῞Ολα συνέτρεχαν στήν ἀπόλυση τοῦ ἀθώου. ῞Ομως ὁ Πιλᾶτος ἀναδείχτηκε ὁ εὐτελής ἐκεῖνος ἀνθρωπίσκος, πού δέν ἤθελε νά χάσει τή φιλία τοῦ Καίσαρα211, ἐλευθερώνοντας τόν δίκαιο. ῎Επλυνε τά χέρια του212, γιά ν᾿ ἀπαλλαγεῖ δῆθεν ἀπό τήν ἐνοχή τοῦ θανάτου τοῦ ἀθώου. Μέ τόν ὑποκριτικό στρουθοκαμηλισμό του πέτυχε ἀκριβῶς τό ἀντίθετο· ἡ πράξη του, πράξη πελώριας ντροπῆς, ἀμαύρωσε τό πρόσωπό του, τό παρέδωσε στό ὄνειδος τῆς ἱστορίας, γιά νά σημαδεύει ἐκείνους, πού, γιά νά μή χάσουν τά ἀξιώματα καί τά προνόμιά τους, στραγγαλίζουν τό δίκαιο, πουλοῦν τή συνείδησή τους καί ἀπαρνοῦνται τό χρέος, μαζί μέ ὅ,τι ἄλλο ἱερό καί ὅσιο ἔχουν οἱ ἄνθρωποι!

᾿Αλλά καί ἕνα ἄλλο πρόσωπο σκοτεινό, πολύ τραγικότερο τοῦ Πιλάτου, συνέβη νά βρεθεῖ στόν κύκλο τοῦ θείου δράματος· ὁ ᾿Ιούδας! ῾Ο υἱός τῆς κατάρας καί τῆς ἀπωλείας213. ῾Ο δοῦλος τοῦ διαβόλου καί δόλιος. Τό πικρό πλάσμα πού ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔταξε στόν κύκλο τῶν μαθητῶν τοῦ Διδασκάλου καί τοῦ ἔδωσε τή μεγάλη τιμή νά γίνει ἀπόστολος τοῦ Θεανθρώπου. ῎Αν δέ ὁ Πιλᾶτος φάνηκε λίγος στή συγκυρία τοῦ θεανθρωπίνου δράματος, ὁ ᾿Ιούδας φάνηκε ἐλάχιστος. Καί ὁ μέν Πιλᾶτος δέν εἶχε τήν εὐκαιρία νά ζήσει βαθιά τό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Κυρίου, ἀστοχώντας στήν ἡγεμονική καί δικαστική ἀποστολή του. ῏Ηταν ἕνας φθαρμένος ὑπάλληλος. ῾Ο ᾿Ιούδας ὅμως εἶχε γνωρίσει τήν προσωπικότητα τοῦ Διδασκάλου. ῎Ισως λάθεψε στό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ. ῾Ως μαθητής ὅμως ἔζησε κοντά του τρία ὁλόκληρα χρόνια. Εἶδε τά θαύματά του· κατακλύστηκε ἀπό τόν ὠκεανό τῆς ἀγάπης του. Καί ὅμως ἐνσυνείδητα τόν πρόδωσε. ᾿Εκ προμελέτης τόν ἐδολοφόνησε. ῾Η μεταμέλειά του, ὄχι ἀποτέλεσμα ἀληθινῆς μετάνοιας, ἀλλά γέννημα τοῦ σαλεμένου μυαλοῦ καί τῆς ἀγριεμένης του συνειδήσεως, σέ τίποτε δέν τοῦ χρησίμευσε. Τό σκοινί τῆς ἀγχόνης ἦταν τό δίκαιο ἐπιστέγασμα τῆς φιλαργυρίας καί ἀχαριστίας του214. Τά τριάκοντα ἀργύρια ἔμειναν καί αὐτά παροιμιώδη στήν ἱστορία σάν ζοφερό σύμβολο αἰσχύνης, τό δέ πρόσωπό του παραδόθηκε στό ὄνειδος τῶν ἀνθρώπων, ἐπί κεφαλῆς ὅλων ἐκείνων πού προδίδουν τά ὅσια καί τά ἱερά 215!

προηγούμενη  επόμενη