Η Ορθοδοξία είνια, ως γνωστόν, η ιδιαίτερη ονομασία μιας κοινωνίας αυτοκέφαλων και αυτονόμων τοπικών Εκκλησιων, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με την κοινή ομολογία της
Μοναχισμός και Λατρεία
«Ο Μοναχισμός διασώζει την εσχατολογική συνείδηση, αποκρούοντας τον μόνιμο κίνδυνο της εκκοσμικεύσεως. Αποδεικνύεται, έτσι, το συμπαγέστερο και περισσότερο αδιάρρηκτο τμήμα του εκκλησιαστικού σώματος, που διασώζει
Μοναχισμός και Διοικούσα Εκκλησία
«Παρ΄ όλο που η Παράδοση των Αγίων Πατέρων και οι Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων έχουν οριοθετήσει αυτές τις σχέσεις των Ιερών Μονών μετά του
Ο ‘Αγιος Κοσμάς τιμάται υπό του Αλή πασά
Όχι μόνον οι Έλληνες, αλλά και αυτοί οι Αλβανοί ετίμων, εσέβοντο και ως ‘Αγιον τον επίστευαν και εκείνοι, όσον και οι Χριστιανοί. Είχε έλθει και
«Σημεῖα τριβῆς Μονῶν καί Ἐπισκόπων»
Τό ζήτημα τῶν σχέσεων τῶν Ἱερῶν Μονῶν καί τοῦ ἐπιχωρίου Ἐπισκόπου καί τῶν τριβῶν πού προκαλοῦνται μεταξύ τους εἶναι μεγάλο καί παλαιό καί δέν μπορεῖ
Κατευόδωσις στρατού – Η θρησκευτική προετοιμασία
Ιερά αντικείμενα Η ψυχολογική ενίσχυση των στρατιωτών ήταν ανάγκη να έχει και «οπτικό» μέρος· η θεϊκή παρουσία και συμπαράσταση έπρεπε να είναι απτή, ορατή. Αρχαία
Η διεύρυνση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμός και «Χριστιανικός Νότος» στο οικουμενικό προσκήνιο κατά την δεκαετία του 1960
Κατά τήν περίοδο τῆς γενέσεως καί τῆς σταδιακῆς διαμορφώσεώς του, τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) εἶχε χαρακτηρισθεῖ καί ἀναγνωρισθεῖ ὡς μιά διεκκλησιαστική/διαχριστιανική ὀργάνωση μέ παγκόσμιο
O Βυζαντινός «ιερός πόλεμος», Η έννοια και η προβολή του θρησκευτικού πολέμου στο Βυζάντιο
Από τον 7ο αι. είχε αρχίσει η εισαγωγή εκκλησιαστικών τελετών στο τυπικό των θριάμβων. Ήδη επί Μαυρικίου, το 592, επιτυχία του βυζαντινού στρατού επί των
Η Ιωάννειος αποστολικότης του θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως – Η ιδέα της αποστολικότητος του θρόνου και ο απόστολος Ανδρέας
Ἡ ἀρχή τῆς ἀποστολικότητος τῶν θρόνων συνεδέθη ἀρρήκτως εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑνός μέν πρός τό ἐξαιρετικόν κῦρος εἰς ζητήματα πίστεως, ἀφ’ ἑτέρου δέ πρός
Ο Ιουστινιανός και οι Μονοφυσίται
Ο Βασιλεύς Ιουστινιανός (527-565) από πολλού ήδη ήρξατο των ματαίων αποπειρών προς ένωσιν των μονοφυσιτών μετά των ορθοδόξων (1). Ταύτας εστήριζεν επί της Δ’ Οικουμενικής