ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τό βιβλίο αὐτό γράφτηκε ἀπό μιά ἔντονη ἐπιθυμία, πού ἀπό πολύ παλαιά εἴχαμε, νά δώσουμε στή δημοσιότητα μιά σύντομη ἐξήγηση τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, ὅπως αὐτές περιέχονται στό ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας. Ξεκινήσαμε ἀπό τή βασική ἀρχή ὅτι τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας πρέπει νά γνωρίζει τά δόγματα τῆς πίστεώς του καί νά τ᾿ ἀγαπᾶ σάν τόν πολυτιμότερο θησαυρό πού μπορεῖ νά ἀποκτήσει πάνω στή γῆ, θησαυρό πού δέν χάνεται, ἀλλ᾿ εἶναι ταμιευμένος στίς πνευματικές τράπεζες τοῦ οὐρανοῦ. Γιατί ἔτσι μονάχα θά εἶναι σέ θέση νά τά ὑπερασπίζεται ἀπό τίς προσβολές τῶν αἱρέσεων καί τῶν ἄλλων θεωρημάτων τοῦ κόσμου πού κινοῦνται ἔξω καί ἐνάντια στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, καί εἶναι τόσο συχνά στήν ταλαίπωρη ἐποχή πού ζοῦμε καί στόν τόπο μας· κυρίως ὅμως νά τά θέτει ἐνσυνείδητα ὡς κανονιστική ἀρχή τῆς ζωῆς του, ὡς θεμέλιο τῆς πνευματικῆς του οἰκοδομῆς, μέχρις ὅτου καταντήσει εἰς «ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»1.

Τό βιβλίο γράφτηκε στήν ἁπλή δημοτική –πού δέν εἶναι πάντα συνεπής– ὅσο πιό ἁπλά γίνεται, ἔτσι πού νά διαβάζεται ἄνετα ἀπό ὅλους καί νά τραβᾶ τήν προσοχή τοῦ ἀναγνώστη.

῾Η μέθοδος ἐκθέσεως πού ἀκολουθοῦμε εἶναι ἡ κατ᾿ ἄρθρον ἑρμηνεία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Στό τέλος δέν παραλείπουμε νά ποῦμε λίγα λόγια καί γιά τό Νόμο τοῦ Θεοῦ πού εἶναι τόσο βαθιά συνυφασμένος μέ τό δόγμα, ὅπως δόθηκε στόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό στό ὄρος Σινᾶ κατά τήν παλαιά οἰκονομία, καί στήν ἐπί τοῦ ῎Ορους ὁμιλίαν τοῦ Κυρίου, κατά τή λυτρωτική οἰκονομία τῆς χάριτος.

Γιά τίς τυχόν παραλείψεις, τά λάθη καί τίς ἀδυναμίες πού εἶναι ἀναπόφευκτα σ᾿ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα, ζητᾶμε τήν ἐπιείκεια τοῦ ἀναγνώστη.