ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

πίσω


«Σήμερον μετ' εμού έσῃ εν τῳ Παραδείσῳ»

Τέτρωται Ἀδης

Η επίδραση της Αναστάσεως στους Αποστόλους

Η Κασσιανή

Η αρχιερωσύνη του Χριστού - Σταυρική θυσία

Θεολογικό σχόλιο στον Κανόνα της Αναστάσεως

Εισαγωγή στη Μεγάλη Εβδομάδα

Λόγοι Εσταυρωμένου

Λόγος ΜΕ΄ Εις το Πάσχα

Πάθος Θεού=Ελευθερία της Δημιουργίας

Βιβλιοπροτάσεις

Το πρόσφορο

Υμνοι Μεγάλης Εβδομάδας από τον Κ. Πρίγγο

Η αρχιερωσύνη του Χριστού - Σταυρική θυσία

Ανδρέα Θεοδώρου, Προς το εκούσιον Πάθος, Αθήνα 1998, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σελ. 14- 18.

Ο Χριστός έσωσε τον κόσμο με όλο το επί γης λυτρωτικό έργο του, ασκώντας το τρισσό λυτρωτικό του άξίωμα, ως προφήτης, αρχιερέας και βασιλέας. Και ως προφήτης μεν δίδαξε στον κόσμο τη θεία αλήθεια και προείπε πολλά για τη ζωή του και την τύχη του κόσμου και της επί γης θείας βασιλείας του (της Εκκλησιας) ως αρχιερέας δε, πρόσφερε τη ζωή του θυσία για την εξάγνιση του κόσμου, ενώ, ως βασιλέας, κυβερνά άνωθεν την Εκκλησία και τον κόσμο, σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού Πατρός.

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ αμεσότερα είναι το αρχιερατικό αξίωμα του Χριστού. Ως μέγιστος αρχιερέας ο Χριστός πρόσφερε τη ζωή του θυσία εξιλαστήρια στο σταυρό, όντας ο ίδιος θύτης και θύμα, για να πλυθεί στο πανάγιο αίμα του ο κόσμος από την ακαθαρσία και την ενοχή της αμαρτίας, να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τη δυνάστευση του διαβόλου, ν' αποτινάξει τη φθορά που βαριά καθόταν στη φύση του και να ζήσει δικαιωμένος κοντά στο Θεό, στη χαρά της ουράνιας θείας βασιλείας του.

Η αρχιεροσύνη του Χριστού ήταν αρχιεροσύνη ιδιόμορφη, έχοντας σαν προτύπωσή της την αρχιεροσύνη του Μελχισεδέκ (1) , μιας αινιγματικής προσωπικότητας της παλαιάς θείας Οικονομίας. Δεν είχε καταγωγή, ήταν αγενεαλόγητος και η αρχιεροσύνη του ήταν αιώνια και αδιάδοχη. Έτσι και ο Χριστός ήταν όμοια αγενεαλόγητος, φυσικά ως πρόσωπο θεανδρικό, μοναδικό και εξαίρετο, γιατί κατά την ανθρώπινη φύση του, που δεν είχε γενετική συνέχεια στη φύση του προπάτορα, καταγόταν, από την πλευρά της Μητέρας του, από τη ρίζα του Ιεσσαί (2). Επίσης δεν υπήρχε στη γη άλλος άρχιερέας, τον οποίο θα διαδεχόταν στο αρχιερατικό αξίωμα Εκείνος, ούτε πάλι τη δική του αρχιεροσύνη μπορούσε να διαδεχτεί η αρχιεροσύνη κάποιου άλλου. Ήταν «αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (3).

Η σταυρική θυσία του Χριστού είχε σαν προτύπωσή της τις αιματηρές ζωοθυσίες της Π. Διαθήκης, και κυρίως τη θυσία του Πασχάλιου Αμνού, που προσφερόταν σαν ανάμνηση της απελευθερώσεως των Εβραίων από τον τυραννικό ζυγό των Αιγυπτίων. Όπως δηλαδή το αίμα του Πασχάλιου Αμνού έβαφε τις θύρες των οικιών των Εβραίων, για να τις προσπερνά ο ολοθρευτής άγγελος, όταν θα επάτασσε τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, έτσι και το αίμα του Χριστού που έβαψε το ξύλο του σταυρού, έσωσε τον κόσμο από τη δυνάστευση του νοητού Φαραώ (του διαβόλου). Ο συσχετισμός βέβαια είναι αδύνατος και ισχνός. Οι ζωοθυσίες εκείνες ήταν πράξεις εικονικές και τυπικές, σημεία μάλλον επιτακτικά της συναισθήσεως της ενοχής του λαού, ο οποίος επιζητούσε άφεση αμαρτιών, πιστεύοντας ότι δια της σφαγής του προσφερόμενου ζώου, στο οποίο μεταφέρονταν δήθεν οι δικές του αμαρτίες και ενοχές, απαλλασσόταν ο ίδιος από την τιμωρία των δικών του παραπτωμάτων. Η θυσία όμως ταύρων και τράγων και σποδός δαμάλεως μπορούσε μεν να καθαρίσουν εξωτερικά τη σάρκα, αλλά ήταν αδύνατο ν' α γνίσουν εσωτερικά τον άνθρωπο (4) από την άκαθαρσία της άμαρτίας και να άρουν την ένοχή του δια τα κακώς πεπραγμένα. Οι θυσίες αυτές ήταν προτυπωτικές της άλλης «λογικής» θυσίας τοΰ 'Αμνου του Θεού, ο όποιος ήρε δια του πάθους του την άμαρτία του κόσμου (5).

Η θυσία του Χριστού ήταν πράξη ελεύθερη της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία του αμαρτωλού κόσμου. Καμιά ανάγκη δεν επιστάτησε στην προσφορά της. Ήταν πράξη αυτοπροαίρετη, απότοκη της αγαθοσύνης, της πανσοφίας και της παντοδυναμίας του Θεού. Ο Λόγος θέλησε ο ίδιος να γίνει άνθρωπος και να θυσιαστεί για τον άνθρωπο, που θεληματικά δουλώθηκε στο ζυγό της αποστασίας. Και φυσικά ο Χριστός δεν πρόσφερε το αίμα του στο διάβολο σαν λύτρο απελευθερώσεως των ανθρώπων, που με την αμαρτία τους υποδουλώνονταν ηθικά σ' αυτόν (6). Ούτε ο Θεός Πατήρ ζήτησε από τον Υιό του να θυσιαστεί σαν προϋπόθεση να συγχωρήσει τα αμαρτωλά πλάσματά του, γιατί ο Θεός δεν άρέσκεται σε προσφορές αιμάτων και ανθρωποθυσίες. Απλώς ο Υίός θυσιάστηκε ελεύθερα (7) «δια την του κόσμου ζωήν», ο δε Πατήρ, ο αγαπών υπέρ πάντα τον Υιόν, δέχτηκε την πάναγνη και ελεύθερη αυτή θυσία «εις οσμήν ευωδίας», συγχωρώντας τον αμαρτωλό και αποστατημένο κόσμο.

Ο Χριστός επάνω στο σταυρό αντιπροσώπευσε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ως δεύτερος γενάρχης της χάριτος. Μια και δεν μπορούσαν άλλως να συγχωρηθούν τα πταίσματα του αμαρτωλού κόσμου, ο Κύριος ανέλαβε στο άγιο πρόσωπό του τις αμαρτίες και τις ενοχές όλων των ανθρώπων, εξάλειψε στο άγιο αίμα του την ενοχή τους, σκίζοντας το χειρόγραφο της αμαρτίας (8), που καθιστούσε χρεώστες ενώπιον του Θεού τον Αδάμ και όλους ανεξαίρετα τους απογόνους του. Η θυσία του Χριστού ήταν θυσία αντιπροσωπευτική. Παράλληλα όμως ήταν και θυσία εξιλαστήρια. Δι' αυτής εξιλεώθηκε πράγματι ο αμαρτωλός άνθρωπος ενώπιον της αγιότητας και της δικαιοσύνης του Θεού. Στην τιμωρία του Ενός, του μόνου αθώου και αναμάρτητου, βρήκε ο αμαρτωλός κόσμος τη λύση του τραγικού δράματος της αποστασίας του!

Τέλος η σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έργο ενοποιητικό και ειρηνευτικό. Ο Χριστός άπλωσε στο σταυρό τις άγιες παλάμες του και «ήνωσε τα το πριν διεστώτα» (9), δηλαδή τον Θεό και τον άνθρωπο, τους οποίους διεχώρισε η αμαρτία. Έφερε φιλία και ειρήνευση μεταξύ του πλάστη και του πλάσματος, την ενότητα των οποίων κατάφερε να διαταράξει ο εφευρέτης της κακίας διάβολος, παρασύροντας τον άνθρωπο στην αποστασία από τον ουράνιο Πατέρα του. Ο Χριστός στο σταυρό απέκτεινε την έχθρα (10), που λυμαινόταν την πλάση, εγκαθιστώντας ειρήνη στις σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η θυσία του Χριστού αποκατέστησε τη διαταραχθείσα ενότητα της κτίσεως με τον κτίστη της.

Ο Σταυρός είναι πηγή ειρήνης και ευλογιών για τον άνθρωπο. Είναι η χρυσή στιγμή του κόσμου, ο «καιρός» του Θεού, στον οποίο ευδοκεί η λυτρωτική θεία του ενέργεια. Το Σταυρό μεγάλως αγαπά η Ορθοδοξια. Το πλήρωμά της γιορτάζει με ιδιαίτερη συγκίνηση τη σταύρωση του Χριστού, προσβλέποντας σ' αυτή τη λύτρωση και την αποκατάσταση του πεσμένου κόσμου στην αλήθεια του κοντά στον πάνσοφο και πανάγαθο Δημιουργό!


ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Περί Μελχισεδέκ (=βασιλιάς ειρήνης). Βλ. Εβρ. 71 εξ.

(2) Η Εκκλησία ψάλλει για τόν Χριστό «Άνθος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εξ αυτής Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας...» (Καταβασία).

(3) Εβρ. 7,22.

(4) Εβρ. 9,13.

(5) Ιωάν. 1,29: «Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».

(6) Η περίφημη περί δικαιωμάτων του Σατανά θεωρία.

(7) ) Ιωάν. 10,18.

(8) Κολ. 2,14: «Εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον».

(9) Κανών του Μ. Σαββάτου.

(10) Εφέσ. 2,16.

 

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.