Συνάξεις μηνός Μαΐου

† Τῷ πρώτῳ Σαββάτῳ τοῦ μηνός Μαΐου, μνήμην ἐπιτελοῦμεν τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου, τοῦ ἐκ Γοματίου.

῾Ο ῞Οσιος Γεώργιος ἔζησε στό Γομάτι τῆς Χαλκιδικῆς στίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνος μ.Χ., τότε πού ῾Ελλάδα ἦταν σκλαβωμένη στούς Τούρκους. Εἶχε οἰκογένεια μέ παιδιά καί ἐξασκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ μυλωνᾶ. ῾Η ἀγάπη καί φιλανθρωπία του ἦταν γνωστή σ᾿ ὅλη τήν περιοχή. Σέ φτωχούς ἄλεθε τό σιτάρι δωρεάν καί ἔδινε ἀλεύρι σέ ἀνήμπορους. Μέχρι σήμερα φαίνονται τά ἐρείπια τοῦ μύλου του.

Κατά τή δύσκολη ἐκείνη περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας καί τῶν συνεχῶν ἐπαναστατικῶν κινημάτων στή Χαλκιδική ἔχασε τήν οἰκογένειά του καί ἀναγκάσθηκε νά ἐγκαταλείψει τόν κόσμο. ᾿Ανέβηκε στό βουνό πού ἦταν ἐπάνω ἀπό τό μύλο του, γιά νά ζήσει τήν ἀσκητική ζωή, μόνος, μαζί μέ τόν Θεό.

῾Η παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἐπρόκειτο νά περάσει ἀπό τήν περιοχή Τούρκικο ἀσκέρι (στρατιωτικό ἀπόσπασμα). ᾿Επειδή ἐφοβήθηκε ὅτι οἱ Τοῦρκοι σίγουρα θά περάσουν ἀπό τό μύλο, γιά νά ἁρπάξουν ἀλεύρι καί σιτάρι, συμβούλευσε τή γυναίκα καί τά παιδιά του, νά πᾶνε νά μείνουν μέσα στό χωριό γιά ἀσφάλεια.

᾿Εκείνη ὅμως δέν ὑπάκουσε καί ὅταν πέρασε ὁ Τουρκικός στρατός, εὑρῆκε τήν οἰκογένεια καί τήν αἰχμαλώτισε. ῞Οταν ἐπέστρεψε ὁ ῞Αγιος, εὑρῆκε τό μύλο κατεστραμμένο, τό ἀλεύρι κλεμμένο καί τήν οἰκογένεια χαμένη.

᾿Επόνεσε ψυχή του ἀπό τήν καταστροφή τῆς οἰκογένειας καί τῆς περιουσίας του. Τότε ἐπῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση τῆς ἀφιερώσεώς του στόν Θεό. Γιά παλαίστρα τῆς ἀσκήσεως καί τῶν πνευματικῶν ἀγώνων του διάλεξε ἕνα σπήλαιο.

᾿Εκεῖ ἐπερνοῦσε τή ζωή του μέ ἀδιάλειπτη προσευχή, μέ τέλεια νηστεία καί αὐστηρότατη ἄσκηση. Τά χόρτα τοῦ βουνοῦ ἦταν μόνη τροφή του. ῾Υποθέτουμε ὅτι ἔζησε ὡς ἐρημίτης, χωρίς νά λάβει τό σχῆμα τοῦ μοναχοῦ.

Καί σ᾿ αὐτή τή φάση τῆς ζωῆς του, δέν παρέλειπε νά ἐπιδεικνύει ἀγάπη καί συμπόνια στούς συνανθρώπους του, στούς Χριστιανούς τοῦ χωριοῦ του. Κατέβαινε κρυφά ἀπό τό ἀσκητήριό του τή νύχτα, καί ἄφηνε ἔξω ἀπό τίς πόρτες τῶν σπιτιῶν τῶν ἐγκύων γυναικῶν, τῶν ἀσθενῶν καί φτωχῶν ξύλα καί χόρτα. Περιεποιεῖτο κήπους καί ἀμπέλια φτωχῶν συγχωριανῶν του καί ἐφύλαγε τά ζῶα ἐκείνων πού εἶχαν ἀνάγκη.

῞Οταν κάποτε ἐχάθηκαν τά ἴχνη του, τόν ἀνεζήτησαν οἱ γνωστοί του βοσκοί. ᾿Ανέβηκαν στό ἀσκητάριό του καί ἐκεῖ τόν εὑρῆκαν μέσα στό σπήλαιό του νεκρό, ἐξαϋλωμένο καί εὐωδιάζοντα. Εἶχε λιώσει ἀπό τήν ἄσκηση καί τή νηστεία καί εὐωδίαζε ὅλος ὁ τόπος. ᾿Επῆγαν καί ἄλλοι Χριστιανοί καί ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ καί ἐσήκωσαν τό ἅγιο λείψανό του μέ σεβασμό, γιά νά τό μεταφέρουν στό κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ γιά ἐνταφιασμό. Καθ᾿ ὁδόν, τό τίμιο σκήνωμα ἔγινε ἀσήκωτο. Τόσο, ὥστε νά μή μποροῦν πλέον νά τό μετακινήσουν. ῾Ο ἱερέας εἶπε ὅτι αὐτό εἶναι σημάδι καί θά πρέπει ἐδῶ νά ἐνταφιασθεῖ. Πραγματικά τό ἐνταφίασαν στόν τόπο, πού εἶναι σήμερα κτισμένο τό ἐκκλησάκι τοῦ ῾Αγίου· στό δρόμο πρός Γομάτι.

᾿Αργότερα, ἐπάνω ἀπό τόν τάφο ἔκτισαν μέ ξερολιθιά ἕνα ἐκκλησάκι. Μετά ἐκτίσθηκε ὁ νέος μικρός ναός.

Μετά τήν κοίμησή του ὁ ῞Οσιος ἄρχισε νά κάνει πολλά θαύματα, ἀπόδειξη καί αὐτό τῆς ἁγιότητός του. ῾Ο Θεός ἔδωσε στόν ῞Αγιο εἰδικό χάρισμα νά θεραπεύει τόν πόνο τῶν αὐτιῶν τῶν μικρῶν παιδιῶν.

† Τῷ πρώτῳ Σαββάτῳ τοῦ μηνός Μαΐου, μνήμην ἐπιτελοῦμεν τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γερβασίου, τοῦ ἐκ Γοματίου, τοῦ ᾿Αθωνίτου καί διά Χριστόν σαλοῦ.

῾Ο ῞Οσιος Γερβάσιος ἐγεννήθηκε στό Γομάτι τῆς Χαλκιδικῆς, ἀλλά ἀσκήτευσε ὡς μοναχός στήν ἱερά μονή Καρακάλλου τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους. ῎Εζησε περί τά τέλη τοῦ 18ου καί τίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνος μ.Χ. καί ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό σπάνιο χάρισμα τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ. ῎Ετσι περιερχόταν ὅλο τό ῞Αγιον ῎Ορος.

Σέ χειρόγραφο κώδικα τοῦ μακαριστοῦ Δοσιθέου Κωνσταμονίτου τοῦ Λεσβίου232 τό 1845, ἀναφέρονται τά ἑξῆς·

«῎Ας ὑπάγωμεν καί εἰς τήν σεβασμίαν μονήν τοῦ Καρακάλλου. Καί ἐδῶ εὑρίσκομεν τόν ῞Οσιον Γερβάσιον, ὅστις ἐκατάγετο ἀπό τά πλησιόχωρα χωρία τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, ἀπό ἕνα χωρίον καλούμενον Γομάτι, ἐν ἐπαρχίᾳ τοῦ ἁγίου ῾Ιερισσοῦ. Οὗτος λοιπόν ὁ Γερβάσιος, καταλιπών τόν κόσμον καί τά ἐν τῷ κόσμῳ, πηγαίνει εὐθύς εἰς τήν ἄνωθεν Μονήν τοῦ Καρακάλλου, καί κόπτει τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς του, μέ τάς ὁποίας μαζί ἔκοψε καί ὅλα τά κοσμικά φρονήματα, καί ἐκδυθείς τά κοσμικά φορέματα, ἐνεδύθη τό ᾿Αγγελικόν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ὁ ὁποῖος καθώς ἔλαβεν αὐτό τό σχῆμα, δέν ἐστάθη ἕως αὐτοῦ, καθώς κάμνουν τήν σήμερον οἱ περισσότεροι, ἀλλά καθώς ἔλαβε τό σχῆμα τό ᾿Αγγελικόν, ἐσπούδαζε μέ κάθε τρόπον καί ἠγωνίζετο, νά φυλάττῃ καί τά ἔργα τοῦ σχήματος. ῞Οθεν μιμούμενος τόν Συμεών καί ᾿Ανδρέαν τούς Σαλούς, ἔκαμε καί αὐτός τόν Σαλόν περιτριγυρίζοντας ὅλον τό ῎Ορος, ὡσάν τρελλός. ῾Οπόταν δέ ἐκοιμήθη, τότε ἐγνώρισαν τήν ἁγιότητα αὐτοῦ, ἀπό τήν θείαν χάριν καί εὐωδίαν ὁποῦ εἶχε τό ἅγιον καί σεβάσμιον λείψανόν του».

῾Η ἀναφορά αὐτή τοῦ Δοσιθέου εἶναι μόνη πηγή ἀπό τήν ὁποία πληροφορούμεθα τά περί τῆς ζωῆς τοῦ ῾Οσίου Γερβασίου.

† Τῇ τελευταίᾳ Κυριακῇ τοῦ μηνός Μαΐου, μνήμην ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν Εὐρυτάνων Νεομαρτύρων ἐν ἁπάσῃ τῇ περιοχῇ τῆς Ναυπακτίας καί Εὐρυτανίας.

† Τῇ τελευταίᾳ Κυριακῇ τοῦ μηνός Μαΐου, μνήμην ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν συνεργῶν τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, ἐν Κορίνθῳ.