῾Η ἀγάπη καί ἡ χριστιανική τελειότητα

«᾿Ακούσατε ὅτι εἰπώθηκε ‘‘ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου καί μισήσεις τόν ἐχθρόν σου’’. ᾿Εγώ σᾶς λέγω, νά ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας, νά λέγετε καλά λόγια γι᾿ αὐτούς ποῦ σᾶς καταρῶνται, νά εὐεργετεῖτε αὐτούς πού σᾶς μισοῦν καί νά προσεύχεσθε γι᾿ αὐτούς πού θέλουν τό κακό σας καί σᾶς καταδιώκουν· διότι ἔτσι θά γίνετε παιδιά τοῦ Πατέρα σας πού κατοικεῖ στούς οὐρανούς, ὁ ὁποῖος δέν κάνει διακρίσεις στίς εὐεργεσίες του, ἀλλά στέλλει τόν ἥλιό του ἐξ ἴσου σέ πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει τή βροχή του σέ δικαίους καί ἀδίκους. Διότι, ἄν ἀγαπήσετε μονάχα αὐτούς πού σᾶς ἀγαποῦν, ποιό μισθό θά ἔχετε ἀπό τόν Θεό; Μήπως τό ἴδιο δέν κάνουν καί οἱ ἁμαρτωλοί τελῶνες; Καί ἄν χαιρετίσετε (μέ ἀσπασμό) μονάχα τούς ἀδελφούς σας, τί τό ἐξαιρετικό ποιεῖτε; Μήπως καί οἱ τελῶνες δέν κάνουν τό ἴδιο; Σεῖς, λοιπόν, νά εἶσθε τέλειοι, ὅπως τέλειος εἶναι καί ὁ Πατέρας σας, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στούς οὐρανούς».

῾Ο παλαιός Νόμος ἐθέσπιζε ἀγάπη πρός τόν πλησίον (τόν ὁμοεθνῆ ᾿Ισραηλίτη) καί μῖσος πρός τόν ἐχθρό (τόν ἀλλογενῆ πού ἐνομίζετο ἐχθρός τοῦ Θεοῦ). Εἶναι προφανές ὅτι ὁ διαχωρισμός αὐτός μεταξύ πλησίον καί ἐχθροῦ μέ τό ἑκατέρωθεν συναισθηματικό φόρτισμα, ἀποσκοποῦσε στήν προφύλαξη τοῦ λαοῦ ἀπό κάθε μολυσμό πού ἦταν ἐνδεχόμενο νά προέλθει ἀπό τήν ἐπαφή του μέ ἀλλογενεῖς εἰδωλολάτρες. Τή διάταξη αὐτή πού ἦταν κομμένη στά πνευματικά μέτρα τοῦ ἀρχαίου ᾿Ισραηλίτη, σαρώνει κυριολεκτικά ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος καταργεῖ τήν ὁποιαδήποτε μορφή μίσους ἀνυψώνοντας τούς ἐχθρούς σέ πρόσωπα ἄξια τῆς ἀγάπης καί τῆς βοηθείας μας486. ῾Ο Χριστός, ὁ ὁποῖος ἔδωσε πρῶτος τό παράδειγμα ἀγάπης πρός τούς ἐχθρούς του, εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός. «᾿Εσεῖς –λέγει– οἱ πιστοί καί γνήσιοι μαθητές μου, γιά νά εἶσθε ἄξιοι τῆς μεγάλης εὐαγγελικῆς ἀποστολῆς σας, πρέπει ν᾿ ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας καί νά εὐεργετεῖτε αὐτούς πού θέλουν νά σᾶς βλάψουν. Διότι, ἄν περιορίζετε τήν ἀγάπη σας μονάχα σ᾿ αὐτούς πού σᾶς ἀγαποῦν, δέν κάνετε τίποτε περισσότερο ἀπ᾿ ὅ,τι κάνουν καί οἱ ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι. Κάτι δηλαδή φυσικό καί αὐτονόητο. ᾿Αγαπώντας ὅμως τούς ἐχθρούς σας φτάνετε πολύ ψηλά, μοιάζοντας μέ τόν πανάγαθο Θεό, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ κι εὐεργετεῖ ἐξ ἴσου ὅλα τά πλάσματά του». Πραγματικά ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς ὅπως τή δίδαξε καί τήν ἐνσάρκωσε ὁ Κύριος, ἀποτελεῖ τό εἰδικό βάρος τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, εἶναι ἡ νέα ἐντολή487 ἡ γνωριστική τοῦ ἤθους καί τοῦ ὕφους τῶν υἱῶν τῆς θείας βασιλείας488, ἡ ὁποία –στό μέτρο πού υἱοθετήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους– ἀνεμόρφωσε τό πρόσωπο τῆς γῆς. ῾Η ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς «ἐξισώνει» τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό! Περιττό νά ποῦμε, ὅτι καί ἡ μεγάλη αὐτή ἐντολή εἶναι κάτι πού δέν μπορεῖ νά κατανοήσει ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ὁ κυριαρχημένος ἀπό τό ἀδελφοκτόνο μῖσος πού μετατρέπει τή ζωή σέ καυτή κόλαση· καί ὅτι εἶναι ἰδεῶδες στό ὁποῖο μόνο μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά φτάσει ὁ ἄνθρωπος.

Στό ἕκτο κεφάλαιο τῆς ἐπί τοῦ ῎Ορους ῾Ομιλίας περιγράφονται καί ἄλλες πτυχές τοῦ νέου εὐαγγελικοῦ ἤθους πού πρέπει νά διακρίνει τούς γνήσιους ὀπαδούς τοῦ Χριστοῦ.