ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

πίσω


Προοίμιον

Περί του μεγάλου Γέροντος Βαρσανουφίου

Περί του Οσίου Ιωάννου, του προφήτου, του άλλου Γέροντος

Περί της Ψυχωφελεστάτης Βίβλου των Οσίων

Χειρόγραφα καί α' εκδοση της Βίβλου Βαρσανουφίου καί Ιωάννου

Είδησις προς τους αναγινώσκοντας την βίβλον ταύτην

Α'. ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΤΗΣ ΜΗΡΩΣΑΒΗΣ

(α' - ιθ')

(κ' - λθ')

(μ' - νδ')

Β' ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΑΒΡΑΑΜ, ΠΑΥΛΟ & ΘΕΟΔΩΡΟ.

(ν' - νθ')

Γ' ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

(ξθ' - οθ')

(π' - ρθ')

(ρι' - ρκθ')

(ρλ' - ρμα')

Δ' ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΔΥΟ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ Δ' ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ

(ρμβ' - ρν')

Ε' ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΕΥΘΥΜΙΟ

(ρνα' - ρξζ')

ς' ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΡΩΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΝΔΡΕΑ

(ρξη' - ροθ')

(ρπ' - ρπθ')

(σ' - σιη')

μ'

Ἐρώτησις τοῦ αὐτοῦ πρός τόν αὐτόν μέγαν Γέροντα˙ εἰ ὀφείλει διδάξαι τόν ἴδιον ὑπηρέτην τήν σειράν καί περί τινος ἀδελφοῦ ἐρωτήσαντος περί τῶν ἰδίων λογισμῶν οὐ σαφῶς, ἀλλά δι᾿ αἰνιγμάτων, εἰ καλῶς ἐποίησεν.

 

Λαμπροτάτη διδασκαλία τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν αὕτη ἐστί˙ «γεννηθήτω τό θέλημά σου». Εἴ τις οὖν λέγει τήν προσευχήν ταύτην μετά εἰλικρινείας, τό ἴδιον αὐτοῦ θέλημα ἀπολύει καί εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κρεμᾷ τά πάντα. Τό οὖν διδάξαι τόν ἀδελφόν συμφέρει μέν, ἔχει δέ τό πρᾶγμα φθόνον˙ ἀλλά δύναται ἀρέως ἅπαξ ἅπαξ, καί σκεπάζεται τό πρᾶγμα διά τήν συνείδησιν τῶν ἀδελφῶν.

Περί δέ τῆς δι᾿ αἰνιγμάτων ἐρωτήσεως, ἰδιοσκοπία ἐστί, μή ἔχουσα διάκρισιν, καί χρῄζει ὁ τοιοῦτος πολλῶν εὐχῶν˙ τά γάρ σημεῖα οὐ τοῖς πιστοῖς, (σελ. 122) ἀλλά τοῖς ἀπίστοις γίνεται.

 

μα'

Ἀπόκρισις τοῦ αὐτοῦ μεγάλου Γέροντος πρός τόν αὐτόν εἰς πολλούς ἐμπεσόντα λογισμούς καί φροντίδας περί τῆς τοῦ Μοναστηρίου συστάσεως.

 

Πολλά τά βλύζοντα ἐν τῇ καρδίᾳ σου. Καί φησιν˙ ἐξαριθμήσομαι αὐτούς, καί ὑπέρ ἄμμον πληθυνθήσονται. Ἀδελφέ, οὐδείς οἶδε ποῦ μέλλει ὁ τόπος οὗτος ἐλθεῖν, εἰ μή ὁ καρδιογνώστης Θεός μόνος˙ κἀμέ ἐπληροφόρησεν. Ἔχε οὖν ὅτι οὐκ ἐγκαταλιμπάνει αὐτόν ὁ Κύριος, ἀλλά φυλάττει καί δοξάζει αὐτόν εἰς δόξαν τοῦ ὀνόματος τῆς δόξης αὐτοῦ.

Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

μβ'

Ἀπόκρισις τοῦ αὐτοῦ μεγάλου Γέροντος πρός τόν αὐτόν ἐρωτήσαντα περί τῆς συμβάσης αὐτῷ ἀσθενείας, πόθεν ἐστί˙ καί εἰ χρή εἰπεῖν τοῖς ἀπερχομένοις ἀδελφοῖς εἰς τήν Αἴγυπτον πῶς χρήσασθαι˙ καί (μεριμνῶντα) περί αὐτῶν μήπως θλιβῶσι διά τήν αὐτῶν πρός τούς (τόπους) ἀπείριαν.

 

Εἰπέ τῷ ἀδελφῷ˙ μεμιγμένοι εἰσίν οἱ παρά σοί Αἰγύπτιοι καί Ἱεροσολυμῖται, ἀλλά μή φροντίσῃς, μέλλει γάρ τῷ Θεῷ περί σοῦ. Τό δέ ἐνθύμημά σου, ποίησον κατά φόβον Θεοῦ καί μή θλιβῇς κατά τῶν ἀδελφῶν, ἀλλά μόνον εὖξαι, καί ὁδηγεῖ αὐτούς Κύριος κατά τό θέλημα αὐτοῦ περί παντός πράγματος. Πάρεξ γάρ τοῦ Θεοῦ οὐδέν γίνεται, μάλιστα ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ, εἰ κατά φόβον Θεοῦ πρός ἀνάπαυσίν ἐστι καί ὠφέλειαν ψυχῶν.

μγ'

(σελ. 124) Ἀπόκρισις τοῦ αὐτοῦ μεγάλου Γέροντος πρός τόν αὐτόν, ὥστε πάντα τά καθ᾿ ἑαυτόν ἀναθεῖναι Θεῷ.

 

Εἴ τις πίνει ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἔπεμψά σοι δι᾿ ἐπιστολῶν, οὐ διψᾷ εἰς τόν αἰῶνα. Σύ δέ ὤφειλες προσδοκᾶν καί ἐλπίζειν ἀνάπαυσιν διά πίστεως Χριστοῦ. Λάβε τόν ἄρτον τοῦτον ἐκ τῆς ἐμῆς τροφῆς, καί ἀμερίμνει˙ μηδέν φοβηθῇς, ἀλλά λάβε δύναμιν διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ἐλπίδα˙ πίστευσον ὅτι ἡ χείρ τοῦ Θεοῦ μετά σοῦ ἐστιν.

μδ'

Ἐκ τῆς πεμφθείσης αὐτῷ εὐλογίας δέδωκε τῷ αὑτοῦ ὑπηρέτῃ, οὐκ ἀπό χειρός, ὡς μή ὤν κληρικός, ἀλλ᾿ ἔθηκε, κἀκεῖνος ἑαυτῷ ἔλαβε˙ καί δεξάμενος ἐκ δευτέρου καί τρίτου εὐλογίαν, τό αὐτό ἐποίησε καί ποιῶν τοῦτο δίχα ἐπιτροπῆς, οὐκ ἐννόει τό ἁμάρτημα. Καί πάλιν ὅτε εἶδε ταῖς εὐχαῖς τοῦ Γέροντος ἑαυτόν κουφισθέντα ἐκ τῶν παθῶν, εἶπεν, ἠτόνησαν ἐξ ἐμοῦ τά πάθη. Καί μετά ταῦτα ἔπεμψεν ἐρωτῶν περί λογισμῶν βλασφημίας, καί οὐκ ἔλαβεν ἀπόκρισιν. Καί ἐν τῷ θαυμάζειν αὐτόν τήν αἰτίαν, ἐξαίφνης κατά συγχώρησιν Θεοῦ πρός παιδείαν ὤφθη αὐτῷ φάντασμα φοβερόν, καί ἅπαξ καί δίς, καί παρά χρῆμα ἀπῆλθε. Καί πολλοῦ πληρωθείς θορύβου καί ταραχῆς, ἐμνήσθη τό σφάλμα μόνου τοῦ ἄρτου, ἐπιλαθόμενος τό παρ᾿ αὐτοῦ ρηθέν ἐπί τῆς ἀσθενείας τῶν παθῶν. Καί φορέσας τό πεμφθέν αὐτῷ ποτε παρά τοῦ Γέροντος κουκούλιον, πολλά προσέπιπτε καί παρεκάλει τυχεῖν ἐλέους. Καί γράφει αὐτῷ ὁ Γέρων περί τῶν δύο πταισμάτων˙ ἔτι δέ καί περί τοῦ λογισμοῦ τῆς βλασφημίας˙ καί ὅτι τό θεῖναι τάς εὐλογίας τῷ ὑπηρέτῃ ὥς τε αὐτόν λαβεῖν οὐκ ἦν ταπείνωσις, ἀλλά μᾶλλον φυσίωσις καί παιδικῆς διανοίας.

(σελ. 126) Εἴ τις οἶδεν παραβαίνει τήν ἐντολήν, τεκμήριον ἕν δεικνύει γνώσεως˙ καί ὁ γινώσκων διορθοῦται. Ἀλλ᾿ ἁπλῶς, λαλοῦμεν, ὡς δήποτε ἐν τῇ χειρί τοῦ Θεοῦ παρέθηκά σε, καί ἐκκλίνεις ἀπ᾿ αὐτῆς; Καί ἡ Γραφή λέγει ἐκ στόματος τοῦ Θεοῦ, ὅτι οἱ δίκαιοι οὐκ ἐκκλίνουσι˙ τί δοκιμάζεις εἴπω; Καί πάλιν λέγει˙ μηδέ ἐξελθέτω μεγαλορρημοσύνη ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν. Καί ἐτόλμησας ἀνοῖξαι τό στόμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί εἰπεῖν ὅτι ἠτόνησαν ἀπ᾿ ἐμοῦ τά πάθη καί οὐχί μᾶλλον εἶπας ὅτι ἐν θησαυρῷ κεῖνται ἐν ἐμοί ὅλα;

Διά τοῦτο μικρόν ἐγκατελείφθης καί ἐφάνη σου ὅλη ἡ ταλαιπωρία˙ καί εἰ μή ᾖ ὅ εἶλες σκέπασμα, κοπιάσαι εἶχες˙ ἀλλά πιστός ὁ Θεός φησιν, ὅς οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα, ἀλλά ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν, πρός τό δύνασθαι ἡμᾶς ὑπενεγκεῖν. Καί τό ἀκαίρως ποιῆσαι πρᾶγμα, ἐκ θελήματός ἐστιν ἰδίου τοῦ φυσιοῦσθαι, μή ἔχων χειροτονίαν, καί τό δοῦναι ἄλλοις εὐλογίαν ὡς Ἀρχιεπίσκοπος, οὐκ οἶδα ἐγώ πῶς ταῦτα ἐκφράσω. Τί οὖν ἐγώ οὐκ ᾔδειν τοῦ πᾶσι πέμψαι εὐλογίας; Ἤ σοί πάντως ἔπεμψα. Ἰδού οὖν μικρόν ὑπέρ μεγάλων καί πολλῶν ἐπαιδεύθης.

Νῆψαι λοιπόν τοῦ ἐξολοθρεῦσαι τά ὀκτώ ἔθνη τά ἀλλόφυλα στερεῶς καί μή καθίσῃς παιδικοῖς συρόμενος πράγμασι. Καί κτῆσαι στυφότητα, ἤ γάρ ἁπλότητα (ἴσ. καί οὐ μόνην ἁπλότητα)˙ καί γάρ πολλάκις ἤκουσας «ὅτι μετά βουλῆς πάντα ποίει». Καί περί παντός πάθους καί βλασφημίας, δεήθητι τοῦ Θεοῦ, καί συναντιλαμβάνεταί σου κατά μικρόν˙ καί νῆψον τοῦ λοιποῦ καί τήρησον αὐτά ἐν τῇ καρδίᾳ σου. Καί οὐ χρεία ἵνα τις μάθῃ, ἀλλ᾿ ὅ γέγονε, γέγονε. Συγχώρησόν μοι τά παρελθόντα καί διορθοῦμαι τά μέλλοντα. Ἔσται οὖν Ἰησοῦ μετά σοῦ εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

με'

Ἀπόκρισις τοῦ αὐτοῦ μεγάλου Γέροντος πρός τόν αὐτόν, ὅτε εἰς μεγάλην ἐμπεσών ἀρρωστίαν καί σφοδροτάτῳ κρατούμενος πυρετῷ καί (σελ. 128) ἐπί πολλάς ἡμέρας μήτε τραφείς μήτε καθευδήσας, ἔκραξεν ἐρίζων πρός τόν Ἀββᾶν καί τούς ὑπηρετοῦντας αὐτῷ ἀδελφούς, κατ᾿ ἐνέργειαν διαβόλου.

 

Ἀδελφέ, τί ἐξυδαρώθη σου ἡ καρδία τοῦ ἀφεῖναι τόν ἀγαπητόν, καί τρέχειν ὀπίσω τοῦ ἐχθροῦ; Ἀφῆκας τήν φωνήν τοῦ ποιμένος Χριστοῦ καί ἐξηκολούθησας ὀπίσω τοῦ λύκου διαβόλου; Τί ἔπαθες; Τί ὑπέμεινας; Τί εἰσίν αἱ κραυγαί αὗται, ἅς ἠρίθμησεν ὁ Ἀπόστολος μετά τῶν δυσφήμων ἐκείνων; «Πᾶσα κραυγή καί βλασφημία καί ὀργή, ἀρθήτω ἀφ᾿ ὑμῶν σύν πάσῃ κακίᾳ». Ὑπέρ τήν δύναμιν ἔπαθες οὐδέν, τοῦ Ἀποστόλου βοῶντος˙ «πιστός ὁ Θεός, ὅς οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα» καί τά λοιπά.

Ἐξυπνίσθητι ἀπό τῆς ταραχῆς ταύτης τῶν κακῶν λογισμῶν˙ λάβε τήν ράβδον τοῦ σταυροῦ, ἐν ᾗ ἀπελαύνεις τούς λύκους, τοῦτ᾿ ἔστι τούς δαίμονας καί μνήσθητι τοῦ εἰπεῖν: Ἵνα τί περίλυπος εἶ ἡ ψυχή μου καί ἵνα τί συνταράσσῃς με; Ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ, σωτήριον τοῦ προσώπου μου, καί ὁ Θεός μου. Νῆψον τοῦ λοιποῦ καί μή ἐκκαυθῇς ὡς ἄφρον παιδίον μή ἔχον αἴσθησιν, χρεωστῶν ἀνελθεῖν μετά Χριστοῦ εἰς τόν σταυρόν, καί ἡλωθῆναι τοῖς ἥλοις, καί νυχθῆναι τῇ λόγχῃ. Τί ὑπομένεις ταλαίπωρε, βοῶν κατά Χριστοῦ βίας καί ὑβρίζων τούς ἀδελφούς σου; Ποῦ ἐστι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι;

Ἀρκεῖ ἕως ὧδε˙ φησί γάρ «δός σοφῷ ἀφορμήν, καί σοφώτερος ἔσται». Βάσταξον καί ἡσύχασον καί εὐχαρίστησον εἰς πάντα˙ οὕτω γάρ λέγει «ἐν παντί εὐχαριστεῖτε». Δῆλόν δέ ἐστι καί ἐν ἀνάγκαις, καί ἐν θλίψεσι, καί ἐν ἀρρωστίαις, καί ἐν ἀνέσει. Κράτει οὖν τόν Θεόν, καί μένει μετά σοῦ˙ καί δίδωσί σοι δύναμιν ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ˙ ὅτι αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

μς'

Κουφισθέντος αὐτοῦ ἐκ τῆς ἀσθενείας καί ἀνανήψαντος ἐκ τοῦ πειρασμοῦ, ἔδειξεν αὐτῷ ὁ ἀντικείμενος πονηρά ἐνύπνια, ἵνα αὐτόν πάλιν (σελ. 130) ταράξῃ˙ καί ἀποτυχών τούτου, πάλιν ἔδειξεν αὐτῷ ὡς Μοναστήριον Ἐκκλησίας καί πολλούς ἐκεῖ καταφεύγοντας, ὥστε δῆθεν ἐντυχεῖν βοηθείας, καί ἀσφαλιζόμενος αὐτόν ὁ Γέρων γράφει αὐτῷ ταῦτα.

 

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, ἀδελφέ. Ὁ ἐχθρός ἡμῶν διάβολος παρετάξατο ὡς λέων ὠρυόμενος καταπιεῖν σε, ἀλλ᾿ οὐκ ἀφῆκεν αὐτόν ἡ πάντοτε σκεπάζουσα ἡμᾶς χείρ τοῦ Θεοῦ. Ὅτε οὖν εἶδεν ὅτι οὐ συγχωρεῖται ποιῆσαι ὅ θέλει, ἔβαλεν ἑαυτόν ταράσσειν σου τάς φρένας καί προεδήλωσέ σοι τινά πράγματα δι᾿ ὀνείρων αἰσχρῶν αὐτοῦ. Καί ὡς πονηρός ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, ὡς εἶδεν ὅτι οὐ παραδίδωσί σε ὁ Κύριος πειρασθῆναι εἰς τέλος, οὐδέ ὑπέρ τήν δύναμίν σου, ἐποίησέ σε ἰδεῖν Ἐκκλησίαν καί Μοναστήριον δῆθεν βοηθείας. Σύ οὖν ἀσφάλισαι τήν καρδίαν σου σφραγίζων ἀταράχως ἐν ὀνόματι τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος˙ καί πιστεύω ὅτι βοηθεῖν ἡμῖν τοῦ καταπατῆσαι τήν κεφαλήν αὐτοῦ.

Κτῆσαι οὖν ταπεινήν καρδίαν καί δός δόξαν τῷ σώσαντί σε ἀπό τῆς παγίδος τοῦ διαβόλου˙ σύ γάρ ἀπό ἀμελείας ταῦτα ἔπαθες.

 

μζ'

Ἀπόκρισις τοῦ αὐτοῦ μεγάλου Γέροντος πρός τόν αὐτόν, ἐμπεσόντα εἰς πόλεμον ἐκ διαφόρων συστάντα λογισμῶν, καί σφόδρα ὄντα βαρύτατον καί τοῖς πολλοῖς ἀκατάληπτον.

 

Εἰπέ τῷ ἀδελφῷ Ἰωάννῃ˙ θαυμάζω τήν ἀγάπην σου πῶς οὐ νοεῖς τά πράγματα. Ἐγώ γάρ βλέπων τάς θλίψεις σου πολλάς πολλάκις, ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ ἔπεμψά σοι εὐλογίας, ἵνα λάβῃς δι᾿ αὐτῶν δύναμιν κατά Θεόν˙ ἀλλ᾿ ὀφείλεις μελετᾶν πάντοτε τόν ρς' Ψαλμόν. Ὅθεν λέγει˙ «εἶπε καί ἔστη πνεῦμα καταιγίδος, καί ὑψώθη τά κύματα αὐτῆς˙ ἀναβαίνουσιν ἕως τῶν οὐρανῶν καί καταβαίνουσιν ἕως τῶν ἀβύσσων». Καί πάλιν˙ «ἡ ψυχή αὐτῶν ἐν κακοῖς ἐτήκετο». Ταῦτα ἦλθεν ἐφ᾿ ἡμᾶς καί ὀφείλομεν ὑπενεγκεῖν τούς τοιούτους κινδύνους, ἕως οὗ φθάσωμεν εἰς τόν λιμένα τοῦ θελήματος αὐτοῦ, καθώς προέγραψά σοι.

(σελ. 132) Λοιπόν ὁ Θεός οὐ παρέδωκέ σε εἰς τάς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν σου καί μή παραδῷς σεαυτόν εἰς τάς χεῖρας αὐτῶν˙ κἄν οὕτω ποιῇς, ὁ Θεός οὐ παραδίδωσί σε. Θέλεις δέ λυτρωθῆναι ἀπό τῶν θλίψεων καί μή κοπιᾶν εἰς αὐτάς; Προσδόκα χείρονα καί ἀναπαύῃ. Μιμνήσκου τοῦ Ἰώβ καί τῶν καθεξῆς ἁγίων πόσας ὑπέμειναν θλίψεις καί τήν ὑπομονήν αὐτῶν κτῆσαι καί παρακαλεῖταί σου τό πνεῦμα.

Ἀνδρίζου καί ἴσχυε καί εὖξαι ὑπέρ ἐμοῦ, μνημονεύων τῶν λόγων μου˙ καί ἡ ψυχή μου ἀνανεοῦται.

 

μη'

Τοῦ Ἀββᾶ βραδύνοντος κατά τινα πρόφασιν ἀπενεγκεῖν αὐτῷ τήν προρρηθεῖσαν ἀπόκρισιν, σφόδρα αὐτῷ ἐνεκάλεσε καί εἰς πολλήν αὐτόν ἐνέθηκεν ἀθυμίαν. Καί τινων ἀδελφῶν τῶν διά τήν ἀσθένειαν ἐξυπηρετουμένων, εἰπόντων αὐτῷ περί τινων πραγμάτων ὡς ἀργῶς καί ἀνωφελῶς ἐν τῷ κοινοβίῳ γινομένων, ἀντί τοῦ νουθετῆσαι καί διορθῶσαι αὐτούς τῆς τοιαύτης καταλαλιᾶς, εἶπε μηδέ αὐτῷ ἀρέσκειν ταῦτα. Καί τοῦ Ἀββᾶ μετά ταῦτα εἰπόντος αὐτῷ, ὅτι κατά γνώμην τοῦ Γέροντος καί ταῦτα ἐποίησα, εἶπεν αὐτῷ, ὅτι κατά τό θέλημά σου ἀφῆκέ σε ὁ Γέρων πορεύεσθαι. Καί πρός ταῦτα πέμπει αὐτῷ τήν ἀπόκρισιν ταύτην, σημαίνων αὐτῷ ἐν αὐτῇ ὅτι τά δοκοῦντα ἡμῖν οὐκ ὀρθῶς γίνεσθαι, οἰκονομικῶς πράττεται ὑπέρ τήν ἡμετέραν ὄντα κατάληψιν.

 

Πάλιν διά χρόνου ἤγειρεν ἡμᾶς ἡ ἀγάπη τοῦ κροταφῆσαι τῆς ράβδῳ τοῦ Χριστοῦ τῆς παιδείας καί τῆς ἐπιτιμίας, ἵνα πληρωθῇ καί εἰς ἡμᾶς ὁ γραφικός λόγος, λέγων˙ «ἀξιοπιστότερα τραύματα φίλου» καί τά ἑξῆς. Καί πάλιν «ἐάν παιδεύσωμέν σε μή ἐκλυθῇς», μιμνησκόμενος τῆς παροιμίας τοῦ λέγοντος: «Υἱέ μου μή ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ ἐκλύου ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος˙ ὅν γάρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται». Κἄν δέ ἐπιτιμήσω σοι, οὐκ ἀγνοεῖς πῶς λέγει ὁ Ἀπόστολος ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον».

(σελ. 134) Ποῦ ἐστιν ὁ νοῦς σου, νωθρέ; Ἤ ποῦ διάγει ὁ λογισμός σου, ὀκνηρέ; Διατί οἱ κύριοι τοῦ νοῦ ἀντιλέγουσιν ἐν σοί τοῖς μαθηταῖς τοῦ δεσπότου μή λαβεῖν αὐτόν πρός τό ἐπιβῆναι ἐπ᾿ αὐτ(ῷ) τόν δεσπότην, ἵνα εἰσέλθῃ εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἐκβάλῃ ἐκ τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ τούς πωλοῦντας καί ἀγοράζοντας καί καταισχύνῃ τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους; Διατί οἰκῆσαι ὀφείλοντός σου τήν Ἱερουσαλήμ, ἕλκουσί σε εἰς Βαβυλῶνα; Διατί ἀφείς τό ὕδωρ τοῦ Σιλωάμ, θέλεις πιεῖν ἐκ τῶν θολερῶν ὑδάτων τῶν Αἰγυπτίων; Διατί πλαγιάζεις ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς ταπεινώσεως τῆς λεγούσης ἐγώ τίς εἰμι, [γῆ εἰμι καί σποδός] καί θέλεις βαδίζειν εἰς τήν ὁδόν τήν διεστραμμένην, τήν γέμουσαν θλίψεων καί κινδύνων; Ποῦ ἔβαλές μου τούς λόγους τούς πρός σέ εἰρημένους νύκτα καί ἡμέραν; Ποῦ ἐστιν ὁ λέγω σοι ἐν ἐμαυτῷ τοῦ καταντῆσαι καί ποῦ βλέπεις σεαυτόν καταντοῦντα; Ποῦ θέλω σε εἶναι καί ποῦ εἶ, διά τό ἀκατάσχετον ἔχειν τήν γλῶτταν καί ἀπολύειν αὐτήν ἀφαρεί. Καί ἐάν δώσῃς τῷ πλησίον λογισμόν, οὐκ ἀκριβάζῃ τοῦ κατανοῆσαι, μάλιστα τῷ μετά τόν Θεόν σκεπάζοντι ἡμᾶς καί τόν τράχηλον αὐτοῦ ὑπέρ ἡμῶν θήσαντι˙ ᾧ ὀφείλομεν εὐχαριστεῖν καί ὑπερεύχεσθαι τοῦ φυλαχθῆναι ἀπό παντός κακοῦ πρός ὠφέλειαν ἡμῶν καί πολλῶν, μαθόντες τοῦτο παρά τοῦ ἁγίου Ἀπόστολου, πῶς εὐχαριστῶν περί τινων, ἔλεγεν˙ οἵτινες ὑπέρ ἐμοῦ ἔθηκαν τόν ἑαυτῶν τράχηλον.

Ποίου οὖν οὐ μνημονεύεις; Τῆς ἀμεριμνίας, ἧς δι᾿ αὐτοῦ ἔδωκέ σοι ὁ Θεός; Ἀλλά τοῦ καθίσματος, οὗ μετέχεις ἐν ἡσυχίᾳ ὡς βασιλεύς, καί αὐτός τό βάρος τῶν ἐρχομένων πρός ἡμᾶς καί ἀπερχομένων βαστάζει, καί ἀνενοχλήτους ἡμᾶς ποιεῖ; Εἰ γάρ δι᾿ ἡμᾶς ἔρχονται, ἡμεῖς ὀφείλομεν βαστάζειν αὐτῶν τήν μέριμναν καί μή αὐτός. Ὥστε οὖν πολλάς χάριτας ἔχω τῷ Θεῷ τῷ δόντι ἡμῖν υἱόν γνήσιον κατά τήν ψυχήν ἡμῶν ὡς ἠθέλησε. Καί ἀντί τούτων εἶπας αὐτῷ ἀνοήτως ἔνιψά μου τάς χεῖρας ἀπό σοῦ. Καί τοῦτο οὐχ ἅπαξ, ἀλλά πολλάκις, καταποντίζων αὐτοῦ τήν ψυχήν ἐν πολλῇ λύπῃ˙ καί οὐκ ἐμνημόνευσας τοῦ Ἀποστόλου λέγοντος˙ «ἵνα μή τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος». Καί εἰ μή ἦν ἡ χείρ τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή τῶν Πατέρων αὐτοῦ, σχινθῆναι εἶχεν ἡ καρδία αὐτοῦ.

Ποῦ εἰσιν αἱ ἐντολαί μου αἱ πρός σέ, ὅτι κλαῦσον, πένθησαν, μή ζητήσῃς (σελ. 136) ψηφισθῆναι, καί ἐν μηδενί μετρήσῃς σεαυτόν˙ εἰς ἄλλην ὁδόν ἑλκύων σου τήν ἀγάπην; Μετάβηθι ἀπό τοῦ κόσμου λοιπόν˙ ἀνάβηθι εἰς τόν Σταυρόν˙ κουφίσθητι ἀπό τῆς γῆς˙ ἐκτίναξον τόν κονιορτόν ἀπό τῶν ποδῶν σου˙ καταφρόνησον αἰσχύνης˙ μή συγκαύσῃς μετά τῶν Χαλδαίων τήν κάμινον, ἵνα μή συμφλογισθῇς αὐτοῖς τῇ ὀργῇ τοῦ Θεοῦ. Ὑπερέχοντα σεαυτοῦ ἔχε πάντα ἄνθρωπον˙ κλαῦσον τόν νεκρόν σου˙ἔκβαλε τήν δοκόν σου˙ οἰκοδόμησόν σου τόν διεστραμμένον οἶκον˙ κράξον «ἐλέησόν με, υἱέ Δαβίδ, ἵνα ἀναβλέψω». Μάθε˙ «ἵνα πᾶν στόμα φραγήσεται» καί μή μεγαλορρημονήσῃς˙ ἀπόκλεισον τήν θύραν σου τῷ ἐχθρῷ˙ στῆσον ἐν τῷ ζυγῷ τούς λόγους σου καί τῇ θύρᾳ σου μοχλόν ποίησον. Σύ οἶδας πῶς λαλῶ σοι.

Νόησον τά λεγόμενα˙ πόνεσον ἀκριβευόμενος αὐτά καί εὑρήσεις τούς ἐν αὐτοῖς καρπούς ἀξίους τοῦ Θεοῦ καί μή καταισχύνῃς μου τάς πολλάς ὑπερευχομένου σου ἡμέρας καί νυκτός. Ὁ Κύριος δώῃ σοι νοῆσαι καί ποιῆσαι ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ. Ἀμήν.

Καί ἐπειδή εἶπας αὐτῷ κατά τό θέλημά σου ἀφῇ σε ὁ Γέρων ἀπέρχεσθαι˙ οὐκοῦν ἐγώ μόνος βαστάζω τό κρῖμα, ὅ εἶπεν ὁ Κύριος διά τοῦ Προφήτου. «Ἀμήν λέγω σοι, ὅτι ἐάν ἴδῃς τόν ἀδελφόν σου πορευόμενον ἐν ὁδῷ οὐκ ἀγαθῇ καί μή εἴπῃς αὐτῷ ὅτι ἡ ὁδός αὕτη κακή ἐστιν, ἐκ τῆς χειρός σου ἀπαιτῶ αὐτοῦ τό αἷμα». Μή χλευασθῇς, ἀλλά πείσθητι τῷ Ἀποστόλῳ, ὅτι λόγον δώσομεν ὑπέρ αὐτοῦ. Ἀλλ᾿ ὑμεῖς οὐ νοεῖτε τά γινόμενά τί ἐστιν.

 

μθ'

Εὐχαριστήσας τῷ Γέροντι ἐπί τῇ διορθώσει, ᾔτησεν αὐτόν ὥστε πολλάκις αὐτῷ γράφειν περί σωτηρίας ψυχῆς˙ ὁμοίως δέ καί περί λογισμοῦ οὗ ἐζήτει εἰπεῖν τῷ Ἀββᾷ ἐδεήθη τοῦ Γέροντος ἵνα αὐτός εἴπῃ αὐτῷ.

 

(σελ. 138) Ἀδελφέ Ἰωάννη, τί ἐστι τοῦτο οὐκ οἶδα˙ ἐγράφη σοι ἀπό τοῦ ἄλφα ἕως τοῦ ὠμέγα˙ ἀπό ἀρχαρίου καταστάσεως μέχρι τελείου˙ἀπ᾿ ἀρχῆς τῆς ὁδοῦ μέχρι τοῦ τέλους αὐτῆς˙ ἀπό τοῦ ἐκδύσασθαι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ, μέχρι τοῦ ἐνδύσασθαι τόν νέον, τόν κατά Θεόν κτισθέντα˙ ἀπό τοῦ γενέσθαι τῆς γῆς ἀλλότριον τῆς αἰσθητῆς˙ γενέσθαι δέ οὐρανοπολίτην καί κληρονόμον τῆς νοητῆς γῆς τῶν Ἐπαγγελιῶν. Μηρύκησον εἰς τάς Ἐπιστολάς καί σώζῃ˙ ἔχεις γάρ ἐν αὐταῖς, ἐάν συνιῇς, τήν Παλαιάν, καί τήν Καινήν˙ καί νοῶν αὐτάς, οὐ χρείαν ἔχεις ἄλλου βιβλίου. Ἐκτίναξαι τήν λήθην καί ἀπόστα τοῦ σκότους, ἵνα εἰρηνεύσῃ ἡ καρδία σου μετά τῶν αἰσθητηρίων σου, καί ταῦτα πάντα ἔρχονταί σοι. Ἐκλείψει σοι καπνός τῶν εἰδωλοθύτων ἀπό τῆς νοητῆς Νινευΐ σου˙ καί σκορπισθήσεται ἐν τοῖς πλατείαις αὐτῆς ὀσμή τοῦ θυμιάματος τῆς πνευματικῆς μετανοίας, καί κωλύει τήν ἀπειλοῦσαν αὐτῇ ἀπειλήν εἰς καταστροφήν.

Ποῦ κοιμᾶσαι; Τί, προσκεφάλαια ἔβαλες τάς ἀποκρίσεις τάς πρός σωτηρίαν, οὐ μήν δέ, ἀλλά καί πρός σωτηρίαν τῶν μετά πίστεως ἐγκυπτόντων; Παῦσαι τῶν ὀνείρων λοιπόν˙ ἐξυπνίσθητι ἀπό τοῦ βαρυτάτου ὕπνου˙ γόργευσον τούς πόδας˙ κατάλαβε τήν Σηγώρ, ἵνα μή καταλάβῃ σε ἡ καταστροφή τῶν πέντε πόλεων, καί μή στραφῇς εἰς τά ὀπίσω, δά τό μή γενέσθαί σε στήλην ἁλός. Καί γενοῦ φρόνιμος ὡς ὁ ὄφις, ἵνα μή πλανήσωσί σε οἱ ἐχθροί σου˙ ἀκέραιος δέ ὡς αἱ περιστεραί, ἵνα μή πολεμήσῃ σε ἡ ἀνταπόδοσις. Γενοῦ δοῦλος γνήσιος δεσπότου, ἐπεί δουλωθῆναι ἔχεις πολλοῖς. Μή χωρίσῃς σεαυτόν ἀπ᾿ αὐτοῦ˙ ὁ ἄπιστος γάρ ἔλαβε περί τούτου τήν ἀπόφασιν. Βλέπε πῶς (σελ. 140) καθέζῃ, εἰπέ σεαυτῷ, τί κάθημαι οὕτω; Τί ἐκέρδανα ἀπό τοῦ καθίσματος τούτου; Καί ὁ Θεός, ὁ φιλάνθρωπος φωτίζει σου τήν καρδίαν τοῦ συνιέναι. Ἰδού τέως ἐποίησέ σε ἀμέριμνον ἀπό πάσης φροντίδος γηίνης. Πρόσεχε σεαυτῷ ποῦ εἶ καί τί θέλεις, καί ὁ Θεός συναντιλαμβάνεταί σοι εἰς πάντα, ἀδελφέ μου.

Καί περί οὗ εἶπας λογισμοῦ εἰπεῖν τῷ υἱῷ μου, ἠδυνάμην μέν εἰπεῖν αὐτῷ, ἀλλ᾿ ἐάν σύ μή εἴπῃς αὐτῷ ἰδίῳ στόματι, ἀλλοτριοῖς σαυτόν τῆς πρός αὐτόν τελείας καί γνησίας ἀγάπης. Εἰ ψυχή μία, καί καρδία ἐστέ μία, κατά τήν Γραφήν καί οὐδείς κρύπτει ἀπό τῆς καρδίας αὐτοῦ τίποτε.

Συνετίσθητι ὁ ἀκμήν βαρυκάρδιος˙ ὁ Κύριος συγχωρήσοι σε.

 

ν'

Ἀπόκρισις τοῦ αὐτοῦ μεγάλου Γέροντος πρός αὐτόν ἐρωτήσαντα, εἰ ὀφείλει ἐκ τῆς ἁγίας Μεγάλης Ἑβδομάδος μηκέτι συντυχεῖν τινι.

 

Μετά τήν ἑορτήν, ἡσύχασον πέντε ἡμέρας τήν ἑβδομάδα, καί δύο ἡμέρας ἐντύγχανε ἀνάγκης γινομένης˙ καί πάλιν λέγω σοί τι ἵνα ποιήσῃς. Ποίησον τήν δύναμίν σου ἀμεριμνῆσαι ἀπό παντός πράγματος. Ὁ Θεός γάρ ποιεῖ πρόνοιαν παντός ἀνθρώπου πρός τό συμφέρον˙ εἴτε κατανύσσει τήν καρδίαν αὐτοῦ, εἴτε ἐξυπνίζει αὐτόν δι᾿ ἄλλου πρός ὠφέλειαν.

 

να'

(σελ. 142) Μετά τήν ἑορτήν ἐλθών τις Ἐπίσκοπος ἐζήτει συντυχεῖν αὐτῷ˙ καί τινες δέ ἄλλοι ἀρχάριοι ἐβούλοντο αὐτόν ἐρωτῆσαι περί λογισμῶν˙ καί ἔπεμψε περί τούτου, τόν αὐτόν ἐρωτῶν μέγαν Γέροντα.

 

[ Ἀπόκρισις Βαρσανουφίου]

 

Οἶδας, ὅτι οὐδέποτε ἐβάλομεν δεσμόν ἐπάνω τινός, οὐδέ ἑαυτοῖς. Καί ἐπειδή εἶπόν σοι ἡσύχασον πέντε ἡμέρας εἰς τήν ἑβδομάδα καί δύο ἡμέρας συντύχαινε, ἀμερίμνησον καί ἐκ τούτου˙ καί ὅτε λέγω σε συντύγχανε. Καί ὅτε συντυγχάνεις, ἀμερίμνησον τί εἴπῃς, καί τί λαλήσῃς˙ ὁ Χριστός γάρ εἶπεν ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Πατρός ὑμῶν ἐστι τό λαλοῦν ἐν ὑμῖν. Περί δέ ὧν εἶπας ἀδελφῶν, ἀνάγκης γινομένης μή παραιτήσῃς, καί ὁ Θεός βοηθεῖ. Ἀμήν.

 

νβ'

Ἀπόκρισις τοῦ αὐτοῦ μεγάλου Γέροντος πρός τόν αὐτόν, λαλοῦντα περί τῆς ἀκαταστασίας τοῦ κόσμου.

 

Ἀδελφέ, ὡς ἔχομεν τόν καιρόν, προσέχωμεν ἑαυτοῖς, ὅτι τετάρακται τά σύμπαντα, καί ἀσκήσωμεν τό σιωπᾶν. Καί ἐάν θέλῃς ἀναπαῆναι κατά πάντα, γενοῦ νεκρός ἀπό παντός ἀνθρώπου καί ἀναπαύῃ. Νόησον ὅτι περί τῶν λογισμῶν καί περί παντός πράγματος καί διαγωγῆς καί φροντίδος λέγω σοι˙ ἡσύχασον ἐν εἰρήνῃ.

 

νγ'

Μετά τήν ἀπόκρισιν ταύτην ἐζήτει κόψαι τελείως τάς συντυχίας˙ καί εἷς ἀδελφός πάνυ διά τοῦτο ἐθλίβετο καί παρεκάλει αὐτόν ἵνα εἰ χρεία γένηται συντύχῃ αὐτῷ, καί σπλαγχνισθείς ὑπέσχετο. Καί ἠρώτησεν περί τούτου καί περί κολοβίου πεμφθέντος αὐτῷ παρά τινος ἀδελφοῦ, εἰ ὀφείλει δέξασθαι.

 

Ἀδελφέ, ἔπεμψά σοι λόγον ἀμερίμνησον˙ τί θέλεις, σεαυτῷ πρόσχες, πολύς ἐστιν ὁ θερισμός. Μή ἀφήσῃς αὐτόν καί βάλῃς καλαμᾶσθαι ράγας ὀπίσω τῶν τρυγητῶν. Σύ δέ ἄφες ὅλα καί σχόλασον τοῦ θερίσαι καί τρυγῆσαι, ἵνα ἔχῃς τούς καρπούς ἀπό σίτου καί οἴνου, ἵνα στερεωθῇ καί εὐφρανθῇ ἡ καρδία σου ἐν Κυρίῳ. Μελέτησον τάς ἐπιστολάς ἅς ἔγραψά σοι, ὅτι ἀργαί οὐκ εἰσί.

Περί δέ τοῦ κολοβίου, ἐάν θέλῃ ὁ ἀδελφός δοῦναί σοι ἐξ ὅλης τῆς καρδίας αὐτοῦ δέξαι, κατακρίνων σεαυτόν ὡς ἀνάξιον.

 

νδ'

Ἀδελφός ἔχων πόλεμον βαρύτατον καί αἰσχυνόμενος αὐτόν θαρρῆσαι τῷ Ἀββᾷ, ἔπεμψε παρακαλῶν τόν αὐτόν Ἀββᾶν Ἰωάννην δέξασθαι αὐτόν λάθρᾳ τοῦ Ἀββᾶ καί ἀκοῦσαι τόν λογισμόν αὐτοῦ. Ὁ δέ ἐθλίβετο κατά δύο τρόπους˙ μήτε θέλων δέξασθαι αὐτόν δίχα γνώμην, ἵνα μή σκάνδαλον παρέχῃ τοῖς ἄλλοις, μήτε πάλιν θέλων λυπῆσαι αὐτόν. Καί ἀπορῶν τί ποιῆσαι, ἠρώτησε κατά διάνοιαν τόν αὐτόν μέγαν Γέροντα˙ καί εἰ δεῖ φράξαι τήν αὐτοῦ θύραν.

 

Εἰπέ τῷ ἀδελφῷ˙ τίς ἐστιν ἀσύνετος τοῦ ἐπιλέξασθαι ἑαυτῷ τό ἐπιζήμιον πρᾶγμα καί τό θλιβερώτερον, καί μή τό κουφότερον καί ἀνεκτότερον, μετά ταπεινώσεως καί προσευχῆς; Μή φράξῃς τήν θύραν˙ οὐ γάρ ἐν τῇ φράξει τῆς θύρας ἐστίν ἡ νέκρωσις, ἀλλ᾿ ἐν τῇ φράξει τοῦ στόματος.

Ἀσπάζομαί σε ἐν φιλήματι ἁγίῳ.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.