«Φῶς ἐκ φωτός».

᾿Αντιμετωπίζοντας τήν κακοδοξία τοῦ ᾿Αρείου περί ἑτερότητος οὐσίας μεταξύ Πατρός καί Υἱοῦ, ἡ Σύνοδος χρησιμοποιεῖ εἰκόνα παρμένην ἀπό τή φυσική ζωή, γιά νά τονίσει τήν ταυτότητα τῆς φύσεως τῶν δύο προσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος, τήν εἰκόνα τῆς ἀναμμένης δάδας (τοῦ κεριοῦ), ἀπό τό φῶς τῆς ὁποίας ἀνάβονται ἄλλες δᾶδες (ἄλλα κεριά). Τό παράδειγμα εἶναι πολύ ζωντανό, τό ἐχρησιμοποίησαν δέ πρίν ἀπό τή Σύνοδο οἱ ᾿Απολογητές. ῎Ετσι ὁ Τατιανός, στήν προσπάθειά του νά τονίσει, ὅτι ὁ Λόγος δέν προέρχεται ἀπό τόν Πατέρα «κατ᾿ ἀποκοπήν», δηλαδή δέν μειώνει, δέν ἀφήνει γυμνή τή φύση τοῦ γεννήτορα (τό πρόβλημα τῶν σχέσεων Πατρός καί Υἱοῦ ἀπασχολοῦσε ἔντονα τή θεολογία πρό τῆς Νικαίας καί μάλιστα τούς ᾿Απολογητές), ἔφερε τό παράδειγμα τῆς ἀναμμένης δάδας· «ὥσπερ γάρ ἀπό μιᾶς δᾳδός ἀνάπτονται μέν πυρά πολλά, τῆς δέ πρώτης δᾳδός διά τήν ἔξαψιν τῶν πολλῶν δᾳδῶν οὐκ ἐλαττοῦται τό φῶς, οὕτω καί ὁ λόγος προελθών ἐκ τῆς τοῦ πατρός δυνάμεως οὐκ ἄλογον πεποίηκε τόν γεγεννηκότα»121. Στή φράση «φῶς ἐκ φωτός» ἡ Σύνοδος ἐπικεντρώνει τή διδασκαλία της ὄχι στήν ἀμέριστη γέννηση τοῦ Λόγου (ὅπως ὁ Τατιανός), ἀλλά στήν ταυτότητα οὐσίας μεταξύ γεννήτορα καί γεννωμένου, πρᾶγμα πού ἀφοροῦσε κυρίως στήν κακοδοξία τοῦ ᾿Αρείου. ῞Οπως δηλαδή τό φῶς τῆς δάδας πού προέρχεται ἀπό τό φῶς μιᾶς ἄλλης δάδας, εἶναι ἀπαράλλακτα τό ἴδιο μέ τό φῶς ἐκείνης, ἔτσι καί ἡ φύση τοῦ Υἱοῦ πού προέρχεται ἀπό τόν Πατέρα, εἶναι ἀπαράλλακτα ἴδια μέ τή φύση τοῦ γεννήτορα. Δέν εἶναι φύση ἀλλότρια, ξένη. Εἶναι μία καί ἡ αὐτή ὑπάρχουσα στά δύο πρόσωπα (Πατέρα καί Υἱόν), ὅπως ἕνα εἶναι καί τό φῶς πού ὑπάρχει στίς δύο ἀναμμένες λαμπάδες.