Ιεραποστολή της καρδιάς...
Αφιερώνεται στον μακαριστό π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο
Πηγή: Πάντα τα Έθνη. Τριμηνιαίο ιεραποστολικό περιοδικό της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 8 Μαρτίου 2009, σε μια έκτακτη δίωρη εκπομπή, ο ραδιοφωνικός Σταθμός τους Εκκλησίας της Ελλάδος, με τη φροντίδα του Διευθυντή κ. Αλέξανδρου Κατσιάρα, μετέδωσε μία συζήτηση σχετικά με την εξωτερική Ιεραποστολή. Τη συζήτηση συντόνισε ο πατέρας Αλέξανδρος Καρυώτογλου, Θεολόγος, και έλαβαν μέρος ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Νιγηρίας κ. Αλέξανδρος, ο μακαριστός πατέρας Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος και ο κ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Θεολόγος.
Α. Κ.: -Φίλες και φίλοι, καλημέρα σας. Σήμερα είναι Κυριακή της Ορθοδοξίας και ξεκινάμε στην Εκκλησία την Εβδομάδα Εξωτερικής Ιεραποστολής. Με μεγάλη χαρά συγκεντρωθήκαμε σήμερα, τέσσερεις άνθρωποι και θα θέλαμε να κουβεντιάσουμε αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της Εκκλησίας μας, που είναι η Ιεραποστολή. Και έχω την αίσθηση ότι οι συνδαιτυμόνες εδώ είναι σχετικοί με την Ιεραποστολή και θα συμβάλουν πάρα πολύ σ’ ένα διάλογο ουσίας και με εντιμότητα και με το χέρι στην καρδιά θα μπορούσαμε να πούμε ορισμένα πράγματα. Τους καλωσορίζω, καλωσοριζόμαστε όλοι στην εκπομπή, κι εγώ θα ήθελα να τους βάλω στα βαθιά νερά κατ’ ευθείαν. Ξέρετε, πριν από 5 χρόνια, ήμουν στο Σίδνεϋ και δίδασκα στη Θεολογική Σχολή εκεί. Και την τελευταία ημέρα που θα έφευγα, την τελευταία Κυριακή, στην ενορία που κήρυττα, τόλμησα αποχαιρετώντας το εκκλησίασμα, να εκφράσω και ένα παράπονο, ότι στα 3 χρόνια που ήμουν εκεί δεν είδα ούτε έναν ιθαγενή, αμπορίτζιναλ τους τους λένε, σε ορθόδοξο ναό. Και έκανα την ευχή, μελλοντικά, να υπάρξει μια τέτοια περίπτωση. Όταν τελείωσε η λειτουργία, ήρθε ο ιερέας, ο οποίος ήταν αυστραλογεννημένος εξ Ελλήνων καταγόμενος, για να μου πει ότι δεν έπρεπε να το πείτε αυτό, κ. Καρυώτογλου, διότι δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με ξένους ανθρώπους, αλλά υπη-ρετούμε το ελληνικό στοιχείο εδώ. Κι έπεσα από τα σύννεφα! Και αναρωτήθηκα για μια ακόμη φορά· «Τι είναι, τελικά, η ιεραποστολή;». Ακούω.
Θ. Π.: -Είναι τόσο βάναυσο ερώτημα. . .
Α. Κ.: -Μα γι’ αυτό είπα ότι θα σάς βάλω στα βαθιά νερά. Αλλά είπα από την αρχή ότι πρέπει να μιλήσουμε με το χέρι στην καρδιά, ανοιχτά, χωρίς φόβο.
Θ. Π.: -Το ζήτημα ότι χρειάζεται αδιάκοπα να επαναπροσδιορίζουμε τι είναι η ιεραποστολή, δηλαδή ότι χρειάζεται αδιάκοπα να μιλάμε για τα αυτονόητα, νομίζω δείχνει και το μέγεθος μιας κρίσης, στην οποία βρισκόμαστε. Μιας κρίσης εκκλησιαστικής συ-νείδησης και ταυτότητας.
Α. Κ.: -Κι εδώ κρίση;
Θ. Π.: -Κι εδώ κρίση. Κατ’ εξοχήν εδώ κρίση. Εγώ θα έλεγα πάρα πολύ σχηματικά, με τον κίνδυνο όλα αυτά να ακουστούν βέβαια θεωρητικά, ότι ιεραποστολή είναι η ίδια η ύπαρξη της Εκκλησίας. Το να είναι κάτι Εκκλησία σημαίνει ότι είναι αποστολή. Έχει, δηλαδή, να προσκαλέσει. Το γεγονός, δηλαδή, το να υπάρχει Εκ-κλησία σημαίνει πρόσκληση, σημαίνει αντάμωμα δύο πραγματικοτήτων, του Θεού και του κόσμου, σημαίνει διακονία αυτού του κόσμου, ώστε να μεταμορφωθεί, κάποια στιγμή, σε Βασιλεία του Θεού. Αυτό χονδρικά θα το όριζα ως ιεραποστολή, επιδιώκοντας να υπονοήσω το εξής· δεν μπορούμε, νομίζω, να πούμε ότι η Εκκλησία υπάρχει ως μία οντότητα αυτάρκης και κατόπιν, αν είναι δραστήρια, κάνει ιεραποστολή, αν δεν είναι δεν κάνει, αλλά και πάλι συνεχίζει και υπάρχει -έτσι; Αν δηλαδή η ίδια η ύπαρξη της Εκκλησίας είναι κάτι σαν τη μαγιά, που ζυμώνει τον κόσμο, αν η ίδια η ύπαρξη της Εκκλησίας είναι πρόσκληση, τότε σημαίνει ότι δεν είναι κάτι παρεπόμενο από τον εαυτό της, αλλά είναι κατ’ εξοχήν ο εαυτός της. Αν δηλαδή η Εκκλησία δεν λειτουργεί ως αυτό το άνοιγμα κι ως αυτή η πρόσκληση, τότε δεν είναι μία κλειστή ή μία αδρανής Εκκλησία, κινδυνεύει να πάψει να είναι Εκκλησία, ολότελα.
Α. Κ.: -Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκεί είναι και το πρόβλημα της σημερινής κρίσης στην Εκκλησία; Η Εκκλησία έχει κρίση εξ αιτίας αυτού, ότι δεν κατανοείται;
π. Κ. Σ.: -Αλέξανδρε, δέχομαι τον όρο «κρίση», είναι πάρα πολύ ουσιαστικός, αλλά να τονίσω θεολογικά, τουλάχιστον, και βιβλικά, πως αυτή η κρίση υπάρχει από τις πρώτες μέρες της Εκκλησίας μας, η σύγκρουση –ας το πω έτσι– σύγκρουση του Πέτρου και του Παύλου, ακριβώς δηλώνει πως ξεκινάνε. Ξεκινάνε από τους Ιουδαίους ή ξεκινάνε από τα έθνη; Άρα, είναι ένα κρίσιμο γεγονός, πραγματικά προσδιορίζει την Εκκλησία μας, αλλά μη φοβηθούμε τη λέξη κρίση, πάντα αυτό υπάρχει και πάντα υπάρχουν αντιλήψεις σαν αυτές που μας είπατε στο Σίδνεϋ, είναι ανθρώπινες μεν αλλά είναι ακατανόητες για τα μέτρα της θεολογίας μας, όπου εμείς διακονούμε τις εικόνες του Θεού, όπου και να βρεθούμε, σεβόμενοι τους τόπους μας, τις παραδόσεις μας, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να υποτάξουμε οποιεσδήποτε φυλές, οποιαδήποτε γένη των ανθρώπων στις δικές μας παραδόσεις, όσο κι αν αγαπούμε την Ελλάδα -αν την αγαπούμε, είναι ερώτημα, δεν το ανοίγω τώρα.
Α. Κ.: - Σεβασμιώτατε Επίσκοπε, επ’ αυτού εσείς πώς νιώθετε εκεί κάτω στη Νιγηρία;
Σεβ . Ν.: -Δεν έχω περιθώρια παρά να συμφωνήσω απόλυτα με τον κ. Παπαθανασίου και με την παρατήρηση του π. Κωνσταντίνου. Είναι πάρα πολύ ουσιαστικό να γίνουν αυτοί οι επαναπροσδιορισμοί. Ίσως οι περισσότεροι από εμάς είναι ανάγκη να ξανακαθίσουμε στα θρανία, για μια καινούργια ανάγνωση της Βίβλου που ίσως, με τη χάρη του Θεού, να μπορέσουμε αυτή τη δεύτερη ή την τρίτη φορά να κατανοήσουμε κάποια πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, και τι ακριβώς σημαίνει και τι θέλει να πει. Και, δεύτερον, να ασχοληθούμε λίγο με την ορθόδοξη εκκλησιολογία και την παράδοση. Κι αν αυτά τα πράγματα τα είχαμε κάνει σωστά, η μπορούμε τώρα να κάνουμε αυτή την ανάγνωση, νομίζω ότι πολλά από τα θέματα και τους προβληματισμούς που σήμερα έχουμε, νομίζω ότι αυτόματα θα είχαν λυθεί τα θέματα αυτά και οι προβληματισμοί αυτοί θα είχαν μπει στο περιθώριο, θα είχαν αρθεί. Όπως είπε κι ο Θανάσης, δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για Ιεραποστολή, εξαιρώντας ανθρώπους, όταν το ίδιο το νόημα της Εκκλησίας είναι η παρουσίαση, η εμφάνιση, η σάρκωση της μιας πραγματικής Αλήθειας, όπως μας αποκαλύφθηκε στο εδώ και τώρα, σε διάφορους χρόνους και σε διάφορους τόπους.
Διαβάστε τη συνέχεια
|
