ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

πίσω


ΟΜΙΛΙΑ Α'

ΟΜΙΛΙΑ B'

ΟΜΙΛΙΑ Γ'

ΟΜΙΛΙΑ Δ'

ΟΜΙΛΙΑ Ε'

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ Ζ'

ΟΜΙΛΙΑ Η'

ΟΜΙΛΙΑ Θ'

ΟΜΙΛΙΑ Ι'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΑ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΒ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΓ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΔ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΕ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΖ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΗ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΘ'

ΟΜΙΛΙΑ Κ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΗ'

Τῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Ἐν ᾗ καί ὅτι, πρώτη τόν Κύριον ἡ Θεοτόκος εἶδεν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα

Ἡ τοῦ Κυρίου ἀνάστασις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς ἐστιν ἀνανέωσις καί τοῦ πρώτου διά τήν ἁμαρτίαν θανάτῳ καταποθέντος Ἀδάμ καί διά θανάτου πρός γῆν ὅθεν ἐπλάσθη παλινδρομήσαντος ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί πρός ζωήν ἀθάνατον ἐπανέλευσις. Ὥσπερ οὖν ἐκεῖνον τήν ἀρχήν πλαττόμενον καί ζωούμενον εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων, οὕπω γάρ ἐν ἐκείνῃ τῷ ὥρᾳ τῶν ἀνθρώπων τις ἦν, μετά δέ τό λαβεῖν πνοήν ζωῆς δι᾿ ἐμφυσήματος θείου πρώτη τῶν ἄλλων εἶδε γυνή, πρώτη γάρ Εὔα μετ᾿ ἐκεῖνον ἦν ἐν ἀνθρώποις, οὕτω καί τόν δεύτερον Ἀδάμ, ὅς ἐστιν ὁ (σελ. 520) Κύριος, ἀνιστάμενος ἐκ νεκρῶν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων, παρῆν γάρ οὐδείς τῶν οἰκείων, οἵ τε τό μνῆμα φυλάσσοντες στρατιῶται τῷ φόβῳ σεισθέντες ὡσεί νεκροί γεγόνασι, μετά δέ τό ἀναστῆναι πρώτη τῶν ἄλλων εἶδε γυνή, καθάπερ ἠκούσαμεν εὐαγγελιζομένου τοῦ Μάρκου σήμερον˙ «ἀναστάς», γάρ, φησίν, «ὁ Ἰησοῦς πρωί πρώτη σαββάτου, ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ».

Δοκεῖ μέν οὖν σαφῶς εἰπεῖν ὁ εὐαγγελιστής καί τήν ὥραν καθ᾿ ἥν ἀνέστη ὁ Κύριος, ὅτι πρωί, καί ὅτι πρῶτον ὤφθη Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ καί ὅτι κατ᾿ αὐτήν τήν ὥραν ὤφθη τῆς ἀναστάσεως. Οὐχ οὕτω δέ φησιν, ὡς δῆλον ἔσται μικρόν ἐπιστήσασι˙ μικρόν γάρ ἀνωτέρω καί οὗτος τοῖς ἄλλοις εὐαγγελισταῖς ὁμολόγως ἐλθεῖν φησι τήν Μαρίαν ταύτην μετά καί τῶν ἄλλων Μυροφόρων ἐπί τόν τάφον καί πρότερον, καί καινόν αὐτόν ἰδεῖν καί ἀπελθεῖν˙ ὥστε πολλῷ πρότερον τῆς πρωΐας, καθ᾿ ἥν αὐτόν εἶδεν, ἀνέστη ὁ Κύριος. Ἐπισημαινόμενος δέ καί τόν καιρόν ἐκεῖνον, οὐχ ἁπλῶς εἶπε πρωί, καθάπερ ἐνταῦτα, ἀλλά λίαν πρωί˙ οὐκοῦν καί ἀνατολήν ἡλίου ἐκεῖ τήν ἐπί τού ὁρίζοντός φησι προτρέχουσαν ἀμυδράν φαῦσιν, ἥν καί ὁ Ἰωάννης δηλῶς, ἐλθεῖν, φησί, τήν Μαγδαληνήν Μαρίαν πρωί, σκοτίας ἔτρι οὔσης, εἰς τό μνημεῖν καί ἰδεῖν τόν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου.

Οὐκ ἦλθε δέ τότε πρός τό μνῆμα αὕτη, κατά τόν Ἰωάννην, ἀλλά καί ἀπῆλθε τοῦ μνήματος, μήπω τόν Κύριον ἰδοῦσα˙ τρέχει γάρ καί ἔρχεται πρός τόν Πέτρον καί Ἰωάννην, καί ἀπαγγέλλει οὐχ ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος, ἀλλ᾿ ὅτι ἤρθη ἀπό τοῦ τάφου, ὥστε τήν ἀνάστασιν (σελ. 522) οὔπω ᾔδει˙λείπεται δή τῇ Μαρίᾳ οὐχ ἁπλῶς πρώτῃ τόν Κύριον ἐπιφανῆναι, ἀλλά μετά τήν ἀκραιφνῆ τῆς ἡμέρας ὥραν. Ἔστι δή τε συνεσκιασμένως παρά τῶν εὐαγγελιστῶν ἀπαγγελλόμενον, ὅπερ ἀνακαλύψω πρός τήν ὑμετέραν ἀγάπην. Τό γάρ τῆς τοῦ Κυρίου ἀναστάσεως εὐαγγέλιον πρώτην πάντων ανθρώπων, καθάπερ καί προσῆκον ὑπῆρχε καί δίκαιον, ἡ Θεοτόκος παρά τοῦ Κυρίου ἐδέξατο καί αὕτη τοῦτον ἀναστάντα πρό πάντων εἶδε καί τῆς αὐτοῦ ὁμιλίας ἀπήλαυσε, καί οὐκ εἶδεν ὀφθαλμοῖς μόνον αὐτόν καί αὐτήκοος αὐτοῦ γέγονεν, ἀλλά καί χερσίν ἥψατο πρώτη καί μόνη τῶν ἀχράντων ἐκείνου ποδῶν, κἄν οἱ εὐαγγελισταί ταῦτα πάντα φενερῶς οὐ λέγουσι, μή θέλοντες τήν Μητέραν προφέρειν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μή τοῖς ἀπίστοις ὑποψίας ἀφορμήν δῶσιν. Ἐπεί δέ νῦν ἡμῖν χάριτι τοῦ ἀναστάντος πρός πιστούς ὁ λόγος καί ἡ τῆς ἑορτῆς ὑπόθεσις τά τῶν Μυροφόρων ἐπείγει διευκρινεῖν, λόγον διδόντος τοῦ εἰπόντος «οὐδέν κρυπτόν ὅ οὐ φανερόν γενήσεται», καί τοῦτο φανερωθήσεται.

Μυροφόροι τοίνυν εἰσίν αἱ συνακολουθοῦσαι μετά τῆς τοῦ Κυρίου Μητρός καί τῷ καιρῷ τοῦ σωτηρίου πάθους συμπαραμείνασαι καί τό τοῦ Κυρίου σῶμα μυρίσαι σπουδάσασαι. Τοῦ γάρ Ἰωσήφ καί τοῦ Νικοδήμου αἰτησάντων καί λαβόντων παρά τοῦ Πιλάτου τό δεσποτικόν σῶμα καί καθελόντων ἀπό τοῦ σταυροῦ καί περισχόντων σινδόσι σύν ἀρώμασι κολλωδεστάτοις καί λαξευτῷ μνημείῳ ἐνθέντων καί λίθον ἐπιθέντων μέγαν ἐπί τῇ θύρᾳ τοῦ μνημείου, θεωροῦσαι κατά τόν εὐαγγελιστήν Μάρκον παρῆσαν Μαρία ἡ Μαγδαληνή (σελ. 524) καί ἡ ἄλλη Μαρία, καθήμεναι ἀπέναντι τοῦ τάφου, διά τοῦ εἰπεῖν, καί ἡ ἄλλη Μαρία, τήν Θεομήτορα πάντως ὑποφαίνων˙ καί Ἰακώβου γάρ καί Ἰωσῆ αὕτη ἐκελεῖτο μήτηρ, ὡς ἐξ Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος ἐκείνων ὄντων. Οὐ μόναι δέ αὗται θεωροῦσαι παρῆσα, ἐνταφιαζομένου τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί ἕτεραι γυναῖκες, ὡς ὁ Λουκᾶς ἱστόρησε γράφων˙ «κατακολουθήσασαι δέ γυναῖκες, αἵτινες ἦσαν συνεληλυθυῖαι αὐτῷ ἐκ τῆς Γαλιλαίας, ἐθεάσαντο τό μνημεῖον καί ὡς ἐτέθη τό σῶμα αὐτοῦ˙ ἦσαν δέ ἡ Μαγδαληνή Μαρία καί Ἰωάννα καί Μαρία Ἰακώβου καί αἱ λοιπαί σύν αὐταῖς».

Ὑποστρέψασαι δέ, φησίν, ἠγόρασαν ἀρώματα καί μῦρα˙ οὔπω γάρ ἔγνωσαν ἀκριβῶς, ὅτι αὐτός ἐστιν ἀληθῶς ἡ ὀσμή τῆς ζωῆς, τοῖς αὐτῷ προσιοῦσι πιστῶς, ὥσπερ ὀσμή θανάτου τοῖς ἀπειθοῦσιν εἰς τέλος καί ὀσμή ἰματίων αὐτοῦ, τουτέστιν αὐτοῦ τοῦ σώματος, ὑπέρ πάντα τά ἀρώματα καί μῦρον ἐκκενωθέν ὄνομα αὐτῷ, δι᾿ οὗ καί τήν οἰκουμένην θείας εὐωδίας ἐνέπλησεν, ἀλλ᾿ ἑτοιμάζουσι μῦρα τε καί ἀρώματα, τοῦτο μέν εἰς τιμήν τοῦ κειμένου, τοῦτο δέ καί παραμυθίαν πρός δυσωδίαν μυδῶντος τοῦ σώματος διά τῆς ἀλοιφῆς τούτων τοῖς βουλομένοις προσεδρεύειν ἐπινοοῦσαι.

Ἑτοιμάσασαι τοίνυν τά μύρα καί τά ἀρώματα, τό μέν Σάββατον ἡσύχασαν κατά τήν ἐντολήν˙ οὔπω γάρ τά ἀληθινά σάββατα συνῆκαν, οὐδ᾿ ἐκεῖνο τό ὑπερευλογημένον σάββατον ἐπέγνωσαν, τό μετάγον ἡμῶν τήν φύσιν ἀπό τῶν τοῦ ᾅδου κευθμώνων ἐπί τό παμφαές καί θεῖον καί οὐράνιον ὕψος˙ «τῇ δέ μιᾷ τῶν σαββάτων, ὄρθρου βαθέος», ὡς ὁ Λουκᾶς φησιν, «ἦλθον ἐπί τό μνῆμα φέρουσαι (σελ. 526) ἅ ἡτοίμασαν ἀρώματα», ὁ δἐ Ματθαῖος «ὀψέ σαββάτων», φησί, «τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων» καί δύο εἶναι τάς προσελθούσας, ὁ δέ Ἰωάννης «πρωί σκοτίας ἔτι οὔσης» καί μίαν εἶναι τήν Μαγδαληνήν Μαρίαν τήν προσελθοῦσαν, ὁ δέ Μάρκος «λίαν πρωί τῆς μιᾶς σαββάτων» καί τρεῖς εἶναι τάς προσελθούσας. Μίαν μέν οὖν σαββάτων οἱ εὐαγγελισταί πάντες τήν Κυριακήν φασιν˙ ὀψέ δέ σαββάτων καί ὄρθρουν βαθύν καί πρωί λίαν καί πρωί σκοτίας ἔτι οὔσης, τόν περί τόν ὄρθρον σύμμικτον φωτός τε καί σκότους χρόνον˙ οὗτος δέ ἐστιν ἀφοῦ τό τοῦ ὁρίζοντος ἑῶον αὐγάζεσθαι ἄρξεται, τήν ἡμέραν προκαταγγέλλων. Ἴδοι δ᾿ ἄν τις ἐξ ἀπόπτου πρός τοῦτο βλέπων ἀρχόμενον μεταχρώννυσθαι φωτί περίπου τήν ἐνάτην τῆς νυκτός ὥραν, ὡς εἶναι τάς ὑπολοίπους μέχρις ἡμέρας ἀκραιφνοῦς ὥρας τρεῖς.

Δοκοῦσι δέ πως οἱ εὐαγγελισταί διαφωνεῖν ἐπί τε τοῦ καιροῦ τούτου καί τοῦ τῶν γυναικῶν ἀριθμοῦ, ἐπειδή περ, ὡς ἔφην, αἱ μυροφόροι πολλαί τε ἦσαν καί οὐχ ἅπαξ, ἀλλά καί δίς καί τρίς, ἦλθον ἐπί τόν τάφον, συναλλήλαις μέν, οὐχ ταῖς αὐταῖς δέ, καί κατά τόν ὄρθρον μέν πᾶσαι, οὐ τόν αὐτόν δέ χρόνον ἐπ᾿ ἀκριβείας, ἡ δέ Μαγδαληνή καί μονωθεῖσα τῶν ἄλλων πάλιν ἦλθε καί παρέμεινεν ἐπί πλέον. Ἕκαστος οὖν τῶν εὐαγγελιστῶν, μίαν ἔστιν ὧν προσέλευσιν εἰπών, τάς ἄλλας παρῆκεν. Ὡς δέ ἐγώ συμβάλλω τε καί συνάγω παρά τῶν εὐαγγελιστῶν ἁπάντων, καθά καί τοῦτο προεῖπον, πρώτη πάντων ἡ Θεοτόκος ἦλθεν ἐπί τόν τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ τάφον, τήν Μαγδαληνήν Μαρίαν ἐπαγομένη. Καί τοῦτο μάλιστα διδάσκομαι παρά τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου. «Ἦλθεν» γάρ, φησίν, (σελ. 528) «ἡ Μαγδαληνή Μαρία καί ἡ ἄλλη Μαρία, ἥτις ἦν πάντως ἡ Θεομήτωρ, θεωρῆσαι τόν τάφον. Καί ἰδοῦ σεισμός ἐγένετο μέγας˙ ἄγγελος γάρ Κυρίου καταβάς ἐξ οὐρανοῦ, προσελθών ἀπεκύλισε τόν λίθον ἀπό τῆς θύρας τοῦ μνημείου καί ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ˙ ἦν δέ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀτραπή καί τό ἔνδυμα αὐτοῦ λευκόν ὡσεί χιών, ἀπό δέ τοῦ φόβυ αὐτοῦ ἐσείσθησαν οἱ τηροῦντες καί ἐγένοντο ὡσεί νεκροί».

Πᾶσαι οὖν αἱ ἄλλαι γυναῖκες μετά τό σεισμόν ἦλθον καί τῶν φυλάκων τήν φυγήν, καί τόν τάφον ἀνεῳγμένον εὗρον καί τόν λίθον ἀποκεκυλισμένον˙ ἡ δέ Παρθενομήτωρ παρῆν τοῦ σεισμοῦ γινομένου, καί ἀποκεκυλισμένου τοῦ λίθου καί τοῦ τάφου ἀνοιγομένου καί τῶν τηρούντων παρόντων, εἰ καί κατασεσεισμένων τῷ φόβῳ˙ διό καί μετά τόν σεισμόν ἀνασφήλαντες πρός φυγήν εὐθύς ἔβλεψαν, ἡ δέ Θεομήτωρ ἀδεέστερον ἐνετρύφα τῇ θέᾳ. Ἐμοί δέ δοκεῖ καί δι᾿ αὐτήν πρώτην τόν ζωηφόρον ἐκεῖνον ἀνοιγῆναι τάφον (δι᾿ αὐτήν γάρ πρώτην καί δι᾿ αὐτῆς πάντα ἡμῖν ἀνέωκται, ὅσα ἐπί τοῦ οὐρανοῦ ἄνω καί ὅσα ἐπί τῆς γῆς κάτω) καί δι᾿ αὐτήν τόν ἄγγελον οὕτως ἀστράπτειν, ὡς καί τῆς ὥρας ἔτι σκότῳ κατεχομένης ὑπό δαψιλεῖ ταύτην τῷ τοῦ ἀγγέλου φωτί μή τόν τάφον ἰδεῖν κενόν μόνον, ἀλλά καί τά ἐντάφια κατά κόσμον τε κείμενα καί πολυειδῶς μαρτυροῦντα τῷ ἐνταφιασθέντι τήν ἔγερσιν.

Ἦν δέ ἄρα καί ὁ εὐαγγελιστής ἄγγελος αὐτός ἐκεῖνος ὁ Γαβριήλ. Ὡς γάρ εἶδε ταύτην οὗτος ἐπειγομένην ἐπί τόν τάφον, ὁ τήν ἀρχήν πρός αὐτήν εἰπών, «μή φοβοῦ Μαριάμ, εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ», σπεύδει καί νῦν καί καταβαίνει τό αὐτό πάλιν τῇ ἀειπαρθένῳ προσφέγξασθαι καί τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν τοῦ ἐξ αὐτῆς γεννηθέντος ἀσπόρως εὐαγγελίσασθαι καί τόν λίθον ἆραι καί ὑποδεῖξαι (σελ. 530) κενό τόν τε τάφον καί τά ἐντάφια καί οὕτω πιστώσασθαι ταύτῃ τό εὐαγγέλιον. «Ἀποκριθείς» γάρ, φησίν, «ὁ ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί˙ μή φοβεῖσθαι ὑμεῖς, Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν ἐσταυρωμένον; ἠγέρθη˙ ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος»˙ εἰ γάρ καί τούς φύλακας, φησίν, ὁρᾶτε κατασεισθέντας τῷ φόβῳ, ἀλλ᾿ ὑμεῖς μή φοβεῖσθε˙ οἶδα γάρ ὅτι Ἰησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε˙ ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε. Οὖτος γάρ οὐ μόνον ᾅδου καί θανάτου καί τάφου κλείθροις καί μοχλοῖς καί σφραγίσιν ἐστίν ἀκάθεκτος, ἀλλά καί τῶν ἀθανάτων ἡμῶν καί οὐρανίων ἀγγέλων ὑπάρχει Κύριος, καί μόνος οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ παντός Κύριος˙ «ἴδετε» γάρ, φησί, «τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος˙ καί ταχύ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν».

«Ἐξελθοῦσαι δέ», φησί, «μετά φόβου καί χαρᾶς μεγάλης». Ἐμοί δοκεῖ πάλιν, τόν μέν φόβον ἔτι τήν Μαγδαληνήν Μαρίαν ἔχειν καί τάς μέχρι τότε συνελθούσας τῶν ἄλλων γυναικῶν˙ οὐ γάρ συνῆκαν τῶν εἰρημένων παρά τοῦ ἀγγέλου τήν δύναμιν, οὐδέ τοῦ φωτός ἀντιλαβέσθαι τελέως ἴσχυσαν, ὡς ἰδεῖν καί καταμαθεῖν ἀκριβῶς˙ τήν δέ Θεομήτορα τήν μεγάλην κτήσασθαι χαράν, τά παρά τοῦ ἀγγέλου συνεῖσαν καί τοῦ φωτός γενομένην ὅλην, ὡς κεκαθαρμένην ἄκρως καί κεχαριτωμένην θείως, καί διά πάντων βεβαίως τό ἀληθές καί γνωρίσασαν καί τῷ ἀρχαγγέλῳ πιστεύσασαν, ἐπεί καί πιστός οὗτος ἐκ πολλοῦ ταύτῃ διά τῶν ἔργων ἐφάνη. Πῶς δέ καί παρά τῶν γενομένων αὐτῆς παρούσης, οὐκ ἄν συνῆκεν ἡ θεόσοφος Παρθένος τό τελεσθέν σεισμόν ἰδοῦσα, καί τοῦτον μέγαν, ἄγγελον κατερχόμενον οὐρανόθεν, καί τοῦτον ἀστραπηφόρον, τήν τε τῶν τηρούντων νέκρωσιν καί τοῦ λίθου τήν μετάθεσιν κάι τοῦ τάφου τήν (σελ. 532) κένωσιν καί τῶν ἐνταφίων τό μέγα θαῦμα, ἀδιαλύτων ἅμα καί σμύρνῃ καί ἀλόῃ συνεχομένων καί κενῶν ὁρωμένων τοῦ σώματος, καί πρός τούτοις τήν πρός αὐτήν παρά τοῦ ἀγγέλου χαρμόσυνον θεάν καί ἀγγελίαν; Ἀλλ᾿ ἐξελθοῦσαι μετά τόν εὐαγγελισμόν τοῦτον, ἡ μέν Μαγδαληνή Μαρία, ὡς ἄν εἰ μηδέ ἤκουσε τοῦ ἀγγέλου, μηδ᾿ ἐκείνου δήπου δι᾿ αὐτήν φθεγξαμένου, τήν τοῦ τάφου κένωσιν ἐξακριβοῦται μόνην, τῶν ἐνταφίων μηδένα λόγον ποιησαμένη˙ καί τρέχει πρός Σίμωνα Πέτρον καί τόν ἄλλον μαθητήν, ὡς ὁ Ἰωάννης φησίν.

Ἡ δέ θεομήτωρ Παρθένος ἑτέραις γυναιξί συναφθεῖσα, ὅθεν ἦλθεν ἐπανήρχετο πάλιν˙ καί ἰδού, καθάπερ ὁ Ματθαῖος φησίν, «ὁ Ἰησοῦς ὑπήντησεν αὐταῖς λέγων, χαίρετε». Ὁρᾶτε ὅτι καί πρό τῆς Μαγδαληνῆς Μαρίας ἡ Θεομήτωρ εἶδε τόν διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκί καί παθόντα καί ταφέντα καί ἀναστάντα; «Αἱ δέ προσελθοῦσαι», φησίν, «ἐκράτησαν αὐτοῦ τούς πόδας καί προσεκύνησαν αὐτῷ». Καθάπερ δέ τό εὐαγγέλιον τῆς ἀναστάσεως μετά τῆς Μαγδαληνῆς Μαρίας ἡ Θεοτόκος παρά τοῦ ἀγγέλου ἀκούσασα μόνη συνῆκε τῶν εἰρημένων τήν δύναμιν, οὕτω καί μετά τῶν ἄλλων γυναικῶν, ὑπαντήσασα τῷ Υἱῷ καί Θεῷ, πρώτη τῶν ἄλλων ἁπασῶν καί εἶδε καί ἐπέγνω τόν ἀναστάντα καί προσπεσοῦσα τῶν αὐτοῦ ἥψατο ποδῶν καί ἀπόστολος αὐτοῦ πρός τούς Ἀποστόλους ἐγένετο. Ὅτι δέ ἡ Μαγδαληνή Μαρία συνῆν τῇ τοῦ Θεοῦ Μητρί, ἡνίκα παρά τοῦ τάφου ἐπανιούσῃ ὑπήντησε καί ἐπεφάνη καί προσελάλησεν αὐτῇ ὁ Κύριος, διδασκόμεθα παρά τοῦ Ἰωάννου˙ «τρέχει γάρ», φησίν, «αὕτη πρός Σίμωνα Πέτρον καί πρός τόν ἄλλον μαθητήν, ὅν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καί λέγει αὐτοῖς, ἦραν τόν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου καί οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν». Πῶς γάρ ἄν εἴπερ εἶδε καί χερσίν ἥψατο καί συντυγχάνοντος ἤκουσε, τοιαῦτα ἔλεγεν, ὅτι ἦραν καί μετέθηκαν, ὅπου δέ, οὐκ οἴδαμεν; Ἀλλά μετά τόν Πέτρου καί Ἰωάννου (σελ. 534) δρόμον ἐπί τόν τάφον καί τήν ἐκεῖ θέαν τῶν ὀθονίων καί τήν ἐπάνοδον, «Μαρία δέ εἰστήκει», φησί, «πρός τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω».

Ὁρᾶτε˙ ὡς μή μόνον οὔπω εἶδεν, ἀλλ᾿ οὐδέ δι᾿ ἀκοῆς ἐπληροφορήθη; Καί τῶν ἐπιφαινομένων δέ ταύτην ἐρωτησάντων ἀγγέλων, «γύναι τί κλαίεις;», ἐκείνη πάλιν ὡς περί νεκροῦ ἀποκρίνεται˙ ὡς δέ στραφεῖσα τόν Ἰησοῦν εἶδεν, οὐδέ πάλιν συνῆκεν, ἀλλ᾿ ἐρωτωμένη καί παρ᾿ αὐτοῦ, τί κλαίει, τά παραπλήσια φθέγγεται, ἕως οὗ ἐξ ὀνόματος ἐκεῖνος αὐτήν καλέσας, ἑαυτόν παρέστησεν ὄντα. Τότε δή προσπεσοῦσα καί αὐτή καί ζητοῦσα τόν ἀσπασμόν τοῖς ἐκείνου ποσί προσενεγκεῖν, ἤκουσε παρ᾿ αὐτοῦ, μή μοῦ ἅπτου˙ παρ᾿ οὗ μανθάνομεν, ὡς ἡνίκα πρότερον ὤφθη τῇ τε Μητρί καί ταῖς συνούσαις αὐτῇ γυναιξίν, αὐτῇ μόνῃ καί τῶν ποδῶν ἅψασθαι παρέσχεν, εἰ καί ὁ Ματθαῖος κοινοποιεῖται καί ταῖς ἄλλαις γυναιξί τοῦτο, μή θέλων δι᾿ ἥν τήν ἀρχήν ἔφημεν αἰτίαν, φανερῶς τήν Μητέρα προάγειν ἐπί τῶν τοιούτων.

Ἐπεί δέ μετά τό πρώτην ἐλθεῖν ἐπί τόν τάφον τήν ἀειπάρθενον Μαρίαν καί πρώτην τό εὐαγγέλιον τῆς ἀναστάσεως δέξασθαι πολλαί συνῆλθον καί τόν λίθον ἀποκεκυλισμένον κἀκεῖναι καί τῶν ἀγγέλων ἤκουσαν, ἐπανιοῦσαι μετά τήν τοιαύτην ἀκοήν καί θεάν ἐμερίσθησαν. Καί αἱ μέν, καθάπερ ὁ Μάρκος φησί, «ἔφυγον ἀπό τοῦ μνημείου καί εἶχεν αὐτάς φόβος καί ἔκστασις καί οὐδενί οὐδέν εἶπον, ἐφοβοῦντο γάρ»˙ αἱ δέ τῇ τοῦ Κυρίου εἴποντο Μητρί, αἵ καί τῆς τοῦ δεσπότου θέας καί ὁμιλίας ἐπέτυχον. Ἡ δέ Μαγδαληνή πρός Πέτρον καί Ἰωάννην ἀπῄει, μεθ᾿ ὧν καί πρός τόν τάφον πάλιν ἔρχεται μόνη˙ κἀκείνων ἀναχωρησάντων, αὐτή παραμείνας τῆς (σελ. 536) δεσποτικῆς ἀξιοῦται καί αὕτη θέας καί πρός τούς Ἀποστόλους καί αὕτη πέμπεται καί πρός αὐτούς ἔρχεται πάλιν, ἀπαγγέλλουσα πᾶσιν, ὡς ὁ Ἰωάννης φησίν, «ὅτι ἑώρακε τόν Κύριον καί ταῦτα εἶπεν αὐτῇ». Ταύτην οὖν τήν θέαν πρωί φησί καί ὁ Μάρκος γενέσθαι, τουτέστι κατά τήν ἀκραιφνῆ τῆς ἡμέρας ἀρχήν, τοῦ ὄρθρου παρελθόντος παντός, ἀλλ᾿ οὐχί τήν τοῦ Κυρίου ἀνάστασιν, οὐδέ τήν πρώτην αὐτοῦ ἐπιφάνειαν τότε γενέσθαι ἰσχυριζόμενος.

Ἔχομεν δή τά τῶν Μυροφόρων ἠκριβωμένα καί τήν ἄνωθεν ζητουμένην ἐπί ταύταις τῶν τεσσάρων εὐαγγελιστῶν συμφωνίαν. Οἱ δέ μαθηταί κατ᾿ αὐτήν τήν ἡμέραν τῆς ἀναστάσεως παρά τε τῶν Μυροφόρων ἀκούσαντες καί τοῦ Πέτρου καί παρά Λουκᾶ καί Κλεόπα, ὅτι ὁ Κύριος ζῇ καί ἐθεάθη ὑπ᾿ αὐτῶν, ἠπίστησαν˙ διό καί ὀνειδίζονται παρ᾿ αὐτοῦ, ὕστερον συνοῦσιν ἐπιφανέντος αὐτοῖς. Μετά δέ τό διά πολλῶν καί πολλάκις ἑαυτόν παραστῆσαι ζῶντα, οὐκ ἐπίστευσαν μόνον πάντες, ἀλλά καί ἐκήρυξαν πανταχοῦ˙ «εἰς πᾶσαν γάρ τήν γῆς ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν», «τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί τόν λόγον βεβαιοῦντος διά τῶν ἐπακολουθούντων σημείων»˙ τά γάρ σημεῖα μέχρι τοῦ κηρυχθῆναι τόν λόγον εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἀναγκαιότατα ἦν. Ἀλλά δεῖ μέν σημείων καί τεραστίων πρός παράστασιν καί βεβαίωσιν τῆς τοῦ κηρύγματος ἀληθείας, δεῖ δέ σημείων, ἀλλ᾿ οὐ τεραστίων πρός παράστασιν τῶν ὑποδεξαμένων τόν λόγον, εἰ βεβαίως ἐπίστευσαν τίνων τούτων; τῶν ἀπό τῶν ἔργων, «Δεῖξον γάρ μοι», φησί, «τήν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου» καί «τίς πιστός, δειξάτω ἐκ τῆς καλῆς ἀναστροφῆς τά ἔργα αὐτοῦ». Τίς γάρ πιστεύσει (σελ. 538) διάνοιαν ἔχειν ὄντως θείαν καί μεγάλην καί ὑψηλήν, καί ὡς εἰπεῖν οὐράνιον, οἷά πέρ ἐστιν ἡ εὐσέβεια, τόν φαῦλον ἀντεχόμενον ἔργων καί τῇ γῇ καί τοῖς γηίνοις προσηλωμένον;

Οὐδέν οὖν ὄφελος, ἀδελφοί, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν θείαν, ἔργα δέ μή ἔχῃ τῇ πίστει κατάλληλα. Τί τάς μωράς παρθένους αἱ λαμπάδες ὤνησαν οὐκ ἐχούσας ἔλαιον, δηλονότι τά τῆς ἀγάπης καί τά τῆς συμπαθείας ἔργα; Τί τόν ἐν τῇ ἀσβέστῳ φλογί διά τό πρός τόν Λάζαρον ἀσυμπαθές τηγανιζόμενον ἐκεῖνον πλούσιον τό πατέρα ἐπικαλεῖσθαι τόν Ἀβραάμ; Τί τόν μή κεκτημένον διά τῶν ἀγαθῶν ἔργων ἔνδυμα, τῷ θείῳ γάμῳ καί τῇ παστάδι τῆς ἀφθαρσίας ἐκείνης κατάλληλον, ἡ πρός τήν κλῆσιν δῆθεν εὐπείθεια; καί γάρ προσκλήθη τε καί προσῆλθε, πιστεύσας πάντως, καί τοῖς ἁγίοις ἐκείνοις δαιτυμόσι συνανεκλήθη, ἀλλ᾿ ἐξελεγχθείς καί καταισχυνθείς, ὡς τήν ἀπό τῶν ἠθῶν καί τῶν πράξεων φαυλότητα περικείμενος, δεθείς χεῖράς τε καί πόδας ἀνηλεῶς, εἰς τήν γέενναν ρίπτεται τοῦ πυρός, ἔνθα ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων.

Ἧς μηδένα γένοιτο τῶν ἀπό τοῦ Χριστοῦ καλουμένων πεῖραν λαβεῖν, ἀλλά τῇ πίστει βίον ἐπιδειξαμένους προσήκοντα καί εἰσελθεῖν εἰς τόν νυμφῶνα τῆς εὐφροσύνης τῆς ἀκηράτου καί συνδιαιωνίζειν τοῖς ἁγίοις, ἔνθα πάντων εὐφραινομένων ἡ κατοικία. Ἀμήν.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.