Μοιχεία

«᾿Ακούσατε ὅτι εἰπώθηκε στούς ἀρχαίους ‘όὐ μοιχεύσεις’’. ᾿Εγώ δέ σᾶς λέγω ὅτι κάθε ἕνας πού βλέπει ἔνοχα τή γυναῖκα (δηλαδή μέ ἐπιθυμία νά συνευρεθεῖ μαζί της), ἤδη τήν ἐμοίχευσε ἐσωτερικά στήν καρδία του. ᾿Εάν δέ τό δεξιό σου μάτι σέ σκανδαλίζει (στόν παραβολικό λόγο δεξιό μάτι εἶναι κάποιο πολύ κοντινό πρόσωπο, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπιθυμία μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει σέ ἁμαρτία), βγάλε το ἀπό πάνω σου καί πέτα το μακριά (δηλαδή κόψε σχέσεις μαζί του). Διότι σέ συμφέρει νά χαθεῖ ἕνα ἀπό τά μέλη σου, παρά νά τό διατηρήσεις καί νά ριχτεῖ ὅλο σου τό σῶμα στή γέεννα (στήν κόλαση). Καί ἐάν τό δεξιό σου χέρι σέ σκανδαλίζει (γίνεται ἀφορμή νά ἁμαρτήσεις), κόψε το καί πέταξέ το μακριά» κ.λπ.

Παράλληλα μέ τό φόνο ὁ Χριστός νομοθετεῖ καί γιά τή μοιχεία. ῾Ο παλαιός Νόμος ἀπαγόρευε γενικά τή μοιχεία· «οὐ μοιχεύσης». Κατεδίκαζεν ὅμως –ὅπως καί στό φόνο– τήν ἐξωτερική πράξη, χωρίς νά ἐρευνᾶ τό ἐσωτερικό βάθος της, νά ζητᾶ τούς λόγους οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν σ᾿ αὐτήν. ᾿Αντίθετα ὁ Χριστός σκάβει βαθιά, ἐρευνώντας τά αἴτια πού ὁδηγοῦν στό θανάσιμο αὐτό ἁμάρτημα. ῾Ως βασικό δέ αἴτιο ἐπισημαίνει τήν ἔνοχη ἐπιθυμία. ῎Αν ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καθαρή ἀπό ἐπιθυμίες πονηρές, ὁ ἄνθρωπος δέν θά καταλήξει στή μοιχεία. ᾿Αντίθετα, ἄν ἡ ἐπιθυμία προσβάλει ἐσωτερικά τήν καρδιά καί δέν ἀποκρουστεῖ ἔγκαιρα ἀλλά χρονίσει σ᾿ αὐτήν ἐπισπώμενη τήν ἐσωτερική τοῦ ἀνθρώπου συγκατάθεση, ἡ πράξη ἔχει ἤδη συντελεστεῖ στό ἐσωτερικό βάθος τῆς ψυχῆς του, πρᾶγμα πού κυρίως βαρύνει στήν ἐκτίμηση τοῦ Θεανθρώπου. ῾Η ἐξωτερίκευσή της εἶναι ζήτημα τῆς πρώτης εὐκαιρίας, τῆς πρώτης κατάλληλης στιγμῆς. ῾Η κρίση φυσικά τοῦ Κυρίου εἶναι πολύ σκληρή γιά τά συνηθισμένα μέτρα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μαστιγώνεται ἄγρια ἀπό κάθε εἴδους προκλητικά ἐρεθίσματα σέ μιά κοινωνία τόσο ἀνήθικη καί κραυγαλέα προκλητική. Ποιός μπορεῖ τάχα νά ἰσχυριστεῖ, ὅτι παραμένει ἀκαψάλιστος ὁδεύοντας στό πυρωμένο καμίνι τῆς σάρκας, πού ἀνάβει ἑπταπλασίως ἡ αἰσθησιακή ἔξαψη ἑνός κόσμου πού ἔχει ἀνυψώσει τό σέξ σέ ὑπέρτατη θεότητα; Καί ὅμως αὐτό εἶναι τό ἰδεῶδες τῆς εὐαγγελικῆς νομοθεσίας· ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας ἀπό κάθε ἔνοχη ἐπιθυμία. Περιττόν βέβαια νά τονίσουμε, ὅτι γιά νά φθάσει κανείς στά μέτρα τῆς εὐαγγελικῆς αὐτῆς καθαρότητος, ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἐπίμονο καί ἐπίμοχθο πνευματικό ἀγῶνα. Κυρίως πρέπει νά εἶναι προσεκτικός, νά ἀποφεύγει ἐπιμελῶς τίς ἑστίες τῆς σαρκικῆς μολύνσεως, νά ἀπομακρύνεται ἀπό πρόσωπα τά ὁποῖα μπορεῖ νά τόν ὁδηγήσουν σέ σκάνδαλο, ἔστω κι ἄν αὐτά εἶναι γνώριμα καί ἀγαπητά. Διότι εἶναι προτιμότερο νά διαλύσει κανείς μιά ἐπικίνδυνη γνωριμία, παρά διατηρώντας την νά πέσει στήν ἁμαρτία καί νά χάσει στό τέλος τήν ψυχή του.