ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

πίσω


Φωτογραφικό υλικό

Σχόλια στην Κυριακή της Ορθοδοξίας
Εκκλησία: Σώμα Χριστού

Go forth - Missionary issues

Ιεραποστολικοί αγώνες των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου-
Αποτίμηση της προσφοράς τους

Σκέψεις για την Ιεραποστολή

Όψιμη Ιεραποστολή στη Λακωνία

Initial Thoughts toward an Orthodox Foreign Mission

Η μέθοδος της ιεραποστολής

Η ιεραποστολική δράσις του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί τη βάσει των αρχών των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου εις την Ευρώπη και αλλαχού

Η Εκκλησία προσεύχεται για την Ιεραποστολή

Οικουμενική Πεντηκοστή
Η Βυζαντινή εικόνα της Πεντηκοστής

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και το σύγχρονο Ιεραποστολικό έργο

Ιεραποστολή: χρέος κάθε χριστιανού

«Δεύτε λάβετε φως»

Ορθοδοξία και Ιεραποστολή

Η δοξολογική κατανόηση της ζωής και της Ιεραποστολής

Πρόσκληση επανευρέσεως της ταυτότητας του Ανθρώπου

Φυλετικές διακρίσεις και Ορθοδοξία

Οι άγγελοι και η Ιεραποστολή

Το παγκόσμιο όραμα στην εκκλησιαστική ζωή και δράση

Η ορθόδοξη ιεραποστολή είναι ιμπεριαλιστικό ή απελευθερωτικό κίνημα;

Το κήρυγμα της βυζαντινής ιεραποστολής και οι απόστολοι των Σλάβων Κωνσταντίνος (Κύριλλος) και Μεθόδιος

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ: Μία χαρακτηριστική ιστορία

«Νυν ο έχων βαλλάντιον αράτω»

Πρόσκληση επανευρέσεως της ταυτότητας του ανθρώπου

Βίος και Δράση του Αγίου Μεθοδίου

Η απόταξη του Διαβόλου - Μια φοβερη εμπειρία που είναι για μας σημερα άγνωστη

Η Κατήχηση και οι διάφορες μορφές της

Ιεραποστολή της καρδιάς...

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Τομέα Ιεραποστολής πατήστε εδώ

Η ιεραποστολική δράσις του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί τη βάσει των αρχών των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου εις την Ευρώπη και αλλαχού -Κ' αιών

Βασιλείου Θ. Σταυρίδη,
Η ιεραποστολική δράσις του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί τη βάσει των αρχών των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου εις την Ευρώπη και αλλαχού,
σελ. 24-28 , Αθήναι 1985

Κ' αιών

Η εμφάνισις της οικουμενικής κινήσεως, εις την οποίαν συμμετέχουν το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και αι άλλαι ορθόδοξοι Εκκλησίαι, κατά τον Κ' αιώνα και τα προεισαγωγικά εις αυτήν κατά την ΙΘ' εκατονταετηρίδα σχετίζονται προς την ιεραποστολήν. Η ιεραποστολή συνδέεται προς την οικουμενικήν κίνησιν, διότι θεωρείται ένας από τους κυριωτέρους παράγοντας, οι οποίοι επέδρασαν εις την γένεσιν και την διαμόρφωσιν ταύτης. Ιδίως, λόγω της μεταξύ των υπο των προτεσταντικών ομολογιών ή ομάδων αποστελλομένων ιεραποστόλων ελλείψεως κοινού χριστιανικού μετώπου, της ως εκ τούτου εμφανίσεως εις την πράξιν ενός διηρημένου Χριστιανισμού και της αμέσου ανάγκης θεραπείας του κακοϋ τούτου.

Καρπός των εις τον ιεραποστολικήν τομέα τάσεων προς συνεργασίαν μεταξύ των Προτεσταντών υπήρξεν η κατά το 1921 ίδρυσις τοϋ Διεθνούς Ιεραποστολικου Συμβουλίου (ΔΙΣ), μέλη τοϋ οποίου ήσαν τοπικά συμβούλια Εκκλησιών, αποτελούμενα εξ ιεραποστολικών εταιρειών ή νέων τότε Εκκλησιών. Αι στεναί σχέσεις του συμβουλίου τούτου μετά της οικουμενικής κινήσεως κατ' αρχάς και του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (ΠΣΕ) αργότερον ήσαν εμφανείς και ολοέν καθίσταντο θερμότεραι, καταλήξασαι εις την εντός τοϋ ΠΣΕ ενσωμάτωσιν του ΔΙΣ, κατά το 1961.

Ο ιεραποστολικός ζήλος ήρχισε να ενισχύηται εις τας υπό το Οικουμενικόν Πατριαρχεΐον λειτουργούσας θεολογικάς σχολάς, της Χάλκης (1844), του αγίου Σέργιου των Παρισίων (1925) και του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης (1937) δια των μαθημάτων επί της ιεραποστολής και παρεμφερών θεμάτων.

Το ζητημα της ιεραποστολής, εσωτερικής και εξωτερικής, ήτο καταγεγραμμένον εις τον κατάλογον θεμάτων του Α' συνεδρίου της ορθοδόξου θεολογίας, Αθήναι, 1936, ως εξής: «Β' Θεολογικαί Προϋποθέσεις Εκκλησιαστικών ζητημάτων, γ' Θετική εξυπηρέτησις της Εκκλησίας προς το Παρόν υπό της Θεολογικής Επιστήμης. 3. Εσωτερική και Εξωτερική Ιεραποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κατά το Β' συνέδριον των ορθοδόξων Θεολογικών σχολών, Αθήναι, 1976, εις τα προς συζήτησιν θέματα συμπεριελήφθη το υπό τον τίτλον: «Ιεραποστολη και Ποιμαντική».

Σύγχρονον φαινόμενον εξωτερικής ιεραποστολής παρουσιάζει η εμφάνισις της Ορθοδοξίας εις την Ουγκάνταν και ευρύτερον την ανατολικήν 'Αφρικην, την Τανζανίαν, την Κένυαν και αλλαχού της Αφρικής, δια την οποίαν το Οικουμενικόν Πατριαρχεΐον επιδεικνύει ιδιαίτερον αδελφικόν ενδιαφέρον δια μέσου της οικείας Εκκλησίας της Αλεξανδρείας. Εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, εις την οποίαν συμπεριλαμβάνονται και αι υπό το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επαρχίαι των νέων χωρών, καταβάλλονται ωρισμέναι προσπάθειαι σχετιζόμεναι προς τον τομέα τούτον.

Από πλευράς του Οικουμενικού Πατριαρχείου άξιαι προσοχής είναι ενταΰθα αι ανάλογοι δραστηριότητες της ι. Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Το 1956 ιδρύθη ο ελληνικός ορθόδοξος ιεραποστολικός σύνδεσμος του Τιμίου Σταυροϋ της Θεολογικής σχολής του Τιμίου Σταυρού, του Ελληνικού Κολλεγίου, Βοστώνη, ΗΠΑ. Η ελληνική ορθόδοξος νεολαία της Αμερικής απεφάσισε κατ' Αύγουστον 1958 την ίδρυσιν υπό την μορφήν μονίμου σχεδίου επιτροπής μελέτης των ιεραποστολών, ήτις εξέδιδε και δελτίον πληροφοριακόν, υπό τον τίτλον The Goyan Missionary . Κατά την κληρικολαϊκήν συνέλευσιν της ι.Αρχιεπισκοπής Αμερικής το 1964 δια πρώτην φοράν ανεγνώσθη μία έκθεσις επί της ελληνικής ορθοδόξου ιεραποστολής. Κατά την επακολουθήσασαν συνέλευσιν παρομοίας φύσεως το 1966 ανεγνώσθη πάλιν ομοία έκθεσις. Το 1967 εφηρμόσθη το πρόγραμμα χρηματικής προσφοράς κατά την περίοδον της νηστείας δια το έργον των ιεραποστολών, το δε έτος 1968 ιδρύθη εις ι. Αρχιεπισκοπήν Αμερικής το γραφείον των εξωτερικών ιεραποστολών, με διευθυντήν τον τότε επίσκοπον Αμφιπόλεως (νυν μητροπολίτην Νέας Υ ερσέης) Σίλαν.

Άπασαι αι δραστηριότητες αύται της ι. Αρχιεπισκοπής Αμερικής αποβλέπουν εις την παροχήν πάσης φύσεως βοηθείας προς τας ιεραποστολικάς Εκκλησίας εις την Ουγκάνταν, την Κένυαν, την Γκάναν, την Τανζανίαν, την Αλάσκαν, την Κορέαν, το Μεξικόν και την λατινικήν Αμερικήν.

Ερχόμεθα τώρα εις τον «Σύνδεσμον», ο οποίος είναι το διεθνές όργανον συνεργασίας των ορθοδόξων κινήσεων νεολαίας, μεταξύ δε τουτων παρομοίων κινήσεων εκ των ανά τον κόσμον επαρχιών τοϋ Οικουμενικού Πατριαρχείου, και τελούντα υπό τας ευλογίας του Οικουμενικού Θρόνου. Η Δ' γενική συνέλευσις τούτου το 1958 έλαβε την απόφασιν της ιδρύσεως μιας διεθνούς ιεραποστολικής επιτροπής και του αμέσου διορισμού μιας εκτελεστικής επιτροπής, μετά προσωρινής έδρας εις τας Αθήνας. Η Ε' γενική συνέλευσις τούτου το 1961 απεφάσισεν όπως μετατρέψη ταύτην εις πανορθόδοξον ιεραποστολικόν κέντρον, με τον τίτλον «Πορευθέντες». Τούτο επέδειξεν αξιόλογον δράσιν, εξέδιδε δε κατά την δεκαετίαν 1959-1969 το περιοδικόν «Πορευθέντες», ελληνιστί και αγγλιστί. Σήμερον η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος εκδίδει με σύνταξιν: Το Διορθόδοξον Ιεραποστολικόν Κέντρον «Πορευθέντες» το περιοδικόν «Πάντα τα Έθνη», τεύχος 1ον Δεκέμβριος 1981, και εξής.

Εις τον κατάλογον θεμάτων της μελλούσης πανορθοδόξου προσυνόδου της Ροδου, της συγκληθείσης υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1961, το θέμα της εξωτερικής ιεραποστολής ήτο καταγεγραμμένον, ως ακολούθως: «I. Η Ορθοδοξία εν τω Κόσμω. ΙΙ. Διάδοσις της Διδασκαλίας του Ευαγγελίου ανά τον Κόσμον κατά την Ορθοδοξον Παράδοσιν».

Δεν είμεθα εις θέσιν να επιδείξωμεν πολλά ως προς την συνεργασίαν των ορθοδόξων μετ' άλλων χριστιανικών Εκκλησιών εις τον τομέα των ιεραποστολών. Η παρουσία των ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών ιεραποστόλων εντός των Ορθοδόξων Εκκλησιών και αι υπ' αυτών χρησιμοποιούμεναι μέθοδοι, αι οποίαι εις το τέλος επέφερον τον αποχωρισμόν ορθοδόξων εκ των Εκκλησιών αυτών και την διαμόρφωσιν ή εγκατάστασιν τοπικών ευαγγελικών κοινοτήτων απετέλει από πλευράς ψυχολογικής και εκκλησιολογικής εμπόδια εις τον τομέα των ιεραποστολών. Οι ορθόδοξοι, με επικεφαλής το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, αντέδρων δια λόγων και πράξεων κατά των ενεργειών τούτων.

Εις την επί Ιωακειμ Β' αλληλογραφίαν μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των αδελφών ορθοδόξων Εκκλησιών (1902-1904) εγένετο λόγος περί των προσηλυτιστικών των Ρωμαιοκαθολικών και των Διαμαρτυρομένων τάσεων και της ανάγκης επαγρυπνήσεως επί των πιστών. Το ίδιον επανελήφθη και εις την εγκύκλιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού, τυ 1920, περί της ανάγκης άρσεως και απομακρύνσεως πάσης αμοιβαίας δυσπιστίας και δυσφορίας μεταξύ των διαφόρων 'Εκκλησιων, ένεκα του προσηλυτισμού οπαδών άλλων ομολογιών.

Σχεδόν εις όλας τας συναντήσεις των Ορθοδοξων μετά των άλλων Χριστιανών και εντός της οικουμενικής κινήσεως και του ΠΣΕ οι Ορθόδοξοι προέβαινον εις παρατηρήσεις επί του τελουμένου προσηλυτισμού. Τελικώς το γεγονός τούτο εγένετο η αιτία δια τον καθορισμόν μιας ειδικής επί του προσηλυτισμού επιτροπής του ΠΣΕ. Η έκθεσις της επιτροπής ταύτης «Χριστιανική Μαρτυρία, Προσηλυτισμός και Θρησκευτική Ελευθερία εν τω πλαισίω του ΠΣΕ», έδιδεν απάντησιν εις τους επί του θέματος τούτου ενδοιασμούς των Ορθοδόξων και κατεδίκαζε τον προσηλυτισμόν ως «διαφθοράν της χριστιανικής μαρτυρίας». Εγένετο δεκτή υπό της Γ' εις το Νέον Δελχί γενικής συνελεύσεως του ΠΣΕ το 1961.

Μία νεωτέρα έκθεσις επί του αυτού θέματος, με τον τίτλον «Κοινή Μαρτυρία και Προσηλυτισμός», προητοιμάσθη ως καρπός ενεργείας υπό του μικτού ομίλου μεταξύ της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησιας και του ΠΣΕ, εις τον οποίον παρίστανται από πλευράς του ΠΣΕ και Ορθόδοξοι (1971), τυχούσα της ευρυτέρας δυνατής ανά τον κόσμον δημοσιότητος.

Ένεκα των προσηλυτιστικών κατά το παρελθόν ενεργειών των Προτεσταντών, οι Ορθόδοξοι δεν είχον αρκετήν γνώσιν ή πιθανώς δεν επεδείκνυον το ανάλογον ενδιαφέρον δια τας συγγραφάς και το, εις τον τομέα των ιεραποστολών, επιτελούμενον υπό του ΔΙΣ έργον. Αι καταβληθείσαι από μέρους των δύο οργανισμών, του ΠΣΕ και του ΔΙΣ, ενέργειαι αι οποίαι κατέληξαν εις την ενσωμάτωσιν του τελευταίου εις το Α' διήγειρεν έντονον ενδιαφέρον εις τους Ορθοδόξους. Κατά το προκαταρκτικόν στάδιον υφίστατο η μικτή (κοινή) επιτροπή του ΠΣΕ και ΔΙΣ. Αύτη το 1956 υπέβαλεν εις τα δύο σώματα την πρότασιν περί της συγχωνεύσεως.

Κατά την κεντρικήν έπιτροπήν του ΠΣΕ το 1957 ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Μιχαήλ εξέθεσε τας από μέρους των Ορθοδόξων αντιδράσεις. Το επόμενον έτος το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εξέδωκε και απέστειλε εις τας αδελφάς Ορθοδόξους Εκκλησίας ειδικόν υπόμνημα περί της ζητουμένης ενώσεως του ΔΙΣ προς το ΠΣΕ (1958). Κατά δε την συνέλευσιν του ΔΙΣ εις την Άκκραν, Ακιμότι, Γκάναν το 1957 /1958 ο Μελίτης (νυν Αμερικής) Ιάκωβος παρουσίασε τας επί του προκειμένου απόψεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Μετά την ε πελθοΰσαν τελικώς ενσωμάτωσιν, και ούτοι, δηλ. οι Ορθόδοξοι, α νήκοντες εις Εκκλησίας-μέλη του ΠΣΕ ευρέθησαν συνδεδεμένοι προς το υ πό του νέου τμήματος τούτου «της Παγκοσμίου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού» επιτελούμενον έργον. Ήδη υφίσταται και λειτουργεί εντός της υποενότητος σήμερον ταύτης ιδιαίτερον γραφείον «δια τας Ορθοδόξους Μελέτας και Σχέσεις», με ορθόδοξον γραμματέα τον καθηγητήν Ίωνα Μπρία, εκ Ρουμανίας. Το γραφείον τούτο προέβη μέχρι σήμερον εν συνεργασία μετά των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών εις την σύγκλησιν ιδιαιτέρων συνεδρίων επί της ορθοδόξου ιεραποστολής ή με παρεμφερή θέματα και εις την έκδοσιν αναλόγων έργων.

Με το συγγραφικόν έργον περί της ιεραποστολής ή των συγγενικών προς αυτήν θεμάτων, εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου ησχολήθησαν, μεταξύ άλλων, οι κάτωθι: Αιμιλιανός Σηλυβρίας, Βρυώνης Αλέξανδρος, Γεννάδιος Ηλιουπόλεως, Γερμανός Θυατείρων, Γεωργιάδης Βασίλειος (Γ' ΚΠολεως), Ιάκωβος Αμερικής, Καλλίνικος Κωνσταντίνος (Μ. Οικονόμος), Μάξιμος Σάρδεων, Νεκτάριος Λέρου και Καλύμνου, Παρανίκας Μ., Παύλος Σουηδίας, Σταυρίδης Βασίλειος Θ., Στεφανίδης Βασίλειος, Στεφανόπουλος P ., Τσέτσης Γεώργιος, Φιλάρετος Ηρακλείας (Βαφείδης), Χαμουδόπουλος Μηνάς Δ., Χρήστου Παναγιώτης, Χρυσόστομος Μύρων (Κωνσταντινίδης).

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.