᾿Εντολή ἑβδόμη

«Οὐ φονεύσεις».

῎Αν ἡ μοιχεία εἶναι προσβολή τῆς συζυγικῆς τιμῆς, ὁ φόνος εἶναι κατάλυση τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς. Εἶναι ἁμάρτημα μεγαλύτερο τῆς μοιχείας, στό μέτρο πού ἡ ζωή εἶναι τό ὕψιστο φυσικό ἀγαθό, πού μπορεῖ νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς. Εἶναι καί αὐτός ἀδικία πρός τό συνάνθρωπο, τήν κοινωνία καί τόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ δωρεοδότης τῆς ζωῆς. ῾Ο ἐσκεμμένος ἰδιαίτερα φόνος προδίδει φύση ἄγρια, φαγωμένη ἀπό τό μῖσος καί τήν ἐμπάθεια, ψυχή δουλωμένη στήν κακουργία τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος. Εἶναι τό θλιβερότερο σύμπτωμα τῆς ἁμαρτίας, ὅπως τό βλέπουμε στό φονικό χέρι τοῦ Κάϊν, πού φορτισμένο μέ ἄγριο θυμό καί σκοτεινή ζήλεια, σκότωσε τόν ἀδελφό του464, γεμίζοντας ἀπό τότε μέ αἵματα τή γῆ. ῾Ο φόνος εἶναι καταστροφή καί ἀφανισμός τῆς ὑπάρξεως, ἡ ἁμαρτία στήν εἰδεχθέστερή της μορφή. Σέ καθολική συλλογική μεγέθυνση μετατρέπει σέ κόλαση τή γῆ. Τή σπείρει μέ καταστροφές καί χαλάσματα, τή γεμίζει μέ πόνο καί δάκρυα. ῾Ο πόλεμος στό στυγνό καί ἀποτρόπαιο μεγαλεῖο του!

῾Η ζωή εἶναι ὑπέρτατο δῶρο Θεοῦ. Κανένας δέν μπορεῖ νά τήν ἀφαιρέσει. Θά τήν πάρει μονάχα αὐτός πού τήν ἔδωσε. ῾Η εὐθανασία δέν μπορεῖ νά ἔχει ἐρείσματα στό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι φόνος, ἔστω κι ἄν ἔχει πολλά ἐλαφρυντικά. Πολύ δέ περισσότερο ἡ αὐτοκτονία, πού εἶναι ἔγκλημα χειρότερο ἀπό τό φόνο, γιατί δέν εἶναι μόνο αὐτοπροαίρετη ἀφαίρεση τοῦ δώρου τῆς φυσικῆς ζωῆς, ἀλλά καί ἀφαίρεση τῆς αἰώνιας ζωῆς τῆς ψυχῆς. Στό αὐτό μέτρο καί ἡ ἐμβρυοκτονία εἶναι πράξη στυγητή καί ἀποτρόπαιη, ὡς κατάλυση τῆς ζωῆς στό πρῶτο της τρυφερό ξεκίνημα!

῾Ο φόνος, ὡς τό μέγιστο ἀντικοινωνικό κακό, τιμωρεῖται αὐστηρά καί ἀπό τόν ἀνθρώπινο νόμο. ῾Ο παλαιός Νόμος τοῦ Θεοῦ τιμωροῦσε τούς φονεῖς μέ θάνατο, φθάνοντας σέ σημεῖο νά τιμωρεῖ μέ τό ἴδιο μέτρο (μέ λιθοβολισμό) καί τά ζῶα, στίς περιπτώσεις πού αὐτά τύχαινε νά σκοτώσουν ἄνθρωπο465. ῾Ο Νόμος τῆς χάριτος θά συμπληρώσει τόν παλαιό Νόμο καί στό σημεῖο αὐτό.