι Στεφάνου, πού εἶχε τιμωρηθεῖ ἄδικα μέ τύφλωση.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
