ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

πίσω


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Πρόλογος

Οι πηγές της πίστεως 1-12

Ο Χριστιανικός Θεός 13-21

Ο Χριστιανικός Θεός 22-28

Ανθρωπολογία 29-39

Ανθρωπολογία 40-55

Τριαδολογία 56-65

Χριστολογία 66-72

Χριστολογία 73-78

Η Θεοτόκος 79-83

Η Απολύτρωση 84-94

Εκκλησιολογία 95-101

Εκκλησιολογία 102-113

Η Θεία Χάρις 114-121

Η δικαίωση του ανθρώπου 122-132

Η πλήρωση του Ευαγγελικού Νόμου 133-138

Τα μέσα της χάριτος 139-147

Τα μέσα της χάριτος 148-157

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 158-168

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 169-172

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 173-191

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 192-201

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 202-206

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 207-213

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 214-217

Σημειώσεις

ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πρόλογος

Εισαγωγή

Αρθρον πρώτον

Αρθρον δεύτερον

Αρθρον τρίτον

Αρθρον τέταρτον

Αρθρον πέμπτον

Αρθρον έκτον

Αρθρον έβδομον

Αρθρον όγδοον

Αρθρον ένατον

Αρθρον δέκατον

Αρθρον ενδέκατον

Αρθρον δωδέκατον

Παράρτημα

Εντολή πρώτη

Εντολή δευτέρα

Εντολή τρίτη

Εντολή τετάρτη

Εντολή πέμπτη

Εντολή έκτη

Εντολή εβδόμη

Εντολή ογδόη

Εντολή ενάτη

Εντολή δεκάτη

Υποσημειώσεις

1 - 25

26 - 50

51 - 75

76 - 100

101 - 150

151 - 200

201 - 250

251 - 300

301 - 350

351 - 400

401 - 450

451 - 491

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων.
Καί εἰς ἕνα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι᾿ οὗ τά πάντα ἐγένετο.
Τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα.
Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου καί παθόντα καί ταφέντα.
Καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς.
Καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς καί καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός.
Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.
Καί εἰς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν.
Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν ᾿Εκκλησίαν.
῾Ομολογῶ ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.
Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν.
Καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. ᾿Αμήν.

---

Τ σμβολο στν ρχαα ποχ εχε δο ννοιες βασικς. ᾿Αφ᾿ νς λαμβανταν σν σημεο πο ασθητοποιε γεγοντα κα λθειες φηρημνες κα μεταφυσικς. Ο σταυρς, λγου χρη, ταν σημεο τς λυτρωτικς νκης το Χριστο κατ το θαντου· μνς (τ πρβατο) σμαινε τν ᾿Αμν το Θεον Χριστ), «τν αροντα τς μαρτας το κσμου»2· νας (τ πλοο) σμαινε τν ᾿Εκκλησα πο ποντοπορε στ θλασσα το βου κατευθυνμενη πρς τ λιμνι το ορανο· γκυρα, τ χριστιανικ λπδα3· χθς (τ ψρι), τ πρσωπο κα τ ργο το Χριστο (κροστιχδα· ᾿Ιησος Χριστς Θεο Υἱός Σωτρ), κ.. ᾿Αφ᾿ τρου, λαμβανταν ς σημεο δηλωτικ τς ταυττητος νς προσπου νς πργματος. Τν ννοιαν ατν εχεν ρος κα στν ρχααν λληνικ γραμματεα. Ετσι δο πρσωπα συνπτοντα μπορικ συμφωναν παιρναν ναν στργαλο, τν κοβαν σ δο σα μρη, παιρναν τ καθνα π να μρος κα ποχωροσαν. Οταν ργτερα συναντιντουσαν, τ κθε πρσωπο παρουσαζε τ μρος πο κατεχε, νωναν τ δο μρη το στραγλου, κα ν ατ φρμοζαν, ατ σμαινε τι κτοχος το στραγλου ταν τ συμβαλλμενο μρος, πτε συμφωνα θεωρετο σχουσα (ὦὸὖὖὸἶὰ ῍῏ὖἆἂὦὰ῝ἂὦὰὦἂὖ)4. Τν δια ννοιαν εχε τ σμβολο κα στν ρχααν κκλησιαστικ γραμματεα. ᾿Εδ ννοια τς ταυττητος λμβανε τ μορφ συμβλων5, σντομων μολογιν πστεως (τριαδικς χριστολογικς φς), στς ποες καταχωρονταν βασικς λθειες τς πστεως, μολογα τν ποων δλωνε τ χριστιανικ ταυττητα το μολογοντος ατς προσπου. Η μολογα ατ διεχριζεν ατματα τν χριστιαν π τος εδωλολτρες, ο ποοι εχαν διαφορετικ πστη κα διαφορετικς θρησκευτικς πεποιθσεις.

Τν ννοια τς μολογιακς ταυττητος φρουν κα τ λεγμενα συμβολικ κεμενα μνημεα τν διαφρων χριστιανικν Ομολογιν κα ᾿Εκκλησιν. Στ κεμενα ατ, πο δν χουν λα τν δια ξα (τσι στ Ρωμαιοκαθολικισμ τ κρος τους εναι μικρτερο το κρους τς διδακτικς αθεντας το Ππα, ν στ Διαμαρτρηση ξα τους εναι περιορισμνη, προσδιοριζμενη π τν προτεσταντικν ποκειμενισμ κα φιλελευθερισμ), καταχωρονται στς βασικς τους γραμμς τ σχετικ δγματα ατν, μολογα τν ποων δηλνει τν κκλησιολογικ ταυττητα το μολογοντος, ν εναι δηλαδ ᾿Ορθδοξος, Ρωμαιοκαθολικς Προτεστντης.

Κυραρχη θση στ κκλησιαστικ σμβολα κατχουν ο δογματικο ροι τν Οκουμενικν Συνδων. Εναι σντομες προτσεις πστεως, στς ποες ᾿Εκκλησα διατυπνει τ βασικ δγματα τς πστες της σ μι διπλ προοπτικ· π τ μι μερι ν πληροφορσει πσημα τος πιστος περ τς δογματικς διδασκαλας της, κα π τν λλη ν ποκροσει τς αρσεις, πο κθε φορ προσπαθοσαν ν λλοισουν τ δογματικ πστη της. Ο ροι τν Οκουμενικν Συνδων εναι κεμενα αθεντικ κα λθητα. Σ᾿ ατ μιλε τ Πνεμα το Θεο, πο δηγε τν ᾿Εκκλησαν «ες πσαν τν λθειαν»6. Η Οκουμενικ Σνοδος, στν ποαν κπροσωπεται Καθολικ ᾿Εκκλησα στ σνολο τν πισκπων της, εναι τ ργανο κφρσεως τς λθητης φωνς τς ᾿Εκκλησας, ποα εναι λθητη στ μτρο πο λθητος εναι κα Χριστς, ἀόρατη κα μυστικ της κεφαλ. Επομνως ο συνοδικο ροι εναι κεμενα αἰώνια κα μετακνητα κα πολτως δεσμευτικ τς πστεως τς ᾿Εκκλησας. Καννας δν χει τ δικαωμα ν τ λλοισει7· οτε μα συλλαβ, να πλ κμμα δν μπορε ν προσθσει ν φαιρσει π ατ. Εναι γνωστν λλωστε πσο τραγικ πρξεν λλοωση το Συμβλου Νικαας - Κων/πλεως, τν ποαν καμε Δυτικ ᾿Εκκλησα δι τς προσθκης ες ατ τς φρσεως ᾂ῝ἂ῏ἦ῟ὸ (= κα κ το Υο), ναφορικ μ τν κπρευση το παναγου Πνεματος, κα ποα (προσθκη) πφερε τση νασττωση στς σχσεις τν ᾿Εκκλησιν ᾿Ανατολς κα Δσεως, τς ποες τελικ διεχρισε. ᾿Αφ᾿ τρου ρθ μολογα πστεως εναι παρατητη πρς σωτηραν. Ατς πο τν πορρπτει τ διαστρφει ποκπτεται ατματα π τν ᾿Εκκλησα κα, ν δν μετανοσει, χνει τν ψυχ του.

Στν ᾿Ορθδοξη Καθολικ ᾿Εκκλησα τ σημαντικτερο λων τν συμβλων εναι τ τς Νικαας - Κων/πλεως. Λγεται τσι γιατ διατυπθηκε σ δο φσεις· πρτα στ Νκαια τς Βιθυνας τ 325 (διατυπθηκαν τ πτ πρτα ρθρα του) κα πειτα στν Κωνσταντινοπολη τ 381 (διατυπθηκαν τ πντε τελευταα. Συνολικ δδεκα ρθρα). Τ Σμβολο ατ διατυπθηκε εκαιριακ. ᾿Αφορμ πρς τοτο δωκεν κακοδοξα το ᾿Αρεου. Ο Αρειος ταν πρεσβτερος τς ᾿Εκκλησας τς ᾿Αλεξανδρεας, μ πιβλητικ παρστημα κα εγλωττος. Εχε ερεα μρφωση κα γνριζε καλς τς γιες Γραφς. Οπως δ συμβανει μ λους τος αρετικος, ταν λαζονικς κα φλερις. ᾿Επηρεαζμενος π τν λληνικ φιλοσοφα (ατ παρατηρεται κατ καννα σ λους τος αρετικος), ρχισε ν κνει κακ ρμηνεα τς Γραφς. Ετσι, δυσκολευμενος ν συμβιβσει τν δα τς ντητος τς οσας το Θεο μ τν πολλτητα τν ποστσεν του (κατ τ Νεοπλατωνισμ λα τ ντα πορρουν καθοδικς π τν πρτη ρχ κα εναι καττερα κα διαφορετικ π τν κστοτε ρχ π τν ποα προρχονται), δι ν περισσει τν ντητα τς πρτης ρχς (τς οσας το Θεο) π τν πολλτητα τν προσπων, δδαξε τι Υἱός κα τ Πνεμα δν εναι ποστσεις μοοσιες μ τν Πατρα, λλ προρχονται π᾿ ατν δημιουργικς, εναι δηλαδ κτσματα. Μ τ διδασκαλα του ατ πληττε καρια τ θετητα το Χριστο κα το γ. Πνεματος, στν ποα στηρζεται πστη κα τ ργο τς ᾿Εκκλησας. Ο κνδυνος ταν μεσος. Μετ π καρπες προσπθειες διαλγου μ τν αρεσιρχη κα φο στ μεταξ τ ζτημα ρχισε ν παρνει νησυχητικς διαστσεις, ᾿Εκκλησα μ πρωτοβουλα το Κρτους συνεκλεσε στ Νκαια τς Βιθυνας τν πρτη της Οκουμενικ Σνοδο (325), ποα πελφθη το νακψαντος ζητματος κα κατεδκασε τ πρσωπο κα τ διδασκαλα το αρεσιρχη, διατυπσασα πσημα τν περ το Χριστο πστη της.

Τ Σμβολο Νικαας - Κων/πλεως ποτελε αθεντικ διατπωση τς δογματικς διδασκαλας τς ᾿Εκκλησας. Περιχει συνεπτυγμνως τ κρια σημεα τς πστεως, μολογα τν ποων εναι παρατητη πρς σωτηραν. Εναι –θ λγαμε– πρτη πσημη Δογματικ τς ᾿Εκκλησας. Σ᾿ ατν μιλε τ Πνεμα το Θεο, τ ποο μ τν ππνοι του καθοδηγοσε τος γους συνοδικος, ν μσω πολλν συζητσεων, στν ντοπισμ τς θεας λθειας κα στν λθητη διατπωση το δογματικο ρου τς Συνδου. ᾿Απ τν ποψη ατ, κα δεδομνου τι εναι τ ρχαιτατο δογματικ μνημεο τς παραδσεως τς ᾿Εκκλησας, στ ποο βρκε πχηση καθολικτητα τς χριστιανικς πστεως κα μλιστα σ ντιπαρθεση μ μι τσο κραυγαλα αρετικ κακοδοξα, τ Σμβολο Νικαας - Κων/πλεως τιμται περβαλλντως στν ᾿Ορθοδοξα, τοποθετομενο πι πνω π τ δο λλα φερμενα ς Οκουμενικ Σμβολα, τ ᾿Αποστολικ8 κα τ ᾿Αθανασιαν9. Η μεγλη τιμ κα τ κρος πο πολαμβνουν τ Οκουμενικ Σμβολα γενικ, κα κατ᾿ πκταση ο δογματικο ροι τν Οκ. Συνδων, ξηγεται π τ μεγλη ξα πο χουν ο δογματικς λθειες τς πστεως δι τ ζω τς ᾿Εκκλησας. Τ δγματα εναι συνοπτικο αθεντικο τποι τς θεας ποκαλψεως, τν ποαν φανρωσε στν κσμον σαρκωθες Λγος το Θεο. Κα πειδ ποκαλυφθεσα θεα λθεια εναι λυτρωτικ10, λευθερνει δηλαδ τν νθρωπον π τ σκοτειντητα τς μαρτας κα τν δηγε στ φς τς θεας ζως, τσι κα τ δγματα τς πστεως εναι στ διο μτρο λυτρωτικ, ς πχηση τς σωστικς λθειας τς θεας ποκαλψεως, τν ποαν πιμελς φυλσσει κα αθεντικς ρμηνεει κα διδσκει ᾿Εκκλησα. Δγματα δ, δν εναι μονχα σα πισμως διετπωσεν ᾿Εκκλησα σ Συνδους Οκουμενικς11, διατπωση τν ποων –πως επαμε– χει χαρακτρα εκαιριακ, προκληθντα π τς πιθσεις τν αρσεων, λλ κα λες ο λλες λθειες τς πστεως, ο ποες, πειδ δν τυχαν αρετικς προσβολς, δν δθηκε εκαιρα ν διατυπωθον συνοδικς π τν ᾿Εκκλησα, κα ο ποες φρονται ποτυπωμνες στ γραπτ μνημεα τς δογματικς της παραδσεως κα γενικ στν καθολικ συνεδηση κα τ ργο της.

Τ ρθδοξο πλρωμα μεγλως τιμ τ ερ Σμβολο τς Πστες του, τ ποο κατχει κεντρικ θση στν κκλησιαστικ συνεδηση κα τ λατρεα του. Ατ μως δν ρκε. Εναι νγκη παρλληλα ν χει κα φωτισμνη γνση τν δογματικν ληθειν12, τς ποες ατ περιλαμβνει. Η γνση ατ εναι πολ φλιμη γι τν πνευματικ του λοκλρωση, εναι δ μλογη μ τ βαθει σχση πο πρχει μεταξ δγματος κα θους13. Τ δγματα δν εναι πλο λογικο τποι, ξηρς διανοητικς διατυπσεις τς ποες μπορε ν βρε ατοδναμα νθρωπος μ τ μυαλ του, λλ λγος Θεο, γεμτος δναμη κα ζω, τ φς τς θεας λθειας πο λυτρνει τν νθρωπο π τ ψεδος κα τν πλνη τς μαρτας. Εναι ποκλυψη το Θεο, λθεια το Θεο. Εναι τ λυχνρι το Πνεματος τ ποο διχνει τ σκοτδια, φανζει τν πνευματικν γνωσα πο πρξεν κριος καρπς τς ρχαας ποπλανσεως το νθρπου στν ᾿Εδμ. Τ δγμα εναι τ θεμλιο τς πνευματικς ζως. Η θικ, ς ρυθμιστικς καννας ζως, γι ν εναι σωστ κα λοκληρωμνη, πρπει ν φωτζεται π τ φς τς θεας λθειας, πως μς τ φανρωσε Κριος κα τ διδσκει γα ᾿Εκκλησα του. ᾿Αλλιτικα, θ εναι ργο ρηχ, γεμτο δεισιδαιμονες κα πλνες, μι θικ στεγν κα γκεφαλικ πο θ στερεται τ δροσι κα τ ζωτικ κμδα το ληθινο λγου το Θεο· μι θικ πο θ εναι σ τελικ νλυση βλαπτικ κα θ νοθεει τ γνσιο πνεμα το Εαγγελου, περιοριζμενη σ τυπικισμος κα στερες ξωτερικς πομιμσεις. Δγμα κα θος στν αθεντικτητ τους εναι δδυμο ρωμαλο, γεμτο δναμη κα ζω. Τ δγμα εναι τ λυχνρι το θους, ζωτικ ρζα του. Τ θος εναι καρπς το δγματος, πιστοποηση τς λθειας κα τς δυνμες του. Τ δο ατ πρπει ν εναι συνταιριασμνα κα διαχριστα, ν συνυπρχουν σ μι ρμονικ ντητα, ν περιχωρονται κα ν᾿ λληλοπροσδιορζονται. ᾿Ορθ πστη κα γνσια εαγγελικ ζω ποτελον τ δο βθρα πνω στ ποα στηρζεται κλνητα σωτηρα. Οταν τ να π᾿ ατ πουσιζει, χωλανει πικνδυνα πνευματικ ζω κα κινδυνεει τελικ σωτηρα.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.